KARANG KAPOTTA - BONERATE

Omdat het vandaag Dirk’s verjaardag is en Dirk gene vroege vogel is, doen we het rustig aan vanmorgen. We verwachten trouwens toch niet veel wind en overwegen om in plaats van in één keer tot Bonerate te zeilen, ergens in het zuiden van Butung eiland te stoppen voor de nacht.

De eerste mijlen gaan langzaam en op de motor, maar dan ineens hebben we stroom mee én wind. Vanwaar die wind ineens komt is ons een raadsel maar het is een mooi briesje en we wijzigen meteen onze koers en gaan toch rechtstreeks naar Bonerate. Moet lukken nu in iets meer dan een etmaal.

Vlak voor het donker passeren we een paar bamboe vlotjes midden op zee die op 3000m geankerd liggen! Waarvoor die dingen dienen is ons een raadsel, maar ze zijn natuurlijk niet verlicht en van zo gauw het donker is - en het is een pikdonkere nacht - zijn ze nog onmogelijk te spotten. Oeps, voelt een beetje aan als Russische roulette spelen met die vlotjes...’t is te hopen dat er geen op onze koers liggen....

In de loop van de nacht valt de stroom weg en tegen de morgen ook de wind. Met de bolle jan kunnen we ons echter toch nog een paar uur behelpen, maar uiteindelijk moeten we toch de motor starten. De middag is al een heel stuk gevorderd en onze zeekaarten zijn niet goed genoeg om in het donker op te navigeren tussen eilanden en riffen. Of beter gezegd, ze kloppen van geen kanten, dus het is echt zaaks om voor het donker een ankerplaats gevonden te hebben.

Bonerate bestaat uit 5 eilandjes en bij één ervan zien we in de verte een paar boten liggen, dus mikken we maar op dat eiland. Dat heeft inderdaad een lange jetty waar vrachtschepen aangemeerd liggen en een rif met een mooie lagune achter. Alleen...we vinden de ingang van het rif niet. Nochtans liggen er een paar grote schepen in de lagune en op de kant zijn ze boten aan het bouwen. Maar ons lijkt het toch maar veiliger om voor het rif het anker te laten vallen.

WANGI WANGI - KARANG KAPOTTA

Ons verblijf in Wangi Wangi was gewoonweg uniek. Nergens zijn we zo ontvangen geweest als hier en ik denk dat we dat ook niet gauw meer zullen meemaken. Maar nu is het wel tijd om voort te gaan.

Met Marjo ga ik eerst nog naar de markt en tegen dat we terug zijn is het hoogwater en kunnen we de lagune uit om naar Karang Kapotta te zeilen. Dat ligt maar 15 nm ten westen van Wangi Wangi, maar is een groot rif waar we vannacht goed beschut kunnen overnachten en omdat we hier geen rekening moeten houden met het tij kunnen we morgen heel vroeg doorzeilen naar Bonerate.

BAJO VILLAG - WANGI WANGI VII

Bajo villages vindt je in heel zuidoost Azië en zijn paaldorpen gebouwd boven het water die niet aan het vaste land grenzen. De mensen die daar wonen zijn oorspronkelijk zeenomaden, en hoewel ze niet echt meer rondtrekken op het water, worden ze nog altijd aanzien als een ander soort mensen. In Wangi Wangi hebben we de indruk dat ze niet zo graag gezien zijn.

Duata is een traditionele ceremonie gehouden door de Bajo gemeenschap waarbij ze de geesten vragen om de zieken te genezen en om geluk. Dit ritueel duurt drie dagen en nachten lang en wordt op de laatste dag afgesloten met een plechtigheid waar veel volk op afkomt die met hun kano’s mee de zee opgaan om de toverdokter van dichtbij bezig te zien.

Voor ons hebben ze een platform van planken gemaakt, vastgesjord op 3 kano’s en met stoeljtes erop, zodat we alles kunnen mee volgen wat de medicijnman doet. Echt fantastisch om zoiets eens te kunnen meemaken van op de eerste rij.

Achteraf krijgen we de gelegenheid om het Bajo dorp te verkennen en omdat dit geen echt authentiek dorpje is, maar gedeeltelijk op het vaste land ligt, heeft het wel iets weg van Venetië. Allemaal kanaaltjes en bruggetjes en kano’s die tussen de huisjes varen, alleen zonde dat het zo verschrikkelijk vervuilt is en er zoveel plastic en afval in de kanaaltjes drijft.
Staat nogal in schril contrast met de rest van het eiland en hopelijk wordt hier ook gauw iets aan gedaan.

In de namiddag wordt onze 100 l gratis diesel aan boord geleverd. Ja ongelooflijk, maar iedereen die ten minste 2 dagen in Wangi Wangi heeft gelegen krijgt van de Indonesische regering 100 l diesel zomaar kado. Wij dachten dat dat alleen maar was voor de jachten die meedoen aan de ‘Sail Indonesië’, maar nee hoor, dat is voor iedereen.

TINDOI VILLAGE - WANGI WANGI VI

Tindoi is gelegen op het hoogste punt van Wangi Wangi eiland en hier spelen ze de Hakansalu. De jongens spelen dit spel met de grote fruitpitten van de Kansalu. Ieder krijgt één pit die ze van een afstandje met hun tenen naar de rest van de pitten moeten schieten die op een lijn liggen.

Door de meisjes wordt de Hekansalu gespeeld. Zoiets als knikkeren bij ons.

Ondertussen wordt er ook muziek gemaakt en gedanst en tot groot jolijt van de dorpsbewoners doen we met alles mee. Zeker met onze danskunsten lachen ze zich te pletter, maar met reden.

Ook hier wordt weer een culinaire presentatie gehouden van Luluta en Lapa Lapa - rijst met kokosnoot gebakken in bamboe of palmbladeren - en viskoekjes en kunnen we een traditionele lunch kopen aan een spotprijsje.

WAHA VILLAGE - WANGI WANGI V

De Heba’ongko is een traditioneel spel gespeeld door een groep mensen van het Waha dorp. Het spel wordt gespeeld met een halve schelp van de kokosnoot die je over je schouder moet gooien naar de roos. Wiens stuk kokosnoot het dichtste bij de roos landt wint.

We spelen ook Separaga mee. Zoiets als volleybal maar dan met een rotan bal die je alleen met je voeten mag aanraken.

Achteraf krijgen we weer een presentatie van culinaire lokale specialiteiten zoals Tombole (= geraspte cassave ingepakt in kokosnootblaren en in de grond gebakken onder hete stenen) gebakken pompoen gevuld met kokosmelk en een zeevruchten ragout. En eigenlijk is dat toch wel ongelooflijk dat ze tijdens de ramadan zo hun best doen om allerlei lekkers voor ons klaar te maken. Eerst vroegen ze wel om niets te eten maar eventueel iets te kopen en dat naderhand aan boord te proeven. Maar een beetje later duwen ze ons een kamertje binnen en schotelen ons alles voor wat er staat om te proeven.

TRADITIONAL DANSE AND CLOTHES SHOW - WANGI WANGI IV

Om een of andere reden, we begrepen de uitleg niet zo goed, ging het programma van vandaag niet door.

De dans- en kledingshow van ‘s avonds gaat wel door en hoewel we dit eigenlijk wilden overslaan gaan we toch maar mee met het groepje waarmee we zijn gaan eten. En maar goed ook, want we beleven een hele plezante avond.

We worden behandeld als VIP’s en krijgen op de eerste rij fauteilles aangewezen om in te zitten terwijl de rest van het publiek op gammele plastic stoeltjes zitten. Is een beetje vreemd, maar het zit eigenlijk niet slecht.

De show op zich is heel goed. Er wordt gedanst door groot en klein, allemaal in de prachtigste kostuums gestoken. Tussendoor worden er komedies opgevoerd en een modeshow gehouden met sarongs. Twintig manieren om een lange lap, die aan de uiteindes aaneengenaaid is te dragen. En tot slot sleuren ze ons van onze zetel om mee te dansen.

Op het einde worden er ook nog honderden foto’s genomen, want niet alleen wij willen foto’s van de dansers, maar zij willen ook foto’s van ons. Echt grappig, we moeten voor iedereen poseren, zelfs voor het politiekorps.

ONDERWATER HUWELIJK WANGI WANGI III

Ons onderwater huwelijk valt bijna in het water!

We staan nochtans gereed om samen met nog twee crew’s en 25 Indonesische koppels, allemaal in traditioneel trouwkostuum, het water in te gaan voor de ceremonie. Op de lijst zijn we koppel 24 en 25 en Bruce en Mandy zijn ze vergeten...Maar die willen misschien in plaats een interview geven...?

Per 7 koppels wordt er in het water gesprongen maar tegen dat het onze beurt is, zijn we van de lijst geschrapt ten voordele van 2 andere koppels en is er geen duikuitrusting meer over. Deju...wat een teleurstelling. We kunnen het gebeuren wel volgen op tv, maar dat was de bedoeling niet. Ook mogen we als de eersten terug uit het water komen hun half lege fles gebruiken om nog gauw even een foto onder water te laten maken, maar daar bedanken we vriendelijk voor.

De minister van defensie die aanwezig is bij dit evenement en wist dat we mee zouden duiken is verbaast om ons boven water te zien. Als we hem vertellen wat er aan de hand is, lijkt hij dat wel erg spijtig te vinden. Ook Gino van de WIC is teleurgesteld bij wat er gebeurd is, maar we zitten in Indonesië en zulke dingen gebeuren hier nu eenmaal. Hier wordt zoiets gewoon vergeten en dan is het ook niet gebeurd !!! (rare jongens hier )

Maar er was geen rekening gehouden met de minister van defensie. Ja die kerel was er echt niet gelukkig mee en heeft voor hij weer vertrok de opdracht gegeven om het allemaal nog eens over te doen voor de bezoekende crew’s van de zeiljachten! Wij werden dus ‘s namiddags netjes terug gereden naar de plaats van gebeuren en de hele ploeg van de trouwerij die er voor de middag was - cameramannen, duikinstructeurs, wakatobi-tv, enz - was er nu terug en dat alleen voor ons drie koppeltjes !

En je kan je wel indenken dat met zoveel aandacht van al die lui het heel plezant geworden is.

Met dank aan de minister van defensie.

WANGI WANGI II

Vandaag beginnen de Wakatobi feesten met als eerste item een uitstap naar het dorp Liya. Daar krijgen we de Honari Mosega opgevoerd. Een oorlogsdans die de historische gevechten van de troepen van de sultan symboliseert.

Na deze Heroic Dance wordt de Posepaa uitgevochten. Een voetengevecht waarbij het dorp in twee gedeeld wordt en de mannen in groepjes van twee tot drie tegen elkaar stampen. Hoe de spelregels zijn is ons niet duidelijk maar er komt toch elke keer een winnaar uit de bus. Wat wel duidelijk is, is dat de gemoederen er van verhit geraken, want iets later zijn de mannen echt met elkaar aan het vechten en moet de politie ertussen komen.

Na al het vechten krijgen we een demonstratie van hoe verschillende traditionele gerechten worden klaargemaakt. We leren maniok stomen, parende of vissoep maken, gerookte vis en een zoet kokos nagerecht maken. We mogen alles proeven en kunnen dan al deze dingen aan een zeer voordelig prijs kopen. Erg goed gedaan en nog lekker ook.

In de namiddag gaan we naar de enige winkel in Wakatobi die fotocamera’s verkoopt en een stuk of vijf toestellen heeft liggen. Van de 5 digitale camera’s is er uiteindelijk 1 dat in aanmerking komt, dus het is niet moeilijk kiezen. Spijtig genoeg is het wel zo goed niet als mijn vorige camera, maar tot Maleisië zal ik het er toch mee moeten doen.

S’ Avonds krijgen we dan nog een welkomstdiner aangeboden in het Paden resort. Een poepsjiek hotelcomplex waar we een buffet voorgeschoteld krijgen en naderhand traditionele dansen krijgen te zien. Aan Dirk wordt gevraagd om een speech te houden en hoewel hij dat eigenlijk helemaal niet ziet zitten om voor zoveel volk iets te zeggen, doet hij dat heel goed.

WANGI WANGI

We gaan de stad eens bekijken bij daglicht en ja amaai zeg... wat een verschil met Ambon en Saparua! Zo proper...ook de zee, daar drijft niets in wat er niet in thuis hoort. Trouwens ook een gezellig stadje, niet overdruk maar wel met de typische sfeer van hier.

We wilden eens kijken naar een nieuwe tondeuse, want Dirk zijn haar moet weer af, maar wanneer we een kapper passeren stel ik voor om het even te laten knippen. Net zo gemakkelijk en....stukken goedkoper. Ja hoor, € 1,5 maar voor een knipbeurt! Eerst dachten we wel van oeijejoei dat komt nooit niet goed. Dirk vroeg om er gewoon even met de tondeuse over te gaan, maar hij begon met knippen. Daarna nam hij wel de tondeuse maar in een veel te grote stand. Kort kort, legde Dirk uit en de kapper (een échte) maar van ja knikken, maar bleef gewoon zijn gang gaan. We dachten dat hij het niet begreep, maar hij begreep het heel goed en het eindresultaat mag er wezen. Heel kort met toch een beetje een coupe in. Dirk zijn haar is nog nooit zo goed geknipt geweest.

Omdat het bij Dirk zo goed gelukt is, ben ik dan ook in de stoel gaan zitten, want van mijn haar mocht er ook wel terug een stukje af. En ook ik ben zeer tevreden over mijn nieuwe coupe.En alles samen heeft ons dat nog geen 3 euro gekost.

Wanneer we terug aan boord zijn worden we opgeroepen voor een briefing ivm met de trouwerij onder water. Op het programma van de Wakatobi festiviteiten staat binnen twee dagen een onder water trouwerij geprogrammeerd en we hadden ons er vanmorgen voor ingeschreven. Leek ons wel eens iets apart om zo een trouw mee te maken tussen de vissen en over de duikuitrusting hoeven we ons geen zorgen te maken, die leent de organisator ons.

Maar eerst krijgen we dus een uitleg over wat we ervan kunnen verwachten en ze vragen ons of we misschien de plaats van gebeuren al even willen zien. Ja hoor, waarom niet. En of we misschien even mee een oefenduik willen doen. Ja zeker willen we dat, maar dan moeten wel effe ons zwembroek gaan halen. En een half uur later zitten we op één van ‘de’ divespots in Wakatobi naar het onderwaterdecor voor de trouw te kijken. Mooi plekje trouwens en het ziet ernaar uit dat het een heel leuk evenement gaat worden, waarbij wijzelf, met onze mooiste kleren aan onze trouwbelofte zullen hernieuwen. 

HOGA - WANGI WANGI

Vannacht is de wind nog wat aangetrokken en ons anker houdt wel goed, maar er staan schuimkopjes op het water en dat is toch niet zo geruststellend. Zeker niet als je anker 20 m diep ligt. Tijd dus om verder te trekken.

De volgense stop is Wangi-Wangi, het buureiland van Hoga en nog steeds in Wakatobi. Wangi-Wangi ligt achter een rif en alleen bij hoogwater kan je door het kanaal dat naar de ankerplaats gaat aan de binnenkant van het rif. Aan de buitenkant ervan liggen moorings, die je kan gebruiken terwijl je op hoogwater wacht. Maar Wanci binnenvaren is geen enkel probleem. Het WIC (Wakatobi Information Center) helpt je daarbij. Van zodra zij je spotten komen ze met hun motorbootje naar je toe en helpen je een mooring oppikken. Vervolgens informeren ze je wanneer het hoogwater is, en als het zover is brengen ze Gino bij je aan boord. Gino loodst je dan tussen het rif en naar een gratis mooring. Echt fantatisch!

Wanneer we binnen zijn heet Gino ons in naam van heel Wakatobi welkom en nodigd ons uit om deel te nemen aan de aktiviteiten die georganiseerd worden in het kader van Sail Wakatobi-Belitong. Van dat laatste hebben we eigenlijk nog niet gehoord, maar er worden allerlei uitstappen georganiseerd naar verschillende dorpen in Wangi-Wangi en dat is allemaal gratis en daar mogen we zomaar aan mee doen. Klinkt trouwens ook allemaal heel leuk.

‘S Avonds gaan we nog van boord om samen met Taremaro, Elena en Sea Level een hapje te gaan eten. We worden meteen opgevangen door een groepje studenten die hun Engels willen oefenen en als onze officiele gidsen zijn aangeduid. Hele lieve meisjes en jongens die hun werk echt seriues nemen. En hoewel het al donker is, is de eerste indruk van Wangi-Wangi wel heel goed.

HOGA

　

Hoga is een prachtig klein eilandje met witte zandstrandjes dat omringd wordt door een koraalrif. Een echt paradijs voor duikers. Het koraal hier is onbeschadigd, gezond, heel kleurrijk en op vele plaatsen ongerept.

Wij gaan hier eindelijk, voor de eerste keer in meer dan 10 maanden zwemmen en snorkelen en het is echt heel erg de moeite waard. Prachtige koralen in allerlei kleuren en vormen, anemonen, blauwe zeesterren, sponzen,... en ongelooflijk veel vis. Kleine visjes weliswaar maar heel mooi om zien.

Een weeral mooie dag die wel erg in mineur eindigt. Mijn fototoestel is nat geworden met zeewater en is kapot.

　
　

SAPARUA-WAKATOBI 17 tot 19 augustus

De pillen die ik gisteren voor Dirk’s griep/bronchittes had meegebracht doen wonderen. Een kwartier nadat hij de eerste pil had geslikt voelde hij de mist in zijn hoofd al opklaren en vandaag is hij zo goed als genezen. Straf spul, niet erg gezond denk ik...

Omdat er niet veel wind staat en we 3 nachten rekenen naar Wakatobi zijn we niet erg gehaast vanmorgen. We nemen eerst nog rustig de tijd om te ontbijten, de bijboot in te pakken en de Narid zeilklaar te maken. Tegen een uur of 10 zijn we dan zover en vertrekken naar Hoga, één van de Wakatobi eilanden in het zuidwesten van Sulawesi.

Er staat inderdaad niet veel wind, maar omdat hij uit de juiste richting komt voor de genakker trekken we die omhoog. Heel eventjes althans...want de mast kraakt en piept zo erg met de genakker op, dat we hem algauw weer laten zakken. We kijken na vanwaar dat gekraak en gepiep komt maar omdat we niets kunnen vinden hijsen we het zeil nog eens en weer kraakt, zucht en piept de mast dat we er ongerust van worden. Hmm, dan maar zonder genakker.

Vlak na de middag krijgen we een bui over waar wind in zit. Nu gelukkig trekt de regen gauw over maar blijft de wind en is het vanaf dan goed zeilen.

Dag twee is een mooie dag. Tussen de 15 20 knopen halve wind en een rustige zee. En vangen een tonijntje. ‘s Nachts krijgen we wel veel squalls over en trekt de wind aan.

Dag drie al komen we aan in Hoga. Heel goed op tijd, net wanneer de zon heel hoog staat en we goed de riffen kunnen zien om door het kanaaltje te gaan dat naar de ankerplaats leidt.Nu is het kanaaltje geen probleem, dat is breed genoeg en daar geraken we zonder brokken door, maar de ankerplaats vinden we niet ideaal. Die ligt tussen de riffen, 20 m diep en erg in de wind. Voor we het anker droppen gaan we dan ook eerst eens kijken aan de lijkant van het eiland, maar daar is het ten minste 60 m diep en komen tot de conclusie dat we geen keus hebben.

Uiteindelijk valt de ankerplaats wel mee en is de holding goed, maar we wagen ons vandaag toch maar niet meer van boord. Eerst even de kat uit de boom kijken.

SAPARUA IV

De ‘Sail Maluka welkomstceremonie in Saparua’ is teleurstellend.

Om 11u00 hadden we afgesproken aan Fort Duurstede in de stad, maar om 9.30 al staan Jack&John op de wal te roepen dat we snel naar de kant moeten. Oké, dat is wel net zo gemakkelijk dat ze ons komen afhalen - moeten we zelf geen vervoer regelen - maar waarom zo vroeg, dat snappen we niet goed, want we staan daar zeker nog een uur te draaien aan het Fort voor het programma begint. We staan er wel niet alleen te draaien, de ‘Koning’ (= burgemeester)van Kota Saparua en de Koningin van Ihamahu en nog wat VIP’s zijn er ook.

We vermoeden dat we eigenlijk niet meer zijn dan het promotiemateriaal van Hellen voor een of andere politieke zet. We worden geinterviewd, er worden veel foto’s genomen en uiteindelijk wordt er 1 oorlogsdans opgevoerd door de krijgers van Ihamahu. Die dans op zich is wel heel leuk en de dansers nog leuker, maar verder staan er alleen nog wat speeches op het programma en een picknick. En de speeches gaan allemaal over hetzelfde; ze willen van de Molukken eilanden een toeristische bestemming maken en hopen dat de Sail Maluka volgend jaar een groot succes wordt met veel deelnemers. Allemaal goed en wel, denken we in onszelf, maar dan hebben ze toch nog heel veel werk.

Na de picknick gaan al de Vip’s terug naar huis - meer dan de helft neemt de ferry terug naar Ambon- en krijgen wij nog een eilandtoer. Maar hier improviseren Jack & John erop los à la minute. Ze huren gauw een busje af voor een paar uur en nemen ons mee naar het zuiden van Saparua naar een pottenbakkerij in het dorp Ouw. Daar bakt een oud vrouwtje wat aardewerk schaaltje en potjes die eigenlijk niet veel voorstellen. Als we daar onze plicht gedaan hebben door iets te kopen gaan we helemaal naar de andere kant van het eiland naar Nolloth (waar we gisteren ook waren) naar een sago bakkerij. Sago is een soort meel dat uit de stam van de sago-palm komt en waarvan ze een soort koeken bakken voor bij het ontbijt of de thee. Maar de bakkerin is al lang klaar met bakken vandaag. Geen probleem, Jack weet nog een andere bakkerij. Maar ook daar zit het werk er voor vandaag al op. Bij deze laatste zijn ze anders wel van goede wil en geven toch nog een demonstratie van hoe de sago wordt verwerkt.

Daarna worden we weer naar de onze boten gebracht en zit de welkomstparty erop.

Vanaf morgen mogen we onze zeiltocht door de Molukken verder zetten met als bestemmingen Nusa Laut, Pulau  op Ceram en Namleo in Buru. Maar omdat de Sail Maluka niets meer heeft georganiseerd op deze plaatsen willen we meer naar het westen van Indonesië, naar Sulawesi en nog meer west, waar het nu geen regenseizoen is.

SAPARUA III

Dirk heeft het goed te pakken, die is nog lang niet uitgeziekt en blijft heel de dag in zijn bedje.

Ik ga mee met Rob en Marjo Saparua verkennen. We nemen de bemo naar Nolloth, in het noorden van het eiland. Het is een klein uurtje rijden tot daar, wat ons de gelegenheid geeft om iets van het eiland te zien. Nolloth blijkt een tof dorpje. Rustig, een beetje landelijk en vele properder als Kota Saparua. Ook de baai waar dit plaatsje aan gelegen is, is veel beter beschut dan waar wij nu liggen.

We wandelen er een beetje rond en omdat het etenstijd is gaan we op zoek naar een warung (eethuis) maar dat kunnen we hier niet vinden. Dat heb je precies alleen maar in de hoofdplaats, dus nemen we de bus maar terug.



Baileu - ontmoetingscentrum

 Daar aangekomen lopen we heel toevallig op Jack en John van Sail Maluka. Komt heel goed uit, want dan kunnen we hen vragen naar een goede warung. De meeste eethuisjes hier serveren koude kip en koude vis en daarvoor vertrouwen we onze maag toch zo goed niet. Maar zij nemen ons mee naar een plaats waar we al ettelijke keren voorbij gelopen zijn en dat voor ons een gewoon huis leek, maar een restaurant blijkt te zijn met een verse keuken. Moet je wel weten, want anders vindt je het nooit.

SAPARUA II

Dirk ligt strijk. Niezen, hoesten, snutten en koorts.
Het weer is ook niet gezellig vandaag. Grijs, grauw, nat en winderig.

We blijven dan ook maar heel de dag aan boord.

SAPARUA

Jongens jongens toch wat hebben we slecht geslapen. In de loop van de nacht is de wind gaan liggen en zijn we vreselijk beginnen rollen op de swell. En van voor naar achter rollen dat gaat wel, maar van links naar rechts....dat is echt niet plezant. Je wordt echt van de ene kant van je bed naar de andere kant geslingerd en probeer dan maar eens te slapen. Het eerste wat we dan ook doen vanmorgen is het anker uit de grond sleuren en aan de overkant van de baai tussen de fishfarms gaan liggen.

Als we hiermee klaar zijn gaan we naar de markt. Twee keer per week houden ze hier markt en dan komt het hele eiland tot leven. Het is dan ook echt druk en in het centrum en een gefriemel van jeweste van al de bemo’s (busjes) die uit alle hoeken en kanten komen opdagen. Maar ik denk dat we een beetje te laat zijn gekomen, want veel is er toch niet meer over.

De stad zelf vinden we erg vies en vuil. We begrijpen het eigenlijk niet zo goed. De erfjes rond de huizen zijn netjes opgeruimd zonder dat er ook maar ergens een papiertje of zo ligt rond te slingeren, maar de straten zijn precies een vuilnisbelt. Ook op het strand en tussen de mangroven ligt het vol afval. Echt vies.

Omdat we niet weten hoe het plaatsje noemt waar we geankerd liggen, doen we het eerste stukje van de terugweg te voet. Als er dan een busje voorbij komt weten we zeker dat die de juiste richting uitgaat, maar ...er komen geen bemo’s meer langs. We blijven dan nog een stukje doorgaan, maar het is nog een heel roteind tot aan de boot. Oké, dan zit er niets anders op dan, zoals iedereen hier doet, ‘brommerke stop’. De eerste die stopt die is veel te hoog met zijn prijs en terwijl we aan het onderhandelen zijn stopt er nog iemand. Die is meteen akkoord met de normale prijs, maar dan moeten we wel met 2 tegelijk opstappen. Oejejoei...met 3 man op zo’n brommerke...maar we geraken toch zonder brokken terug.

AMBON-SAPARUA

Het is een perfecte dag om naar Sapaura te zeilen. De zon schijnt en er staat een niet te harde zuidoostenwind van rond de 10 kn. Juist goed om met een scherpe aan de windse koers toch comfortabel te zeilen en bovendien een mooie snelheid te maken.

De ankerplaats die Sail Maluka ons aangegeven heeft is wel onmogelijk om te ankeren. Bij laagwater valt deze plek droog...Nu hebben we bij het invaren van de baai eerst een verkenningsrondje gemaakt en zoals we al vreesden, is deze baai eigenlijk helemaal niet geschikt om er te ankeren. Maar we hebben Hellen beloofd dat we het zouden proberen en leggen ons dan maar ietsjes naast de aangeduide plek, vlak voor het strand van Kota Saparua op 6 m diepte. We liggen er wel erg open en bloot maar het lijkt doenbaar voor vannacht.

AMBON IX

In de voormiddag gaan we naar de markt inkopen doen voor de komende dagen en maken dan de boot gereed om te vertrekken.



Hellen de Lima



‘s Avonds krijgen we een Culture Dinner and Farewell Party aangeboden door Sail Maluka. Een erg leuke bedoening. We zijn met 4 deelnemers van de rally: Rob & Marjo en wij en dan Hellen de Lima, de organisator en haar 2 medewerkers Jack en John. Plus nog een stuk of 20 man, vrienden en zakenrelaties van Hellen denken we, want er moet toch wel wat volk zijn voor je een feestje kan bouwen hé... En dan natuurlijk ook nog een journalist en fotograaf.

We krijgen eerst een traditionele dans opgevoerd op de tonen van een gamelan en als dit culturele stukje afgelopen is, is er lekker eten, muziek, een leuke sfeer en er wordt gezongen en gedanst. Ja die Indonesiër zijn echte karaoke fans en soms zit er wel eens iemand tussen die nog goed kan zingen ook.

Een geslaagde avond en we kijken nu erg uit naar de welkomstceremonie in Sapaura.



AMBON VIII



Pattimura



Vandaag dus de citytrip in Ambon.

De bus staat al klaar om 10.00 en brengt ons meteen naar het Siwalima museum. Daar wacht een Nederlandssprekende gids ons op die een goede uitleg geeft bij de tentoonstelling in het museum. Dat maakt het echt wel interessant en geeft ons een heel goed idee over het leven vroeger in de Molukken eilanden.

Na het museum gaan we naar het centrum van de stad voor een Becap (fietstaxie) ritje langs de Maranatha Protestante kerk, het monument van Fransiscus Xavier - een erg populaire missionaris die hier leefde in de 15de eeuw - en de bibliotheek van George Everhard Rumphius. Deze laatste schijnt een erg belangrijke figuur te zijn geweest voor de christelijke gemeenschap in Ambon.




Becap



We worden verwacht een donatie te geven aan de kerk en de bibliotheek en dat we niet erg ge nteresseerd zijn in een kale kerk vinden ze erg vreemd. In Indonesië is iedereen zo een beetje verplicht om bij een of ander geloof aan te sluiten. Het maakt niet uit welk geloof als het maar een door de staat erkend geloof is. Moslim, katholiek, protestant, hindoe, boeddhisme of een traditioneel geloof en dat wordt op je identiteitskaart vermeld. Als je een Indonesiër zegt dat je niet gelovig bent, gelooft hij je niet en denkt dat je gewoon niet voor je geloof wilt uitkomen en neemt aan dat je christelijk bent, omdat je uit het westen komt. Dus je kan er maar beter niet over beginnen of op ingaan.

Tot slot krijgen we nog een lunch aangeboden.

Na de middag worden we uitgeklaard en daar hebben we toch wel enkele uren voor nodig. Maar we hebben geen haast, we zitten in het hotel met een frisse pint voor onze neus terwijl de betreffenden autoriteiten één voor één langskomen. Wanneer de Port Captain zijn stempels en handtekening heeft gezet wilt die dat we gelijk, of binnen de 24 uur vertrekken, maar dat kan niet want we hebben morgen nog de Culturele Dinner. We zien hem twijfelen om de documenten weer in te trekken...maar...dan moet hij morgen nog eens terug komen...dus...oké maar we moeten dan wel ten laatste overmorgen weg zijn.

AMBON VII

Terwijl we op de bemo naar de stad staan te wachten zien we Hellen de Lima van de Sail Maluka rally. Ze is speciaal gekomen omdat we gisteren tegen haar medewerkers hadden gezegd dat we ons zorgen baren i.v.m. de ankerplaats op Saparua, de eerste bestemming van de rally. We denken dat die baai erg onbeschut is en zouden eigenlijk ook graag voor de 15 de augustus ( de start van de rally) willen vertrekken want er wordt veel wind voorspeld en we moeten tegen wind en stroom naar Saparua.

Bovendien hebben we het zo’n beetje gehad in Ambon, het was hier plezant, maar het is geen plek om lang te blijven hangen. Veel te druk en het water is verschrikkelijk vuil, precies een vuilnisbelt waar we tussen drijven. Maar dat laatste vertellen we haar natuurlijk niet.

Hellen belooft om de ankerplaats nog eens te checken en schuift het programma; welkomstlunch, rondleiding in Ambon en Farwell Party op zodat we vroeger richting Saparua kunnen. We zijn tenslotte maar met 2 deelnemers aan de rally nml Taremaro en wij. De 2 andere boten die hadden ingeschreven hebben niets meer van zich laten horen, zijn nog niet verschenen en worden bijgevolg ook niet meer verwacht.

Wanneer dit allemaal geregeld is geeft ze ons een lift naar de stad en pikt onderweg Rob en Marjo op die we toevallig zien lopen. En neemt ons gelijk mee naar het restaurant voor de welkomstlunch.

Morgen in de voormiddag gaat dan de rondleiding door Ambon door en in de namiddag heeft ze een afspraak gemaakt met de autoriteiten om ons uit te klaren.

De Farwell Party heeft ze verschoven naar donderdag en de dag erop, de 12 augustus start de Sail Maluka.

AMBON VI

In Ambon is het regenseizoen van maart tot oktober, met als natste maand juli en dat hebben we geweten vandaag. Oké, het is al begin augustus, maar zo nauw komt het nu ook weer niet voor de regen.

Sinds Indonesië hebben we nog niet veel zon gehad. Het is overwegend erg bewolkt met af en toe een buitje maar vandaag krijgen we een echte tropische stortbui over.

We zijn juist aan de kant, nog eens een kopietje van onze paspoorten en eentje van de bootspapieren gaan afgeven voor de ‘bond’ op de Narid. En net als we terug aan boord willen gaan schuift er een gordijn regen voor. Gelukkig kunnen we in het hotel, waar we voor liggen, schuilen maar toch zonde dat we al dat water dat nu zomaar voor niks uit de hemel valt niet kunnen opvangen. Er staan wel 2 jerrycans onder onze watervanger maar die zijn natuurlijk direct vol terwijl we zeker nog een 100 l zouden kunnen gebruiken.

Als de regen dan ook iets mindert, spoeden we ons naar de boot om de jerrycans te wisselen, maar zo plots als het beginnen regenen is, zo plots stopt het ook. En de rest van de dag blijven ze wel dreigen, maar er valt geen drup meer.

‘s Avonds gaan we langs Kind of Blue voor een afscheidsborrel. Zij vertrekken morgen naar Wakatobi terwijl Taremaro en wij hier blijven voor de Sail Maluka rally die 15 augustus van start gaat. We spreken terug af in Bali of misschien, wie weet eerder.

　

AMBON V

Eén van de vele tankstationnetjes.

1liter benzine/diesel kost ongeveer € 0,45

AMBON IV

We gaan de dongel ophalen en hij werkt. Een beetje traag maar ja, dat ligt aan internet. Op naar de markt dan.

De markt dat is een ander verhaal. Hier moeten we onze weg nog in vinden.

Bij een kraam liggen mooie avocado’s, 10000 Rp ( / 11000 = 0,90 € ) per stuk vragen ze ervoor. Ja watte, dat lijkt me serieus doorgerekend. Iets verder hebben ze mango’s. 10000 RP voor een stapeltje. Oké, die wil ik wel. Als ik betaal en verder loop lacht het vrouwtje van de mango’s met ons. Oeps.. hebben we iets verkeerd gedaan?

De groenten zien er allemaal heel mooi uit, maar veel keuze is er niet. En voor een bosje paksoi vragen ze 5000 Rp. Eerst effe kijken of de lokale bevolking hetzelfde betaald, maar die zijn zo snel met betalen dat we het niet kunnen zien. Ik bestel paksoi en spaanse pepertjes. Maar wijs het kleine schaaltje aan van 2000 Rp, want het half pond dat ze eerst willen geven krijgen we nooit van ze leven op, daar zijn die veel te pikant voor. Voor de pepertjes geef ik 5000 en krijg 1000 terug! Met handen en voeten leg ik uit dat ik 3 briefjes van 1000 terug wil. Nee nee, dat kost 4000 zeggen ze. Uiteindelijk begrijpen we dat ze twee schaaltje in het zakje hebben gedaan, maar ik hoef maar 1 schaaltje! Oké...ze nemen dan de helft van de pepertjes terug en geven me het juiste wisselgeld.

Look kopen is al even moeilijk en dan heeft Dirk het wel gehad. Hij wil zo snel mogelijk van de markt en uit de enge straatjes tussenuit. Als we richting busstation lopen zien we dan ook pas hoe groot de markt is. Hier kan je wel uren rondlopen als je wilt. Moet ik toch eens doen, maar dan zonder Dirk denk ik.

AMBON III

 Gisteren was Dirk niet zo lekker, wat grieperig - Indonesië heeft toch wel een ander klimaat waar we precies nog moeten aan wennen - maar voelt zich vandaag al een heel stuk beter en gaat mee de stad in om een dongel te kopen. Zo een soort usb-stick waarmee je draadloos mee op het internet kan inloggen. In het winkelcentrum, midden in de stad verkopen ze die. Een zeer drukke bedoening waar je zowat alles wat je je maar kan inbeelden kan kopen.

Aan het meisje die ons zo’n dongel verkoopt vragen we of ze die even wilt installeren. Je krijgt er wel een handleiding bij, maar die is in het Bahasa en daar verstaan we geen jota van. Geen probleem zegt ze, alleen internet ligt plat, al sinds gisteren. Euhhh..als internet zo slecht werkt, heeft het dan wel zin om zoiets te kopen? Maar aan de andere kant, het is 3 maanden onbeperkt geldig en waarschijnlijk werkt het niet op de kleine eilandjes, maar wel op de grotere. En wat is ne mens tegenwoordig zonder internet hé. Enfin, we betalen de stick alvast en spreken af om hem morgen, geactiveerd, op te halen.

Wanneer we verder willen gaan worden we aangesproken door een groepje giechelende meiden. Of ze ons in het Duits mogen interviewen voor hun huiswerk. Eigenlijk spreken we Nederlands, vertellen we hen, maar Dirk kan goed Duits, dus vraag maar raak. Oké, eerst nog wat meer gegiechel en dan stelt ieder meisje een vraag in keurig Duits. En daarna willen ze samen met ons op de foto. Echt grappig, maar gek dat ze hier in Indonesië Duits leren op school!
　

AMBON II

Zoals ik al eens schreef moet je voor je naar Indonesië zeilt een visa hebben en een Cait (cruisingpermit) geregeld hebben, iets wat Piet van de Sabbatical aan den lijve ondervindt.

Zelf heeft hij een visa van 1 maand maar is naar hier gekomen met een crewlid die geen visa heeft en een Cait heeft hij ook helemaal niet. Hij dacht dit wel eventjes in Indonesië zelf te regelen.

In Saumlaki bleek dit geen enkel probleem. Saumlaki is geen ‘Port of entry’ en bijgevolg zitten daar geen douanen of andere instanties die daar moeilijk over doen. Ook Banda gaf geen problemen, je had daar wel een ‘portcaptain’ maar die was al tevreden als die een kopietje van je paspoort kreeg. Verder vroeg en moest die niets.

Maar in Ambon, een officiële Port of entry is het wel eventjes andere koek. Daar mag je niet van boord voor je ingeklaard hebt en je papieren kunnen maar beter in orde zijn ook. Je paspoort wordt afgestempeld, de crewlist krijgt een stempel, ze willen van al je bootspapieren een paar kopietjes, je moet verklaringen ondertekenen dat je geen verboden (voor Indonesië) medicatie aan boord hebt (indien wel, zoals morfine ed, wordt die verzegeld), dat je geen cargo mee hebt en vragen achter je cait en de agent of organisatie die dat laatste heeft geregeld.
Voor ons geen enkel probleem, want wij waren mooi met alles in orde.

Piet kreeg eerst al problemen omdat hij zijn crewlid illegaal het land had binnenbracht en vervolgens omdat hij geen vergunning heeft voor zijn boot.

Hij dacht dat als hij zich alsnog inschreef voor de Sail Maluka - uiterste inschrijvingsdatum was 30 juni- Hellen de Lima, de organisatrice van de rally dat wel allemaal voor hem in orde zou brengen. Maar dat kan dus niet. De Cait moet op voorhand aangevraagd worden in Jakarta en dat duurt wel eventjes voor die in orde is. En in Indonesië zijn regels nu eenmaal regels.

Omdat hij laag zit met water en voedsel krijgt hij één dag om proviand in te slagen , maar moet dit doen onder begeleiding van de immigratiepolitie. Wanneer hij toch in zijn eentje naar de markt gaat en water regelt, worden die van de immigratie serieus pissig en willen hem meteen het land uit.

Hellen de Lima vraagt aan Kind of Blue of zij Piet kunnen overtuigen om weg te varen, want naar haar wilt hij niet luisteren. Hij zit nochtans dik in de problemen, want de politie van Ambon staat zo goed als klaar om hem en zijn opstapper te arresteren, de boot te verzegelen en de Nederlandse Ambassade te verwittigen.

Nadat Anita zich eens goed heeft kwaadgemaakt op Piet beseft hij eindelijk hoe benard zijn situatie eruit ziet en vaart in de vroege avond weg, richting Maleisië.
　
　
　
　
　
　
　
　

　
　
　
　
　
　
　
　
　
　
　
　
　
　

3-8-2011 Ambon

Dick en Anita hebben een tour rond het eiland geregeld met een Nederlands sprekende gids. Nico, een geboren en getogen Ambonees die een heel aardig mondje Nederlands spreekt en het allemaal erg goed kan uitleggen. Hij zegt wel dat het weeral lang geleden is dat hij nog eens Nederlands heeft kunnen spreken, maar daar merken we niets van.

Eerst neemt hij ons eerst mee naar het ‘Australian War Cemetry’. Een prachtig onderhouden kerkhof en een oase van rust in het drukke Ambon waar niet alleen Australiers liggen, maar ook Indiërs en Nederlanders.

Van daaruit rijden we een uur, of misschien wel langer, langs allemaal kleine dorpjes helemaal naar de andere kant van het eiland. En het is duidelijk dat het vandaag wasdag is in Ambon. Overal hangt de was te drogen, op elk plekje dat daarvoor geschikt is. Aan de wasdraad, over struiken, over de omheiningen, gewoon op het gras,...echt overal en bij iedereen. Het is dan ook de eerste dag in lang dat het niet regent, vandaar waarschijnlijk.
Maar aan de noordkant dus van Ambon gaan we het ‘Fort Amsterdam’ bezoeken. Eigenlijk een grote, goed beveiligde schuur waar de specerijen werden opgeslagen en waar ze indringers konden tegenhouden met kanongeschut en dergelijke. Het fort kijkt ook uit op de ...straat, het kanaal waar de specerijenvloot doorheen voer.

Een paar honderd meter van het fort ligt een kerkje dat mooi gerestaureerd is, maar niet meer gebruikt wordt. Vervolgens gaan we naar de oude moskee die gedeeltelijk uit hout is opgetrokken maar waar geen enkele nagel bij gebruikt werd.

Na de lunch staan de heilige palingen op het programma. Wat er nu precies heilig is aan die beesten weet ik niet, maar ze zijn 1,5 tot 2 m lang en leven in een kraakhelder riviertje op een heel mooi plekje. Ze worden uit hun schuilplaats gelokt met een rauw ei, waar ze gretig op afkomen en trekken hun niks aan van al de vrouwen die de was aan het doen zijn in hun rivier.




Vervolgens gaan we naar de warmwaterbron en ze hadden ons gezegd dat we daar konden in baden - we hadden speciaal ons zwembroek hiervoor meegebracht - maar dat ziet Nico toch niet zitten. Pootje baden ja...maar verder niet. Maar amaai ja watte...dat water is gewoon heet! Daar krijg ik mijnen dikke teen nog bijna niet ingestoken.
 

Voor we weer naar huis gaan stoppen we nog voor een ‘rujak’. Een groente-fruitsalade met pindasaus. Een beetje een rare combinatie van pinda’s met bruine suikersiroop fijngemalen in de vijzel met chili’s, komkommer, zoete aardappel, mango, ananas, sterfruit, papaja en... nog wat. Wel heel lekker en we hadden gemakkelijk elk een portie op gekund i.p.v. één portie te delen met ons zessen. Maar onze gids is gehaast want we zijn al een uur langer onderweg als volgens programma. En we zijn nog lang niet terug want het is spitsuur en we staan in de file.

Anders wel een leerrijke en interessante dag. We hebben niet alleen wat opgestoken over de geschiedenis van Ambon, maar ook over het dagelijkse leven hier en nu.