zondag 20 maart 2011

17 tot 19 februari NULLARBOR

Tegen 11u00 komt Chris aan in Norseman. Hij zat vanmorgen nog in Esperance en was eigenlijk van plan om daar de ganse dag te blijven, maar omdat het niet echt strandweer is - grijs en miezerig met motregen - heeft hij maar even op de staart van zijn auto getrapt en zich naar Norseman gehaast voor wij er vertrokken om toch maar samen te rijden.
Na nog even een paar boodschapjes zoals wc-papier en water voor onderweg ,vullen we de benzinetanks tot het bovenste streepje en zijn dan klaar om aan de Nullarbor te beginnen. Weer diezelfde eindeloze lange weg van 3 weken geleden, maar deze keer met ideaal reisweer. Enfin auto-reisweer althans. ( zie hierboven: frisjes, grijs, miezerig en motregen, maar veel aangenamer dan 47°C onder een verzengende zon).




Omdat we deze keer alle tijd van de wereld hebben en we het een beetje leuk willen houden stoppen we bij elk viewpoint dat aangegeven staat. In Belladonia gaan we naar het Heritage Museum en 180 km verder parkeren we naast een uniek blowhole. Maar zoals we al verschillende keren eerder hebben ondervonden kunnen die Ozzi’s soms sterk overdrijven met hun natuur en cultureel erfgoed. Ze laten je vantijd honderden kilometers rijden voor één(!!) boom die dan wel heel speciaal is en de moeite...maar kweenie...toch ver uit de buurt ligt. En de landelijke museums...ja, die zien eruit als elke zolder bij ons. Maar enfin, het breekt de dag en de eerste (halve) dag leggen we al 1/3 van de Nullarbor af.

De volgende dag zet Chris - of beter gezegd zijn drie madammen die met hem meeliften - ons al vroeg uit bed en vervolgen we onze weg. Maar net als gisteren stoppen we weer bij elk ‘point of interest’ en tweemaal om te tanken. Ja die benzine vliegt er nogal door en hier in de midlle of nowhere kennen ze hun prijzen. Tot 0,50 dollarcent meer durven ze soms vragen per liter maar wat kan je doen...de volgende pomp is 200 km verder.

Dag drie gaan we eerst douchen in een roadhouse want daar zijn we toch stilaan aan toe. Om de andere dag douchen vinden we zeker geen overbodige luxe. Tot hiertoe is dat ook al goed gelukt. In WA vindt je aan elk strandje een douche - met koudwater weliswaar maar het is zomer dus dat kan geen kwaad - en onderweg heeft elk tankstation de nodige sanitaire voorzieningen.
De rest van de dag zetten we er nogal wat vaart achter. Chris zijn vrouwen zijn het rijden beu en willen morgen in Adelaide aankomen. Nu valt er ook niet veel meer te zien op dit laatste stukje van de Nullarbor en wij vinden het ook wel fijn om vanavond terug in de bewoonde wereld aan te komen.
In de namiddag arriveren we dan ook al in Port Augusta, waar we afscheid nemen van Chris en Co. Het was leuk om samen te rijden en te weten dat we een backup hadden in geval van panne, maar gelukkig zijn zowel Chris als wij zonder brokken over de Nullarbor geraakt. Alhoewel...Chris’ stuurbekrachtiging is een paar kilometer geleden beginnen lekken....

zaterdag 19 maart 2011

15 en 16 FEBRUARI HYDEN-NORSEMAN


Hyden is zo’n echt typisch, ingedommeld dorpke in de outback. Het is drie straten, een supermarkt en een bakker groot en als je niet oppast ben je er door voor je er erg in hebt. Maar hoewel klein, is het toch erg bekend om zijn ‘wave rock’. Een granieten rotsblok, 15 m hoog en 110 m lang, in de vorm van een enorme golf. Ferm...maar eigenlijk toch niet echt het ommetje van 250 km waard, maar daarvoor zijn we ook niet naar Hyden gereden.

Vlak achter Wave Rock begint ‘The Granite and Woodlands Discovery Trail’, een 300 km lange gravel weg die door één van ‘s werelds grootste ongerepte woodlands gaat. Een weg dwars door de uitgestrekte wildernis, dwars door de verlaten outback van Australië en het prachtige mozaiek van verschillende vegetaties.
Enfin, zo heel verlaten is de weg nu ook weer niet want af en toe passeert er toch een roadtrain (of 4WD) naar/van een van de nikkel of goudmijnen hier in de streek.

Maar omdat het weer zo’n snikhete dag is blijven we tot in de late namiddag in Hyden rondhangen en rijden pas tegen de avond de trail op, op zoek naar een mooi plekje om te kamperen. En daarvoor moeten we niet al te lang zoeken. De trail is onderverdeeld in 16 secties, allemaal uitgerust met informatieborden over de natuur of culturele historie van het gebied en met picknick- of kampeerplaatsen.
De volgende morgen, na een ontzettend rustige nacht (het was er uitgezonderd een paar kraaien s morgens, zo stilletjes) vertrekken we vroeg op weg en rijden heel op het gemakje de trail af met een stop aan elk informatiebord. Lunchen doen we aan de ‘Breakaways’ een magisch plekje tussen fantastisch mooi gekleurde rotsen en bij nader inzien hebben we spijt dat we gisteren niet eerder vertrokken zijn, zodat we de nacht hier hadden kunnen doorbrengen.

Een beetje verder komen we een Duitse (naar eigen zeggen) globetrotter tegen die in panne staat met zijn auto. De slimmerik heeft zijn automatische boite in achteruit gezet terwijl hij nog vooruit  reed met 30 km/uur en  zo zijn boite helemaal in de soep gedraaid.
Omdat hij er zo verloren bij staat langs de weg, slepen we hem mee tot de volgende picknickplaats waar hij veilig kan wachten op de sleepwagen die een paar mijnwerkers hem zouden opsturen. Hem nog 104 km over de gravel weg meesleuren tot Norseman zien we niet zo goed zitten met onze oude Holden Maar we hebben hem nog maar 2 km achter ons of Dirk keert de auto. Dirk krijgt het niet over zijn hart om hem daar zo moederziel alleen achter te laten en haakt zijn auto aan de onze vast.
Niet veel later krijgen we hevige regen op ons dak en de gravel weg veranderd algauw in een vettige glijbaan en met een auto op sleeptouw is dat niet echt een pretje...maar gelukkig komen we na 40 km de sleepwagen tegen die het vrachtje van ons overneemt. Wij opgelucht dat er toch een sleepwagen was opgestuurd en van onze last verlost zijn, Goerges teleurgesteld dat hij Norseman niet gehaald heeft en 260$ moet betalen voor de resterende 60 km.
Enfin, omdat het blijft regenen rijden we zonder verdere stops tot Norseman en arriveren in weer zo’n typisch outback stadje. Daar aangekomen krijgen we een sms van Chris binnen die schrijft dat hij pas vrijdag in Norseman zal zijn.
Shit... wat nu...want anderhalve dag met dit rotweer in dit boerengat wachten...dat zien we niet zitten.