24 tot 30 sep PUERTO PRINCESA

Heel de maandag en de dinsdag regent het en volgens John van de Abanico Yachtclub blijft het zo nog door regenen tot november. Wel goed voor de watertanks, die moeten we nu niet zelf opvullen, maar onze nieuwe bijboot schiet helemaal niet op met dit weer! 
Woensdag, wanneer het ietsjes minder hard regent gaan Birger en Dirk dan toch maar ‘werken’ en improviseren eerst een afdak zodat ze niet meer bij elke eerste druppel alles moeten inpakken en stoppen met bouwen. Op de foto ziet de luifel er misschien maar een beetje krakkemikkig uit, maar hij is zonder meer zeer doeltreffend. De rest van de week wordt er dan ook goed doorgewerkt en wordt ik mee ingezet om een handje te helpen. Alle zitbanken en luchtkamers en valse vloeren en echte vloeren van beide bootjes worden uitgetekend, uitgezaagd en op maat geschuurd. Maar om dat alles nu bijeen te lijmen moet er toch nog gewacht worden op iets droger weer. En hopelijk hoeven  we daar niet tot ergens in november op te wachten. 

PUERTO PRINCESA

Ja amaai seg, het is gisterenmiddag beginnen regenen en ik denk dat ze de stopknop hierboven niet meer vinden. Het blijft maar gutsen. Echt weer om stilletjes in een hoekje van de zetel te kruipen met een boekje. 

PUERTO PRINCESA 17 tot 22 sep

Het lijkt wel of we bijna weer een ‘normaal’ leven hebben. ‘s Morgens tussen half acht en acht vertrekt Dirk werken - aan de dinghy -  en ik doe door de dag het huishouden, of moet ik boothouden zeggen. Enfin je weet wel, wassen, plassen, koken, Stanley steel poetsen. Naar de markt, naar de winkel, de wasserij...ja we zitten bijna  weer echt  in het ritme van vroeger. Alleen zijn Dirk zijn uren nogal variabel. Als het regent kunnen ze niet voort werken - ze hebben geen afdakje of iets dergelijks op hun ‘werf’  - en na de middag hebben ze dikwijls prijs. Dus het zal zeker nog wel eventjes duren voor de nieuwe bijboot af is.

11 tot 16 sep PUERTO PRINCESA

Dat idee om zelf een dinghy te bouwen was niet zomaar een losse gedachte, maar is een echt project geworden waar Dirk samen met Birger aan begonnen is. Birger heeft namelijk ook nood aan een nieuwe bijboot, dus nu zijn ze gelijk 2 boten aan het maken.

De blauwdruk voor een ‘ stich and glue’ dinghy  hebben ze van Larry van de ‘Katie Lee’ gekregen. Larry heeft onlangs zelf zo een bijbootje  gemaakt en dat ziet er echt ferm uit. En helemaal niet zo ingewikkeld om te fabriceren.

Na het bouwplan was het nog zaaks om een geschikte plek te vinden om het project te realiseren en daar heeft Tina - Birger zijn vriendin - voor gezorgd. Ze mogen namelijk de tuin van Tina’s zuster gebruiken die op 10 minuten fietsten van de Yachtclub woont.  Een mooie grote tuin die ze helemaal ter hun beschikking hebben gekregen, perfect, alleen spijtig dat er geen afdak is want als het regent  kunnen ze niet werken.

Enfin, vol enthousiasme beginnen ze eraan en ze dachten in 1 week twee dinghies te maken, maar dat was ietjes te optimistisch. Voor ze al het materiaal bijeen hebben zijn er al een paar dagen om en de andere dagen regent het de helft van de tijd. Spijtig, want zo schiet het natuurlijk niet op, maar er komt toch al vorm in het project.      

 

Onze dinghy is een beetje kleiner en heeft een stompe neus opdat hij precies op het dek zou van de Narid zou passen

eerst gestikt met ijzerdraad en dan gelijmd

PUERTO PRINCESA

Het oplassen van die ene terminal van de stag is dus mislukt. Terwijl Dirk verschillende keren had gezegd tegen die gasten van de machine shop dat de schroefdraad in de spanner metrisch is, hebben  ze er toch een inch-schroef ingedraaid en nu is de terminal helemaal opengebarsten. Geen probleem zeiden ze tegen Dirk, dan maken we die spanner wel gewoon na, met metrische schroefdraad.

Voor ze eraan beginnen bezorgt Dirk hen voor alle zekerheid een voorbeeld van de juiste schroefdraad en een paar dagen later is de kopie klaar. Op het eerste zicht  ziet die er echt heel goed uit, totdat Dirk de stag erin schroeft. 

Nondedomme, hoe is dat nu toch mogelijk...de rechtsdraaiende schroefdraad is perfect, maar voor de linksdraaiende draad (de bovenkant van de terminal) hebben ze weer een inch-maat gebruikt i.p.v. metrisch! Zijn die gasten nu echt niet slimmer?

Dus  die nieuwe stagspanner mag zo de vuilbak in.

PUERTO PRINCESA

We zetten  eens een stapje in de wereld. Na al die miserie kunnen we wel eens een verzetje gebruiken en wat stoom afblazen.
We beginnen in de ‘Katabom’ een resto-bar waar elke zaterdagavond ‘live music’  wordt gespeeld. Nu is er bijna in elke bar van Puerto Princesa op zaterdag ‘live’ muziek, maar meestal is dat dan een coverband waar om ter valst wordt bij gezongen, terwijl - volgens zeggen - in de Katabom meer akoestische muziek wordt gespeeld door lokale bands. Het begint dan ook veelbelovend maar na een paar nummers al hebben we het beste gehoord lijkt het wel. Op naar de volgende bar dan maar. De Tiki Bar. De ‘place to be’ blijkbaar want het  zit er stamp-stampvol. Maar waarom iedereen nu precies in de Tiki Bar wilt zijn vragen we ons na 10 minuten toch wel af. Oké, we hebben wel juist de eerste show van vanavond gemist, maar tussen de shows zit zoveel tijd en staat de muziek zo keihard dat je er alleen maar kan drinken, zitten en  zwijgen. Niet echt wat we ons hadden voorgesteld bij een avondje stoom afblazen. Misschien zijn we dat wel verleerd dat gaan stappen en moeten we dringend eens terug wat oefenen, maar tegen middernacht - ja ja ik weet het, dan moet het nog beginnen -  houden wij het deze keer toch voor bekeken.        

                         

PUERTO PRINCES

Jongens jongens toch, het ene probleem is nog niet opgelost of het volgende is er alweer en eerlijk gezegd mag het nu wel ophouden want het wordt  niet meer plezant.

Met de oude bak waar de batterij inzit  - en die vervangen moet worden door een grotere - te slopen, zijn we erachter gekomen dat de skeg waar de schroefas doorloopt beschadigd is. Er zit een heel fijn barstje in de skegsteun aan de binnenkant van de boot  waarlangs een drupje water naar binnen sijpelt. Er komt zo weinig water naar binnen dat we nog lang niet aan het zinken zijn, maar dat scheurtje in de skeg  zou wel de oorzaak kunnen zijn van de trillingen op de schroefas en het stuur en moet hoe dan ook hersteld worden. Eigenlijk denken we dat dat barstje er al 3 jaar zit, van toen we in Grenada (Carieb) tijdens de haulout  de schroefaslager hebben laten vernieuwen. Die gasten hebben toen met een dikke hamer op de lager zitten kloppen omdat  ze die niet los kregen, maar dat mag dus absoluut niet. Waarschijnlijk hebben ze toen de skeg beschadigd maar was de schade zo miniem dat je niets van kon zien en er niets van ondervond. Maar toen wij in Borneo, op de Rajang rivier een visnet in de propeller kregen, is dat vermoedelijk erger geworden.

Om dat barstje te repareren moet de boot uit het water. Inderdaad geen plezant nieuws want we hebben nog maar juist een haulout gedaan, maar niks aan te doen.  We moeten dus terug naar de Penuwasa werf in Kudat en liefst al zeilend. En voor dat mogelijk is, moeten we eerst weer een terminal hebben voor de stag, want dat oplassen van die ene met die haarscheurtjes is mislukt.

PUERTO PRINCESA

Het zag er veelbelovend uit met die batterij en het leek erop dat die terug in orde was, maar na een halve dag dienst is die weer zo plat als een vijg. Verdomme toch...en die dingen zijn nog geeneens zo oud, nog niet eens drie jaar. Nu is dat wel niet abnormaal als een batterij ermee stop rond zijn drie jaar, maar naar ons goesting is dat toch veel te snel. En het probleem is, dat het hier niet zo simpel is om die te vervangen. Na een beetje zoeken vinden we dan wel batterijen van 200 AH (wat we nu ook hebben) maar die zijn veel te breed en krijgen we met de beste wil van de wereld nergens kwijt in de boot. De batterijen van 120 AH zijn dan weer te lang zodat we daar maar juist twee van kwijt kunnen, maar 240 AH in totaal  is dan weer wat minnetjes. Volgende mogelijkheid is 3 batterijen van 100 AH en dat kunnen we juist inpassen mits we de bak waar de batterij inzit een beetje groter maken en 300 AH in totaal is inderdaad nog altijd weinig, maar we hebben geen andere keus meer.

PUERTO PRINCESA

Toen we van Kudat naar de Filippijnen aan het zeilen waren heeft 1 domestiek batterij het toch opgegeven en awel, vannacht is de tweede batterij er ook mee opgehouden.
Dirk probeert die nu te reanimeren en we hebben de hele dag de generator opstaan om de batterij weer propvol bij te laden, maar het wordt afwachten of er terug leven in komt. Als dat niet het geval is, ja dan moeten we toch echt op zoek naar nieuwe batterijen want toen die eerste stuk ging hebben we de startbatterijen mee op het circuit gezet, maar die geven  maar juist net genoeg vermogen om een lampje aan te steken ‘s avonds en de laptop draaiende te houden. De frigo en al de rest wordt gevoed door de overgebleven domestiek batterij, als die natuurlijk weer in gang wilt schieten. 

PUERTO PRINCESA

Het zat er al 3 weken aan te komen, maar nu staat het vast. We gaan dit jaar niet naar Zuid Afrika. Het wordt veel te krap om nog op tijd aan de oversteek van de Indische Oceaan te beginnen en de Narid is er nog niet klaar voor. Eerst die  terminal en dan  de motorsteunen en misschien krijgen we dat nog wel snel in orde en geraken we nog net  binnen het seizoen bij de Oceaan, maar dan mag er voor de rest niets meer gebeuren. En daar durven we niet op rekenen.

Bovendien zitten we eigenlijk ook een beetje in de shit met onze dinghy. Om de paar dagen  is die lek en moet die opnieuw gelijmd worden en dat zijn we stiletjesaan wreed beu aan het worden. Dus nu we ineens een hoop tijd krijgen voor we ergens moeten zijn, wilt Dirk zelf een dinghy maken. Een houten/epoxy  bijbootje  dat precies past  op het dek van de Narid, uitgerust met een snel te monteren mast met zeiltje en goede roeispanen ingeval de buitenboord motor het weer laat afweten. Op die manier krijgt het bootje ook drie functies: gewone tender naar de kant en terug, klein zeilbootje om ons te amuseren en last but not least, op grote oceaanoversteken kunnen we het bootje zo uitrusten dat het kan dienst doen als reddingsvlot.

PUERTO PRINCESA

Nu de herstelling klaar is kunnen we bijna weer gaan varen. Ja ja bijna, want we hebben nog een paar nieuwe problemen gelokaliseerd.

Om te beginnen hebben we een paar haarscheuren ontdekt in  een terminal aan de stuurboordzijde (aan de andere kant dus van de gebroken trekstang ) en nu we zoveel moeite gedaan hebben om de mast recht te houden, willen we die echt niet alsnog verliezen. Zo’n terminal is de spanner waarmee je de verstaging  aanspant op de putting , de plaat op het dek die verbonden is met de trekstang. 
Omdat je er zeker van mag zijn dat zelfs zo’n fijne haarscheuren vroeg of laat volledig doorbreken, moet die dus eerst of vervangen (beetje moeilijk hier in Palawan) of opgelast worden voor we de zeilen weer hijsen.

En dan moeten we ook nog eens goed wat aandacht besteden aan de motor.  We hebben namelijk nog altijd veel vibratie op het stuur als we op motor varen. We dachten dat dit probleem opgelost zou zijn met de nieuwe schroefaslager die we in Kudat - toen we boven  stonden op de werf - hadden gestoken, maar niet dus. Die oude lager was anders inderdaad uitgelabberd en aan vernieuwing toe, maar blijkbaar was die niet de enige oorzaak van de trillingen. Daarom vermoeden we nu  dat de motorsteunen ook aan vervanging toe zijn. We kunnen dit pas zeker weten als we motorsteunen vanonder de motor uit halen, maar dat is natuurlijk niet zo gauw gedaan. En daar moet toch nog eens eerst over nagedacht worden hoe we dat weer voor elkaar moeten krijgen.