31
Okt
2008
vrijdag, oktober 31, 2008 10:12 pm
Het weer is eindelijk herstellende. De zee heeft nog wat last van naweeën en zit met golven van 3,5 m aan de kust (vlg windguru) maar de wind wordt rustiger (gribfiles en Ocean Prediction Center) en de zon staat te stralen alsof er helemaal niets aan de hand was.
In de namiddag zwaaien de buren ons uit en gaan we 100m verder, om het hoekje in de ankerbaai een plaatske zoeken. Tussen de 40 boten die hier al liggen is dat niet zo simpel als het lijkt en pas na de derde ankerpoging zijn we min of meer tevreden. Het zou beter kunnen en als we hier quasie alleen zouden liggen was het perfect geweest maar het zal hier alleen maar drukker worden als de ARC-ers arriveren en die niet ARC-ers geen ‘”dias mas’ meer krijgen. Maar hoe meer zielen hoe meer vreugde en het
is hier best gezellig zolang het maar niet te druk wordt. We willen hier trouwens alleen maar vandaag en morgen, om grote boodschappen te doen, blijven liggen en vanaf zondag aan onze ’sailing around the Canaries’ beginnen.
Zo voor anker liggen is toch wel helemaal anders als in een marina, ook al is die vlakbij. Het geeft je een vrijer gevoel en is, ondanks de 40 boten, veel rustiger en daar zijn we allebei toch wel eventjes blij om.
Of Dirk ’s nachts nog altijd blij is weet ik niet zo zeker. Het weer is weer totaal omgeslagen en het regent en waait er lustig op los.Dirk heeft nog altijd geen vertrouwen in dat anker van ons - doet het volgens mij prima, we zijn één keer los gekomen in Falmouth, maar dat was meer onze fout (te weinig ketting gestoken) als dat van het anker - en houdt weeral de ganse nacht ankerwacht.
Toch fijn hé, zo voor anker!!
In de namiddag zwaaien de buren ons uit en gaan we 100m verder, om het hoekje in de ankerbaai een plaatske zoeken. Tussen de 40 boten die hier al liggen is dat niet zo simpel als het lijkt en pas na de derde ankerpoging zijn we min of meer tevreden. Het zou beter kunnen en als we hier quasie alleen zouden liggen was het perfect geweest maar het zal hier alleen maar drukker worden als de ARC-ers arriveren en die niet ARC-ers geen ‘”dias mas’ meer krijgen. Maar hoe meer zielen hoe meer vreugde en het
is hier best gezellig zolang het maar niet te druk wordt. We willen hier trouwens alleen maar vandaag en morgen, om grote boodschappen te doen, blijven liggen en vanaf zondag aan onze ’sailing around the Canaries’ beginnen.
Zo voor anker liggen is toch wel helemaal anders als in een marina, ook al is die vlakbij. Het geeft je een vrijer gevoel en is, ondanks de 40 boten, veel rustiger en daar zijn we allebei toch wel eventjes blij om.
Of Dirk ’s nachts nog altijd blij is weet ik niet zo zeker. Het weer is weer totaal omgeslagen en het regent en waait er lustig op los.Dirk heeft nog altijd geen vertrouwen in dat anker van ons - doet het volgens mij prima, we zijn één keer los gekomen in Falmouth, maar dat was meer onze fout (te weinig ketting gestoken) als dat van het anker - en houdt weeral de ganse nacht ankerwacht.
Toch fijn hé, zo voor anker!!
30
“Koop een boot en werk je dood” is een favoriet gezegde onder zeilers en jawel…. er zit veel waarheid in.
Heel toevallig doet Dirk de achterste bakskist open – om een pompje te zoeken want ons Bieke zit vol regenwater- en ziet dat die een beetje vochtig is. Terwijl hij de bodem wilt opvegen voelt hij water langs zijn arm druppelen. Verder onderzoek wijst uit dat de waterslang van de boiler fit is. We hadden ons al afgevraagd waarom de waterpomp soms zonder reden in werking schoot, maar nu hebben we dus het antwoord.
De fit wordt er tussenuit geknipt en klaar is kees.
Als Dirk het stukje darm eens goed bekijkt zinkt de moed hem in zijn sandalen. Het ziet ernaar uit dat die darm last heeft van ouderdom en verduurd is. De vraag is nu natuurlijk of het alleen om dat kleine stukje gaat of dat heel het warm watercircuit aan vernieuwing toe is.
We discussiëren erover wat we gaan doen : boiler eruit en geen warm water meer aan boord maar wel veel extra opslagruimte of het hele circuit vervangen of de gemakkelijkste oplossing die we dan ook nemen; Een groter stuk darm er tussenuit knippen en vervangen door een nieuw stuk. Hopelijk leeft dat stuk darm nog even lang als de boiler want die ziet er ook niet meer al te best uit en als die het begeeft vliegt alles eruit.
Sinds Dirk het brood bakken heeft overgenomen hebben de bakkerijen niet veel meer verdiend aan ons. Om de 4 dagen ongeveer wordt de oven aangestoken en ruikt het hier heerlijk naar vers brood.
We bakken niet meer in de presspot zoals in het begin – dat lukte toch niet zo fantastisch goed, er was altijd één kant van het brood aangebakken – maar gewoon in de oven met 2 broden tegelijk. Als de oven dan toch warm is profiteren we er ook gelijk van om er nog gauw een cake in te steken (veel lekkerder en goedkoper dan de koekjes uit de winkel).
Dirk heeft graag een beetje variatie in de cake en de laatste tijd heeft hij zijn zinnen gezet op chocolade cake. Dat is natuurlijk wel heel lekker, maar dat laatste beetje Belgische chocolade dat we over hebben wil ik écht niet in de cake verwerken. Gelukkig lukt het ook met cacaopoeder en daar komen we nog wel effe mee toe.
De bloem die we van thuis hadden meegebracht is er ook bijna door en naar het schijnt zou de bloem van hier niet zo denderend goed zijn.- Kunnen we wel geloven als we het brood hier proeven.
Om ons een beetje voor te bereiden op minder goed brood kopen we al eens een kilo bloem en proberen dat uit op 1 broodje. Het is echt wel raar, maar het brood ziet er inderdaad anders uit en smaakt ook een beetje anders, maar zeker niet slecht! Maar dat laatste ligt misschien aan de bakker en de liefde die hij in zijn brood kneedt.
28
Zoals elke morgen loopt de wekker af om 7.30.
Om 8.00 wordt de radio opgezet en terwijl Dirk verbinding maakt met België, maak ik koffie.
ON4AXU en ON3JF zijn zoals bijna elke dag op de frequentie. Vandaag horen we ook EA5BYT maar EA5CSL en de anderen zijn precies nog niet wakker.
Het kan ook zijn dat we hen gewoon niet horen want er is zeer veel ruis en QRM vandaag op de band.
Na het ontbijt wordt Dirk weggeroepen om de buren te helpen. Hij is tegenwoordig de pactorprobleemoplosser en wordt hoe langer hoe beter.
Dat is nu iets dat heel fijn is onder de zeilers, iedereen helpt iedereen. Als iemand hulp nodig heeft kan die altijd rekenen op een helpende hand en ervaren zeilers delen graag hun kennis met hun minder ervaren collega’s.
Voor de rest valt er weinig nieuws te vertellen. Als je een poosje op de dezelfde plaats blijft hangen beginnen de dagen op elkaar te gelijken en vermits het weer nog altijd slecht is, ziet het er niet naar uit dat we hier rap zullen weg zijn.
We hebben trouwens ‘dos dias mas’ gekregen van de havenmeester.
Het begin van een nieuwe week, de eerste werkdag, wordt vandaag heel serieus genomen.
Onze winches (de lieren waarmee we de vallen of koorden aantrekken) staan kurkdroog en moeten dringend gesmeerd worden.
Dirk dacht dit efkes gauw te doen, maar vergeet het, zo’n dingen gaan nooit efkes gauw.
Door al het zout dat overal tussen kruipt is er geen beweging te krijgen in de schroeven om de winch uit elkaar te halen. Gelukkig helpt een half uurtje weken in heet water.
Als de lieren weer gesmeerd lopen en niet meer kraken en piepen wordt de mast onder handen genomen.
Een nieuw dek- en stoomlicht wordt gemonteerd en terwijl Dirk daar nu toch zo hoog hangt te bengelen kijkt hij gelijk heel de mast en de verstagingen na. Daar is alles nog prima in orde, dus als we nog eens een stukje gaan zeilen (naar een ander eiland, liefst zo snel mogelijk maar het weer moet meespelen) dan kunnen we met een gerust hart vertrekken.
Ondertussen verdiep ik me nog eens in astronavigatie. We hebben een sextant (een voorhistorische gps) mee maar kunnen er nog niet mee werken.
Vroeger “in the old days” werd er een zonneke (of een ander hemellichaam) geschoten met de sextant en aan de hand van de stand van de zon, het uur, de datum, de breedtegraad, de lengtegraad, de ‘Nautical Almanac’ en Sight Reduction Tables’ werd dan de juiste positie bepaald. Het is een hele berekening en je moet bijna op elke berekening nog eens een correctie doen en op deze correctie nog een correctie en…..…in ’t kort gezegd, het is voor een beginneling een jungle van cijfertjes en formules.
Er zijn ook bijna geen zeilers niet meer die het nog kunnen of doen en iedereen heeft tegenwoordig 2 reserve gps-sen bij i.p.v een sextant. Maar als iemand ooit de sattelieten moest uitdraaien dan zijn we verplicht om de positie te bepalen met de sextant.
Enfin, de eerste lessen in astronavigatie heeft John gegeven in de Golf van Biscaye en les twee heeft James voor zijn rekening genomen maar ik denk dat ik toch nog wel een lesuurtje kan gebruiken want volgens mijn berekeningen liggen we helemaal niet op Gran Canaria!?
26
Gisteren tijdens ons dagelijks ssb-praatje op 14306.0 MHz of 14309.0 MHz verwittigde Gerard ons dat de klok vannacht wordt teruggezet naar wintertijd. We spraken af om onze verbinding met België om 8.00 UT te houden.
We veranderde alvast onze wekker zodat we morgen de afspraak niet zouden missen.
Als de wekker om 7.00 afloopt is het buiten nog donker en zijn we allebei nog lang niet uitgeslapen. Het is ook zo verdacht stil rondom ons en er valt geen levende ziel te bespeuren in de wijde omtrek. Om iets voor 8.00 zet Dirk de radio op maar we horen niemand bekend. Een heel uur later pas horen we ON3JF (Josh) dat is raar… meestal is die toch altijd op tijd?!
Het duurt nog eventjes (we zijn nog niet uitgeslapen hé) vooraleer onze franc valt dat we een foutje hebben gemaakt gisterenavond, i.p.v. de klok een uur terug te draaien hebben we ze een uur verder gezet!
In de Marina hier in Las Palmas lijkt het een beetje op een reünieplaats. James en Freya, weet je nog Funchal , liggen hier aan onze steiger, Jean –Philippe van in Madeira ligt hier voor anker maar is nooit niet thuis. We willen hem graag eens een bezoekje brengen maar ik denk dat hij een vriendinnetje heeft of zo want hij vertrekt s’ morgens vroeg al naar het strand en komt pas laat terug.
Daniël onze landgenoot die we in Alvor hebben leren kennen mogen we samen met zijn gezin tot onze nieuwe buren rekenen en in de Sailor’s bar zijn we Henk en Angela (Mi Dushi) tegen het lijf gelopen. Dat laatste was wel heel toevallig want zij liggen in het zuiden maar waren hier met Bert (redding van Giles’ boot in Funchal) en Annette naar de Chandler komen winkelen.
Het is ontzettend leuk om oude bekenden terug tegen te komen en nieuwe vrienden te maken en zodoende hebben we nog geen minuut tijd gehad om ons te vervelen.
25
De “Muelle Deportivo de Las Palmas” of gewoon “de jachthaven” is geen privé marina zoals de meesten, maar wordt uitgebaat door de stad. Daardoor komt het dat ze véél goedkoper is en zo in trek is bij alle zeilers en zo vol ligt.
De haven telt 18 steigers en heeft plaats voor ongeveer 1250 boten en is dus zeker niet klein te noemen.
Eén panton echter nr 12 wordt gerund door een privéclub: Maritimo Varadero.
In Varadero is het echt sjiek en eigenlijk niet zo veel duurder zeker als je vergelijkt wat je er allemaal voor terug krijgt.
De steiger wordt 24 op 24 bewaakt, er is een verwarmd zwembad, fitness ruimte, je kan aerobic en spinning volgen en daarna relaxen in de sauna. Er is ook een bar, een lounge ruimte en een heel goed, maar duur restaurants. Dat restaurants hebben we als eens uitgeprobeerd, weet je nog met Ma & Pa (10 oktober).
Nu zijn Cindy en Alain door heel die ARC toestand van hun jaarplaats gekicked en hebben een voorlopig onderkomen gevonden op steiger 12.
De gasten van Varadero residenten mogen mee genieten van de faciliteiten en vandaag zijn we uitgenodigd voor een zwem/sauna namiddag.
24
Normaal gezien mochten we maandag 20 oktober voor één dag in de haven liggen maar we liggen er nog steeds.
Het weer is (zoals trouwens voorspeld) zo slecht dat de ARC deelnemers er niet door komen en wij telkens ‘uno dias mas’ mogen blijven.
We zouden oorspronkelijk het slechte weer uitzingen in de baai hiernaast, maar zolang we mogen blijven liggen vinden we het toch veiliger om goed vastgemaakt aan het panton te hangen i.p.v. aan ons anker.
Eigenlijk zijn we wel niet zo happy met de situatie want we willen graag de andere Canarische eilanden zien. Hier hebben we het wel gehad vinden we en het wordt stillekesaan tijd om verder te trekken, maar het weer beslist er anders over.
Wat wel heel fijn is, is dat we sinds vandaag een beetje internet aan boord hebben. Eén van onze buren op ons panton heeft een goede antenne aan boord en kan het internetsignaal dat hij opvangt via zijn router doorsturen naar andere boten. De verbinding is wat aan de trage kant en telefoneren lukt niet goed, maar chatten gaat prima en we kunnen ook een beetje aan onze site werken, als we tenminste niet uitvallen. Maar het is beter dan niets en we moeten er de deur niet voor uit!
23
We hebben het zo lang mogelijk uitgesteld maar vandaag kunnen we er niet meer onderuit. Misschien kunnen we het nog één dag uitstellen als we s’ morgens, s’middags en ’s avonds een boke met choco eten maar dat ziet Dirk niet zitten.
Dus er zit niets anders op dan weeral eens te gaan winkelen.
Als we naar de Hiper Dino gaan leveren ze alles aan huis, maar dan moeten we wel voor minimum 60€ inkopen en eerlijk gezegd, dat kan onze bruine niet trekken elke week.
Daarom wil ik vandaag naar de markt. Elke voormiddag hier in Las Palmas is het groente en vleesmarkt en dat schijnt de moeite waard te zijn.
Nu moet je op de markt wel een beetje de weg kennen want je kan er echt wel koopjes doen maar die moet je weten te vinden.
De markt , een overdekte hal (zoals meestal in het zuiden) heeft een gelijkvloers en eerste verdiep. Op de gelijkvloers heb je de mooie groenten- en fruitkramen, de beenhouders en de visboeren. De groenten en het fruit zien er hier allemaal eersteklas uit maar zijn eigenlijk niet goedkoper als wat je vindt in de Hiper Dino.
Op het eerste verdiep daarentegen moet je een beetje uit je doppen kijken, maar kan je hetzelfde kopen aan de helft van de prijs. Echt waar, beneden kost een tros bananen €1.79 de kilo en boven maar € 0,79. De bananen zijn dan wel los en per stuk, maar je kan ze dan nog zelf uitkiezen ook! Hetzelfde met de courgettes, de prinsessen, de paprika’s en al de rest.
Het groente en fruitaanbod is hier een beetje uitgebreider dan in Portugal maar nog lang niet te vergelijken met België. Ik krijg zo’n beetje de indruk dat wij Belgen verwende nesten zijn als het op eten aankomt.
Bij de beenhouwers kan je ook zaken doen als je hetzelfde principe aanhoudt. Eerst goed kijken en kopen wat in de aanbieding staat. Dinsdags is het zowizo vleesdag, maar dagelijks staat er toch wel iets in promotie.
Het duurt misschien iets langer als in de supermarkt om alles bij elkaar te vinden en al een chance dat Dirk er niet bij is want die had allang zijn geduld verloren en alles bij hetzelfde kraam gekocht, maar ik ben trots op het resultaat.
We kunnen voor maar een prikje vier dagen lang lekker eten.
Het leven aan boord wordt weer normaal. Ma en Pa zijn terug thuis en André is ook weer terug van vakantie.
We hebben André of on5fs enorm gemist de voorbije weken en het wordt hoog tijd om hem eens voor te stellen aan jullie want eigenlijk speelt hij een grote rol in heel onze onderneming.
Net zoals de leden van NOL ons bijstaan voor de radio verbindingen , staat André ons bij voor het verzenden en ontvangen van onze mails
Jullie weten waarschijnlijk nog dat wij een pactormodem aan boord hebben. Dat kastje dat bij levering vanuit Nederland zoek is geraakt en waarvoor ons Papa nog helemaal naar Friesland is gereden om een ander op te halen en waarmee Gerard nadien nog eens terug naar NL is gereden om het aan de babbel te krijgen. (zie 16 aug 2008).
Deze modem die geplaatst staat tussen de laptop en de ssb-radio zet tekst om in radiosignalen en verzend geschreven berichten via radiogolven.
Door deze modem kunnen wij dus ten allen tijden, midden op zee of midden in de storm of in een andere penibele situatie e-mails versturen en ontvangen én, zéér belangrijk, weerkaarten opvragen. Het is dus niet alleen een communicatiemiddel maar heeft ook een grote veiligheidswaarde voor ons.
Nu is André de man achter de pactor, achter onze veiligheid en achter ons contact met het thuisfront en de raadgever bij modem-, radio- of andere problemen.
Ik zal even in het kort proberen uit te leggen hoe dat nu eigenlijk in elkaar zit.
Via Winklink 2000 (gratis voor radioamateurs) of Sailmail (betalend) wordt onze mail verstuurt naar één van de +/-50 stations in de wereld en in ons geval meestal naar André’s station ON0FS (callsign van André’s station) in Belgie en van daaruit naar één van de 4 hoofdstations.
Andre heeft een shack met 5 parallel tranceivers voor de 5 amateurbanden die hebben elk een pactor-3 modem. Er kunnen dus steeds 5 stations terzelfdertijd een verbinding maken. Onze pactor signalen worden in het station van Andre omgezet naar digitale signalen en via een Winlink computer op het internet gezet richting één van de 5 centrale servers in Canada, USA, Australie en Europa.
Mijn uitleg is misschien een beetje moeilijk en verwarrend, maar je moet eens gaan kijken naar André’s website op http://users.skynet.be/on5fs waar alles haarfijnop uitgelegd staat.
Als ON5FS niet thuis is of op vakantie gaat kunnen wij onze mails natuurlijk via een ander station (en ander land) versturen, maar we hebben ondervonden dat die andere stations bijlange na niet zo vlot werken als het Belgische. Ook andere zeilers hebben dit al ondervonden want bijna iedereen die we zijn tegengekomen en die een pactor aan boord heeft gaat via André.Tijdens zijn welverdiende vakantie was ons e-mail verkeer dan ook zo goed als stil gevallen en sinds zijn terugkeer lopen de berichtjes weer vlot binnen en buiten.
21
Okt
2008
dinsdag, oktober 21, 2008 1:40 pm
We hebben verse warme knapperige broodjes en croissants besteld als ontbijt.
We blijven iets langer als anders aan de ontbijttafel zitten en beseffen dat het een
poosje zal duren vooraleer we nog eens samen ’s morgens in de kuip zullen zitten.
Dirk en ik hopen dat Ma en Pa hebben genoten van het zeilen en
van de voorbije twee weken.
We hadden eigenlijk iets meer en langer willen zeilen maar kregen de indruk dat korte stukjes van een paar uurtjes meer in de smaak vielen dan dagtochten.
We vermoeden wel dat de voorbije dagen hen een beter inzicht heeft gegeven in ons nieuwe leven en dat ze nu beter begrijpen waar we eigenlijk mee bezig zijn.
Ze hebben ons belooft om ons elk jaar te komen bezoeken, eender waar in wereld en wij zullen hen zeker aan hun belofte houden.
Door het vooruitzicht dat we elkaar volgend jaar zeker terug zullen zien en dagelijks contact kunnen houden via mail of skype valt het afscheid nemen iets minder zwaar.
Om 16.00 is het dan zover. Taxi Cindy komt hen aan de deur afhalen en terwijl ik hen hier uitzwaai rijdt Dirk nog even mee naar de luchthaven.
Op de luchthaven worden er toch nog een paar tranen weggepinkt maar een paar uurtjes later al vernemen we dat ze veilig en wel thuis zijn aangekomen.
Na en hazeslaapje van een 4 uurtjes worden we wakker met grote honger. 
Aan boord is het crisis in de voorraadkast dus we zijn verplicht om naar de kant te gaan.
Onze Pa vindt het maar niks om hier voor anker te liggen en ziet dat voor morgen al helemaal niet zitten om met zijn valies ons bijbootje in te stappen om naar wal te gaan. Hun vakantie zit er nml bijna op en morgennamiddag vliegen ze terug naar België.
Ondanks ze ons bij het vertrek uit Las Palmas (10 dagen geleden) hadden gezegd dat we niet meer in de haven mochten voor 23 november - vertrek van de ARC, die rally waar zo’n 300 boten aan deelnemen en die nu de haven inpalmen - gaat Dirk toch nog een plaatske vragen voor één nacht. Op het ogenblik zijn er nog wel wat vrije plaatsen en wij krijgen er nog eentje toegewezen.
Pa is zo opgelucht en gelukkig en nodigt gelijk Cindy en Alain vanavond uit voor een afscheidsdrink.
19
Als je rond de Canarische eilanden wilt varen moet je rekening houden met sterke
acceleraties van dewind. Tussen de eilanden krijg je een soort trechter effect van de wind en kan deze ineens sterker worden met 20 tot 25 knopen bovenop de heersende wind.
acceleraties van dewind. Tussen de eilanden krijg je een soort trechter effect van de wind en kan deze ineens sterker worden met 20 tot 25 knopen bovenop de heersende wind.In het oosten van Gran Canaria ter hoogte van het vliegveld heb je zo van die acceleratiezones en (als je van zuid naar noord vaart) tegenstromen tot 4 knopen die gepaard gaan met een woelige zee . Er wordt dan ook altijd aangeraden om dit stukje van het eiland ’s nachts rond 3.00u, wanneer de wind het kalmste is, te passeren in noordelijke richting.
We vragen Ma en Pa of ze een nachtelijk tochtje zien zitten en ze antwoorden dat ze dat ook wel eens willen meemaken.
Iets voor zonsondergang vertrekken we met een fantastisch mooie lucht. Ma is zo onder de indruk van de rustige avond op zee, de zon die uiteindelijk onder de horizon zakt en de lichtjes die aan wal worden aangestoken dat dit tochtje al niet meer stuk kan. Samen met Pa geniet ze, lekker gezellig ingeduffeld in een deken van de vallende avond.
Tegen middernacht is haar pijp echter uit en kruipt ze onder de wol.
Pa gaat vannacht niet slapen, die blijft bij ons in de kuip zitten en houdt ons tot de vroege ochtend gezelschap. Omdat we hier met die windstoten zitten en alle twee paraat moeten staan om de zeilen te reven (en geen van beide dus kunnen gaan slapen) wordt dit toch wel een zwaardere nacht als anders en zijn we ook heel blij met die extra paar ogen en af en toe een discrete kuch of stomp als we overvallen worden door slaap.
Heel even krijgen we te maken met 38 knopen wind op kop, maar voor de rest verloopt de nacht toch wel veel rustiger dan verwacht. We hebben wel heel veel tegenstroom en doen 14 uur over een stukje van amper 46 Nm.
Als we om 7.30 het anker uitgooien in Las Palmas komt Ma weer boven water, ze heeft zalig geslapen zegt ze en is goed uitgerust, maar wij zijn nu wel toe aan een dutje en kruipen er voor een paar uurtjes onder.
Op de weerkaarten in het havenkantoor hebben we gezien dat Omar aan de Atlantische oversteek bezig is.
Omar is een orkaan, die van de Caraïben richting Azoren trekt en hoewel hij niet direct bij ons in de buurt zit moeten we toch wel rekening houden met de commotie die hij op zee teweeg brengt. Tegen de woensdag (binnen 4 dagen dus) worden er golven van 4 meter en windkracht 7 voorspeld.
Omdat we liever ‘geschilderd’ zitten in Las Palmas dan in het zuiden van Gran Canaria beginnen we stillekesaan aan onze terugtocht naar het noorden.
We stoppen eerst nog wel voor een dag in Puerto Rico.
Is me dat een tegenvaller zeg, telkens als ik “Puerto Rico” hoorde moest ik aan dat mooie liedje van Vaya Con Dias denken, maar dit Puerto Rico is helemaal niet mooi. Het is hier juist een boerenvakantiegat met het ene hotel naast het andere. Voorst zijn er winkelcentra, shoppingmalls , arcades en restaurants, grills en chinezen.
Ma en Pa vinden het hier ook maar niks en we zijn het erover eens om hier zo snel mogelijk weer te vertrekken.
17
Wat is hier aan de hand? Er worden bussen en boten toeristen gelost en je kan bijna koppen lopen.Als we de slaap uit onze ogen wrijven zien we dat het markt is en een klein uurtje later zijn ook wij klaar om op koopjesjacht te gaan.
De markt wordt hier wel serieus genomen, het is niet maar een straatje met een paar kraampjes, maar gans Mogan is omgebouwd tot één grote openluchtwinkel.
Pa is in een vrijgevige bui en koopt voor Ma een kleedje en sacoche, ik krijg een nieuw tasje, Marc en Kyele worden bedacht met een horloge en Dirk kan vanavond pronken met een nieuw hemd.
Hijzelf is content met een dikke pint op een terras en de gezelligheid dat een markt met zich meebrengt.
In de namiddag terwijl Ma en Pa uitrusten van een morgen slenteren tussen de koopwaar zijn Dirk en ik druk bezig met onze vernieuwde site. Het zat eraan te komen, maar we zijn toch blij verrast dat de nieuwe site zo snel online is. Wijzelf waren er nog niet klaar voor en moeten nu nog snel al de foto’s aanpassen voor het fotoboek. We hebben maar voor 24 uur internet gekocht hier in de haven, dus we mogen niet teveel treuzelen want thuis zit Marc achter ons veren.
16
Kijk we kunnen zelfs er een fototje bij opzetten is da niksDit is een test om te kijken hoe we dit moeten doen
NU OOK MET ANNEKE EROP
Vooraleer we allemaal uitgeslapen zijn, gedoucht zijn en ontbeten hebben staat de zon op zijn hoogtepunt en kunnen we wel een fris windje gebruiken.
In Anfi del Mar hebben we het gezien en we gaan , zoals Pa zegt, nog een stukje rijden met onze boot naar het volgende haventje.
Jaja, onze Pa die vaart met zijne auto en die rijdt met de boot.
Mogan ligt maar een 5 Nm van Anfi del Mar, dat is normaal een klein uurtje zeilen maar dan moet de wind wel uit de juiste richting komen.
Als we overstag gaan zegt Pa
“Voor ons moet ge niet zigzaggen hoor, ge moogt gerust rechtdoor naar Mogan rijden zene”
“Ja” antwoord Dirk “wij kunnen wel niet in de wind zeilen hé Pa, op ne zeilboot moet ge wel wind in de zeilen hebben om vooruit te geraken”
Enfin door dat zigzaggen wordt het toch wel een mooi zeiltochtje van een 4 tal uurtjes en komen we tegen de tea time aan in Mogan.
Mogan is mooi en heel pittoreske en wordt dikwijls het Venetië van GC genoemd. Hoewel er een paar bruggetjes zijn over de kanaaltjes is dit toch wel een beetje overdreven vind ik, maar het is hier zonder twijfel heel gezellig en zeker de moeite waard.
We strekken onze benen nog even en wandelen tussen de goed onderhouden witte huisjes versierd met bloemen tot we aan het dorpsplein aankomen. Hier is het nog een echt dorpsplein, de Canaries komen hier na een dag hard werken samen om gezellig bij te kletsen en de mannen spelen een potje kaart en gaan hopelijk niet platzak weer naar huis.
Precies 50 jaar geleden zijn Ma en Pa in hun huwelijksbootje gestapt. Omdat ze na 50 jaar nog eens in het bootje wilden stappen zijn ze bij ons aan boord gestapt.
Een gouden bruiloft is toch wel iets bijzonder en we willen hen een onvergetelijke dag bezorgen.
Rond 11.00 komen Lyda en Paul – een sympathiek Nederlands echtpaar waarmee we gisteren kennis hebben gemaakt – hen feliciteren met lekkere patéekes.
Lyda en Paul hebben hier in het resort een eigen appartement en nodigen ons na de koffie bij hen thuis uit.
Helemaal boven in het hotel bezitten zij een prachtig appartement met een gigantisch terras dat uitzicht geeft op de baai Anfi del Mar.
Het duurt niet lang of de champagne wordt ontkurkt en ter ere van Ma en Pa wordt er geproost.
Wij echter kunnen niet lang blijven omdat we afgesproken hebben met Cindy en Alain om het avondfeestje voor te bereiden. We verontschuldigen ons bij Lyda en Paul en leggen hen uit waarom we er zo vlug vandoor moeten.
Tegen Ma en Pa zeggen we dat ze niet voor 19.00 worden terug verwacht.
Als we rond 17.30 nog volop aan het kokkerellen zijn zien we opeens benen passeren voor de venster.
“Helaba” zegt Dirk “jullie zijn veel te vroeg op de afspraak, ga nog maar een wandelingetje maken”
“We hebben het koud” antwoord Ma “en willen ons verkleden”
Jaja dat zal wel zijn, 25°C en koud hebben!! Koud van curieusetijd zekers.
Enfin, ze krijgen een broek en T shirt en worden verzocht zich nog uurtje bezig te houden.
Een beetje later zijn we gereed en terwijl Dirk en Alain de bbq aansteken en alles klaar zetten lokken wij vrouwen het “gouden koppel” met een smoesje naar het strand.
We verrassen hen met een “bbq on the beach” en heffen het glas op nog vele gelukkige jaren samen, met de ondergaande zon op de achtergrond.
We willen waar voor ons geld en een ganse dag gebruik maken van de faciliteiten dus om 10.00 staan we klaar om de jachthaven binnen te varen.
Als we vastliggen in het kleine maar heel fijn, mooi haventje hebben we het gevoel op vakantie te zijn. Als we dan bovendien nog een toegangpasje krijgen van het hotel om aan het zwembad te douchen is het vakantiegevoel compleet. Eigenlijk mogen we niet gaan zwemmen in het hotel (alleen maar douchen), maar er is niemand die weet dat we in onze eigen kooi slapen i.p.v in een hotelbed.
Ma en Pa trekken alvast hun badkostuum aan een gaan een kijkje nemen aan het zwembad, maar omdat Pa zo hevig aan het hoesten is - hij heeft ook een beetje last van bronchitis- durven ze niet in dat heerlijke, warme, zoete, aantrekkelijke water te duiken.
Dirk en ik zijn ook geen echte waterratten. Ik ben in die 3 maanden dat we al onderweg zijn nog niet verder in het water geraakt als met mijnen dikke teen en Dirk is er alleen nog maar in gegaan om een kijkje te nemen onder de boot.
Maar dat zwembad hier in onze achtertuin geeft ons toch wel een rijk en luxueus gevoel. Onze voortuin van vandaag is anders ook genen kattepis. Een mooi onderhouden pelouseke met palmbomen en bloeiende struiken en …er komen wel wat toeristen naar onzen hof kijken maar dat nemen we er maar bij.
Als we vastliggen in het kleine maar heel fijn, mooi haventje hebben we het gevoel op vakantie te zijn. Als we dan bovendien nog een toegangpasje krijgen van het hotel om aan het zwembad te douchen is het vakantiegevoel compleet. Eigenlijk mogen we niet gaan zwemmen in het hotel (alleen maar douchen), maar er is niemand die weet dat we in onze eigen kooi slapen i.p.v in een hotelbed.
Ma en Pa trekken alvast hun badkostuum aan een gaan een kijkje nemen aan het zwembad, maar omdat Pa zo hevig aan het hoesten is - hij heeft ook een beetje last van bronchitis- durven ze niet in dat heerlijke, warme, zoete, aantrekkelijke water te duiken.
Dirk en ik zijn ook geen echte waterratten. Ik ben in die 3 maanden dat we al onderweg zijn nog niet verder in het water geraakt als met mijnen dikke teen en Dirk is er alleen nog maar in gegaan om een kijkje te nemen onder de boot.
Maar dat zwembad hier in onze achtertuin geeft ons toch wel een rijk en luxueus gevoel. Onze voortuin van vandaag is anders ook genen kattepis. Een mooi onderhouden pelouseke met palmbomen en bloeiende struiken en …er komen wel wat toeristen naar onzen hof kijken maar dat nemen we er maar bij.
13
Okt
2008
maandag, oktober 13, 2008 9:54 pm
Aan de ontbijttafel vragen we onze gasten wat ze vandaag wensen te doen.
Op het gemakje een stukje verder zeilen, overzeilen naar Tenerife of hier in Pasito Blanco nog een dag rust houden en wat rondspetteren in het water.
Ons Ma die nog altijd niet op hare kilo is vind het laatste voorstel het aantrekkelijkste.
De voormiddag verloopt smooty en zacht wiegend maar in de vroege middag komt er een vervelende swell (golfslag) de rust in de baai verstoren.
We pakken dan maar gauw ons boeltje bijeen en kramen op richting beter beschermde baai.
Een uur verder komen we aan in Anfi del Mar.
Op de kaart hadden we erover gekeken maar het is hier zo mooi dat we stoppen en ons anker uitgooien, hopend dat het hier wat rustiger is. We hebben geluk, we drijven weer zoetjes op een zachte deining.
Als we ietsjes beter kijken zien we dat we midden in een vakantieresort zijn beland.
Dit moeten we toch eens van wat dichterbij gaan onderzoeken vinden we en pompen ons Bieke op.
Anfi del Mar blijkt een luxe hotel-, appartementencomplex te zijn maar het is zo mooi en zo goed onderhouden dat we hier wel een dagje langer willen blijven. Op de koop toe heeft het nog een klein jachthaventje met één vrij plaatske voor morgen. Zonder lang te aarzelen reserveren we die plaats en na nog een crèmke tuffen we gevieren terug naar ons floating castel.
Op het gemakje een stukje verder zeilen, overzeilen naar Tenerife of hier in Pasito Blanco nog een dag rust houden en wat rondspetteren in het water.
Ons Ma die nog altijd niet op hare kilo is vind het laatste voorstel het aantrekkelijkste.
De voormiddag verloopt smooty en zacht wiegend maar in de vroege middag komt er een vervelende swell (golfslag) de rust in de baai verstoren.
We pakken dan maar gauw ons boeltje bijeen en kramen op richting beter beschermde baai.
Een uur verder komen we aan in Anfi del Mar.
Op de kaart hadden we erover gekeken maar het is hier zo mooi dat we stoppen en ons anker uitgooien, hopend dat het hier wat rustiger is. We hebben geluk, we drijven weer zoetjes op een zachte deining.
Als we ietsjes beter kijken zien we dat we midden in een vakantieresort zijn beland.
Dit moeten we toch eens van wat dichterbij gaan onderzoeken vinden we en pompen ons Bieke op.
Anfi del Mar blijkt een luxe hotel-, appartementencomplex te zijn maar het is zo mooi en zo goed onderhouden dat we hier wel een dagje langer willen blijven. Op de koop toe heeft het nog een klein jachthaventje met één vrij plaatske voor morgen. Zonder lang te aarzelen reserveren we die plaats en na nog een crèmke tuffen we gevieren terug naar ons floating castel.
We horen een wervelwind en gestommel richting kuip.
Ma is zo misselijk als een krab en die mexicaan van gisteren ligt eerst op en daarna naast haar maag.
We vragen ons af of ze misschien zeeziek is, maar we zeilen helemaal niet! We liggen maar een beetje te wiegen voor anker!
Iets later valt onze frank (sorry euro) dat ze waarschijnlijk een zonnesteek heeft. Gisteren heeft ze de hele dag zalig in de zon gezeten met een verkoelend briesje op de achtergrond maar dat was precies iets teveel van het goede. Het resultaat is koppijn, misselijkheid en een ellendig gevoel.
In de namiddag gaan we met Cindy en Alain - die ons verrasten met een bezoekje - naar Maspalomas. Het strand, of beter gezegd de duinen daar zijn prachtig!
We zitten precies in de woestijn, één glooiende massa fijn wit zand opgehoopt door de wind. Gewoon magnifiek schoon.
Zonde dat we ons fototoestel niet bij hebben want dit is echt wel de moeite.
We vallen van de ene verbazing in de andere want een kwartiertje later (met de auto) zitten we in de bergen. Het uitzicht hier is ook echt de moeite waard. Wat we hier zien kan je vergelijken met de Grand Canyon in Californië (USA). Als de zon dan ook nog even door de wolken breekt is het oogverblindend mooi.
Nooit gedacht dat zo’n klein eiland zo’n verscheidenheid aan natuur kon hebben en zo veelzijdig kon zijn.
Hoe langer we hier blijven hoe meer Gran Canaria ons bekoort.
Ma is zo misselijk als een krab en die mexicaan van gisteren ligt eerst op en daarna naast haar maag.
We vragen ons af of ze misschien zeeziek is, maar we zeilen helemaal niet! We liggen maar een beetje te wiegen voor anker!
Iets later valt onze frank (sorry euro) dat ze waarschijnlijk een zonnesteek heeft. Gisteren heeft ze de hele dag zalig in de zon gezeten met een verkoelend briesje op de achtergrond maar dat was precies iets teveel van het goede. Het resultaat is koppijn, misselijkheid en een ellendig gevoel.
In de namiddag gaan we met Cindy en Alain - die ons verrasten met een bezoekje - naar Maspalomas. Het strand, of beter gezegd de duinen daar zijn prachtig!
We zitten precies in de woestijn, één glooiende massa fijn wit zand opgehoopt door de wind. Gewoon magnifiek schoon.
Zonde dat we ons fototoestel niet bij hebben want dit is echt wel de moeite.
We vallen van de ene verbazing in de andere want een kwartiertje later (met de auto) zitten we in de bergen. Het uitzicht hier is ook echt de moeite waard. Wat we hier zien kan je vergelijken met de Grand Canyon in Californië (USA). Als de zon dan ook nog even door de wolken breekt is het oogverblindend mooi.
Nooit gedacht dat zo’n klein eiland zo’n verscheidenheid aan natuur kon hebben en zo veelzijdig kon zijn.
Hoe langer we hier blijven hoe meer Gran Canaria ons bekoort.
11
Om zeven uur loopt de wekker af. Eerst effe onze neus buiten steken om het weer te peilen en ja hoor, het ziet er goed uit.
Om 9.00 zijn we dan zover. Het doet goed om weer eens op zee te zijn, het lijkt ondertussen al een eeuwigheid geleden dat we de wind in onze zeilen hoorden spelen.
Het duurt ook niet lang want zoals meestal komt de wind vanuit de verkeerde kant. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig zit met het weer, maar je kan zelfs niet meer rekenen op de normale gangbare winden.
Normaal gezien is er in deze tijd van het jaar altijd noordenwind op de Canarische eilanden. Ze hadden ons zelf verwittigd dat we serieus wat wind in de rug (altijd fijn om zeilen) konden verwachten als we naar het zuiden zouden zeilen en dat terug naar Las Palmas (het noorden) zeilen zwaar is.
Daar is nu heel weinig van te merken, alleen spijtig dat we al in het noorden zijn, anders konden we ons kont draaien en de andere richting uitgaan.
Omdat we de motor moeten bijzetten duurt de tocht weeral iets langer dan verwacht. Tegen zonsondergang wil Dirk zijn anker op de bodem van de zee hebben en daarom kiezen we Pasito Blanco als overnachtingplaats uit.
Ma en Pa zijn stikkapot van dat dagje op het water en kruipen na hun laatste hap (lekkere mexicaanse tortilla’s met een texmex salade) meteen hun kooi in. Iets later volgen wij hun voorbeeld en ik denk dat het de eerste keer is dat we er zo vroeg in liggen.
Om 9.00 zijn we dan zover. Het doet goed om weer eens op zee te zijn, het lijkt ondertussen al een eeuwigheid geleden dat we de wind in onze zeilen hoorden spelen.
Het duurt ook niet lang want zoals meestal komt de wind vanuit de verkeerde kant. Ik weet niet hoe dat tegenwoordig zit met het weer, maar je kan zelfs niet meer rekenen op de normale gangbare winden.
Normaal gezien is er in deze tijd van het jaar altijd noordenwind op de Canarische eilanden. Ze hadden ons zelf verwittigd dat we serieus wat wind in de rug (altijd fijn om zeilen) konden verwachten als we naar het zuiden zouden zeilen en dat terug naar Las Palmas (het noorden) zeilen zwaar is.
Daar is nu heel weinig van te merken, alleen spijtig dat we al in het noorden zijn, anders konden we ons kont draaien en de andere richting uitgaan.
Omdat we de motor moeten bijzetten duurt de tocht weeral iets langer dan verwacht. Tegen zonsondergang wil Dirk zijn anker op de bodem van de zee hebben en daarom kiezen we Pasito Blanco als overnachtingplaats uit.
Ma en Pa zijn stikkapot van dat dagje op het water en kruipen na hun laatste hap (lekkere mexicaanse tortilla’s met een texmex salade) meteen hun kooi in. Iets later volgen wij hun voorbeeld en ik denk dat het de eerste keer is dat we er zo vroeg in liggen.
Vandaag heb ik niet veel te melden. Door dat stomme Belgische Zomerweer dat in Ma & Pa hun valies zat zit ik nu met een Belgische bronchitis.
Kan ik eigenlijk echt wel missen als kiespijn en ik kruip in de namiddag weer lekker mijn bed in.
Ma en Pa gaan alleen op stap en wij willen juist naar de politie stappen om te vragen een zoekactie op touw te zetten als ze eraan komen sloffen.
Ze zijn naar het museum van Colón (Columbus) geweest, zijn te voet naar het oude Las Palmas gewandeld (4 km verder) en op hun gemakje terug gekomen. Hebben een terasje meegepikt en zeggen bij hun thuiskomst dat ze nog lang geen goesting hadden om terug te komen. Tja…wat moeten we daar van denken, zullen we wel gaan cruisen?
’s Avonds maken ze het goed met een etentje. We worden uitgenodigd in de Yachtclub Varadero. De prijs is niet echt Canaries, maar Pa en Dirk krijgen daar een entrecôte voorgeschoteld waar een heel leger van kan eten! Op het eerste zicht lijkt ons ma haar kip een mager beestje, maar ze heeft er haar werk mee en mijnen gegrilde tonijnsteak (ja ik heb het toch maar eens genomen want ik geloof niet meer in dat vissen ,volgens Dirk zit er gene vis meer in de zee) is gewoon om vingers en duimen van af
te likken… Mmmm….
En nu maar hopen dat het morgen zeilweer is.
Kan ik eigenlijk echt wel missen als kiespijn en ik kruip in de namiddag weer lekker mijn bed in.
Ma en Pa gaan alleen op stap en wij willen juist naar de politie stappen om te vragen een zoekactie op touw te zetten als ze eraan komen sloffen.
Ze zijn naar het museum van Colón (Columbus) geweest, zijn te voet naar het oude Las Palmas gewandeld (4 km verder) en op hun gemakje terug gekomen. Hebben een terasje meegepikt en zeggen bij hun thuiskomst dat ze nog lang geen goesting hadden om terug te komen. Tja…wat moeten we daar van denken, zullen we wel gaan cruisen?
’s Avonds maken ze het goed met een etentje. We worden uitgenodigd in de Yachtclub Varadero. De prijs is niet echt Canaries, maar Pa en Dirk krijgen daar een entrecôte voorgeschoteld waar een heel leger van kan eten! Op het eerste zicht lijkt ons ma haar kip een mager beestje, maar ze heeft er haar werk mee en mijnen gegrilde tonijnsteak (ja ik heb het toch maar eens genomen want ik geloof niet meer in dat vissen ,volgens Dirk zit er gene vis meer in de zee) is gewoon om vingers en duimen van af
te likken… Mmmm….
En nu maar hopen dat het morgen zeilweer is.
We zouden vandaag aan de cruise beginnen maar het is zo slecht weer dat het onverantwoord is om uit te varen. Ik denk dat Pa en Ma dat rotweer in hun valies hadden zitten want in België schijnt nu het zonneke en is het lekker warm.
Nee hoor, vorige week heeft het in Groenland goed gestormd en wij voelen nu de laatste stuiptrekkingen ervan. Er staan hier 4m hoge golven, goed veel wind en we krijgen af en toe een regenbui. Dus ge ziet, we moeten verder kijken dan onze neus lang is want als het in Groenland zwaar gestormd heeft dan merkt je dat duizenden mijlen verder nog. De weerkaarten die wij dan ook bestuderen (voor zover wij er al kaas van gegeten hebben) zijn dan ook kaarten die betrekking hebben op de ganse Atlantische
Oceaan. We leggen onze oren ook te luisteren bij anderen-, ervaren zeilers en lokale vissers. Dat alles klutsen we ondereen en trekken onze plan ermee
We hadden nochtans een reisplan uitgestippeld, eerst naar het zuiden van Gran Canaria, dan hoppen naar Fuerteventura, in dagtripjes naar het noorden en misschien nog een stukje Lanzarote meepikken en van daaruit terug naar Las Palmas. Maar als we al moeten beginnen met uitstel zal de rest van het plan ook wel in duigen vallen. We kunnen dus maar beter afwachten vanwaar de wind komt en ons erdoor laten meevoeren.
In plaats van te zeilen gaan we dan maar wandelen. We wandelen eerst naar de ‘Hiper Dino’ komen naar huis eten en trekken dan naar de andere kant van de stad. Af en toe moeten we al eens stoppen om te schuilen maar het zijn korte buitjes en na regen komt altijd weer de zon (gelukkig maar).
Ook al is het slecht weer, over de temperatuur kunnen we niet klagen, we hoeven nog geen extra truitje aan bij de heersende 25°C. Pas in de late avond als de thermometer zakt tot een 20°C zeggen we ” het wordt wel frisje hé” en trekken we een extra wolleke aan.
Nee hoor, vorige week heeft het in Groenland goed gestormd en wij voelen nu de laatste stuiptrekkingen ervan. Er staan hier 4m hoge golven, goed veel wind en we krijgen af en toe een regenbui. Dus ge ziet, we moeten verder kijken dan onze neus lang is want als het in Groenland zwaar gestormd heeft dan merkt je dat duizenden mijlen verder nog. De weerkaarten die wij dan ook bestuderen (voor zover wij er al kaas van gegeten hebben) zijn dan ook kaarten die betrekking hebben op de ganse Atlantische
Oceaan. We leggen onze oren ook te luisteren bij anderen-, ervaren zeilers en lokale vissers. Dat alles klutsen we ondereen en trekken onze plan ermee
We hadden nochtans een reisplan uitgestippeld, eerst naar het zuiden van Gran Canaria, dan hoppen naar Fuerteventura, in dagtripjes naar het noorden en misschien nog een stukje Lanzarote meepikken en van daaruit terug naar Las Palmas. Maar als we al moeten beginnen met uitstel zal de rest van het plan ook wel in duigen vallen. We kunnen dus maar beter afwachten vanwaar de wind komt en ons erdoor laten meevoeren.
In plaats van te zeilen gaan we dan maar wandelen. We wandelen eerst naar de ‘Hiper Dino’ komen naar huis eten en trekken dan naar de andere kant van de stad. Af en toe moeten we al eens stoppen om te schuilen maar het zijn korte buitjes en na regen komt altijd weer de zon (gelukkig maar).
Ook al is het slecht weer, over de temperatuur kunnen we niet klagen, we hoeven nog geen extra truitje aan bij de heersende 25°C. Pas in de late avond als de thermometer zakt tot een 20°C zeggen we ” het wordt wel frisje hé” en trekken we een extra wolleke aan.
8
Gisteren bij Alain en Cindy had ik hun Engelse buren, Frankie en Robert, voorgesteld
een nieuwe ‘fendersok’ te maken.
What the hell is een fendersok zul je je nu wel afvragen.
Awel een fender is een stootwil of balleke of…..die dingen die je aan je boot hangt om de romp te beschermen en een sok trek je over zo’n fender om die op zijn beurt te beschermen tegen zon, vuil en….
Als je boot langs de kade ligt is dat heel slijtig voor de sokken en die zijn dus geregeld gescheurd of, als ze in een soort gebreide stof zijn gemaakt, vol ladders.
Al vroeg in de morgen vertrekken we met zijn drietjes, Cindy, Frankie en ik, op pad op zoek naar een geschikt stofke. Tegen de middag zijn we terug en na eerst de innerlijke mens tevreden te stellen begin ik te naaien.
Ik heb van een tante een kleine naaimachine meegekregen dat eruit ziet als speelgoed maar toch heel bruikbaar is. Alleen…het krijgt geen jerseystof gestikt. (had ik kunnen weten). Omdat ik nu niet meer kan terugkrabbelen met die sok haal ik maar mijn beste naald boven en naai de ganse sok met de hand. Het is dus een zeer exclusieve, handgemaakte fendersok geworden.
Normaal kost zo’n sok van 80cm op 50cm diameter tussen de 70€ à 120€ in een botenwinkel en aangezien ik er niets mee inzit om onderweg wat te naaien denk ik eraan een sokkenbusiness te beginnen.
Dus mensen en collega zeilers, laat die sokken maar komen.
een nieuwe ‘fendersok’ te maken.
What the hell is een fendersok zul je je nu wel afvragen.
Awel een fender is een stootwil of balleke of…..die dingen die je aan je boot hangt om de romp te beschermen en een sok trek je over zo’n fender om die op zijn beurt te beschermen tegen zon, vuil en….
Als je boot langs de kade ligt is dat heel slijtig voor de sokken en die zijn dus geregeld gescheurd of, als ze in een soort gebreide stof zijn gemaakt, vol ladders.
Al vroeg in de morgen vertrekken we met zijn drietjes, Cindy, Frankie en ik, op pad op zoek naar een geschikt stofke. Tegen de middag zijn we terug en na eerst de innerlijke mens tevreden te stellen begin ik te naaien.
Ik heb van een tante een kleine naaimachine meegekregen dat eruit ziet als speelgoed maar toch heel bruikbaar is. Alleen…het krijgt geen jerseystof gestikt. (had ik kunnen weten). Omdat ik nu niet meer kan terugkrabbelen met die sok haal ik maar mijn beste naald boven en naai de ganse sok met de hand. Het is dus een zeer exclusieve, handgemaakte fendersok geworden.
Normaal kost zo’n sok van 80cm op 50cm diameter tussen de 70€ à 120€ in een botenwinkel en aangezien ik er niets mee inzit om onderweg wat te naaien denk ik eraan een sokkenbusiness te beginnen.
Dus mensen en collega zeilers, laat die sokken maar komen.
7
LAS PALMAS X
Oeijejoeijejoei….we hebben vandaag véél werk. Mijn schoonouders komen vanavond aan voor een 14-daagse cruise en we moeten de gastenkooi nog opruimen en poetsen. De rest van de boot mag ook nog wel eens opgefrist worden en er moet brood gebakken worden .
Dirk wil ook nog de ijskast verkleinen want we weten niet waar we anders met de isolatie die we daarvoor gekocht hebben moeten blijven. (die ligt in de gastenkooi/bergplaats)
Onze ijskast is een enorme grote en onhandige kist.
Ten eerste krijgen we die maar niet goed ingeladen - wat we nodig hebben ligt altijd juist helemaal onderaan - we kunnen die niet propvol steken want je kan vlees en groenten toch niet langer bewaren dan +/- een week en tenslotte, omdat ze dus nooit helemaal vol zit verbruikt ze veel verloren energie. (Je weet nog wel, als we niet in een haven liggen moeten we zuinig zijn met energie).
We zijn ook nog uitgenodigd voor Alain’s verjaardag en moeten op tijd vertrekken naar de luchthaven, want we moeten daarvoor 2 bussen nemen en er ongeveer een uurtje tijd voor uittrekken.
Als we aan de koffie en taart zitten stelt Cindy voor om ons naar de luchthaven te voeren met haar auto en Ma en Pa af te halen. Dat klinkt als muziek in de oren en dat aanbod nemen we graag aan. Het is zoals altijd weer heel gezellig op hun Saybia (een prachtige Hanse 54 ft) en nu hoeven we niet meteen weg te lopen.
Stipt op tijd landen Pa en Ma, juist wanneer wij daar ook arriveren en een half uurtje later zitten ze honderduit te vertellen op onze Narid. Er valt veel bij te praten na 4 maanden (zij waren op vakantie toen wij vertrokken) en de eerste uren liggen we nog niet in bed.
Oeijejoeijejoei….we hebben vandaag véél werk. Mijn schoonouders komen vanavond aan voor een 14-daagse cruise en we moeten de gastenkooi nog opruimen en poetsen. De rest van de boot mag ook nog wel eens opgefrist worden en er moet brood gebakken worden .
Dirk wil ook nog de ijskast verkleinen want we weten niet waar we anders met de isolatie die we daarvoor gekocht hebben moeten blijven. (die ligt in de gastenkooi/bergplaats)
Onze ijskast is een enorme grote en onhandige kist.
Ten eerste krijgen we die maar niet goed ingeladen - wat we nodig hebben ligt altijd juist helemaal onderaan - we kunnen die niet propvol steken want je kan vlees en groenten toch niet langer bewaren dan +/- een week en tenslotte, omdat ze dus nooit helemaal vol zit verbruikt ze veel verloren energie. (Je weet nog wel, als we niet in een haven liggen moeten we zuinig zijn met energie).
We zijn ook nog uitgenodigd voor Alain’s verjaardag en moeten op tijd vertrekken naar de luchthaven, want we moeten daarvoor 2 bussen nemen en er ongeveer een uurtje tijd voor uittrekken.
Als we aan de koffie en taart zitten stelt Cindy voor om ons naar de luchthaven te voeren met haar auto en Ma en Pa af te halen. Dat klinkt als muziek in de oren en dat aanbod nemen we graag aan. Het is zoals altijd weer heel gezellig op hun Saybia (een prachtige Hanse 54 ft) en nu hoeven we niet meteen weg te lopen.
Stipt op tijd landen Pa en Ma, juist wanneer wij daar ook arriveren en een half uurtje later zitten ze honderduit te vertellen op onze Narid. Er valt veel bij te praten na 4 maanden (zij waren op vakantie toen wij vertrokken) en de eerste uren liggen we nog niet in bed.
6
We hadden Ria en Gerard gevraagd om nog eens langs te komen. Zij vertrekken woensdag terug naar België en we zijn nog lang niet uitgebabbeld.
Ik beloof Ria dat we vers brood zullen bakken, zij heeft ons namelijk voorzien van gist voor een hele hoop broden en ze is toch wel een beetje nieuwsgierig hoe ons eigen baksel smaakt.
Zo’n zelf gebakken broodje smaakt héérlijk, er is alleen één klein probleemke : ik bak niet graag brood. Koken al wat je wilt maar bakken…liever niet.
Ik heb dan ook al een paar keer tegen Dirk gezegd dat brood bakken eigenlijk mannenwerk is. Heb je in een bakkerij al een vrouwelijke bakker gezien? De bakkerin staat s’morgens in hare winkel en niet achter de oven!!!
Enfin, omdat Dirk liever ons brood eet dan dat brood dat je hier kunt kopen begint hij er maar zelf aan en ik moet eerlijk zeggen dat hij talent heeft.
Ik denk dat hij het ook nog plezant vindt want hij begint al meteen te fantaseren over rozijnenbrood en suikerboord en……hmmmm……dat wordt hier nog smullen.
De dag is weeral eens te kort; we moeten veel te snel afscheid nemen van onze bezoekers. Met een beetje geluk zullen we Gerard donderdag terug horen op de korte golf (de verbinding lukt niet zo goed vanaf Gran Canaria) en waarschijnlijk zien we hen samen nog eens terug in de Caraïben.
Ik beloof Ria dat we vers brood zullen bakken, zij heeft ons namelijk voorzien van gist voor een hele hoop broden en ze is toch wel een beetje nieuwsgierig hoe ons eigen baksel smaakt.
Zo’n zelf gebakken broodje smaakt héérlijk, er is alleen één klein probleemke : ik bak niet graag brood. Koken al wat je wilt maar bakken…liever niet.
Ik heb dan ook al een paar keer tegen Dirk gezegd dat brood bakken eigenlijk mannenwerk is. Heb je in een bakkerij al een vrouwelijke bakker gezien? De bakkerin staat s’morgens in hare winkel en niet achter de oven!!!
Enfin, omdat Dirk liever ons brood eet dan dat brood dat je hier kunt kopen begint hij er maar zelf aan en ik moet eerlijk zeggen dat hij talent heeft.
Ik denk dat hij het ook nog plezant vindt want hij begint al meteen te fantaseren over rozijnenbrood en suikerboord en……hmmmm……dat wordt hier nog smullen.
De dag is weeral eens te kort; we moeten veel te snel afscheid nemen van onze bezoekers. Met een beetje geluk zullen we Gerard donderdag terug horen op de korte golf (de verbinding lukt niet zo goed vanaf Gran Canaria) en waarschijnlijk zien we hen samen nog eens terug in de Caraïben.
We hadden afgesproken met het thuisfront om te skypen en omdat we nog steeds geen wifi-antenne aan boord hebben zijn we verplicht om weeral eens op café te gaan. In de late voormiddag zijn we al op post.
We hebben ook nog een hele hoop foto’s en nu we terug kunnen internetten kunnen we die ook op de site zetten.
Nu we toch zo goed bezig zijn maken we ook gelijk een fotoboek aan op www.fotoalbum.eu/dirkanneke.
De tijd vliegt voorbij en aan de tafeltjes rondom ons komen en gaan de mensen maar wij zijn zo geconcentreerd bezig dat we het niet eens merken. Op een gegeven moment zegt een buurman ons terecht
“Well you’re working the whole day in the office?”
Ja, daar lijkt het wel op.
Het wordt ook wel eens tijd om terug naar huis te gaan want we hebben reuze honger.
Er zit nog wel een foutje in ons nieuwe fotoboek, maar dat zullen we de volgende keer als we naar kantoor gaan verbeteren.
We hebben ook nog een hele hoop foto’s en nu we terug kunnen internetten kunnen we die ook op de site zetten.
Nu we toch zo goed bezig zijn maken we ook gelijk een fotoboek aan op www.fotoalbum.eu/dirkanneke.
De tijd vliegt voorbij en aan de tafeltjes rondom ons komen en gaan de mensen maar wij zijn zo geconcentreerd bezig dat we het niet eens merken. Op een gegeven moment zegt een buurman ons terecht
“Well you’re working the whole day in the office?”
Ja, daar lijkt het wel op.
Het wordt ook wel eens tijd om terug naar huis te gaan want we hebben reuze honger.
Er zit nog wel een foutje in ons nieuwe fotoboek, maar dat zullen we de volgende keer als we naar kantoor gaan verbeteren.
We gaan nog eens winkelen in de ‘Hiper Dino’ maar hebben deze keer niet genoeg gekocht om het aan huis te laten leveren.
Wel wassen we deze keer alles mooi af vooraleer het de boot op gaat. Hier in Gran Canaria krijgen we namelijk voor de eerste keer te maken met kakkerlakken. We hebben er nog geen aan boord maar willen die beestjes er ook niet op.
De eerste keer dat we waren gaan winkelen dachten we dat er in zo’n grote propere supermarkt wel geen kakkerlakken zouden huizen, maar we kregen toch maar de raad om alles te wassen en overal de papiertje vanaf te doen.
Dus staat er deze keer een teiltje water en sponje klaar en wordt alles, tot elke aardappel toe afgewassen en afgedroogd voor het aan boord gaat.
Onze schoenen blijven ook altijd buiten staan want als je zo’n beest plat trapt hangt je schoen vol eitjes en krijg je te maken met babykakkkerlakjes.
’s Middags zien we dan eindelijk Gerard en Ria. Het is een fijn weerzien en hoewel we bijna dagelijks een praatje maken met Gerard via onze ssb radio kletsen we de ganse namiddag gezellig bij.
Tegen de avond komen Alain en Cindy vragen of we geen zin hebben om met zijn allen naar een echt typisch Canaries restaurantje te gaan.
We belanden daar ergens in een heel klein dorpje en krijgen daar de heerlijkste tapa’s voorgeschoteld. We eten daar ons buikje vol met tonijn, gebraad, aardappelsla, super verse vis, frietjes, heerlijks sausjes en een glaasje wijn en dat alles voor maar 8 € per persoon.
Wel wassen we deze keer alles mooi af vooraleer het de boot op gaat. Hier in Gran Canaria krijgen we namelijk voor de eerste keer te maken met kakkerlakken. We hebben er nog geen aan boord maar willen die beestjes er ook niet op.
De eerste keer dat we waren gaan winkelen dachten we dat er in zo’n grote propere supermarkt wel geen kakkerlakken zouden huizen, maar we kregen toch maar de raad om alles te wassen en overal de papiertje vanaf te doen.
Dus staat er deze keer een teiltje water en sponje klaar en wordt alles, tot elke aardappel toe afgewassen en afgedroogd voor het aan boord gaat.
Onze schoenen blijven ook altijd buiten staan want als je zo’n beest plat trapt hangt je schoen vol eitjes en krijg je te maken met babykakkkerlakjes.
’s Middags zien we dan eindelijk Gerard en Ria. Het is een fijn weerzien en hoewel we bijna dagelijks een praatje maken met Gerard via onze ssb radio kletsen we de ganse namiddag gezellig bij.
Tegen de avond komen Alain en Cindy vragen of we geen zin hebben om met zijn allen naar een echt typisch Canaries restaurantje te gaan.
We belanden daar ergens in een heel klein dorpje en krijgen daar de heerlijkste tapa’s voorgeschoteld. We eten daar ons buikje vol met tonijn, gebraad, aardappelsla, super verse vis, frietjes, heerlijks sausjes en een glaasje wijn en dat alles voor maar 8 € per persoon.
3
Okt
2008
vrijdag, oktober 3, 2008 9:36 pm
Ria en Gerard zijn in het land maar verblijven in het Zuiden terwijl wij in het noorden liggen. Omdat zij nog even moeten wachten op hun huurauto gaan wij informeren hoe wij in Maspalomas kunnen geraken. Met de bus lukt dat wel maar we moeten eerst een 45 min lopen naar het busstation dan 1 ½ uur bussen en dan nog een stukje wandelen. Zo een lange reis om ocharme maar 45 kilometers (in volgelvlucht) verder te geraken.
We besluiten dan maar om tot morgen te wachten en gaan in de namiddag nog maar eens op zoek naar een wifi-antenne. Er zijn nog een paar elektronica winkeltjes in Las Palmas waar we nog niet geweest zijn en zo zoeken naar iets is natuurlijk ook een manier om een stad te verkennen, niet dan…
Maar…mission failed, we kennen nu een beetje onze weg in Las Palmas maar weten ook dat je daar geen wifi-antenne vindt.
Na onze dinner willen we ook dat internet probleem nog eens aanpakken. Gisterennacht heeft Dirk 2 virussen uit onze laptop gehaald - hij is er tot 05.00 mee bezig geweest - en we zijn nieuwsgierig of we nu eindelijk dat IP nummer krijgen.
Dat valt ook tegen, geen IP nummer en geen internetacces.
Pepino, de eigenaar van de ’sailor’s bar’ ziet dat we nu al 5 dagen aan het sukkelen zijn met onze pc en krijgt waarschijnlijk een beetje medelijden met ons. Hij stuurt een klant op ons af en een uurtje later kunnen we weer surfen!
Het probleem was zo onnozel dat ik het bijna niet durf opschrijven maar misschien zijn er nog mensen die zo stom zijn als wij met computers en die hebben er misschien iets aan.
Onze laptop stond nog altijd ingesteld op de proxi instelling, een instelling voor snelle netwerken zoals telenet in België. In Engeland heb je nog regelmatig een snel netwerk, maar hoe meer naar het zuiden hoe trager ze worden en hoe dikwijlser wij niet konden internetten.
Oef…en weten dat ik onze laptop zo dikwijls heb moeten redden van de verdrinkingsdood.
We besluiten dan maar om tot morgen te wachten en gaan in de namiddag nog maar eens op zoek naar een wifi-antenne. Er zijn nog een paar elektronica winkeltjes in Las Palmas waar we nog niet geweest zijn en zo zoeken naar iets is natuurlijk ook een manier om een stad te verkennen, niet dan…
Maar…mission failed, we kennen nu een beetje onze weg in Las Palmas maar weten ook dat je daar geen wifi-antenne vindt.
Na onze dinner willen we ook dat internet probleem nog eens aanpakken. Gisterennacht heeft Dirk 2 virussen uit onze laptop gehaald - hij is er tot 05.00 mee bezig geweest - en we zijn nieuwsgierig of we nu eindelijk dat IP nummer krijgen.
Dat valt ook tegen, geen IP nummer en geen internetacces.
Pepino, de eigenaar van de ’sailor’s bar’ ziet dat we nu al 5 dagen aan het sukkelen zijn met onze pc en krijgt waarschijnlijk een beetje medelijden met ons. Hij stuurt een klant op ons af en een uurtje later kunnen we weer surfen!
Het probleem was zo onnozel dat ik het bijna niet durf opschrijven maar misschien zijn er nog mensen die zo stom zijn als wij met computers en die hebben er misschien iets aan.
Onze laptop stond nog altijd ingesteld op de proxi instelling, een instelling voor snelle netwerken zoals telenet in België. In Engeland heb je nog regelmatig een snel netwerk, maar hoe meer naar het zuiden hoe trager ze worden en hoe dikwijlser wij niet konden internetten.
Oef…en weten dat ik onze laptop zo dikwijls heb moeten redden van de verdrinkingsdood.
In Las Palmas boodschappen doen is leuk. Je wandelt op je gemakje naar de “Hiper Dino”, vult daar je winkelkarretje vóór 14.00u voor minstens 60€ en laat je inkopen gratis bezorgen aan de boot.
Het is wel een hele wandeling daar naartoe doordat de Marina een uitgang heeft afgesloten. Waarom die dicht is , is nogal onduidelijk, de ene zegt omdat er veel gestolen wordt van de boten en de andere zegt dat de brug stuk is. Feit is dat je anderhalve kilometer verder moet lopen om eruit te kunnen en dan anderhalve kilometer terug om bij af te geraken. Is natuurlijk wel goed voor de conditie en Dirk is zijn buikje ondertussen al kwijt geraakt.
Enfin we zijn dus nogal aan de late kant in de winkel en hebben maar een uurtje de tijd om ons wagentje vol te laden, maar geraken vlot aan dat bedrag van 60€.
Omdat we onze winkelwaar niet zelf naar huis moeten sleuren kopen we in het groot aan. Vijf flessen water van 5 liter, een gans karton melk en nog allerlei spul dat zwaar weegt en niet meteen bederft. Het doet wel raar om aan de kassa de rekening te betalen en met lege handen buiten te komen.
We moeten ons terug naar de boot haasten want ons eten wordt meteen geleverd. We vragen nog of we niet mee mogen rijden maar de camionette zit vol en wij kunnen er niet meer bij.
Nee nee, die bestelwagen zit niet vol met alleen ons gerief, zoveel kunnen we ook niet wegstouwen!
Het is wel een hele wandeling daar naartoe doordat de Marina een uitgang heeft afgesloten. Waarom die dicht is , is nogal onduidelijk, de ene zegt omdat er veel gestolen wordt van de boten en de andere zegt dat de brug stuk is. Feit is dat je anderhalve kilometer verder moet lopen om eruit te kunnen en dan anderhalve kilometer terug om bij af te geraken. Is natuurlijk wel goed voor de conditie en Dirk is zijn buikje ondertussen al kwijt geraakt.
Enfin we zijn dus nogal aan de late kant in de winkel en hebben maar een uurtje de tijd om ons wagentje vol te laden, maar geraken vlot aan dat bedrag van 60€.
Omdat we onze winkelwaar niet zelf naar huis moeten sleuren kopen we in het groot aan. Vijf flessen water van 5 liter, een gans karton melk en nog allerlei spul dat zwaar weegt en niet meteen bederft. Het doet wel raar om aan de kassa de rekening te betalen en met lege handen buiten te komen.
We moeten ons terug naar de boot haasten want ons eten wordt meteen geleverd. We vragen nog of we niet mee mogen rijden maar de camionette zit vol en wij kunnen er niet meer bij.
Nee nee, die bestelwagen zit niet vol met alleen ons gerief, zoveel kunnen we ook niet wegstouwen!
Het regent!
Maandag hadden ze ons nochtans gezegd dat het hier praktisch nooit regent. In de late namiddag overtrekt het wel en wordt het iets frisser, maar er komt geen regen uit die donkere wolken.
Die wolken zijn blijkbaar sinds gisterenavond een beetje in de war want we hebben prijs en voelen nattigheid.
Gisteren had ik ons dekbed over de giek gehangen om eens goed uit te luchten en op te frissen en toen we de stad introkken had ik dat in goed vertrouwen laten hangen. We waren bijna thuis toen we een plensbui in onze nek kregen…maar we hadden een heel fris dekbed vannacht!
Vandaag is het donker, miezerig en hebben we geen zin om onze neus buiten te steken. We blijven dan ook maar lekker binnen en Dirk leest mijn boek uit.
Ja das straf hé, ik krijg de kans niet om voort te lezen want Dirk is altijd schouppe met mijn boek.
Tegen een uur of 7 s’avonds hebben we toch een beetje nood aan frisse lucht en wandelen naar de Sailor’s bar. Daar kunt ge gratis internetten of wifi-en.
Dat wifi-en lukt bij ons weeral niet! Dat is nu al twee maanden dat we geen IP nummer krijgen toegewezen, skypen lukt van tijd wel en onze laptop wordt ook geupdated maar op internet geraken we niet. Heel raar en Dirk krijgt het ervan op zijn zenuwen maar daar trekt die laptop zich dan weer niets van aan
Maandag hadden ze ons nochtans gezegd dat het hier praktisch nooit regent. In de late namiddag overtrekt het wel en wordt het iets frisser, maar er komt geen regen uit die donkere wolken.
Die wolken zijn blijkbaar sinds gisterenavond een beetje in de war want we hebben prijs en voelen nattigheid.
Gisteren had ik ons dekbed over de giek gehangen om eens goed uit te luchten en op te frissen en toen we de stad introkken had ik dat in goed vertrouwen laten hangen. We waren bijna thuis toen we een plensbui in onze nek kregen…maar we hadden een heel fris dekbed vannacht!
Vandaag is het donker, miezerig en hebben we geen zin om onze neus buiten te steken. We blijven dan ook maar lekker binnen en Dirk leest mijn boek uit.
Ja das straf hé, ik krijg de kans niet om voort te lezen want Dirk is altijd schouppe met mijn boek.
Tegen een uur of 7 s’avonds hebben we toch een beetje nood aan frisse lucht en wandelen naar de Sailor’s bar. Daar kunt ge gratis internetten of wifi-en.
Dat wifi-en lukt bij ons weeral niet! Dat is nu al twee maanden dat we geen IP nummer krijgen toegewezen, skypen lukt van tijd wel en onze laptop wordt ook geupdated maar op internet geraken we niet. Heel raar en Dirk krijgt het ervan op zijn zenuwen maar daar trekt die laptop zich dan weer niets van aan