27
Nov
2008
donderdag, november 27, 2008 4:09 pm
Kassa Kassa
Om 9.00 levert de Hiper Dino onze boodschappen van gisteravond. Als je op de hoeveelheid afgaat was het precies de laatste keer ooit dat we zijn gaan winkelen: 5 grote kisten en 2 grote koeltassen.
Toen we gisteren aan de kassa de rekening kregen sloeg ik zowat wit uit. “299€” zei de kassierster…slik…en ze zei het precies alsof het een koopje was.
Oké, we hebben zeker voor 6 tot 8 weken eten ingekocht en waarschijnlijk zijn we er op de Pacific nog van aan ‘t eten, maar toch…
Op de steiger lijkt dat weer een enorme berg die we nooit weg kunnen steken, maar deze keer ben ik goed voorbereid. 80 liter water in de bilge (zoet water hé, ‘t is maar te hopen dat het niet zout wordt want dan is er iets goed mis)
30 kilo bloem onder de zetel bij de 5 kilo rijst en de 20 pakjes puree, de 10 pakken koffie en….
De blikjes onder de andere zetel en ook nog een paar onder de groenten in de bakkist.
Het gemakkelijke eten (=klaargemaakte schotels, te gebruiken bij storm op zee of zeer zware zeegang) vooraan in de voorste hut, waar je er zonder moeite aan kan. Het inladen gaat heel vlot en alles wordt meteen ingevuld in het inventarisboek.
Na een half uurtje zie je er niets meer van…er is zelf nog veel plaats over… en ik stel voor om nog eens terug naar de winkel te gaan…
” Kijk eerst maar eens naar de waterlijn” zegt Dirk “die zit goed onder het water, als dat maar goed komt”
Om 16.00 zouden we willen vertrekken maar op het laatste moment moet er nog vanalles en nog wat gedaan worden en het is al 18.00 als we eindelijk in het havenkantoor staan om af te rekenen en uit te klaren.
Nu we Europa verlaten, schrijft de Pilot, moeten we een uitklaringbewijs vragen.
De jachthaven geeft ons een bewijs dat we tot 27 november in Las Palmas zijn geweest, maar uitklaren kan alleen in de andere (commerciële)haven bij de douane.
Shit…moeten we daar nu nog eerst langs?
De bediende van het havenkantoor verzekert ons dat bijna niemand langs de douane passeert en dat het papiertje dat zij afgeven - ze zet er voor alle zekerheid nog een extra stempel op - aanvaard wordt op de Kaapverden.
We vertrekken dan maar op goed geluk.
Wordt vervolgd…
Om 9.00 levert de Hiper Dino onze boodschappen van gisteravond. Als je op de hoeveelheid afgaat was het precies de laatste keer ooit dat we zijn gaan winkelen: 5 grote kisten en 2 grote koeltassen.
Toen we gisteren aan de kassa de rekening kregen sloeg ik zowat wit uit. “299€” zei de kassierster…slik…en ze zei het precies alsof het een koopje was.
Oké, we hebben zeker voor 6 tot 8 weken eten ingekocht en waarschijnlijk zijn we er op de Pacific nog van aan ‘t eten, maar toch…
Op de steiger lijkt dat weer een enorme berg die we nooit weg kunnen steken, maar deze keer ben ik goed voorbereid. 80 liter water in de bilge (zoet water hé, ‘t is maar te hopen dat het niet zout wordt want dan is er iets goed mis)
30 kilo bloem onder de zetel bij de 5 kilo rijst en de 20 pakjes puree, de 10 pakken koffie en….
De blikjes onder de andere zetel en ook nog een paar onder de groenten in de bakkist.
Het gemakkelijke eten (=klaargemaakte schotels, te gebruiken bij storm op zee of zeer zware zeegang) vooraan in de voorste hut, waar je er zonder moeite aan kan. Het inladen gaat heel vlot en alles wordt meteen ingevuld in het inventarisboek.
Na een half uurtje zie je er niets meer van…er is zelf nog veel plaats over… en ik stel voor om nog eens terug naar de winkel te gaan…
” Kijk eerst maar eens naar de waterlijn” zegt Dirk “die zit goed onder het water, als dat maar goed komt”
Om 16.00 zouden we willen vertrekken maar op het laatste moment moet er nog vanalles en nog wat gedaan worden en het is al 18.00 als we eindelijk in het havenkantoor staan om af te rekenen en uit te klaren.
Nu we Europa verlaten, schrijft de Pilot, moeten we een uitklaringbewijs vragen.
De jachthaven geeft ons een bewijs dat we tot 27 november in Las Palmas zijn geweest, maar uitklaren kan alleen in de andere (commerciële)haven bij de douane.
Shit…moeten we daar nu nog eerst langs?
De bediende van het havenkantoor verzekert ons dat bijna niemand langs de douane passeert en dat het papiertje dat zij afgeven - ze zet er voor alle zekerheid nog een extra stempel op - aanvaard wordt op de Kaapverden.
We vertrekken dan maar op goed geluk.
Wordt vervolgd…
Dirk heeft al een paar dagen een gevoelige tand, of beter, Dirk zit al een paar weken aan dezelfde tand te peuteren na elke maaltijd en die is nu heel gevoelig geworden voor warm en koud.
Tandpijn midden op de oceaan met de dichtstbijzijnde tandarts in Afrika op 800 Nm ziet hij niet zitten en om 9.00 gaat hij hier in Las Palmas op zoek nen dentist.
Drie uur later is hij terug met een tand minder. Ja amai…er zat een kanjer van een gat in die tand en het enige wat de tandarts nog kon doen was trekken. Dirk is nog geen klein beetje opgelucht dat zijn gebit juist op tijd alarm sloeg want een week later had hij mooi met de gebakken peren gezeten.
Ondertussen ga ik nog even een wasje draaien. Valt dat tegen…blijkbaar is woensdag de officiële wasdag in G.C en het is aanschuiven in de wasserette. Nog 4 wachtenden voor mij en als ik me omdraai staan er al 2 wachtenden achter mij…ja dan zal ik maar blijven staan.
Als de verse was dan eindelijk ophangt begint het te regenen…ja zeg, zo geraken we niet voortuit hé vandaag.
’s Avonds, we zijn juist onderweg naar de Hiper Dino voor de laatste inkopen, komen ze onze post brengen, het pakje dat ons hier nog in Las Palmas hield.
“YES” roept Dirk, we vertrekken morgen
Tandpijn midden op de oceaan met de dichtstbijzijnde tandarts in Afrika op 800 Nm ziet hij niet zitten en om 9.00 gaat hij hier in Las Palmas op zoek nen dentist.
Drie uur later is hij terug met een tand minder. Ja amai…er zat een kanjer van een gat in die tand en het enige wat de tandarts nog kon doen was trekken. Dirk is nog geen klein beetje opgelucht dat zijn gebit juist op tijd alarm sloeg want een week later had hij mooi met de gebakken peren gezeten.
Ondertussen ga ik nog even een wasje draaien. Valt dat tegen…blijkbaar is woensdag de officiële wasdag in G.C en het is aanschuiven in de wasserette. Nog 4 wachtenden voor mij en als ik me omdraai staan er al 2 wachtenden achter mij…ja dan zal ik maar blijven staan.
Als de verse was dan eindelijk ophangt begint het te regenen…ja zeg, zo geraken we niet voortuit hé vandaag.
’s Avonds, we zijn juist onderweg naar de Hiper Dino voor de laatste inkopen, komen ze onze post brengen, het pakje dat ons hier nog in Las Palmas hield.
“YES” roept Dirk, we vertrekken morgen
Ik ga met Freya (van James) naar de groentemarkt. We kopen groene tomaten, groene appelsienen, groene bananen, groene citroenen, groene courgettes…oh ja…dat moet groen zien.
Enfin, groenten en fruit die hopelijk lang mee gaan en niet allemaal tegelijk rijp zijn.
Ik koop maar ongeveer half zoveel als Freya en begin een beetje te twijfelen of ik wel genoeg bij heb.
Als ik nadien alles op de steiger uitgestald zie staan begin ik te twijfelen of we dat wel allemaal op tijd zullen op krijgen.
En dan de hamvraag: waar moet ik dat allemaal steken?
Binnen in een hangmat: te veel en te zwaar
Twee hangmatten: geen plaats
Buiten in de bakkist: misschien blijft dat binnen langer vers
Of misschien toch buiten in de bakkist, daar is het donker en minder warm en lijkt een beetje op de kelder van thuis….
Het kopen ging me precies iets gemakkelijker af dan het opbergen.
De rest van de dag werken we de ‘to do’ lijst verder af en of we morgen al kunnen vertrekken?…daar ben ik nog niet zo zeker van.
Enfin, groenten en fruit die hopelijk lang mee gaan en niet allemaal tegelijk rijp zijn.
Ik koop maar ongeveer half zoveel als Freya en begin een beetje te twijfelen of ik wel genoeg bij heb.
Als ik nadien alles op de steiger uitgestald zie staan begin ik te twijfelen of we dat wel allemaal op tijd zullen op krijgen.
En dan de hamvraag: waar moet ik dat allemaal steken?
Binnen in een hangmat: te veel en te zwaar
Twee hangmatten: geen plaats
Buiten in de bakkist: misschien blijft dat binnen langer vers
Of misschien toch buiten in de bakkist, daar is het donker en minder warm en lijkt een beetje op de kelder van thuis….
Het kopen ging me precies iets gemakkelijker af dan het opbergen.
De rest van de dag werken we de ‘to do’ lijst verder af en of we morgen al kunnen vertrekken?…daar ben ik nog niet zo zeker van.
Vandaag beginnen we aan de voorbereiding van de Atlantische oversteek. Tijdens die oversteek stoppen we weliswaar op de Kaapverden (+/- 7 dagen zeilen) maar hier moeten we wel genoeg eten kopen tot in de Caraïben en met het water dat we hier inslaan moeten we toekomen tot Barbados.
Volgens de Pilot (reisboek voor zeilers) is het heel moeilijk om goed (drinkbaar) water te vinden in de Kaapverden en is het voedingsassortiment zeer beperkt en peperduur. Op deze eilandengroep wordt er bijna niets van voedsel verbouwd en wordt zo goed als alles ingevoerd.
We beginnen met de reorganisatie van de boot. De voorste kooi wordt zeilenkot, onze slaapplaats verhuisd terug naar achter er wordt plaats gezocht voor de 4 jerrycans extra water. Er worden planken bevestigd tegen de reling buiten voor de jerrycans diesel (4 van 25 l) en het reddingsvlot krijgt een stoeltje.
De boot wordt gepoetst van voor tot achter en van boven tot onder, de motor krijgt een onderhoudsbeurt en de dag is op maar de TO DO lijst nog lang niet.
Volgens de Pilot (reisboek voor zeilers) is het heel moeilijk om goed (drinkbaar) water te vinden in de Kaapverden en is het voedingsassortiment zeer beperkt en peperduur. Op deze eilandengroep wordt er bijna niets van voedsel verbouwd en wordt zo goed als alles ingevoerd.
We beginnen met de reorganisatie van de boot. De voorste kooi wordt zeilenkot, onze slaapplaats verhuisd terug naar achter er wordt plaats gezocht voor de 4 jerrycans extra water. Er worden planken bevestigd tegen de reling buiten voor de jerrycans diesel (4 van 25 l) en het reddingsvlot krijgt een stoeltje.
De boot wordt gepoetst van voor tot achter en van boven tot onder, de motor krijgt een onderhoudsbeurt en de dag is op maar de TO DO lijst nog lang niet.
De jachthaven ontwaakt vroeg vandaag en naarmate de uren verstrijken stijgt de spanning en voel je de adrenaline stromen bij de vertrekkers.
Wij gaan even aan land afscheid nemen van Daniel (zie Alvor) en hebben om 11.00 afgesproken met Cindy enAlain om zelf een stukje uit te varen en de deelnemers uit te zwaaien aan de startlijn.
Het is wel uitkijken geblazen zo varen tussen al die 220 boten maar de sfeer die er hangt is ongelooflijk.
De eerste start, die van de racers missen we, of t is te zeggen, die zien we van heel ver. Om de tweede start, die van de cruisers (de grootste hoop trouwens) niet te missen varen we zo dicht mogelijk naar de startlijn maar juist ver genoeg om niet in de weg te liggen, of dat denken we toch.
Het schot wordt afgevuurd en opeens draaien al die boten zich een beetje (we hadden geen rekening gehouden met de windrichting) en komen recht op ons af.
Mannekes toch, is dat even verschieten, onze motor heeft nog nooit zo snel gelopen als vandaag. Dirk geeft alles wat erin zit en vlucht weg, achterna gezeten door 180 jachten…wauuuuw…en die reuze ‘Swans’ van 70 voet en meer, die komen nondedju heel snel dichterbij…
We kunnen ons gelukkig toch op tijd uit de voeten maken en als ze allemaal gepasseerd zijn zeilen we een stukje mee.
Dirk en ik kijken eens naar elkaar; zullen we gelijk meegaan met heel die troep naar St Lucia?
Maar Cindy en Alain hebben geen verse onderbroek mee…ja, dan zit er niets anders op dan omkeren en de haven binnen te lopen.
In het havenkantoor vragen we een plaats op ponton 10, mooi centraal gelegen en vlak bij de wifi van de Sailor’s bar maar hoewel er plaats zat is vliegen we weer helemaal in het hoekje op de zo verst mogelijke steiger 18.
Ze hebben wel een pakje aangekregen voor ons, de wifi antenne die natuurlijk niet werkt in deze uithoek van de haven met al die masten voor onze antenne.
Nu hebben we al twee wifi’s aan boord en moeten nog steeds op café om te skypen en internetten
Wij gaan even aan land afscheid nemen van Daniel (zie Alvor) en hebben om 11.00 afgesproken met Cindy enAlain om zelf een stukje uit te varen en de deelnemers uit te zwaaien aan de startlijn.
Het is wel uitkijken geblazen zo varen tussen al die 220 boten maar de sfeer die er hangt is ongelooflijk.
De eerste start, die van de racers missen we, of t is te zeggen, die zien we van heel ver. Om de tweede start, die van de cruisers (de grootste hoop trouwens) niet te missen varen we zo dicht mogelijk naar de startlijn maar juist ver genoeg om niet in de weg te liggen, of dat denken we toch.
Het schot wordt afgevuurd en opeens draaien al die boten zich een beetje (we hadden geen rekening gehouden met de windrichting) en komen recht op ons af.
Mannekes toch, is dat even verschieten, onze motor heeft nog nooit zo snel gelopen als vandaag. Dirk geeft alles wat erin zit en vlucht weg, achterna gezeten door 180 jachten…wauuuuw…en die reuze ‘Swans’ van 70 voet en meer, die komen nondedju heel snel dichterbij…
We kunnen ons gelukkig toch op tijd uit de voeten maken en als ze allemaal gepasseerd zijn zeilen we een stukje mee.
Dirk en ik kijken eens naar elkaar; zullen we gelijk meegaan met heel die troep naar St Lucia?
Maar Cindy en Alain hebben geen verse onderbroek mee…ja, dan zit er niets anders op dan omkeren en de haven binnen te lopen.
In het havenkantoor vragen we een plaats op ponton 10, mooi centraal gelegen en vlak bij de wifi van de Sailor’s bar maar hoewel er plaats zat is vliegen we weer helemaal in het hoekje op de zo verst mogelijke steiger 18.
Ze hebben wel een pakje aangekregen voor ons, de wifi antenne die natuurlijk niet werkt in deze uithoek van de haven met al die masten voor onze antenne.
Nu hebben we al twee wifi’s aan boord en moeten nog steeds op café om te skypen en internetten
Om 8.00 worden we gewekt.
“Do you need gasoline?” vraagt de pompbediende.
“Si si” antwoordt Dirk en begint te rommelen in de bakkisten op zoek naar jerrycans
Eigenlijk kwamen we hier aan het tankponton alleen maar eventjes slapen - we zagen het gisteren niet meer zitten om nog te ankeren - maar dat kunnen we moeilijk zeggen hé.
Nu erg is dat niet, want voor de trip naar de Kaapverden wilden we sowieso nog 2 extra jerrycans vullen (4 in totaal) en de dieseltank mag helemaal vol tot aan het randje.
Voilà, dat is al in orde, aan diesel hoeven we niet meer te denken en varen buiten richting ankerbaai, kijken of we ons nog ergens kunnen tussen wurmen.
Helemaal vooraan, niet te ver van de dijk is ons oude plaatsje nog vrij…tussen heel veel boten deze keer, wat het manoeuvre een beetje spannend maakt. We mogen niet te veel ketting steken want dan zouden we wel eens tegen een andere boot kunnen eindigen en te weinig is ook niet goed, daar hebben we al ervaring mee (weet je nog Falmouth, toen onze boot midden in de nacht een uitstapje ging maken?).
Enfin, als we zeker zijn dat we goed (vast)liggen roeien we naar de kant en klauteren de rotsen van de dijk op.
Is wel een glibberige bedoening en ik houd er een natte broek aan over!
De marina ziet er prachtig uit, al de boten die morgen meedoen aan de rally (ARC) zijn versierd met vlaggetjes. De jachthaven zelf is ook opgefleurd met vlaggen en (kert?)lichtjes. Op de pontons heerst een drukte van jewelste en op het terrein rijden constant shuttlebussen over en weer, die van mijn part volgende week ook nog mogen rondrijden (dan hoeven we niet altijd zo ver te stappen!).
We douchen ons snel, kopen onze middag (=dinner)(steak met champignonroomsaus en gebakken aardappelen) krijgen terug een natte broek aan de rotsen en houden na het eten cinema aan boord. (morgen aan de wal worden de batterijen terug vol geladen).
“Do you need gasoline?” vraagt de pompbediende.
“Si si” antwoordt Dirk en begint te rommelen in de bakkisten op zoek naar jerrycans
Eigenlijk kwamen we hier aan het tankponton alleen maar eventjes slapen - we zagen het gisteren niet meer zitten om nog te ankeren - maar dat kunnen we moeilijk zeggen hé.
Nu erg is dat niet, want voor de trip naar de Kaapverden wilden we sowieso nog 2 extra jerrycans vullen (4 in totaal) en de dieseltank mag helemaal vol tot aan het randje.
Voilà, dat is al in orde, aan diesel hoeven we niet meer te denken en varen buiten richting ankerbaai, kijken of we ons nog ergens kunnen tussen wurmen.
Helemaal vooraan, niet te ver van de dijk is ons oude plaatsje nog vrij…tussen heel veel boten deze keer, wat het manoeuvre een beetje spannend maakt. We mogen niet te veel ketting steken want dan zouden we wel eens tegen een andere boot kunnen eindigen en te weinig is ook niet goed, daar hebben we al ervaring mee (weet je nog Falmouth, toen onze boot midden in de nacht een uitstapje ging maken?).
Enfin, als we zeker zijn dat we goed (vast)liggen roeien we naar de kant en klauteren de rotsen van de dijk op.
Is wel een glibberige bedoening en ik houd er een natte broek aan over!
De marina ziet er prachtig uit, al de boten die morgen meedoen aan de rally (ARC) zijn versierd met vlaggetjes. De jachthaven zelf is ook opgefleurd met vlaggen en (kert?)lichtjes. Op de pontons heerst een drukte van jewelste en op het terrein rijden constant shuttlebussen over en weer, die van mijn part volgende week ook nog mogen rondrijden (dan hoeven we niet altijd zo ver te stappen!).
We douchen ons snel, kopen onze middag (=dinner)(steak met champignonroomsaus en gebakken aardappelen) krijgen terug een natte broek aan de rotsen en houden na het eten cinema aan boord. (morgen aan de wal worden de batterijen terug vol geladen).
Vannacht hebben we lekker geslapen, we hebben lekker…euh ontbeten, de zon schijnt en al fluitend zetten we onze reis verder.
Er staat een Z-Z0 wind en wij zetten een koers uit 0-Z0 dat is niet helemaal in de goede richting maar die is bezeild. We moeten dan even opkruisen tot Tarrefe (twee keer overstag gaan en we zijn er) en dan kunnen we onze koers verleggen en met ruime wind op Las Palmas aftevenen.
Het wordt heel actief zeilen, na een stuk of elf keer overstag gaan,- we worden telkens weggezet door de stroom - bereiken we met veel moeite dat puntje van Tarrefe. Eens daar aangekomen draait de wind N-N0 en kunnen we het wel vergeten om lekker rustig met ruime wind verder te zeilen. Het wordt weer opkruisen tegen de wind en de stroom.
Om 17.30n zijn we al zeven uur onderweg, hebben in vogelvlucht 16 nm van de 36 nm afgelegd - door het water hebben we al 32,5 nm gezeild! – en starten uit ellende de motor zodat we recht op ons doel af kunnen.
De stroom hier is ongelooflijk sterk, de motor staat volle poulle en we gaan nog niet sneller dan 2,5 á 3 kn voorruit.
We beloven elkaar dat we dit traject nooit van zijn leven nog eens doen, dit is nu al de tweede keer en dat is al twee keer te veel. (eerste keer = nachtzeilen met pa en ma). De eerste keer hebben we 14 uur over die 34 nm gedaan, weliswaar met een rustige zee en dat viel toen nog goed mee, maar deze keer doen we er terug 14 uur over met veel wind waar we niets aan hebben en een onstuimige zee.
Om 23.15 varen we eindelijk de haven binnen, we weten dat we hier nu niet welkom zijn omdat ze propvol ligt van al die ARC’s maar wij zien het absoluut niet zitten om ’s nachts tussen 60 andere boten te ankeren.
Aan het tankponton is nog een plaats vrij en daar kunnen we tot morgenvroeg 8.00 wel even liggen.
20
We hebben slecht geslapen, het weer ziet er slecht uit, bewolkt met dikke grijze regenwolken en dat allemaal samen heeft blijkbaar een slechte invloed op ons humeur. Ook het feit dat we naar ons gevoel de verkeerde richting uit moeten is niet bevorderlijk voor de stemming, maar ja, daar hadden we een maand geleden maar moeten aan denken.
Om 9.30 zijn we ‘zat’ geschommeld en halen het anker op.
Als we na vier uur de motor eindelijk kunnen uitzetten en de zeilen uitpakken zeggen we niet:
‘Dat gaat lekker hé vandaag’ maar klinkt het
‘Brrrrr, ’t is maar koud hé vandaag’ en kruipen achter de buiskap weg.
Het is ook koud, gisteren zat ik er nog over te denken om in mijn velletje rond te lopen, maar daar was het net ietsjes te koud voor. Vandaag denk ik eraan mijn zeilpak aan te trekken wat ik uiteindelijk ook doe, althans de broek ervan.
We gaan wel goed vooruit, scherp aan de wind meten we een gemiddelde van 25 kn schijnbare wind. (7+18 acceleratie)
Als je scherp aan de wind zeilt, dus wind op kop, dan moet je uw snelheid aftrekken van het aantal knopen dat de windmeter aanduid. Dus als je 5kn snelheid hebt en er staan 25 kn (volgens de windmeter = schijnbare wind) wind, dan heb je maar 20kn ware wind.
Voor de wind, of met wind in de rug moet je uw snelheid erbij tellen en met halve wind, wind opzij, mag je de helft van je snelheid erbij tellen om de ware windsnelheid te bekomen.
Wind van achter is licht en fijn zeilen tegenover dat wind op kop heavy en ruw is.
We zijn in elk geval blij dat we eergisteren al begonnen zijn aan de terugweg want als we bovenop de voorspelde 25kn wind nog eens 20 kn acceleratie moeten bijtellen dan zouden we precies terug in Biscaye zitten.
Op 21.30 stoppen we in Anfi del mar op G.C en kruipen zowat meteen de kooi in.
19
Volgens de gribfiles gaat het weer tegen het einde van de week veranderen en verwacht men 25 kn N-O wind. Voor diegene die naar de Cape Verdes willen gaan is dat heel goed nieuws, maar voor ons is het dat niet. Wij hadden een hele tijd geleden al besloten om pas na de ARC, na 23 november vanuit Las Palmas naar meer zuiderse oorden te trekken en verwachten nog post in G.C. (oa een wifi-antenne…!maar een omnidirectionele die beter werkt op een wiebelende boot dan de gekregen directionele antenne) en die willen we nog zeker eerst ophalen. Eigenlijk hebben we er al dik spijt van dat we Las Palmas als postadres hebben opgegeven, of het niet poste restante hebben laten versturen, maar ja…het is nu zo.
Dus omdat er nu nog niet zoveel wind komt vanuit het oosten beginnen we maar al aan de terug weg.
We starten met 7 kn wind, net niet genoeg om een beetje sneheid te maken en zetten de motor bij. Tegen de middag komen we in een acceleratiezone en deze keer accelereren we ook echt (zie 6 november). Rondom ons ziet het wit van de schuimkoppen en er waaien ineens 25 kn wind in het zeil.
Wauw…we gaan nog eens echt zeilen…!
De wind doet wel een beetje vervelend, ze gaat op en af van 17 naar 39 kn en de zee is precies een zandweg vol putten en bulten. Brekers komen over, kieperen de kuip in en maken van onze lunch, verse boterhammen (gisteren nog gebakken) met kaas visvoeder.
Nee, nee we zijn niet ziek geworden…’t is gewoon dat zompige, in zeewater gemarineerde boterhammen niet te eten zijn.
Een 5 tal meter voor de boeg passeren kleine walvissen (misschien lusten die wel onze natte sneetjes). Ik dacht altijd dat een walvis een serieus beest was van toch minstens een meter of 8, maar deze soort zijn niet veel groter dan dolfijnen en lang niet zo sociaal of nieuwsgierig. Dolfijnen komen meestal eens kijken, zeggen goeiendag en zwemmen een stukje mee. Walvissen daarentegen (of althans deze soort) zwemmen onverstoorbaar voort, liefst op een afstandje en laten niet veel meer van zich zien dan hun vin en een stukje rug.
Vlak voor het donker (yes…we zijn nog eens op tijd) zien we Los Cristianos liggen op Tenerife en bereiden ons voor op een nacht schommelen.
Het dorpje Vueltas heeft zich gezellig genesteld tegen de kliffen en de rotsen en is er precies zoetekes ingedommeld. Het is piepklein maar heeft de paar toeristen hier toch alles te bieden. Een strand, een disco, supermarkt, bakker, ettelijke cafeetjes en (vis)restaurants.
Het valt op dat hier veel Duits gesproken wordt en in de smalle steegjes zie je zelfs nog af en toe hippies lopen. Een beetje buiten het dorp, aan de voet van een klif zou nog een hippiegemeenschap huizen en eerlijk gezegd, ik kan heel goed begrijpen dat ze híer nooit zijn weggegaan.
We hoopten in het dorp een wifi code te bemachtigen maar komen geen enkele hotspot tegen. Eén internetcafé zien we, maar daar moet je de netwerkkabel in je laptop pluggen en dat is niet wat we zoeken. Het is de bedoeling om lekker goedkoop aan boord te surfen met een drankje uit eigen ijskast.
Na een korte wandeling en picknick op het strand (broodje en salami uit de supermarkt) drinken we nog een koffietje (misschien kunnen we hier nog eens proberen een code te bemachtigen) op een terrasje en gaan we veel te vroeg naar mijn goesting terug naar huis, daar de kapitein zijn schip niet graag onbemand achterlaat.
Onderweg stoppen we nog even bij een Duitse catamaran met de vraag of zij misschien een netwerkcode hebben .
‘Nein, nein’ krijgen we als antwoord, alles is hier goed beveiligd.
Nu ja… we hebben geen rommel gekregen maar kunnen er evengoed niets mee doen.
(We hebben al wel een paar keer gehoord dat ze in de Caraïben hun netwerken niet beveiligen en je daar met een goede wifi-antenne gemakkelijk internet aan boord kunt halen)
2008
maandag, november 17, 2008 11:53 pm
De middag is al bijna gepasseerd, maar deze keer geraken we hier echt weg.
Vanmorgen is Dirk alweer een pactor probleem gaan oplossen op een Australische boot en van daaruit werd hij verder gestuurd naar een bevriende Amerikaanse boot met gelijkaardige troubles.
De Como No (USA ers)gaven Dirk als dank een afgedankte wifi-antenne cadeau. De software van deze antenne doet het niet op hun laptop, maar zou al wel prima gewerkt hebben op een andere computer. Dus even afwachten of hij met rommel naar huis is gekomen of met die felbegeerde wifi-antenne waarvoor we al ettelijke kilometers hebben afgelopen (zonder resultaat) en waarvan er nu ééntje vanuit België onderweg is naar ons.
Enfin, om 15.00 en met twee dagen vertraging varen we uit richting Valle Gran Rey. Vlak voor de vallei, aan het dorp Vueltas is een mooie ankerplaat waar we net na het vallen van de avond aankomen. Eigenlijk ankeren we niet graag in het donker, maar ja, daarstraks zijn we veel te laat vertrokken en hoewel we een beetje gas hadden bij gegeven heeft het niet mogen baten.
Van ons eerste uitverkoren ankerplekje worden we weggejaagd door een Fransman. Hij raadt ons aan een beetje verder plaats te zoeken want vlak voor dit strandje liggen ze al met zijn vieren en wij zouden er niet meer bij kunnen. Bullshit natuurlijk, maar we doen niet moeilijk en leggen ons een beetje verder.
Het eerste wat we doen als we stil liggen is die wifi uitproberen, we zijn natuurlijk razend nieuwsgierig of dat ding werkt en raad eens?
We kunnen 10 netwerken uit de lucht plukken…alleen zijn ze allemaal (ALLE 10!) beveiligd en voelen we ons nog altijd even ver weg van huis.
VERLOREN DOTJE
Voor we San Sebastián achter ons laten gaan we eerst nog eens internetten. Vanmorgen kregen we van Marc (mijn schoon en Dirk’s broer) een mailtje binnen via de radio met de vraag of we misschien gezonken waren. Dat zegt genoeg niet?
Dus eerst even skypen, het zou wel eens een paar dagen kunnen duren voor we weer op het net geraken.
Vandaag lossen we ook eindelijk het mailtjesraadsel op. Sinds onze vernieuwde website, begin oktober, hebben we geen berichten meer ontvangen via de contact pagina. We hadden dit al een paar keer gemeld en hoewel we dat moeilijk konden geloven zouden alle gegevens juist overgenomen zijn op de nieuwe site. Er was zelfs nog een nieuwigheidje bijgekomen, nml dat er in het dagboek opmerkingen kunnen gemaakt worden, dus iedereen kon ons altijd iets schrijven.
Toch bleven we het raar vinden dat we ineens geen berichtjes meer kregen (ikzelf zou ook geen gebruik maken van de comment in het dagboek) en schreven daarom een mailtje naar onszelf, maar zoals verwacht kwam dat nooit aan.
Nu vandaag hebben we de oorzaak gevonden: een verloren gegaan dotje!
In ons contactadres was een puntje (.) zoek geraakt en daardoor zijn alle mails hunne weg kwijt gespeeld op het net. We hopen dit zo snel mogelijk recht te zetten en verontschuldigen ons bij iedereen die ons geschreven heeft. We kijken ernaar uit om jullie mails terug te ontvangen want het was altijd heel fijn om jullie reacties te lezen.
In het internetcafé een paar tafeltjes van ons vandaan zitten Fran en Alex een route uit te stippelen op hun computer. Dat programma ziet er heel interessant uit en Dirk gaat om wat inlichtingen vragen. Twee uur later zit Alex bij ons aan boord om de software van dat programma op onze navigatielaptop te installeren.
Nog eens twee uur later is het weer te laat om te vertrekken maar de navigatiemogelijkheden die we nu hebben, maken dit ruimschoots goed.
Vanaf nu kunnen we de gribfiles over de plotter zetten, AIS gelijktijdig met de zeekaarten gebruiken, het radarbeeld over de kaart projecteren enz…
Om 11.00 de bestelling ophalen, dan even gaan internetten en maken dat we om 12.00 terug zijn om de Mi Dushi uit te zwaaien.
De Mi Dushi vertrekt deze middag naar de Kaap Verdische eilanden en het ziet ernaar uit dat onze wegen hier scheiden. Zij hebben namelijk een andere reisroute in gedachten dan wij en misschien zien we elkaar nog even in de Cabo Verden maar dan mogen zij niet te snel zijn en wij niet te traag. We moeten dus echt wel hard zwaaien maar spreken af om via ssb en pactor contact te houden met elkaar.
De nieuwe anodes zien er een beetje anders uit, maar aangezien ze voor een max-propeller zijn vertrouwen we erop dat ze wel zullen passen.
De freediver wordt er weer bijgehaald maar deze keer sluiten we de compressor rechtstreeks aan op de batterij. Op deze manier valt de compressor niet meer stil en krijgt Dirk zonder onderbreking verse lucht.
Ik dacht dat dit klusje in een uurtje wel geklaard zou zijn en we in de namiddag verder konden naar Valle Gran Rey maar dat was een beetje té optimistisch.
Door de driehoekige vorm van de anode past hij wel op de schroef, maar kan deze laatste niet meer ronddraaien, wat nu juist de bedoeling is van een propeller.
‘Geen nood’ zegt Dirk ‘we slijpen hem gewoon een beetje bij’
Met de dremel schuurt hij de hoekjes ervan af en na zeven keren passen - zwemvliezen aan, duikvest aan, bril op, compressor op, duiken, passen, terug boven komen, compressor af, duikbril af, zwemvliezen uit, duikvest uit en terug aan boord klauteren- er mag niet te veel af want dan is hij weer te snel versleten, is het eindelijk goed. Nu nog een paar rondellekes voor de schroeven en we zijn er. Natuurlijk hebben we geen gepaste ringentjes in voorraad, maar we maken er dan toch gewoon een paar
zelf op maat….Een maatje groter komt onder de dremel na een half uurtje is het zo gepiept
Door al dat slijpen, meten, passen en maatwerk zijn we toch algauw een drie uur zoet geweest.Als we een werkhuis aan boord hadden dan zou het allemaal veel rapper gekunt hebben maar ja we leven op een boot hé ,en ondertussen is het veel te laat geworden om nog ergens naartoe te varen.
De Mi Dushi vertrekt deze middag naar de Kaap Verdische eilanden en het ziet ernaar uit dat onze wegen hier scheiden. Zij hebben namelijk een andere reisroute in gedachten dan wij en misschien zien we elkaar nog even in de Cabo Verden maar dan mogen zij niet te snel zijn en wij niet te traag. We moeten dus echt wel hard zwaaien maar spreken af om via ssb en pactor contact te houden met elkaar.
De nieuwe anodes zien er een beetje anders uit, maar aangezien ze voor een max-propeller zijn vertrouwen we erop dat ze wel zullen passen.
De freediver wordt er weer bijgehaald maar deze keer sluiten we de compressor rechtstreeks aan op de batterij. Op deze manier valt de compressor niet meer stil en krijgt Dirk zonder onderbreking verse lucht.
Ik dacht dat dit klusje in een uurtje wel geklaard zou zijn en we in de namiddag verder konden naar Valle Gran Rey maar dat was een beetje té optimistisch.
Door de driehoekige vorm van de anode past hij wel op de schroef, maar kan deze laatste niet meer ronddraaien, wat nu juist de bedoeling is van een propeller.
‘Geen nood’ zegt Dirk ‘we slijpen hem gewoon een beetje bij’
Met de dremel schuurt hij de hoekjes ervan af en na zeven keren passen - zwemvliezen aan, duikvest aan, bril op, compressor op, duiken, passen, terug boven komen, compressor af, duikbril af, zwemvliezen uit, duikvest uit en terug aan boord klauteren- er mag niet te veel af want dan is hij weer te snel versleten, is het eindelijk goed. Nu nog een paar rondellekes voor de schroeven en we zijn er. Natuurlijk hebben we geen gepaste ringentjes in voorraad, maar we maken er dan toch gewoon een paar
zelf op maat….Een maatje groter komt onder de dremel na een half uurtje is het zo gepiept
Door al dat slijpen, meten, passen en maatwerk zijn we toch algauw een drie uur zoet geweest.Als we een werkhuis aan boord hadden dan zou het allemaal veel rapper gekunt hebben maar ja we leven op een boot hé ,en ondertussen is het veel te laat geworden om nog ergens naartoe te varen.
14
Voor we terug gaan naar de winkel wilt Dirk eventjes experimenteren met de anode.
De gaatjes van de schroeven zijn helemaal uitgesleten, maar misschien lukt het wel om 3 nieuwe gaatjes te boren en ze dan gewoon weer te monteren.
Heel goed idee, alleen is de anode echt wel een beetje kleiner geworden en valt het nieuwe gat buiten de rand.
Oké, dan zit er niets anders op dan te proberen om een nieuwe te bestellen.
Valt dat goed mee zeg…oef…we zagen ons hier al een week zitten wachten want Dirk wilt liever niet meer varen zonder dat stukje zink.
Als we willen kunnen we morgen om 11.00 twee nieuwe anodes komen ophalen en wat dacht je nu… natuurlijk bestellen we meteen twee stuks.
Eén dag langer blijven vinden we helemaal niet erg en die vliegt ook zo voorbij. San Sebatián is echt wel een gezellig en rustig plekje en het is weeral avond voor we er erg in hebben.
De gaatjes van de schroeven zijn helemaal uitgesleten, maar misschien lukt het wel om 3 nieuwe gaatjes te boren en ze dan gewoon weer te monteren.
Heel goed idee, alleen is de anode echt wel een beetje kleiner geworden en valt het nieuwe gat buiten de rand.
Oké, dan zit er niets anders op dan te proberen om een nieuwe te bestellen.
Valt dat goed mee zeg…oef…we zagen ons hier al een week zitten wachten want Dirk wilt liever niet meer varen zonder dat stukje zink.
Als we willen kunnen we morgen om 11.00 twee nieuwe anodes komen ophalen en wat dacht je nu… natuurlijk bestellen we meteen twee stuks.
Eén dag langer blijven vinden we helemaal niet erg en die vliegt ook zo voorbij. San Sebatián is echt wel een gezellig en rustig plekje en het is weeral avond voor we er erg in hebben.
Vorig jaar hadden we niets op de propeller en schroefas gesmeerd en bleven die mooi zuiver en nu we ze voor alle zekerheid hadden geschilderd met (harde) antifouling zijn ze beide goed begroeid.
We hadden dat lekje harde antifouling van iemand in Antwerpen gekregen (wij hebben zachte zelfslijpende gebruikt ) en vragen ons nu wel af hoe die zijnen boot eruit ziet want die heeft zijn romp (van de boot natuurlijk hé) er helemaal mee ingesmeerd.
Dirk mag Klaus’ freediver gebruiken om onder de boot te duiken, dan moet hij zijn adem niet zo lang inhouden onder water.
Een freediver bestaat uit een duikesrtrimvest en een compressor op 12V die via een lange slang zorgt voor de luchttoevoer. Het ziet er uit als een duikuitrusting maar dan zonder flessen en je kan er maximum 10m, of totdat de slang op is, mee naar beneden.
Onze 12V zekering is niet zwaar genoeg voor de compressor en springt telkens af zodat er geen verse lucht meer door de slang komt en tegen dat Dirk de propeller ontmost heeft is hij zo licht als wat in zijn hoofd. Maar hij vindt het wel kicken daar onder de boot tussen de dikke vissen.
Probleem 1 is opgelost en probleem 2 komt boven water: de anode van de propeller.
De anode is al goed weggevreten (6 maanden vroeger dan verwacht) en hangt nog maar een beetje te bengelen aan de propeller.
We prijzen ons gelukkig dat we dat nu gezien hebben - onderweg naar de Kaap Verdische eilanden zou dat een enorm probleem geweest zijn- maar vragen ons ook wel af hoe we hier, in La Gomera aan een nieuwe moeten geraken. Wij hebben een max-prop en die heeft een speciale, minder gebruikelijke anode nodig.
Enfin, we gaan toch maar eens horen in de plaatselijke visgerei-yachtwinkel. De eerste winkel waar we binnenspringen heeft er geen goed oog in en kan die misschien bestellen maar voorspeld een week leveringstijd.
De tweede, gelijkaardige winkel is een beetje positiever en zegt dat wanneer men in Tenerife zo’n anode op voorraad heeft, we ze de maandag hier kunnen hebben. Alleen is de winkel in Tenerife nu al gesloten en moeten we morgenvroeg maar eens even terugkomen en dan zal hij ernaar telefoneren om te informeren.
We hadden dat lekje harde antifouling van iemand in Antwerpen gekregen (wij hebben zachte zelfslijpende gebruikt ) en vragen ons nu wel af hoe die zijnen boot eruit ziet want die heeft zijn romp (van de boot natuurlijk hé) er helemaal mee ingesmeerd.
Dirk mag Klaus’ freediver gebruiken om onder de boot te duiken, dan moet hij zijn adem niet zo lang inhouden onder water.
Een freediver bestaat uit een duikesrtrimvest en een compressor op 12V die via een lange slang zorgt voor de luchttoevoer. Het ziet er uit als een duikuitrusting maar dan zonder flessen en je kan er maximum 10m, of totdat de slang op is, mee naar beneden.
Onze 12V zekering is niet zwaar genoeg voor de compressor en springt telkens af zodat er geen verse lucht meer door de slang komt en tegen dat Dirk de propeller ontmost heeft is hij zo licht als wat in zijn hoofd. Maar hij vindt het wel kicken daar onder de boot tussen de dikke vissen.
Probleem 1 is opgelost en probleem 2 komt boven water: de anode van de propeller.
De anode is al goed weggevreten (6 maanden vroeger dan verwacht) en hangt nog maar een beetje te bengelen aan de propeller.
We prijzen ons gelukkig dat we dat nu gezien hebben - onderweg naar de Kaap Verdische eilanden zou dat een enorm probleem geweest zijn- maar vragen ons ook wel af hoe we hier, in La Gomera aan een nieuwe moeten geraken. Wij hebben een max-prop en die heeft een speciale, minder gebruikelijke anode nodig.
Enfin, we gaan toch maar eens horen in de plaatselijke visgerei-yachtwinkel. De eerste winkel waar we binnenspringen heeft er geen goed oog in en kan die misschien bestellen maar voorspeld een week leveringstijd.
De tweede, gelijkaardige winkel is een beetje positiever en zegt dat wanneer men in Tenerife zo’n anode op voorraad heeft, we ze de maandag hier kunnen hebben. Alleen is de winkel in Tenerife nu al gesloten en moeten we morgenvroeg maar eens even terugkomen en dan zal hij ernaar telefoneren om te informeren.
La Gomera staat vooral bekend om zijn mooie, ongerepte natuur, zijn diepe ravijnen en groene vruchtbare valleien met steile hellingen en zijn dichte bebossing leidend naar Montaña Garajonay en het nationaal park Garajonay.
Het binnenland van La Gomera is buitengewoon mooi en als je hier bent een must om te verkennen.
Op de kaart zie ik dat er in El Cedro een waterval 
is en daar willen we vandaag graag naartoe.
We kunnen de bus nemen tot Cruce de El Rejo en van daaruit nog ongeveer 3 km wandelen via een wandelpad.
Omdat ik de kaart op de boot heb laten liggen loop ik onderweg snel even het havenkantoor binnen om een nieuwe te vragen. Op de bus bestuderen we de nieuwe, veel gedetailleerdere kaart en zien dat er een wandeling van een 10 tal kilometer bestaat van Pajarito naar El Cedro. Oei…dan zitten we op de verkeerde bus… maar misschien kunnen we ook wel in de tegenovergestelde richting wandelen…?
Ja watte…van hieruit is het 600m naar boven langs een geitenpad… is precies toch niet zo’n goed idee om achterstevoren te wandelen!
We gaan dan maar langs de grote weg en proberen een lift te versieren naar boven, zodat we te voet terug naar de bushalte kunnen wandelen. De eerste auto die passeert stopt en zet ons een half uurtje stappen voor ons doel weer af.
Het is mooi hierboven, heel mooi zelf maar in El Cedro aangekomen (3 huizen, een lege camping en een taverne) valt er geen waterval te bespeuren. Wel vinden we een bord met de wandelwegen en terwijl we proberen uit te zoeken welke richting we uit moeten voor de bus, ontmoeten we Olaf en Sabine. Zij zijn ook op zoek naar de waterval én naar hun huurauto. Met zijn vieren vinden we de trekpleister van dit gehucht, maar dat was eigenlijk puur geluk. De waterval is niet meer dan een klein rivierke dat twee meter naar beneden dondert goed verscholen tussen de struiken. Maar het is hier zo mooi en rustig dat het niet uitmaakt waarom we juist deze plaats hebben uitgekozen om er te wandelen.
Nu we hier alles gezien hebben wordt het tijd om de bus te gaan zoeken. Olaf en Sabine stellen voor om ons een stukje mee te nemen en af te zetten aan het buskotje. Dit aanbod slaan we zeker niet af en onderweg wordt er zelfs nog gestopt aan de meest fantastische viewpoints, alleen niet aan het buskotje.
Onze chaffeuse vindt het wel fijn om zo’n enthousiaste passagiers aan boord te hebben besluit om ons gelijk thuis te brengen.
Aan de haven aangekomen nodigen we hen natuurlijk uit om een biertje aan boord te komen drinken en daar moeten zij ook niet lang over nadenken.
Vannacht hadden we zowaar een déjà vu, we waren precies terug in Funchal. Er stond hier serieus wat swell en we moesten ons schrap zetten in bed om er niet uit te vallen.
Het zal daarom wel zijn dat het hier leeg loopt, want de ene boot vertrekt hier na de andere.
Wij vinden het hier ook wellekes en willen verder naar La Gomera.
We zien dat de Iris ook aan het inpakken is en we roeien nog even langs om gedag te zeggen. Ja, dat even wordt efkes langer… we drinken eerst nog een tas koffie…en daarna nog één en het is weer zo gezellig dat we niet van hun boot geraken.
Om 13.00u, zonder eerst te winkelen (in La Gomera zullen ook wel winkels zijn zeker) en zonder eerst te tanken (we zullen er nog wel geraken) haalt Dirk het anker binnen.
De wind is maar flauwkes vandaag en komt vanuit het westen en wij…wij moeten naar het westen.
Och dat is zo erg niet dan zetten we de motor op het is maar 20Nm naar San Sebastián. Onderweg krijgen we er toch wel een beetje spijt van dat we niet eerst zijn gaan tanken want we hebben de tweede reserve jerrycan ook al aangesproken…als dat maar goed komt.
Een beetje voor we er zijn horen we de Mi Dushi (weet je nog Alvor, Portugal?) op de VHF, of ze de koffie al mogen opgieten. Vanmorgen hadden we mail van Henk en Angela gekregen waarin ze schreven dat ze in San Sebastián liggen en wij hadden meteen terug geschreven dat we van plan waren om er vandaag naartoe te zeilen.
We kijken er echt naar uit om hen nog eens terug te zien want dat is ondertussen toch al bijna twee maanden geleden. We hebben wel contact gehouden met elkaar maar dat is niet hetzelfde hé.
Het eerste wat we doen in La Gomera is diesel tanken en na 80 liter loopt de tank over!! Dju toch… er zat nog zeker 60 liter in de tank en wij daarstraks met een ei zitten dat we zouden stilvallen
Enfin, we zijn er geraakt en weet je…ze hebben hier ook winkels.
10
Van zodra er een beetje wind staat is het niet meer zo simpel om met ons bijbootje te roeien. Gisteren ging dat nog als een fluitje van een cent, elk aan één kant met een roeispaan in z’n pollen maar vandaag gaat het als volgt:
“Allée, trek eens wat harder aan die roeispaan”
“Ja…nu ook weer niet té hard trekken hé”
“Zeg schatteke, roei nu eens ne keer…”
Tot dat hij zegt:
“Allée kom hier, ik zal wel alleen roeien want dat gaat zo niet”
en een minuut later
“Amaai mijn armen…zijn we der nog niet bekan?”
We zijn op weg naar de chandler om een paar scharnieren te zoeken in roestvrij staal om de zonnepanelen naar de zon te kunnen richten. Gisteren hebben we het verschil in energieopbrengst eens uitgetest als de zon loodrecht op de panelen schijnt en dat was de moeite. Eén paneel hadden we eens even gekanteld en dat gaf bijna twee keer zoveel meer Ampères, dus twee panelen moet de opbrengst bijna verviervoudigen.
Met scharnieren kunnen we de panelen dan naar voor of naar achter kantelen en als de zon dan van de zijkant komt hebben we dikke pech…of moeten we de boot draaien met zijn neus of kontje in de zon.
Zowel in de botenwinkel, noch in de hardware store hebben ze wat we zoeken en om 13.00 staan we met grote honger terug op het strand.
Eigenlijk zou het geen slecht idee zijn om de Mercadone (supermarkt) nog even binnen te springen maar omdat ik eerst een boterham wil eten stel ik voor om straks terug te komen.
“No way” zegt Dirk “met deze wind roei ik niet nog eens een keer naar de kant. t’Is ofwel nu ofwel morgen winkelen;”
Oké, morgen dan, voor vanavond krijg ik nog wel iets in elkaar geflanst
“Allée, trek eens wat harder aan die roeispaan”
“Ja…nu ook weer niet té hard trekken hé”
“Zeg schatteke, roei nu eens ne keer…”
Tot dat hij zegt:
“Allée kom hier, ik zal wel alleen roeien want dat gaat zo niet”
en een minuut later
“Amaai mijn armen…zijn we der nog niet bekan?”
We zijn op weg naar de chandler om een paar scharnieren te zoeken in roestvrij staal om de zonnepanelen naar de zon te kunnen richten. Gisteren hebben we het verschil in energieopbrengst eens uitgetest als de zon loodrecht op de panelen schijnt en dat was de moeite. Eén paneel hadden we eens even gekanteld en dat gaf bijna twee keer zoveel meer Ampères, dus twee panelen moet de opbrengst bijna verviervoudigen.
Met scharnieren kunnen we de panelen dan naar voor of naar achter kantelen en als de zon dan van de zijkant komt hebben we dikke pech…of moeten we de boot draaien met zijn neus of kontje in de zon.
Zowel in de botenwinkel, noch in de hardware store hebben ze wat we zoeken en om 13.00 staan we met grote honger terug op het strand.
Eigenlijk zou het geen slecht idee zijn om de Mercadone (supermarkt) nog even binnen te springen maar omdat ik eerst een boterham wil eten stel ik voor om straks terug te komen.
“No way” zegt Dirk “met deze wind roei ik niet nog eens een keer naar de kant. t’Is ofwel nu ofwel morgen winkelen;”
Oké, morgen dan, voor vanavond krijg ik nog wel iets in elkaar geflanst
We zijn eindelijk met de Guy aan de babbel geraakt. We hebben hem de eerste keer gezien in Funchal, maar daar vertok hij toen wij eraan kwamen, in Las Palmas lag hij voor anker en wij aan een ponton en hebben we hem maar van ver gezien en nu liggen we dan gebroederlijk naast elkaar (’t is te zeggen, 50m van elkaar).
Guido of gewoon de Guy is ook nen Belg en ook afkomstig uit het Antwerpse en ook vertrokken vanuit Antwerpen-Linkeroever maar we kenden elkaar helemaal niet.
Begin juni is hij helemaal alleen met zijn 9m stalen bootje de ‘Hinano’ vertrokken voor een rondje Atlantic en eerlijk gezegd, daar doe ik mijn petje voor af.
Als de siësta ten einde loopt, loopt de baai hier stillekesaan vol, de ene boot na de andere komt hier toe en op een gegeven moment horen we:
‘hé…Dirk en Anneke!’
We kijken om en zien de ‘Iris’ langs varen.
Els en Jos van de ‘Iris’ zijn we een maand geleden ongeveer tegengekomen in de Sailor’s Bar in Las Palmas. We hebben daar toen gezellig met een tas koffie zitten praten en dat is nu toch wel heel toevallig dat we elkaar weer treffen. We vragen hen op de koffie en omdat ik daarstraks het laatste stukje cake heb opgepeuzeld en we helemaal geen koekjes of zoetigheid meer aan boord hebben wordt het koffie met zoute visjes….moet toch kunnen op een boot hé…
Els heeft een tas vol leesboeken bij en zegt erbij dat als ze uit zijn, ze doorgegeven mogen worden. De boeken gaan al een tijdje van boot tot boot en het zou leuk zijn als ze dat bleven doen.
Ik vind dat echt tof en als ze uit zijn geef ik ze zeker door, alleen jammer dat ik op het ogenblik geen leesvoer voor de Iris heb.
Guido of gewoon de Guy is ook nen Belg en ook afkomstig uit het Antwerpse en ook vertrokken vanuit Antwerpen-Linkeroever maar we kenden elkaar helemaal niet.
Begin juni is hij helemaal alleen met zijn 9m stalen bootje de ‘Hinano’ vertrokken voor een rondje Atlantic en eerlijk gezegd, daar doe ik mijn petje voor af.
Als de siësta ten einde loopt, loopt de baai hier stillekesaan vol, de ene boot na de andere komt hier toe en op een gegeven moment horen we:
‘hé…Dirk en Anneke!’
We kijken om en zien de ‘Iris’ langs varen.
Els en Jos van de ‘Iris’ zijn we een maand geleden ongeveer tegengekomen in de Sailor’s Bar in Las Palmas. We hebben daar toen gezellig met een tas koffie zitten praten en dat is nu toch wel heel toevallig dat we elkaar weer treffen. We vragen hen op de koffie en omdat ik daarstraks het laatste stukje cake heb opgepeuzeld en we helemaal geen koekjes of zoetigheid meer aan boord hebben wordt het koffie met zoute visjes….moet toch kunnen op een boot hé…
Els heeft een tas vol leesboeken bij en zegt erbij dat als ze uit zijn, ze doorgegeven mogen worden. De boeken gaan al een tijdje van boot tot boot en het zou leuk zijn als ze dat bleven doen.
Ik vind dat echt tof en als ze uit zijn geef ik ze zeker door, alleen jammer dat ik op het ogenblik geen leesvoer voor de Iris heb.
8
Oké, gisteren was het best gezellig en lekker rustig maar vandaag wil ik iets meer actie en mijn benen even strekken. We hebben gisteren een ganse dag naar Los Cristianos liggen kijken en ik vind het tijd om er eens te gaan wandelen.
Omdat hier nergens een dinghysteiger te bekennen valt en we ons Bieke op het strand moeten achter laten doen we gelijk iedereen hier, nml haar vleugeltjes thuis laten en zelf roeien.
Los Cristianos is ondanks zijn toerisme een leuke plaats gebleven. Het heeft uitnodigende zandstranden, mooie hotels en een gezellig centrum.
Bijna was het ons gelukt, maar op het einde van het uitstapje verliezen we ons gouden sterretje aan een crème glace standje…
In de namiddag vind ik het eindelijk tijd worden om eens te gaan zwemmen. We zitten sebiet al 4 maanden op zee en ik ben er nog geen 1 keer in geweest, dat kan ik toch niet blijven maken hé.
De eerste momenten is het water wreed koud, maar na een beetje spartelen en peddelen wordt het aangenaam. Nu ik er dan toch in ben maak ik er gelijk gebruik van om me er in te baden…letterlijk dan.
De shampoo en de douchecrème wordt er bij gehaald, ik zeep me helemaal in, was mijn haar en spoel alles af in het grootste bad ter wereld - heeft wel iets, alleen mag het water toch iets warmer- en spoel dan het zout weg met een beetje (moeten er zuinig mee zijn hé) zoet water.
Hmmmmmmmm heerlijk gewoon, van nu af hoef ik geen muffe douche meer in een marina of snel douchen hier op de boot, geef mij dat reuze bad hier rondom ons maar.
Omdat hier nergens een dinghysteiger te bekennen valt en we ons Bieke op het strand moeten achter laten doen we gelijk iedereen hier, nml haar vleugeltjes thuis laten en zelf roeien.
Los Cristianos is ondanks zijn toerisme een leuke plaats gebleven. Het heeft uitnodigende zandstranden, mooie hotels en een gezellig centrum.
Bijna was het ons gelukt, maar op het einde van het uitstapje verliezen we ons gouden sterretje aan een crème glace standje…
In de namiddag vind ik het eindelijk tijd worden om eens te gaan zwemmen. We zitten sebiet al 4 maanden op zee en ik ben er nog geen 1 keer in geweest, dat kan ik toch niet blijven maken hé.
De eerste momenten is het water wreed koud, maar na een beetje spartelen en peddelen wordt het aangenaam. Nu ik er dan toch in ben maak ik er gelijk gebruik van om me er in te baden…letterlijk dan.
De shampoo en de douchecrème wordt er bij gehaald, ik zeep me helemaal in, was mijn haar en spoel alles af in het grootste bad ter wereld - heeft wel iets, alleen mag het water toch iets warmer- en spoel dan het zout weg met een beetje (moeten er zuinig mee zijn hé) zoet water.
Hmmmmmmmm heerlijk gewoon, van nu af hoef ik geen muffe douche meer in een marina of snel douchen hier op de boot, geef mij dat reuze bad hier rondom ons maar.
7
Nov
2008
vrijdag, november 7, 2008 10:39 pm
Dirk stelt voor om vandaag een gouden sterretje in ons logboek te schrijven.
Prima idee vind ik en helemaal niet zo moeilijk als je voor anker ligt.
Maar wat willen we daar nu eigenlijk mee zeggen hé?
Wel, de dagen dat je helemaal geen geld uitgeeft mag je als zeiler in je logboek markeren met een gouden ster. De meeste zeilers proberen natuurlijk zoveel mogelijk sterren te verzamelen want hoe meer sterren, hoe langer je kan achterblijven.
Alle dagen goud verdienen lukt uiteraard niet en een land verkennen zonder een euro te spenderen gaat natuurlijk al evenmin maar we willen het een paar dagen rustig aan doen zodat we volgende week een auto kunnen huren om El Teide bij daglicht te zien.
Om het ons helemaal gemakkelijk te maken gaan we vandaag zelfs niet van boord. Ik lees wat, werk de achterstand van het dagboek bij, relax en geniet van het goede weer. Dirk bakt brood -ja ik weet het, weeral…maar dat is ook altijd direct weer op- mediteert en luiert wat.
We krijgen bezoek van Stefan, onze internetprovider van Las Palmas die hier toevallig ook ligt en hoewel we weinig uitsteken vliegt de dag voorbij.
Toppunt van al is dat we om 21.30 stikkapot zijn en in slaap vallen bij ons spelletje kaart.
Prima idee vind ik en helemaal niet zo moeilijk als je voor anker ligt.
Maar wat willen we daar nu eigenlijk mee zeggen hé?
Wel, de dagen dat je helemaal geen geld uitgeeft mag je als zeiler in je logboek markeren met een gouden ster. De meeste zeilers proberen natuurlijk zoveel mogelijk sterren te verzamelen want hoe meer sterren, hoe langer je kan achterblijven.
Alle dagen goud verdienen lukt uiteraard niet en een land verkennen zonder een euro te spenderen gaat natuurlijk al evenmin maar we willen het een paar dagen rustig aan doen zodat we volgende week een auto kunnen huren om El Teide bij daglicht te zien.
Om het ons helemaal gemakkelijk te maken gaan we vandaag zelfs niet van boord. Ik lees wat, werk de achterstand van het dagboek bij, relax en geniet van het goede weer. Dirk bakt brood -ja ik weet het, weeral…maar dat is ook altijd direct weer op- mediteert en luiert wat.
We krijgen bezoek van Stefan, onze internetprovider van Las Palmas die hier toevallig ook ligt en hoewel we weinig uitsteken vliegt de dag voorbij.
Toppunt van al is dat we om 21.30 stikkapot zijn en in slaap vallen bij ons spelletje kaart.
6
Gisteren zijn we per ongeluk in de marina blijven liggen - we waren al vroeg weg en pas laat terug thuis- maar vandaag zal het niet waar zijn.
Voor we vertrekken willen we wel nog even gebruik maken van de gemakken van een haven. Ik stofzuig, poets de badkamers en wc’s, breng de vuilzak weg en loop nog even langs de winkel. Dirk sleutelt aan de ankerwinch die nog altijd niet naar behoren werkt en we gaan uitgebreid douchen zonder op een druppel water te kijken.
Om 14.00 zijn we gereed en klaar om te gaan. Natuurlijk zijn we weer vergeten dat ze hier naar Spaanse gewoonte siësta houden en moeten tot 16.00 wachten om onze rekening te betalen.
Om 17.00 vertrekken we dan toch eindelijk, al sjans dat we maar 5 Nm moeten zeilen anders konden we weeral in het donker liggen knoeien met ons anker.
We worden tegen 25 knopen uit de havenkom geblazen maar eens goed buiten zakt de wind tot een 18 knopen. Een beetje verder krijgen we ineens 30 knopen wind op onzen donder en als de zeilen nog maar juist gereefd zijn (kleiner gemaakt) mogen we zelf bijblazen want is de wind weer afgezwakt naar 7!! knopen.
De wind blijft met ons spelen en op dat korte stukje stellen we onze zeilen wel een stuk of 8 keer bij ; groot, klein, groot,….
Over acceleraties gesproken…!
Voor we vertrekken willen we wel nog even gebruik maken van de gemakken van een haven. Ik stofzuig, poets de badkamers en wc’s, breng de vuilzak weg en loop nog even langs de winkel. Dirk sleutelt aan de ankerwinch die nog altijd niet naar behoren werkt en we gaan uitgebreid douchen zonder op een druppel water te kijken.
Om 14.00 zijn we gereed en klaar om te gaan. Natuurlijk zijn we weer vergeten dat ze hier naar Spaanse gewoonte siësta houden en moeten tot 16.00 wachten om onze rekening te betalen.
Om 17.00 vertrekken we dan toch eindelijk, al sjans dat we maar 5 Nm moeten zeilen anders konden we weeral in het donker liggen knoeien met ons anker.
We worden tegen 25 knopen uit de havenkom geblazen maar eens goed buiten zakt de wind tot een 18 knopen. Een beetje verder krijgen we ineens 30 knopen wind op onzen donder en als de zeilen nog maar juist gereefd zijn (kleiner gemaakt) mogen we zelf bijblazen want is de wind weer afgezwakt naar 7!! knopen.
De wind blijft met ons spelen en op dat korte stukje stellen we onze zeilen wel een stuk of 8 keer bij ; groot, klein, groot,….
Over acceleraties gesproken…!
Om 8.00 wordt er al op de deur geklopt. Het is Klaus die vraagt of we geen zin hebben om mee naar Santa Cruz te rijden. Zij hebben sinds gisteren een huurauto en willen vandaag naar de hoofdstad van Tenerife, zijn chandlers en La Laguna bezoeken.
Tussen het winkelen door, Klaus en Elgard hebben een lange lijst mee van nog aan te kopen spullen voor de boot, krijgen we een goede indruk van Santa Cruz: mooi, gezellig en net niet te groot.
Na de late lunch en als de aankopen afgerond zijn rijden we naar La Laguna. Dit stadje valt onder het werelderfgoed van de Unesco en is best mooi, maar volgens mijn persoonlijke mening nu ook weer niet zo speciaal.
Op de terugweg vraagt Klaus of het goed is voor ons als we via de binnenwegen rijden i.p.v. langs de autobaan. Natuurlijk zeggen we, zo zien we tenminste wat van de omgeving.
Klaus neemt de weg dwars door Tenerife, langs het Nationaal Park ‘El Teide’, een vulkanische berg en tevens de hoogste berg van Spanje.
Spijtig dat het al zo laat is want na een klein uurtje begint het al te schemeren, maar we maken voor het donker nog wel een spectaculaire zonsondergang mee.
Op een hoogte van 2000m zien we een roodgloeiende zon zakken onder een ‘wolken’zee met op de voorgrond het topje van El Teide. Dit is adembenemend mooi en zo zeldzaam voor 4 zeilers!
Een beetje verder stappen we even uit de auto - brrrrr het is maar 6°C en op ons sandalen en met short is dat niets te warm- en wandelen een stukje in het maanlandschap van de vulkaan, verlicht door een sikkeltje maan en de koplampen van de auto.
Dit is echt een unieke ervaring, het is hierboven zo rustig en desolaat en er hangt een mystieke sfeer waar we stil van worden.
4
Tussen het winkelen door, Klaus en Elgard hebben een lange lijst mee van nog aan te kopen spullen voor de boot, krijgen we een goede indruk van Santa Cruz: mooi, gezellig en net niet te groot.
Na de late lunch en als de aankopen afgerond zijn rijden we naar La Laguna. Dit stadje valt onder het werelderfgoed van de Unesco en is best mooi, maar volgens mijn persoonlijke mening nu ook weer niet zo speciaal.
Op de terugweg vraagt Klaus of het goed is voor ons als we via de binnenwegen rijden i.p.v. langs de autobaan. Natuurlijk zeggen we, zo zien we tenminste wat van de omgeving.
Klaus neemt de weg dwars door Tenerife, langs het Nationaal Park ‘El Teide’, een vulkanische berg en tevens de hoogste berg van Spanje.
Spijtig dat het al zo laat is want na een klein uurtje begint het al te schemeren, maar we maken voor het donker nog wel een spectaculaire zonsondergang mee.
Op een hoogte van 2000m zien we een roodgloeiende zon zakken onder een ‘wolken’zee met op de voorgrond het topje van El Teide. Dit is adembenemend mooi en zo zeldzaam voor 4 zeilers!
Een beetje verder stappen we even uit de auto - brrrrr het is maar 6°C en op ons sandalen en met short is dat niets te warm- en wandelen een stukje in het maanlandschap van de vulkaan, verlicht door een sikkeltje maan en de koplampen van de auto.
Dit is echt een unieke ervaring, het is hierboven zo rustig en desolaat en er hangt een mystieke sfeer waar we stil van worden.
4
We hebben een klein ommetje moeten maken want onze timing was niet helemaal perfect maar om 7.30 varen we met zonsopgang de Marina Del Sur in Las Galletas binnen.
In het kleine, mooi vernieuwde haventje gaan we meteen op zoek naar de September en varen 10 min later ontgoocheld weer buiten.
Geen September te zien, waar zouden die lui dan uithangen?
Ik zet gauw de pactor aan om te kijken of we misschien nieuwe mail hebben gekregen en jawel,… Elgard heeft ons 3 min geleden een berichtje gestuurd. Ze laat ons weten dat ze gisteren in Las Galletas zijn aangekomen en daar enkele dagen willen blijven.
Hebben we dan echt zo scheel gekeken?
We keren terug om en zien Klaus naar ons waaien.
Het is een leuk weerzien maar we gaan eerst voor een paar uurtjes onder zeil en zullen vanavond pas tegoei bijpraten.s’Avonds duiken we met een schotel lekkernijen de kuip in van de September waar ze op hun buurt de wijn op tafel hebben gezet . en praten gezellig bij !
In het kleine, mooi vernieuwde haventje gaan we meteen op zoek naar de September en varen 10 min later ontgoocheld weer buiten.
Geen September te zien, waar zouden die lui dan uithangen?
Ik zet gauw de pactor aan om te kijken of we misschien nieuwe mail hebben gekregen en jawel,… Elgard heeft ons 3 min geleden een berichtje gestuurd. Ze laat ons weten dat ze gisteren in Las Galletas zijn aangekomen en daar enkele dagen willen blijven.
Hebben we dan echt zo scheel gekeken?
We keren terug om en zien Klaus naar ons waaien.
Het is een leuk weerzien maar we gaan eerst voor een paar uurtjes onder zeil en zullen vanavond pas tegoei bijpraten.s’Avonds duiken we met een schotel lekkernijen de kuip in van de September waar ze op hun buurt de wijn op tafel hebben gezet . en praten gezellig bij !
Het regent nog altijd, het lijkt erop of dat we niet mogen vertrekken. Dirk en ik kijken eens naar elkaar en we knikken, we gaan toch, regen of geen regen!
Gisteren hadden we het erover dat we precies twee watjes geworden zijn. Vorige zomer op de Noordzee en in Zeeland hadden we bijna altijd 25 tot 30 knopen wind en daar bleven we echt niet voor thuis! We vonden het dan pas leuk om uit te zeilen want dan gingen we tenminste een beetje vooruit. Nu zeggen we al bijna bij 6 Bf
‘het waait hard hé, we zullen maar een dagske wachten om te gaan zeilen zeker’
Dirk verklaart ons ‘watjesgedrag’ door het feit dat we nu wel elke keer met ons heel hebben en houden de zee opgaan en als er iets mis gaat we onze thuis kunnen kwijt geraken en de rest van de reis letterlijk in het water kan vallen.
Telkens als we nu het dek opgaan om alles gereed te maken valt er een nieuwe regenbui uit de lucht. Dat belooft voor vandaag maar we zijn vastbesloten : we zeilen vandaag naar Tenerife.
In het begin is de zee ruw en voelen we ons net een speeltje voor de 3m hoge golven,… het is eigenlijk toch wel een beetje heavy en absoluut niet te vergelijken met de Belgische zee.
De eerste 3 uren moeten we ook nog eens opboksen tegen de stroom en de wind maar eens het hoekje om wordt het een zonnige, frisse (!!!?) zeildag.
We zeilen recht over naar Antiquera een ankerplaats 5Nm boven Santa Cruz de Tenerife waar we eventjes willen pitten en dan morgenvroeg verder gaan naar het zuiden van het eiland.
Volgens de laatste e-mail berichten (via pactor) ligt de September (weet je nog, onze Zwitserse vrienden de we hebben leren kennen in Portugal) in Las Galletas en we willen Klaus en Elgard even gaan bezoeken.
Doordat we zoveel tijd verloren hebben in het begin en meer achteruit gezet werden dan vooruit gingen, is het (zoals gewoonlijk) al donker als we onze overnachtingplaats bereiken. We vinden het maar niks om hier blind en in de stekendonkere te ankeren en voelen er al evenmin iets voor om een beetje verder de jachthaven van Santa Cruz binnen te steken en 25€ te betalen alleen om eventjes te slapen en besluiten dat er dan niets anders over schiet dan gewoon verder te zeilen. Als we een beetje opletten
kunnen we in het zuiden aankomen tegen zonsopgang en dan zonder problemen onze boot parkeren. 2
Gisteren hadden we het erover dat we precies twee watjes geworden zijn. Vorige zomer op de Noordzee en in Zeeland hadden we bijna altijd 25 tot 30 knopen wind en daar bleven we echt niet voor thuis! We vonden het dan pas leuk om uit te zeilen want dan gingen we tenminste een beetje vooruit. Nu zeggen we al bijna bij 6 Bf
‘het waait hard hé, we zullen maar een dagske wachten om te gaan zeilen zeker’
Dirk verklaart ons ‘watjesgedrag’ door het feit dat we nu wel elke keer met ons heel hebben en houden de zee opgaan en als er iets mis gaat we onze thuis kunnen kwijt geraken en de rest van de reis letterlijk in het water kan vallen.
Telkens als we nu het dek opgaan om alles gereed te maken valt er een nieuwe regenbui uit de lucht. Dat belooft voor vandaag maar we zijn vastbesloten : we zeilen vandaag naar Tenerife.
In het begin is de zee ruw en voelen we ons net een speeltje voor de 3m hoge golven,… het is eigenlijk toch wel een beetje heavy en absoluut niet te vergelijken met de Belgische zee.
De eerste 3 uren moeten we ook nog eens opboksen tegen de stroom en de wind maar eens het hoekje om wordt het een zonnige, frisse (!!!?) zeildag.
We zeilen recht over naar Antiquera een ankerplaats 5Nm boven Santa Cruz de Tenerife waar we eventjes willen pitten en dan morgenvroeg verder gaan naar het zuiden van het eiland.
Volgens de laatste e-mail berichten (via pactor) ligt de September (weet je nog, onze Zwitserse vrienden de we hebben leren kennen in Portugal) in Las Galletas en we willen Klaus en Elgard even gaan bezoeken.
Doordat we zoveel tijd verloren hebben in het begin en meer achteruit gezet werden dan vooruit gingen, is het (zoals gewoonlijk) al donker als we onze overnachtingplaats bereiken. We vinden het maar niks om hier blind en in de stekendonkere te ankeren en voelen er al evenmin iets voor om een beetje verder de jachthaven van Santa Cruz binnen te steken en 25€ te betalen alleen om eventjes te slapen en besluiten dat er dan niets anders over schiet dan gewoon verder te zeilen. Als we een beetje opletten
kunnen we in het zuiden aankomen tegen zonsopgang en dan zonder problemen onze boot parkeren. 2
Buiten ziet het er nog hetzelfde uit als gisteren en i.p.v. de zee op te gaan, gaan we in de tegenovergestelde richting, we trekken de bergen in.
Teror, een bergdorpje hier op het eiland staat bekend om zijn folklore markt op zondag en we vinden dat we dat niet mogen missen.
De rit ernaartoe is op zichzelf alleen al de moeite waard. We gaan stijl recht naar boven en zitten precies op een ander eiland. De weg is omzoomd met ecalyptusbomen en overal om ons heen waar we kijken ziet het groen. Boven in Teror ziet het er ook gans anders uit, men heeft hier een heel andere bouwstijl als aan de kust en het doet zelfs een beetje ‘Chinees’ aan.
Op de markt is een grote verscheidenheid aan lokale producten zoals de ‘choriso’, kleine worstjes gevuld met een soort américain préparé (niet zo lekker) en Canarische kaas (heerlijk!! Zowel de oude als de jonge) en eierbrood en andere zoetigheden in alle kleuren en modellen.
Na de markt gaan we naar het oude Las Palmas en bezoeken het museum van Colombus. We vinden het een beetje (héél) schandalig van onszelf dat we al ongeveer een maand in Las Palmas zitten en de belangrijkste bezienswaardigheid van hier nog niet bezocht hebben en willen dat op de valreep nog even recht zetten.
Teror, een bergdorpje hier op het eiland staat bekend om zijn folklore markt op zondag en we vinden dat we dat niet mogen missen.
De rit ernaartoe is op zichzelf alleen al de moeite waard. We gaan stijl recht naar boven en zitten precies op een ander eiland. De weg is omzoomd met ecalyptusbomen en overal om ons heen waar we kijken ziet het groen. Boven in Teror ziet het er ook gans anders uit, men heeft hier een heel andere bouwstijl als aan de kust en het doet zelfs een beetje ‘Chinees’ aan.
Op de markt is een grote verscheidenheid aan lokale producten zoals de ‘choriso’, kleine worstjes gevuld met een soort américain préparé (niet zo lekker) en Canarische kaas (heerlijk!! Zowel de oude als de jonge) en eierbrood en andere zoetigheden in alle kleuren en modellen.
Na de markt gaan we naar het oude Las Palmas en bezoeken het museum van Colombus. We vinden het een beetje (héél) schandalig van onszelf dat we al ongeveer een maand in Las Palmas zitten en de belangrijkste bezienswaardigheid van hier nog niet bezocht hebben en willen dat op de valreep nog even recht zetten.
1
Het weer is weeral naar de vaantjes en de zon laat zich van de ganse dag niet zien. Na de middag stopt het wel met regenen maar het blijft een grauwe dag in het anders zo zonnige Gran Canaria.
Wij gaan, voorzien van twee grote rugzakken, onze boodschappen doen. We hebben ons laten vertellen dat alles veel duurder is op de andere eilanden en willen daarom een paar potten choco en konfituur ed inslaan voor we vertrekken.
We winkelen zeer economisch maar niet erg ergonomisch. We komen buiten met elk een serieuze vracht op onze rug en voelen ons juist twee muilezels die elke minuut door hun poten kunnen zakken.
Misschien moeten we volgende keer toch maar iets meer uitgeven en het aan huis laten leveren. Tenslotte wordt bloem en choco en suiker en… niet rap slecht maar geloof me, dat weegt wel door…!
Door de klok een uurtje terug te draaien naar het winteruur is het hier nu al donker om 18.30 en omdat wij niet meer aan de walstroom hangen - we kwamen just niet toe met onzen draad - zitten we al vroeg in de avond in den donkere. Een kaarsje is wel gezellig maar geeft niet echt veel licht en een lamp kost veel energie dus om 9.00 doven we het licht dan maar en gaan samen met de zeemeeuwen (heb hier nog geen kippen gezien) op stok.
Wij gaan, voorzien van twee grote rugzakken, onze boodschappen doen. We hebben ons laten vertellen dat alles veel duurder is op de andere eilanden en willen daarom een paar potten choco en konfituur ed inslaan voor we vertrekken.
We winkelen zeer economisch maar niet erg ergonomisch. We komen buiten met elk een serieuze vracht op onze rug en voelen ons juist twee muilezels die elke minuut door hun poten kunnen zakken.
Misschien moeten we volgende keer toch maar iets meer uitgeven en het aan huis laten leveren. Tenslotte wordt bloem en choco en suiker en… niet rap slecht maar geloof me, dat weegt wel door…!
Door de klok een uurtje terug te draaien naar het winteruur is het hier nu al donker om 18.30 en omdat wij niet meer aan de walstroom hangen - we kwamen just niet toe met onzen draad - zitten we al vroeg in de avond in den donkere. Een kaarsje is wel gezellig maar geeft niet echt veel licht en een lamp kost veel energie dus om 9.00 doven we het licht dan maar en gaan samen met de zeemeeuwen (heb hier nog geen kippen gezien) op stok.