LANGKAWI 27 tot 31 dec

Twee zeildagen hadden we nodig om naar Langkawi te gaan en ja dat heb je goed geraden ..., we gaan inderdaad in Langkawi nieuwjaar vieren. We moeten namelijk in Langkawi diesel tanken omdat we onze tank zo goed als leeg gevaren hebben sinds Miri en dan nog wat ‘tax free’ bier en wijn inslaan en als we dan geluk hebben en alles mee hebben geraken we misschien nog net op de laatste dag van dit jaar in Phuket. Maar als de wind of de stroom of weet ik wat tegenzit, dan moeten we Nieuwjaar ergens onderweg vieren en ...nee...neeje...dat vinden we precies niet zo’n leuk idee. Dus in plaats van ons te haasten en te spoeden om dan  toch te laat aan te komen, doen we het rustig aan.

Donderdag 27 december in de late namiddag komen we aan en omdat op vrijdag bijna alles gesloten is in Langkawi (de vrijdag hier = de zondag bij ons) wachten we tot zaterdag om ‘duty free’  te gaan kopen bij de groothandelaar. Die groothandel wordt nu wel gerund door een Chinees, maar de wandeling er naar toe is en beetje te fiks om dan te riskeren voor een gesloten deur te staan.

Kuah

Wanneer de bilge dan  weer een beetje gevuld is met wat  lekkers om te drinken, varen we tot Rebak, een eilandje van het eiland Langkawi, waar we Frans van de Gemini gaan opzoeken ( Frans ??? zie Australië 2011 en Bali en Kalimantan en Singapore). Frans is na bijna een jaar Nederland terug aan boord en is volop bezig de Gemini weer klaar te maken voor volgende zeilavonturen.
In  ‘ Rebak Island Marina ‘ blijven we dan ook voor de jaarwisseling, die hier erg rustig verloopt, maar wel in aangenaam gezelschap. We hadden gehoopt om na de diner en de nieuwjaarstoast in het Harddock Cafe het nieuwe jaar  stevig in te gaan  vieren in het aangrenzende  ‘Rebak Island Resort’ (waarvan de jachthaven een onderdeel is) maar om 00.30 uur is het  daar al even rustig als aan de zeilerskant van het eilandje! Spijtig, want we hadden wel eens zin in een goede party, maar in plaats daarvan beginnen we de eerste dag van 2013 fris, monter en lekker uitgerust. 

Rebak Marine

STRAITS QUAI MARINA - PENANG 23 tot 25 dec

Kerstmis vieren in de tropen blijft toch wel raar. Nochtans is de Straits Quai Shopping Mall ( de marina die erbij hoort is eigenlijk alleen maar een attractie van het winkelcentrum) de ideale plek om in de stemming te komen. Het complex staat strak in de kersversiering, er worden de hele dag kerstliedjes gespeeld en daarbovenop komt er s avonds nog een koor liedjes zingen onder de kerstboom. Echt allemaal heel mooi, alleen klopt de buitentemperatuur niet. Een vochtige snikhete +32° C in plaats van guur winterweer en artificiële sneeuw!.

Ook missen we op deze dagen onze families wel een beetje, maar desondanks maken we er met Jodie en Mike (cruisers die we af en toe tegenkomen sinds de Pacific Ocean) een echt gezellige (kerst)avond van. We koken elk de helft van de feestmaaltijd en ik kan je verzekeren dat de maaltijd alleen al een echt feest is. Gerookte zalm, mosselen uit de oven met lookboter en peterselie, knapperig stokbrood, gevulde  kippenborst  met gerookte ham en verse basilicum, bestrooid met amandelschilfers en kerstomaatjes, huisgemaakte limoentaart en koffie van versgemalen bonen. Klinkt misschien een beetje gewoontjes voor jullie, maar uitgezonderd kip (deze hier was niet zomaar kip maar kip met allerlei lekkers) hebben wij de overige ingedienden al heel lang niet meer gegeten, gewoon omdat die in Maleisië normaal gezien niet te verkrijgen zijn. Maar in Penang valt dus veel te verkrijgen, zoveel  dat we er bijna gek van worden in de winkel. 

Met kerstdag zelf  lenen we de scooter van Mike en rijden naar de Penang Hills. Maar eigenlijk hadden we kunnen weten dat dit de slechtste dag van het jaar is om daar naar toe te gaan .Op hun vrije dagen trekken de Maleisiers er namelijk  ook op uit en er staat zo’n ellenlange rij wachtenden bij het treintje dat je naar de Hills brengt (je kan alleen met de trein naar boven) dat we er nog niet aan denken om mee in de rij te gaan staan. In plaats daarvan verkennen we het eiland met de scooter en bezoeken de Kek Lok Si, volgens zeggen de mooiste boeddhistische tempel in Penang.

uitzicht vanaf Kek Si Lok tempel

Kek Si Liok

 de trein voor Penang Hill

SINGAPORE - PENANG 15 tot 22 dec

Met onze laatste Singapore dollars kopen we nog een brood en een pakje crackers en gooien dan los, eerst terug naar de Western Anchorage om weer uit te klaren en van dan af N/NW, de westkust van Maleisië af tot helemaal boven. Om en bij 400 zeemijlen die we in dagtochten willen afleggen.

De eerste (halve) dag leggen we 47 mijl af in de typische omstandigheden van de Strait of Malacca. Wind op kop en stroom tegen. Tegen dat we bijna bij Pisang eiland zijn waar we goed kunnen ankeren voor de nacht,  draait zowel de stroom als de wind en vliegen we ineens vooruit, wat ons doet twijfelen om door te varen maar...neeje toch maar liever niet. We weten nog van vorige keer dat het hier s nachts heel vervelend kan worden met al die tugboten  in de Strait , die doodleuk een sleep meesleuren zonder dat die verlicht is en zomaar ineens  je pas  afsnijden. Dus we sturen toch maar naar Pisang eiland en gaan daar rustig slapen.

Omdat het eigenlijk niet zo goed uitkomt met de stroom en die midden in de nacht naar het N begint te lopen, zetten we de wekker om 4.00 uur, maar dat is potverdorie toch wel heel vroeg zenne. Voor 5 uur geraken we  niet weg en tegen dan is de stroom alweer gekeerd. Heel de dag hebben we de stroom tegen en net zoals gisteren beginnen we pas lekker te lopen tegen zonsondergang. 
Vandaag gaan we tot Malakka, waar we in de marina willen gaan liggen, alleen hebben we een probleempje: we vinden de jachthaven niet. Die is nog zo recent dat die nog niet op de kaart staat aangeduid en we hebben dan wel coördinaten, maar ondertussen is het zo donker geworden ( er staat geen  maan) en zien we nergens de ingang. Ja, dan zit er niks anders op dan in de buurt van de marina, waar we vermoeden dat de ankerplaats is, het anker te laten vallen.

Voor de derde dag op rij staat de stroom s morgens tegen en omdat er nu ook geen wind staat, besluiten we om de dag langzaam te beginnen. Echt geen slecht idee, want in de namiddag zit alles mee en halen we in een paar uurtjes de verloren tijd van s morgens zo weer in. Een beetje voor zonsondergang krijgen we het dag dagelijkse ‘all in’ onweer (regen, even heel harde wind, donder en bliksem)  weer over, dat er vandaag wel erg driegend uitziet, maar eigenlijk helemaal niks voorstelt. De wind komt deze keer namelijk vanachter met als resultaat dat we als een pijl van een boog tussen de bliksemschichten door vliegen.

In de onderste helft van de Strait of Melacca staat er altijd een stroming die je niet zomaar kan negeren. Als je die stroom mee hebt, vlieg je vooruit en is het mogelijk om in een dag tot 80 mijl af te leggen, maar als je die tegen hebt, ja vergeet het dan maar, dan gaat het heel langzaam, zeker als de wind dan ook nog eens niet goed zit. Dus in plaats van tegen de elementen van de natuur in te gaan, wachten we vanaf nu tot ze ons meezitten en gaan varen als we stroom mee hebben en doen een dutje bij stroom tegen. 

De vijfde dag van onze noordwaartse trip komen we aan Pangkor eiland en omdat we dit eiland nu al twee keer gepasseerd zijn zonder er te stoppen, besluiten we dat het tijd wordt om dit vakantieparadijs (voor de Maleisische toerist) eens te gaan verkennen. We installeren ons in de zuidelijke baai van het eiland en gaan eens een kijkje nemen aan land. En zoveel valt er eigenlijk niet te zien, maar er hangt hier wel een leuk, ontspannen sfeertje in de lucht.

In het noordoosten van Pangkor spotten we zo een mooie baai dat we er niet voorbij geraken zonder er een dag te gaan ankeren. Echt zo’n baai zoals je ze in de vakantiebrochures ziet, met een poepsjiek resort aan het strand waar we niet echt welkom zijn. Maar daar trekken we ons niet veel van aan. We maken een mooie strandwandeling en terug aan boord duikelen we het water in om wat af te koelen. Heerlijk gewoon, het water is een beetje troebel, maar de temperatuur is juist perfect. Het is zolang geleden dat we nog eens in zee gezwommen hebben, dat we er dubbel van genieten, tot we uit het water komen....Jakkes, wat vies...we zitten helemaal onder de groene troep (algen) en stinken uren boven de wind naar vis. Bah! En die smurrie krijgen we nog niet zo gemakkelijk van ons lijf gewassen. Maar wat zitten we toch eigenlijk te klagen,  normaal betaal je een fortuin voor zo een gezond algenbadje. 

Van Pankgor is het nog een dikke 80 zeemijl naar de Straits Quai Marina in het noorden van Penang, waar we nog anderhalve over varen en hopen dat we dan de jachthaven binnen mogen, want we hebben dan wel een ligplaats gereserveerd, maar wachten al een paar dagen op een positief antwoord. Uiteindelijk, net 4 mijl voor de ingang van de marina, na eerst een herinneringsmailjte twee dagen geleden en een telefoontje deze morgen, bellen ze ons met het goede nieuws dat ze nog een plekje over hebben voor ons. We mogen vier nachten blijven en vliegen er dan weer uit. Maar dat vinden we prima, want na kerstmis willen we toch weer verder. Maar waarom ze nu  zo moeilijk doen om ons een plekje te geven vragen we ons wel een beetje af, want we zien nog zeker 4 lege ligplaatsen. 

SINGAPORE 12 tot 14 dec


Drie dagen Singapore dat vliegt zo om. Temeer omdat er van de eerste dag eigenlijk nog maar een halve dag overschiet wanneer we in de marina aanleggen. En tegen dat we dan helemaal geïnstalleerd zijn, langs het havenkantoor zijn geweest, heel de jachthaven zijn rondgewandeld en uitgebreid verkent hebben, hier en daar een praatje gemaakt hebben, ja, dan is het al avond. De moment om ons nog eens op te kleden en de stad in te trekken, alleen.... die rot oversteek  zit nog in onze knoken en moet precies eerst nog eens goed  uitgeslapen worden.

13 dec
De plicht roep eerst, dus eerst naar de ‘one stop document’ om ons bij de havenmeester aan te melden, zodat we helemaal volgens de regels der kunst in Singapore zijn en dan langs de Belgische Ambassade. Onze paspoorten (reispas op zijn Belgisch) vervallen namelijk op 22 juni 2013 en vermits ze in de meeste landen verlangen dat je paspoort nog 6 maanden geldig is bij binnenkomst, moeten die dus dringend vernieuwd worden. Maar een nieuw paspoort aanvragen in het buitenland gaat echt  als een fluitje van een cent. Gewoon effe langs de ambassade passeren, waar ze zelf een pasfoto voor je maken en je vingerafdrukken nemen en die digitaal doorsturen naar België en voilà, na zeven tot tien werkdagen kan je je biometrische paspoort al gaan ophalen in de ambassade, of kan je het laten doorsturen naar de ambassade van een ander land (Maleisië in ons geval).
Wanneer we met de administratie in orde zijn, gaan we naar de Sim Lim Towers, de’ place to be’ voor alles wat met elektronica te maken heeft. Dit 4 verdiepingen hoog winkelcentrum lopen we van boven tot onder plat op zoek naar industriele schakelaars voor de bediening van de ankerwinch (we laten nu de ketting vallen door de draadjes van het bedieningskastje tegen elkaar te houden), die we helemaal op de bovenste verdieping vinden. En wanneer al onze plichten dan vervuld zijn, nemen we de MRT (metro) naar 'Bayfront', de meest prestigieuze wijk van Singapore waar we eens uitgebreid gaan windowshoppen en lekker de toerist uithangen.

14 dec
‘t Is moeilijk kiezen vandaag. Of de stad nog eens intrekken en ons gaan vergapen aan al de luxe die je tegenwoordig in de moderne wereld kan kopen, of ons bootje verwennen met een beautybehandeling en spa en daarna zelf lekker gaan relaxen aan het sjieke zwembad/jacuzzi in de marina. En het wordt...? de Narid eens goed onder handen nemen, want dat is echt geen overbodige luxe. 

        

KUDAT - KOTA KINABALU 20 tot 22 nov
Om 5 uur s morgens staan we op, zodat we eerst rustig kunnen wakker worden bij een kopje koffie, dan de zonnetent kunnen afbreken en vervolgens een uurtje later bij het eerste licht kunnen vertrekken. Maar wanneer het eerste kopje koffie op is, begint het te regenen en niet zo maar een salaadregentje, maar zo’n echte malse sappige bui. Zo eentje waarbij je gauw weer naar binnen vlucht en wacht tot die over is vooraleer je je neus weer buiten steekt. Het ziet er ook zo eentje uit die een hele dag gaat duren en even overwegen we om ons bed weer in te duiken, maar om half acht stopt het toch ineens met regenen. Het moment dus om snel de trossen los te gooien en uit te varen, vooraleer die regen zich weer bedenkt.
Zoals verwacht na zo een fikse regenbui staat er het eerste uur geen zuchtje wind, maar een beetje later begint het dan toch wat te waaien, alleen...vanuit een andere windstreek als voorspeld. En ja, wat dacht je nu, natuurlijk weer recht op de neus. Allemaal niet zo erg, dan kruisen we toch gewoon op, maar met de stroom die ook tegen zit, is de afstand die we afleggen beduidend minder als het aantal mijlen dat we zeilen. Nu het zij zo, dan duurt het gewoon wat langer voor we in Singapore aankomen, want dat is ergens wel de bedoeling, om als het even kan rechtstreeks door te zeilen tot Singapore. Maar het kan niet...!
Halverwege de middag knikt de onderste zaling van de mast aan bakboordzijde met 140° naar beneden en komt het uiteinde van de zaling, waarachter de stagen zitten los, zodat de stagen niet meer vast zitten...Getv#%@*^d>>!!!... Mogen wij nu echt niet meer zeilen zonder dat er iets kapot gaat? Gelukkig dat we het maar weer eens op tijd gezien hebben en er verder nog niks gebeurd is. Enfin, we pakken meteen de zeilen in en Dirk kruipt de mast in om te kijken of hij de zaling terug op zijn plaats kan zetten, maar de zee is veel te woelig om in de mast te kunnen werken. Dan maar verder op motor naar de eerste plaats waar we rustig kunnen ankeren, Kota Kinabalu dus. Dat is nog ongeveer 70 mijl, tegen de wind, tegen de stroom en tegen de golven die we aan een gemiddelde snelheid van 2,5 knoop afleggen. Tergend langzaam gaan we vooruit, maar de volgende dag tegen lunchtime komen we toch aan. Omdat we in KK de jachthaven niet in willen($$$$!) Zoeken we ons een rustig baaitje uit op Gaya Island, juist 2 mijl voor de stad, waar we echt perfect rustig liggen om de mast in te gaan, maar net wanneer we eraan willen beginnen, begint het weer te regenen voor de rest van de dag. Oké, dan doen we dat morgen wel, we wachten hier toch sowieso tot de wind weer draait, want zo nog 700 mijl tegen alles ingaan heeft echt niet veel zin.
De volgende dag is het stralend mooi weer, zonder een zuchtje wind. Ideaal dus om de mast in te kruipen en de zaling weer goed te zetten en vervolgens het staand want weer te trimmen, maar absoluut geen weer om te gaan zeilen. Dus blijven we nog maar een nachtje in een mooi baaitje van Gaya Island liggen.

mailto:Godv#@%$>>!!!...Kunnenmailto:Godv#$@'　>>!!!...

KUDAT - KOTA KINABALU 20 tot 22 nov
Om 5 uur s morgens staan we op, zodat we eerst rustig kunnen wakker worden bij een kopje koffie, dan de zonnetent kunnen afbreken en vervolgens een uurtje later bij het eerste licht kunnen vertrekken. Maar wanneer het eerste kopje koffie op is, begint het te regenen en niet zo maar een salaadregentje, maar zo’n echte malse sappige bui. Zo eentje waarbij je gauw weer naar binnen vlucht en wacht tot die over is vooraleer je je neus weer buiten steekt. Het ziet er ook zo eentje uit die een hele dag gaat duren en even overwegen we om ons bed weer in te duiken, maar om half acht stopt het toch ineens met regenen. Het moment dus om snel de trossen los te gooien en uit te varen, vooraleer die regen zich weer bedenkt.
Zoals verwacht na zo een fikse regenbui staat er het eerste uur geen zuchtje wind, maar een beetje later begint het dan toch wat te waaien, alleen...vanuit een andere windstreek als voorspeld. En ja, wat dacht je nu, natuurlijk weer recht op de neus. Allemaal niet zo erg, dan kruisen we toch gewoon op, maar met de stroom die ook tegen zit, is de afstand die we afleggen beduidend minder als het aantal mijlen dat we zeilen. Nu het zij zo, dan duurt het gewoon wat langer voor we in Singapore aankomen, want dat is ergens wel de bedoeling, om als het even kan rechtstreeks door te zeilen tot Singapore. Maar het kan niet...!
Halverwege de middag knikt de onderste zaling van de mast aan bakboordzijde met 140° naar beneden en komt het uiteinde van de zaling, waarachter de stagen zitten los, zodat de stagen niet meer vast zitten...Getv#%@*^d>>!!!... Mogen wij nu echt niet meer zeilen zonder dat er iets kapot gaat? Gelukkig dat we het maar weer eens op tijd gezien hebben en er verder nog niks gebeurd is. Enfin, we pakken meteen de zeilen in en Dirk kruipt de mast in om te kijken of hij de zaling terug op zijn plaats kan zetten, maar de zee is veel te woelig om in de mast te kunnen werken. Dan maar verder op motor naar de eerste plaats waar we rustig kunnen ankeren, Kota Kinabalu dus. Dat is nog ongeveer 70 mijl, tegen de wind, tegen de stroom en tegen de golven die we aan een gemiddelde snelheid van 2,5 knoop afleggen. Tergend langzaam gaan we vooruit, maar de volgende dag tegen lunchtime komen we toch aan. Omdat we in KK de jachthaven niet in willen($$$$!) Zoeken we ons een rustig baaitje uit op Gaya Island, juist 2 mijl voor de stad, waar we echt perfect rustig liggen om de mast in te gaan, maar net wanneer we eraan willen beginnen, begint het weer te regenen voor de rest van de dag. Oké, dan doen we dat morgen wel, we wachten hier toch sowieso tot de wind weer draait, want zo nog 700 mijl tegen alles ingaan heeft echt niet veel zin.
De volgende dag is het stralend mooi weer, zonder een zuchtje wind. Ideaal dus om de mast in te kruipen en de zaling weer goed te zetten en vervolgens het staand want weer te trimmen, maar absoluut geen weer om te gaan zeilen. Dus blijven we nog maar een nachtje in een mooi baaitje van Gaya Island liggen.

mailto:Godv#@%$>>!!!...Kunnenmailto:Godv#$@'　>>!!!...

VAN MIRI NAAR SINGAPORE 3 tot 12 dec

3 dec
De trip van Miri tot Singapore is tot hiertoe de langzaamste in ons hele zeilers carrière. Ja maai seg, er komt precies maar geen einde aan. Nochtans begint het niet slecht. Nadat het de hele nacht hard en veel geregend heeft, staat er s morgens een mooi zonneke. Veel wind staar er echter niet volgens de weerkaarten en dat doet ons serieus twijfelen om te vertrekken, maar omdat het volgens diezelfde weerkaarten nog bergaf gaat met die wind in de loop van de week, besluiten we om toch maar te gaan. ‘ t Is dat we hier anders misschien met Kerstmis nog in Miri liggen he. Dus na eerst nog eens een lekker douchke gooien we los en varen  het ruime sop op.  Als er helemaal geen wind staat buiten, roepen we nog naar Sjoerd en Lies bij het uitvaren, komen we terug. Maar buiten onze verwachtingen om staat er zelfs genoeg om te zeilen. In tegenstelling tot de gribfiles draait de wind bovendien tegen de avond verkeerd (= tegenwind) en wakkert aan tot 22 knopen. Tegen dat de avond valt begint het dan ook nog eens te onweren en staan we de hele eerste nacht in de regen tijdens onze wachten. :-((

4 dec
Alles staat tegen vandaag. De stroom, de golven en de wind en dat laatste nog niet zo’ klein beetje. Daardoor hobbelen we op de golven en gaan maar moeizaam vooruit. We moeten de hele dag opkruisen en door de sterke tegenstroming worden we fel achteruit gezet zodat we maar weinig voortgang maken.

5 dec
Nog altijd veel tegenwind die we echt niet terugvinden op de gribs en vandaag gaan we zelf nog trager dan gisteren. Erg frustrerend.  We lopen maar tussen de 1,5 tot 3,5 knoop en bij  het opkruisen maken we hoeken van 150° á 160°. We proberen alles uit ons bootje te halen, maar met de beste wil van de wereld lukt het maar niet om scherp aan de wind te zeilen. Wat mankeert er toch, want dat is helemaal niet normaal. Precies of we iets aan het meesleuren zijn.
Toch maar eens effe checken. We halen de zeilen binnen, starten de motor en zetten die in achteruit en....niets! De motor schakelt wel maar geeft geen toeren....is de gaskabel toch niet over zeker! Als noodoplossing om toch gas te kunnen geven, knoopt Dirk de wasdraad dan aan het  gashendeltje  direct aan de motor vast, die hij dan via het zijraampje van de kuip naar buiten laten lopen, waar we de draad met een wasspeld aan een slotje van een bakskist kunnen vastmaken. Het is even wennen om rechts aan de stuurstand te schakelen en links met het koordje gas te geven maar voor voorlopig lukt dat prima.  Maar aan onze snelheid verandert het niets, want we gaan nog altijd even moeizaam.  En als we dan toch bijna niet vooruit gaan, dan gaan we liever eens een nachtje rustig slapen en varen tot aan de 6 m lijn waar we het anker uitgooien.

6 dec
s Morgens heel vroeg worden we wakker van iets dat tegen de boot ligt te kloppen. Zit er een stukje hout onder de romp te bonken. Dirk pakt de pikhaak en probeert dat hout weg te duwen, maar er komt geen beweging in. Hij gooit daarop een stukje touw rond het hout en trekt eraan en....er komt een hele tak van een palmboom onder de boot uit, zo eentje van een meter of zes die mooi dubbelgevouwen zat rond de kiel.’t Zal wel zijn dat we gisteren niet vooruit geraakten! Enfin, nu we toch wakker zijn gaan we ook maar meteen ankerop en zonder die tak rond de kiel  gaat het toch wat vlotter vandaag.

7 dec
Nu klopt het weerbeeld met wat ze op de grib’s voorspellen. Bijna tot geen wind...Wel nog steeds een bokkige zee. En onweren s nachts...da ‘s niet normaal, we hebben dan wel niet veel maanlicht maar worden serieus bijgelicht door de bliksem.     

8 dec
De zee is gekalmeerd, het zonneke schijnt en we zeilen, niet snel weliswaar, maar lekker rustig. We lezen een boekje, luisteren naar muziek en hebben het gezellig aan boord. We dachten eerst om de afslag naar Kuching te nemen, maar als we daar stoppen, moeten we waarschijnlijk lang op wind wachten om weer verder te gaan. En nu we toch rustig de juiste richting uitgaan, vinden we dat we maar beter kunnen blijven doorgaan.
S Nachts echter stuift het weeral. Nondedju toch...we beginnen die squall’s serieus beu te worden.

9 dec
Een erg overtrokken dag, maar gelukkig zonder regen. Eigenlijk is het weer om de bolle jan nog eens uit te pakken, maar omdat de hemel bezaait is met allerlei vormen en formaten van wolken en je het hier nooit weet met die wolken - sommige kunnen zomaar ineens een scheet wind laten waar je niet goed van bent en dan gaat het van niks op een paar seconden naar 30 knopen wind - laten we dat zeil toch maar stilletjes liggen. Natuurlijk hebben we daar achteraf spijt van, want blijft heel de dag rustig. 

10 dec
Nog 60 mijl te gaan tot de Peninsular van Maleisië. We hopen om daar vandaag op een redelijk uur aan te komen, maar de wind laat ons weer in de steek. Net wanneer we aan de ankerplaats voor de grote zeeschepen komen, nog 25 mijl voor land, wordt het donker. Dus die laatste mijlen leggen we in het donker, al slalommend tussen de schepen door af. Wanneer we dan om 2 uur s nachts eindelijk aan het uiterste zuidoost puntje van Maleisië komen, zijn we zo moe dat we op het eerste het beste plekje met niet teveel water onder de kiel het anker willen laten vallen. Maar dat gaat nog niet zo simpel want de elektrische bediening van de ankerwinch blijkt kapot. Helemaal gecorrodeerd.

11 dec 
Als twee marmotten zijn we vannacht, na nog een klein neutje om mijn verjaardag al te vieren,  in slaap gevallen en zijn vandaag niet wakker te krijgen. We overslapen ons schromelijk en missen het tij naar Singapore. In de ‘Strait of Singapore’ kan het namelijk serieus stromen en is het sterk aangeraden om te timen wanneer je erdoor gaat, want je zou wel eens voor een paar uur gewoon ter plaatste, tegen 6 knopen/uur kunnen blijven varen. Enfin, Singapore zit er dus niet meer in voor vandaag, maar omdat we gisteren wel een heel slecht ankerplekje hebben uitgekozen - we verschoten ons daarstraks nogal serieus toen we bij daglicht zagen waar we precies lagen - verleggen we ons al tot vlak bij de ‘Strait’ naar een plekje dat we al kennen van de vorige keer. En voor de rest van de dag zetten we de siësta van deze morgen verder.      

12 dec
Voor de zekerheid zetten we twee wekkers, zodat we het tij niet nog eens missen, maar dat bleek niet nodig want we zijn al voor dag en dauw wakker. We varen meteen naar de “Western Anchorage” waar we op zee kunnen inklaren in Singapore en dat gaat verassend vlot. Aan de “ Western Anchorage” aangekomen roepen we Immigration op en 10 minuten later komen die met hun bootje langszij ons. Via een vlindernetje geven we dan  onze bootspapieren en paspoorten over en krijgen die, wanneer die nagekeken zijn, netjes afgestempeld terug. Vandaar is het dan nog een kleine twee zeemijlen naar de mooie, luxueuze ‘ One°15marina’ waar we in stijl mijn verjaardag gaan vieren. Weliswaar een dag te laat, maar dan verjaar ik dit jaar maar eens op 12 december.                                                                              

MIRI 26 nov tot 2 dec

Omdat het zondag is en er dus niemand in de ‘marina office’ zit om ons een plaatske aan te wijzen , sloefen we zo de jachthaven binnen en kiezen ons zelf een plekje uit met een linkse vingersteiger omdat we de stootwillen al aan bakboord hebben klaar hangen. Maar net wanneer Dirk een box wilt indraaien, stuiven er 2 madammen de boot uit  waar wij willen gaan langs liggen. Of we alstublieft niet een plaatske verder willen parkeren, gewoon daar aan die  rechtse vingersteiger, want zij houden zo van hun privacy en zien niet graag een bewoonde boot vlak naast hen liggen.  Omdat Dirk midden in zijn manoeuvre zit en we niet zomaar direct  in die andere box  kunnen, maar eerst de stootwillen van kant moeten veranderen evenals de landvasten, leggen we toch gewoon aan zoals we van plan waren en zeggen onze buren dat het maar voor maximum twee nachten is. We willen immers niet lang in Miri blijven.  Alleen effe diesel gaan halen - dat moet met jerrycans bij het pompstation -  de proviandkast een beetje aanvullen  -die is nog lang niet leeg, maar er kan altijd  nog wat lekkers bij  - en dan weer weg. Maar onze buren blijven  zo dringend vragen of we alstublieft 1 plaatske willen opschuiven, dat we dan toch maar alles van kant veranderen en een stukje verhuizen. Maar nondedju, hebben wij naderhand spijt dat we niet gewoon naar de andere kant van de jachthaven zijn verhuisd, want onze twee Amerikaanse vriendinnen houden dan wel van hun privacy, maar trekken zich niets aan van de onze. Om de hondsgezeik staan ze aan onze boot om ons iets te vertellen, te vragen of gewoon te curieuze neuzen wat we aan het doen zijn. Gek worden we ervan en al helemaal wanneer ze horen dat we voor dinsdagmiddag een auto geregeld hebben. Dan komen ze met lijsten van winkels aandraven en ons vertellen wat we zeker allemaal moeten gaan kopen. Ze zitten echt te wachten tot wij vragen of ze niet mee willen, maar in plaats daarvan vragen we of we voor hen ook diesel kunnen meebrengen. Nu ja, eerst wel, maar dan geven ze hun jerrycans met Simon de taxichauffeur mee. Konden wij natuurlijk ook doen, maar als je Simon moet betalen en dan nog eens met de taxi boodschappen moet doen en een nieuwe fles kookgas moet halen, dan ben je beter af met zijn auto voor een halve dag te huren. Enfin, wanneer we klaar zijn om te gaan shoppen, staat de oudste van onze buurvrouwen ook gereed met haar rugzakske en vraagt of ze mee mag. Euh...hmmm....wat zeg je dan.... Ja...als je nog een plekje vindt tussen de jerrycans en de gasfles, want heel de koffer zit vol en wat niet in de koffer paste staat op de achterbank, ( we hebben namelijk ook voor 120 liter jerrycans bij voor Sjoerd en Lies van de Isis).Ze wilt alleen maar mee tot aan de supermarkt, zegt ze, dus wij daar eerst naar toe, maar na de supermarkt blijft ze zich maar op de achterbank wringen en zitten we heel de middag met haar opgescheept. 

Soit, zoals gepland zijn we woensdag gereed om verder te gaan, maar er staat dan helemaal niks, nada, nul knopen wind. En oké, we zitten dan wel weer boordevol diesel, maar we hebben een zeilboot  hé en geen motorjacht, dus wachten we maar  op wind waar we tot de zondag op moeten wachten, want dan zou er in de namiddag een licht briesje komen aanzetten.
Dat betekent dat we vier dagen en een half  vast zitten, maar die tijd die vliegt zo om met vele gezellige koffiekransjes samen met  Sjoerd en Lies van de  Friese Isis. Dirk gaat namelijk Sjoerd helpen bij de installatie van diens pactormodem , maar dat helpen resulteert niet alleen in een modem die naar behoren werkt, maar ook in vele leuke babbels, over een kop koffie met heerlijke chocolade cake met slagroom (!!!). Tussen de koffie door gaat Dirk ook nog eens onze mast in, geassisteerd door Sjoerd en kijkt de verstaging nog eens helemaal na, die op  een klein detail (dat voorlopig kan opgelost worden) nu toch in orde lijkt te zijn. Ondertussen amuseer ik me met verder te vernissen, want om het een beetje leefbaar te houden aan boord doe ik dat stukje bij beetje en ben daar dus nog wel eventjes zoet mee.

Enfin, zolang onze naaste buren ons niet komen storen, hebben we het zo naar ons zin in Miri dat we zondagmiddag helemaal geen zin hebben om te vertrekken. Er staat dan wel een ietsie pietsie wind maar er hangt ook een dikke grijze wolk in de lucht die er erg nat uitziet. En we liggen hier nu toch al zo lang, dat una dia mas er nog gemakkelijk bij kan.

                              

KOTA KINABALU - MIRI 23 tot 25 nov

Er staat weer geen wind, maar vertrekken zonder meer, want we hebben goede hoop vandaag. En inderdaad, om 10.00 kan de motor uit. Maar het duurt niet lang, want tegen de middag staan we bijna stil, zodat we Mr Perkins toch maar weer laten helpen. De rest van de dag motorzeilen we tot in Labuan, waar we laat aankomen en in het donker een plekje zoeken voor de nacht.

De volgende morgen staat er weeral maar een flauw briesje, weer net niet genoeg om op te zeilen, maar omdat een dagje Labuan ons niet echt aanspreekt en we op die manier ook nooit tegen het einde van het jaar in Thailand geraken, vertrekken we toch maar. In de loop van de dag wakkert de wind af en toe wel eens aan en kan de motor af, maar het merendeel van de dag motorzeilen we toch weer.

Voor de nacht hebben we deze keer een plekje gewoon aan de kant uitgekozen, een mijl uit de kust op 6 meter diep en een kleine 8 mijl voorbij een groepje boorplatforms en een lange pier waar grote schepen komen bevoorraden. En net wanneer we in de buurt van die pier komen, breekt de hel los. We hadden nu wel juist voor het donker werd gezien dat de lucht in het westen zwart zag, en verwachtten dus wel een onweertje, maar dit is geen gewoon onweertje meer. Dit is weer zo’n ‘Sumatra’. Van niks op een paar seconden 38 knopen wind, een zee die plots woest wordt, bakken regen en bliksem en donder waar we bijna blind en doof van worden. Het regent zo hard dat we geen steek meer zien terwijl we juist vlak bij een ankerplaats voor grote schepen zitten en staketsels die niet op de kaart staan. Nu zoals dat met een sumatra gaat, duurt het niet langer dan een uur, maar jongens toch, wat duurt dat uur lang. En hoe is het mogelijk dat we niet getroffen worden door de bliksem die rondom ons het water inslaat of dat we tegen zo’n staketsel botsen. Enfin, twee uur later liggen we voor anker op ons uitgekozen plekje, maar omdat de zee nog lang niet gekalmeerd is van het onweer, rollen we zo hard dat we bijna geen oog dicht doen gedurende de nacht.

De volgende dag is het echt mooi weer en kunnen we helemaal tot in Miri zeilen. We hebben besloten om in Miri een dag of twee te stoppen om diesel bij te tanken, want met al dat motoren zitten we al over de helft van onze dieselvoorraad, maar hebben we nog maar een derde van de afstand tot Singapore afgelegd.

KUDAT - KOTA KINABALU 20 tot 22 nov

Om 5 uur s morgens staan we op, zodat we eerst rustig kunnen wakker worden bij een kopje koffie, dan de zonnetent kunnen afbreken en vervolgens een uurtje later bij het eerste licht kunnen vertrekken. Maar wanneer het eerste kopje koffie op is, begint het te regenen en niet zo maar een salaadregentje, maar zo’n echte malse sappige bui. Zo eentje waarbij je gauw weer naar binnen vlucht en wacht tot die over is vooraleer je je neus weer buiten steekt. Het ziet er ook zo eentje uit die een hele dag gaat duren en even overwegen we om ons bed weer in te duiken, maar om half acht stopt het toch ineens met regenen. Het moment dus om snel de trossen los te gooien en uit te varen, vooraleer die regen zich weer bedenkt.

Zoals verwacht na zo een fikse regenbui staat er het eerste uur geen zuchtje wind, maar een beetje later begint het dan toch wat te waaien, alleen...vanuit een andere windstreek als voorspeld. En ja, wat dacht je nu, natuurlijk weer recht op de neus. Allemaal niet zo erg, dan kruisen we toch gewoon op, maar met de stroom die ook tegen zit, is de afstand die we afleggen beduidend minder als het aantal mijlen dat we zeilen. Nu het zij zo, dan duurt het gewoon wat langer voor we in Singapore aankomen, want dat is ergens wel de bedoeling, om als het even kan rechtstreeks door te zeilen tot Singapore. Maar het kan niet...!

Halverwege de middag knikt de onderste zaling van de mast aan bakboordzijde met 140° naar beneden en komt het uiteinde van de zaling, waarachter de stagen zitten los, zodat de stagen niet meer vast zitten...Getv#%@*^d>>!!!... Mogen wij nu echt niet meer zeilen zonder dat er iets kapot gaat? Gelukkig dat we het maar weer eens op tijd gezien hebben en er verder nog niks gebeurd is. Enfin, we pakken meteen de zeilen in en Dirk kruipt de mast in om te kijken of hij de zaling terug op zijn plaats kan zetten, maar de zee is veel te woelig om in de mast te kunnen werken. Dan maar verder op motor naar de eerste plaats waar we rustig kunnen ankeren, Kota Kinabalu dus. Dat is nog ongeveer 70 mijl, tegen de wind, tegen de stroom en tegen de golven die we aan een gemiddelde snelheid van 2,5 knoop afleggen. Tergend langzaam gaan we vooruit, maar de volgende dag tegen lunchtime komen we toch aan. Omdat we in KK de jachthaven niet in willen($$$$!) Zoeken we ons een rustig baaitje uit op Gaya Island, juist 2 mijl voor de stad, waar we echt perfect rustig liggen om de mast in te gaan, maar net wanneer we eraan willen beginnen, begint het weer te regenen voor de rest van de dag. Oké, dan doen we dat morgen wel, we wachten hier toch sowieso tot de wind weer draait, want zo nog 700 mijl tegen alles ingaan heeft echt niet veel zin.

De volgende dag is het stralend mooi weer, zonder een zuchtje wind. Ideaal dus om de mast in te kruipen en de zaling weer goed te zetten en vervolgens het staand want weer te trimmen, maar absoluut geen weer om te gaan zeilen. Dus blijven we nog maar een nachtje in een mooi baaitje van Gaya Island liggen.

KUDAT 9 tot 19 November

Van de werf varen we 500 m recht de (nog steeds gratis) jachthaven binnen en belanden er midden in een feestje. Onze buurman is aan het bbq-en en we mogen gelijk met ons bord komen aanschuiven. Dat die weer zo’n oergezellige avond wordt, die ons met heimwee doet terugdenken aan de Pacific, waar geregeld een ‘pot luck’ (iedereen brengt iets mee om te eten en te drinken) werd georganiseerd, moet waarschijnlijk niet meer vermeld worden.

De volgende dag is het anders wel weer serieus werken geblazen. Aan de motor moet weer gesleuteld worden, want onderweg van Palawan naar hier werd de gland nog iets te warm en dus moet de motor nog wat beter in lijn gezet worden. En ik ben begonnen om het houtwerk binnen op te frissen met een nieuw laagje vernis en daar ben ik bijlange na nog niet mee klaar.

Na twee dagen staat de motor echt perfect en kunnen we in principe eindelijk onze reis verder zetten , maar Dirk zit nog altijd met die schakeldoos die op sterven ligt, in zijn maag.

Na een gesprek met Peter, een kameraad van ons in België en een hele goede mechanicus, besluit Dirk om Peter zijn advies toch maar op te volgen en de schakeldoos uit te bouwen en open te gooien. Het lijk ons uiteindelijk toch beter om misschien maar een paar tandwieltjes en kogellagers te vervangen dan het te riskeren om de gearbox helemaal in de soep te draaien en een nieuwe te moeten kopen, want die dingen zijn echt niet goedkoop. Bovendien, als de schakeldoos het begeeft, dan doet de motor het niet meer en met al die riffen hier aan de kust lijkt ons dat niet zo’n aanlokkelijk idee. Dus toch maar de motor 20 cm voorruit schuiven, de boîte ertussenuit halen en nadien alles weer in lijn zetten. Het kost een paar dagen tijd, maar alles is nu wel in orde. En gelukkig is er aan de gearbox niks aan, maar is de demperplaat voor de gearbox aan vervanging toe. En nog veel gelukkiger kunnen we zo’n demperplaat overnemen van een andere boot, die ooit een verkeerd model besteld had.

Hoewel we druk bezig zijn - de vloer staat ondertussen ook al mooi te blinken en hopelijk slijt die wat af, want het is wel echt glossy - hebben we het hier in Kudat ook wel gezellig. We liggen hier met 8 boten in de jachthaven en er wordt veel afgebabbeld op de steiger. Ook het dorpje zelf vinden we hoe langer hoe leuker, maar na tien dagen, wanneer de boot weer in orde is en het weer er goed uitziet, willen we toch weer eens een stukje verder.

WEER UIT HET WATER 1 tot 8 nov

Om 8 uur worden we uit het water gelift en staan dan na amper 3 maanden  weer op hetzelfde plekje op de droge. Dit keer niet om het onderwaterschip te verven, maar om het scheurtje aan de strut te repareren dat er 3 maanden geleden zeker ook al zat, maar waar we toen hebben over gekeken omdat het zo klein is. We hebben inderdaad wel overwogen om het gewoon te laten zitten. Volgens Dirk zit het er al 3 jaar, van toen ze op de werf in Grenada de eerste keer de schroefaslager met bruut geweld hebben vervangen, terwijl ik denk dat het tamelijk recent gebeurd is op de Rajang rivier, toen we dat net in onze propeller kregen. Maar omdat het ten eerste niet zo lekker vaart als je weet dat er een gaatje in de romp zit dat er niet zou mogen zijn en omdat we ten tweede geen idee hebben hoe dat kleine scheurtje zich gaat evalueren, gaan we dat toch gewoon repareren.

Dirk begint met aan de buitenkand het gedeelte rond de strut - een metalen component dat de radiale belasting van de schroefas ondersteunt en ingelamineerd is in de bodem van de romp - zuiver te kappen. Vervolgens slijpt hij  het scheurtje ook  aan de binnenkant van de boot  uit en omdat hij nu toch bezig is, wilt hij gelijk de oude reparatie (van de vorige eigenaar) aan de bovenkant van de strutkast vernieuwen. Daar komt hij tot de ontdekking dat de strut niet echt goed ingelamineerd is en de strutkast hol is. Oeps...een foutje van Jeanneau.

Als het haarscheurtje mooi open en bloot  ligt moet er eerst gewacht  worden tot het een beetje uitgedroogd is. En dan kan het opbouwen weer beginnen, met glasmat en epoxy, zowel binnen als buiten, zoveel lagen ( een stuk of 10 lagen buiten) totdat de romp weer zijn oorspronkelijke vorm heeft. Maar eerst vult Dirk de holle strutkast met epoxy, zodat die strut geen kant meer op kan.

Na dan weer een tijdje gewacht te hebben tot de epoxy droog is, wordt die mooi glad en in vorm geschuurd en tenslotte wordt het vernieuwde stukje romp in de epoxy primer en antifouling gezet. 

Gelukkig hoeven we voor dat kleine stukje van 10cm² dat in de antifouling moet geen nieuwe bus van 3 gallons kopen, maar krijgen we de overschot van de verf van onze buurman op de werf. Dat is wel zwarte antifouling die een beetje afsteekt op onze rode, maar ach, als de barnicles het niet mooi vinden, moeten ze maar wegblijven.

Na precies een week - veel sneller als verwacht -  is de reparatie klaar en kunnen we terug in het water. Maar verder zeilen kunnen we nog steeds niet, want er heeft zich al een nieuw probleem aangediend.

De gearbox, of schakeldoos is beginnen rammelen en loopt volgens Dirk op zijn laatste pootjes. Nu om die te reviseren moet die eruit. Maar omdat er zo weinig plaats is in ons motorruim, moet de motor eerst 20 cm vooruit geschoven worden om dan de boîte ertussenuit te peuteren. En nu dat Dirk de motor pas uitgelijnd heeft staat hij echt niet te springen om die motor weer te verschuiven. 

Enfin, we bekijken nog even wat mogelijk is en denken erover om een steun te laten  maken voor de buitenboordmotor, die we dan  achter op de zwemtrap kunnen monteren ingeval van...

We zitten hier sowieso toch nog eventjes vast want er zit  weer een dik weerfront vlak in de buurt dat we eerst willen laten passeren voor wij  weer verder gaan.

Het barstje aan de binnenkant vlak voor de strut

Aan de buitenkant valt er eigenlijk niks te zien, behalve dat de strut een  beetje kan bewegen

rond de strut slijpt Dirk de polyester uit

ook binnen slijpt Dirk het barstje uit

hier zie je dat de strut niet goed is ingelamineerd 

de buitenkant wordt terug opgebouwd met wel 10 lagen glasmat 

vervolgens in de primer gezet en dan nog in de zwarte antifouling

en ook binnen wordt  de romp weer opgebouwd met glasmat en epoxy

TERUG NAAR KUDAT 29 tot 31 oktober

We zijn eindelijk zover dat we nog eens een stukje kunnen gaan varen, terug naar Kudat om daar verder te werken aan de Narid.

Mast:                      check    staat terug stevig in de verstaging
Stagspanner         check    nieuw
Batterijen               check    nieuw 
Dinghy                   check    nieuw 
motorsteunen (4)  check    nieuw
water                      check    volle tanks
proviand                check    fricassee en  balletjes in tomatensaus al klaar gemaakt en nog                                                       e                                                 genoeg extra eten om twee weken te overleven 
weer                      check   15 tot 20 knopen wind voornamelijk  vanuit het oosten

Om 10 uur halen we het anker op en varen eerst een paar rondjes op de ankerplaats om de motor te testen en te kijken of de gland (afdichting van de schroefas die voorkomt dat water langs de schroefas binnen dringt) niet heet loopt. Als na een rondje of vier de motor niet staat te bibberen op zijn nieuwe voeten en de gland niet warmer is als lauw, kiezen we voor het ruime sop.

In het begin doen we het een beetje voorzichtig aan, niet teveel zeil tegelijk, maar het is zo lekker om na zo lang   weer te zeilen, dat we al snel het volle tuig zetten.

Rond 9 p.m. komen we aan Rasa eiland en hebben dan de keus om te stoppen en een nachtje rustig te slapen, of gewoon door te gaan. Maar omdat onze ETA te Kudat op dat moment nogal ongelukkig uitkomt (midden in de volgende  nacht) kiezen we voor het eerste. Natuurlijk verandert die geschatte aankomsttijd nog wel ettelijke keren afhankelijk van de wind en onze snelheid, maar we mogen dan nog tot 9 uur vertraging hebben om met daglicht de Duckpond binnen te varen.

De volgende morgen willen we een vroege start maken, maar geraken niet uit ons bed en is het al bijna 6 uur voor we ankerop gaan. Het is een erg bewolkte dag met veel squall’s waar we  gelukkig eens  geen last van hebben maar alleen voordeel. De squall’s zitten namelijk altijd net voor ons en omdat zo’n klein weerfront de wind naar zich toe zuigt, worden wij als het waren vooruit gezogen.
Een leuke zeildag dus en ook ‘s nachts gaat het goed, tot we rond 5 uur in de morgen aan de riffen van de Balabac Street komen. De wind valt dan zomaar ineens weg en omdat we ondertussen toch niet meer zo zeker zijn dat de motor echt goed staan (de gland wordt precies toch een beetje te heet) dobberen we op zeil aan een snelheid van 2 knopen tussen de riffen. Gelukkig gaat het allemaal goed en arriveren we tegen de middag in Kudat, waar we ons in de nieuwe (nog gratis) marina in een box leggen.

In de namiddag gaan we luisteren bij de Penuwasa werf wanneer die ons uit het water kunnen halen zodat we het minischeurtje aan de strut kunnen repareren en spreken meteen af voor een haulout voor morgen.

PUERTO PRINCESA 22 tot 28 oktober

In het begin van de week komt Ralph terug van Australië en heeft  motorsteunen  voor ons bij, maar omdat het weer voor de komende dager er niet goed uitziet, blijven we nog  maar even waar we zijn.

Op de weerkaarten zien we een front onze richting uitkomen, dat later blijkt uit de groeien tot een tropische storm en zich verder ontwikkeld tot de Typhoon Son-Tinh. Op 26 oktober raast Son-Tihn tussen Luzon en Palawan met als gevolg  24 doden  in de provincies Visayas en het zuiden van Luzon (Manilla). Vandaar gaat Son-Tihn verder naar Vietnam en China met even desastreuze gevolgen als in de Filippijnen.


41http://gulfnews.com/news/world/philippines/24-deaths-from-son-tinh-in-philippines-1.10945


Gelukkig ondervinden wij er niet veel van in Puerto Princesa op een beetje wind en regen na, maar buiten de baai op zee gaat het er wel nogal ruw aan toe. 

Enfin omdat we nu niet direct kunnen gaan zeilen en het bovendien beter is eerst de kapotte motorsteun te vervangen (doordat de motor nu niet meer in lijn staat trilt de hele motorblok en wie weet wat voor verdere schade dit teweegbrengt) begint Dirk aan dit klusje. Maar amaai, dat is wel rapper geschreven als gedaan. Vier dagen heeft hij er voor nodig om alles weer op de millimeter juist te zetten want met zo’n lomp geval van 270 kg en veel te weinig plaats om te werken gaat het nog moeizamer  dan Dirk gehoopt hadden.

PUERTO PRINCESA 15 tot 21 oktober

In het begin van de week voelen we ons een beetje onwennig nu we niet meer moeten ‘gaan werken’ aan onze dinghy. En nog eens een stukje gaan zeilen gaat ook nog niet want we moeten  nog tot volgende week  wachten tot onze nieuwe motorsteunen arriveren.
Heel Puerto Princesa hebben we afgezocht naar motorsteunen voor een Perkins motor, of motorsteunen die lijken op Perkinsmotorstuenen , zodat we die mits wat aanpassing kunnen fitten. We zijn in zowat elke motoronderdelenwinkel  en autoshop geweest hier, maar niks natuurlijk. Maar nu wilt het juist lukken dat een kameraad van ons,  Ralph van ‘Saltotu’, op en af naar Australië moet en ons een setje steunen wilt meebrengen.   

Dus nu we eindelijk eens tijd hebben, gaan we een dagje  naar de Underground River. Het Puerto Princesa Subterranean River National Park is een van de best beschermde natuurparken in heel de Filippijnen en onlangs erkent als een ‘zevende wereldwonder’ (een van de zo vele zeven wereldwonderen) Het ligt aan de westkust van Palawan , op 76 km ten noordwesten van Puerto Princesa. Een mooie busrit van 2 uur rijden over een smal kronkelweggetje, dwars door het dichtbegroeide binnenland van het eiland.
De ondergrondse rivier zelf ontspringt 8,2 km diep in een kalkstenen grot en mondt uit in de zee, bij een mooi wit zandstrandje omgeven door een kust van kalkstenen rotsen.. Mooi, maar bijlange na zo mooi niet als de  Phang  Nga Bay in Thailand. Oké, de rivier is dan wel indrukwekkend omdat die zo lang is en historisch gezien erg interessant omdat hier een 20 miljoen jaar oud fossiel is gevonden van een sirenia (=voorouder van een zeekoe), plus de ontdekking van 11 mineralen en unieke spelonken (zowel esthetisch als natuurwetenschappelijk) maken deze plek enig in zijn soort. Maar omdat we als toeristen niet verder dan 1,5 km de rivier worden opgeroeid en de mineralen noch het fossiel te zien krijgen, stelt die hele ‘Underground River’ na de ‘Hongs’ in Thailand eigenlijk niet zoveel voor.
Niettemin is het toch een plezant dagje uit dat we afsluiten met een mooie wandeling op het populaire strand van Sabang (een van de mooiste stranden van het eiland volgens de gids)  voor we de bus weer opstappen richting Puerto Princesa.

De rest van de week houden we ons  bezig met kleine klusjes aan boord en  maken plannen  voor de toekomst.

                           

8 tot 14 oktober PUERTO PRINCESA

Maandag wordt er geschuurd en geschuurd en geschuurd want nondedomme, die epoxy is toch harder dan we verwacht hadden. Tijdens het bouwen waren we niet zo heel secuur met de epoxy omgesprongen omdat we dachten; och dat gesmodder schuren we straks wel weg, maar amaai, zo gemakkelijk gaat dat niet. Maar zoals gepland kunnen we dinsdag toch beginnen schilderen en dat is het einde toch echt wel in zicht. Eerst met grondverf, dan de buitenkant in de epoxy  enamel verf  en tenslotte de binnenkant in twee kleurtjes. Ondertussen maakt Dirk ook nog roeispanen en zaterdag is de dinghy helemaal klaar!
De bedoeling is om haar  meteen te water te laten, maar het vervoer dat we geregeld hebben om het bootje van de tuin naar  zee te brengen laat het afweten. Zonde maar ook weer niet zo heel erg, want zaterdag is het weer zo’n sombere regendag en een stralend zonnetje zou de tewaterlating toch een beetje feestelijker maken.
Zondag hebben we dan ook meer geluk. Het is een stralende dag en om  9 uur al staat de vrachtwagen present. Een uurtje later dopen we ons Bieke II .
Yepp we did it!!!

Opdat ze precies tussen de ankerbak en de babystag zou passen hebben we de spiegel een beetje aangepast

1 tot 7 okt PUERTO PRINCESA

De week begint zonnig en daar maken we gretig gebruik van om met epoxy alle losse onderdelen van de bootjes bijeen te lijmen. Nu zijn de dinghies bijna klaar, maar hoewel we er alle dagen met zijn drieën aan werken (enfin, ik wordt meer ingezet als loopjongen om epoxy, handschoenen, reducer, balloons ed te gaan kopen of gewoon  om wat vast en tegen te houden)  geraken we maar niet verder dan bijna af. Er komt altijd nog iets bij. Als de banken erin staan moet er nog een reling gemaakt worden, dan een zwaardkast (om er een zeilbootje van te maken), vervolgens moet er iets bedacht worden om een losse mast te kunnen monteren. Een zwaard, een dummy-zwaard (om de gleuf van het zwaard te dichten als we niet zeilen) een kiel,....ja het is toch allemaal iets meer werk dan we eerst dachten. 
Maar nu is de boot toch echt wel bijna af. De buitenkant is al geschuurd en ‘filled’ met kalk om mooi glad te maken, dus nu nog de binnenkant en dan kunnen we dinsdag beginnen schilderen.

24 tot 30 sep PUERTO PRINCESA

Heel de maandag en de dinsdag regent het en volgens John van de Abanico Yachtclub blijft het zo nog door regenen tot november. Wel goed voor de watertanks, die moeten we nu niet zelf opvullen, maar onze nieuwe bijboot schiet helemaal niet op met dit weer! 
Woensdag, wanneer het ietsjes minder hard regent gaan Birger en Dirk dan toch maar ‘werken’ en improviseren eerst een afdak zodat ze niet meer bij elke eerste druppel alles moeten inpakken en stoppen met bouwen. Op de foto ziet de luifel er misschien maar een beetje krakkemikkig uit, maar hij is zonder meer zeer doeltreffend. De rest van de week wordt er dan ook goed doorgewerkt en wordt ik mee ingezet om een handje te helpen. Alle zitbanken en luchtkamers en valse vloeren en echte vloeren van beide bootjes worden uitgetekend, uitgezaagd en op maat geschuurd. Maar om dat alles nu bijeen te lijmen moet er toch nog gewacht worden op iets droger weer. En hopelijk hoeven  we daar niet tot ergens in november op te wachten. 

PUERTO PRINCESA

Ja amaai seg, het is gisterenmiddag beginnen regenen en ik denk dat ze de stopknop hierboven niet meer vinden. Het blijft maar gutsen. Echt weer om stilletjes in een hoekje van de zetel te kruipen met een boekje. 

PUERTO PRINCESA 17 tot 22 sep

Het lijkt wel of we bijna weer een ‘normaal’ leven hebben. ‘s Morgens tussen half acht en acht vertrekt Dirk werken - aan de dinghy -  en ik doe door de dag het huishouden, of moet ik boothouden zeggen. Enfin je weet wel, wassen, plassen, koken, Stanley steel poetsen. Naar de markt, naar de winkel, de wasserij...ja we zitten bijna  weer echt  in het ritme van vroeger. Alleen zijn Dirk zijn uren nogal variabel. Als het regent kunnen ze niet voort werken - ze hebben geen afdakje of iets dergelijks op hun ‘werf’  - en na de middag hebben ze dikwijls prijs. Dus het zal zeker nog wel eventjes duren voor de nieuwe bijboot af is.

11 tot 16 sep PUERTO PRINCESA

Dat idee om zelf een dinghy te bouwen was niet zomaar een losse gedachte, maar is een echt project geworden waar Dirk samen met Birger aan begonnen is. Birger heeft namelijk ook nood aan een nieuwe bijboot, dus nu zijn ze gelijk 2 boten aan het maken.

De blauwdruk voor een ‘ stich and glue’ dinghy  hebben ze van Larry van de ‘Katie Lee’ gekregen. Larry heeft onlangs zelf zo een bijbootje  gemaakt en dat ziet er echt ferm uit. En helemaal niet zo ingewikkeld om te fabriceren.

Na het bouwplan was het nog zaaks om een geschikte plek te vinden om het project te realiseren en daar heeft Tina - Birger zijn vriendin - voor gezorgd. Ze mogen namelijk de tuin van Tina’s zuster gebruiken die op 10 minuten fietsten van de Yachtclub woont.  Een mooie grote tuin die ze helemaal ter hun beschikking hebben gekregen, perfect, alleen spijtig dat er geen afdak is want als het regent  kunnen ze niet werken.

Enfin, vol enthousiasme beginnen ze eraan en ze dachten in 1 week twee dinghies te maken, maar dat was ietjes te optimistisch. Voor ze al het materiaal bijeen hebben zijn er al een paar dagen om en de andere dagen regent het de helft van de tijd. Spijtig, want zo schiet het natuurlijk niet op, maar er komt toch al vorm in het project.      

 

Onze dinghy is een beetje kleiner en heeft een stompe neus opdat hij precies op het dek zou van de Narid zou passen

eerst gestikt met ijzerdraad en dan gelijmd