vrijdag 24 augustus 2012

HERSTELLING NARID 24 aug tot 2 sept

Omdat het een beetje moeilijk is om de herstellingswerken aan de Narid te verwoorden, volgt hier een foto-verslag.

Maar voor de niet-zeilers onder jullie, eerst even een schets en een woordje uitleg wat betreft schade



Onder verstaging wordt het geheel van stagen verstaan die gebruikt worden om een mast op een schip overeind te houden. Een stag is een (dik touw) of een staaldraad dat loopt van een zo hoog mogelijk punt in de mast naar een vast bevestiginspunt of putting op dekniveau van het schip. Onderdeks is de putting verankerd  met een dikke stalen trekstang die met stalen platen aan een rib is bevestigd.
In ons geval is de trekstang gebroken vlak boven de bevestigingsbout en is de rib een stukje afgescheurd van de zijstringer.





Voor we aan de werken kunnen beginnen moeten we eerst het boekenschap afbreken en de binnenbekleding van de wand verwijderen.


Omdat een trekstang uniek is voor elke boot en die hier in de Filippijnen in geen geval te verkijgen valt, laten we de trekstang oplassen door een professional.




Nu kan Dirk beginnen met de rib en spant  (zijstringer) zuiver te kappen,  te schuren en gereed te maken om te bewerken met glasmat en epoxy.





En om het geheel wat steviger te maken als voorheen, zet hij nog een stukje tussen de rib en het spant.



Nu kunnen de glasmatten met epoxy op de rib gezet worden om de constructie weer ijzersterk te maken.


Zes lagen glasmat worden erop gezet


De epoxy moet nu eerst drogen en uitharden voor Dirk verder kan




Als de epoxy droog is kunnen de stalen platen, waarmee de trekstang op het spant is vastgezet, terug gemonteerd worden.


Tussen de plaat links boven en de zijstringer is wel een opening die moet opgevuld worden met een epoxyfilet en eveneens moet uitharden voor de trekstang weer belast kan worden.



Nu alles weer mooi in elkaar zit, kan de verstaging weer aangespannen worden op de putting


En het interieur weer aangekleed worden


Voila, je ziet er niks meer van.



























donderdag 23 augustus 2012

PUERTO PRINCESA - EINDELIJK


We krijgen bericht dat de verzekeringsmaatschappij ermee akkoord gaat dat we de herstelling zelf doen.

Met dien verstande dat de herstellingen wel op een dusdanige wijze worden verricht dat er geen gevaar bestaat op gevolgschade gedurende het vervolg van de reis.

Ook vraagt de verzekering om hen op de hoogte te houden van de vorderingen van het herstel met foto’s van de herstelde schade. 

Bovendien verzoeken ze ons om, indien de schade hoger uitvalt dan het eigen risico, even contact op te nemen met de verzekering.

Goed nieuws dus en we beginnen er ook meteen aan.


woensdag 22 augustus 2012

PUERTO PRINCESA - NOG GEEN NIEUWS


Omdat we nog geen nieuws hebben van de verzekeringsmaatschappij en ons toch een beetje nuttig willen bezig houden, zijn we maar een zonnetent ineen aan het stikken. 
In Miri hadden we een grote lap badge gekocht  met  de bedoeling om daar een cover van te maken vanaf de mast tot over de bimini. Op die manier creëren we wat meer schaduw en kunnen we de venster van de buiskap ten alle tijden openzetten zodat er wat meer lucht binnenkomt.
Maar effe een stevige lint in zo’n grote lap stikken, en die lap aan de vier zijden omstikken en daar dan nog wat lintjes aan vastnaaien om de cover te kunnen ophangen, ja dat gaat veel sneller op papier dan in het echt. Want we zijn er toch gauw twee dagen met zoet.

zaterdag 18 augustus 2012

PUERTO PRINCESA


Het schaderapport is opgestuurd naar onze verzekeringsagent en nu rest er ons niets anders dan wachten op antwoord van de verzekeringsmaatschappij Unigarant.

Omdat de herstelling niet zo ingewikkeld is, heeft Dirk in het verslag voorgesteld om de reparatie zelf te doen, met assistentie van een bevriende zeiler die van wanten weet. Birger heeft aangeboden om te helpen en die heeft ervaring met zulke dingen. Die heeft ten eerste zijn ‘Nika” zelf gebouwd en al eens gelijkaardige brokken gehad en weer zelf hersteld
Bovendien lijkt het ons een zeer goed idee om het zelf te maken, want als we moeten wachten tot de verzekering iets geregeld heeft, zijn we waarschijnlijk oud voor we hier weer kunnen vertrekken. Er is hier namelijk niets voor yachten laat staan om ze te herstellen.
Tot slot zou dat ook de herstellingskosten enorm de hoogte injagen, want eigenlijk kost de reparatie alleen maar veel tijd. De aankoop van het nodige materiaal zal waarschijnlijk nooit hoger zijn dan de ‘eigen risico’ die we sowieso moeten betalen.

Dus nu maar zien wat de verzekeringsmaatschappij ervan denkt.

vrijdag 17 augustus 2012

AVERIJ AAN DE NARID 17 augustus


De schade aan de Narid valt eigenlijk wel mee, maar godverdomme we hebben veel geluk gehad. Als Dirk een uurtje later pas een dutje had willen gaan doen, dan was het verhaal waarschijnlijk heel anders geweest. Ik wil er eigenlijk liever niet aan denken, maar die mast die stond dus wel echt op omvallen.

Niet alleen is de 22 mm trekstang die het dekbeslag van de verstaging verbindt met het spant gebroken en is de gelcoat van  het dek aan weerszijden van de putting een stukje ingescheurd, maar de rib waar de  trekstang aan vast is gemonteerd, is ook afgescheurd van de zijstringer. En dat laatste is echt geen goed nieuws, want als het dek niet zo stevig was geweest, dan was de mast zeker onderaf gekomen.

Nu bij dit ongeluk beseffen we heel goed dat we ontzettend veel geluk hebben gehad dat die nu gebeurd is en niet ergens op de Indische Oceaan, want jongens toch, dan hadden we pas met een probleem gezeten. Stel je voor dat die stang  zo’n anderhalve maand later, ergens tussen Coco’s Keeling en Rodriguez zou gebroken zijn...


scheur tussen rib en zijstringer

trekstang die de putting van de verstaging verbindt  met het spant

het stuk dat afgebroken is van de trekstang
Enfin, wanneer we wat bekomen zijn na ettelijke koppen koffie - en heerlijke door onze buurvrouw zelfgebakken cinnamon buns - en het eindelijk morgen geworden is in Nederland bellen we onze verzekeringsagent op. Volgens het contract zijn we namelijk verplicht om elke serieuze structurele schade aan de boot  te melden. Tijdens het korte maar geruststellende gesprek met onze agente, vraagt  zij ons zo snel mogelijk een schaderapport door te mailen en zelf al eens rond te kijken hoe en wie onze Narid weer zeilvaardig kan herstellen.

woensdag 15 augustus 2012

NARID BIJNA ONTMAST 15 en 16 augustus


Omdat we 270 nm moeten zeilen voor de eerste eventuele stop in Dent Haven - helemaal op het meest westelijke puntje van Maleisisch Borneo - beginnen  we de dag  langzaam en zonder stress. Dirk vult s morgens eerst  nog de watertanks en ik ga achter een warme lunch (take away uit een straatkraampje) zodat ik de eerste dag op zee niet hoef te koken. Rond 11.30 zijn we er dan klaar voor  en zetten zeil richting Borneo.

Voor de verandering hebben we deze keer eens wind, ongeveer 15 knopen en golven van 1 tot 1 ½  meter. Maar omdat  zowel wind als golven tegen zijn moeten we de hele tijd opkruisen en is het niet echt champagne zeilen. Het lijkt zelfs eerder op Noordzee zeilen en we maken maar langzaam vordering.
Na 24 uur hebben we 110 nm afgelegd en zijn maar 50 nm in de juiste richting opgeschoten.

Omdat Dirk niet al te veel geslapen heeft die eerste nacht, wilt hij s middags om 12.30 uur een dutje gaan doen op de zetel en ziet heel toevallig dat een kussen in de salon nat is. Via de putting en de trekstang van de verstaging aan bakboord ( de drie stagen komen op 1 punt samen) drupt er langzaam water naar binnen. Meteen klaarwakker van geest spurt Dirk naar buiten en ziet het dek op en neer gaan. In een reflex haalt hij de zeilen binnen en start meteen de motor. Daarop breekt hij de salon half af en zien we achter de plaat van de zetels dat de trekstang van 20 mm dik roestvrijstaal gebroken is vlak boven de moer. De verstaging hangt dus alleen nog maar vast aan de polyester van het dek en de mast staat klaar om elk moment om te vallen. In een poging om de mast te redden maken we all vrije vallen van de mast aan de bakboord dolboord vast om hem zo toch een beetje te verankeren en dat blijkt achteraf inderdaad de juiste tactiek te zijn. 
Omdat we maar  53 nm van Puerto Princesa liggen ( in rechte lijn) draaien we meteen om, wat bovendien veel rustiger vaart met wind en golven mee, want op de golven liggen stampen richting Borneo  lijkt ons nu  echt  niet aangewezen met een mast die nog maar voor de helft vast staat. Ook schrijven we meteen een mail naar de Kind of Blue waarin we onze positie melden en de stand van zaken aan boord van de Narid. Via korte golf houden we dan de volgende uren contact met Dick en Anita en geven om de paar uur onze positie door. 
Om 00.41 uur diezelfde nacht liggen we weer veiling, mét mast en zonder verdere brokken, bij de Abanico Yachtclub voor anker. Vermoeid van de bangelijke rit maar gelukkig dat we het gehaald hebben kruipen we onze kooi in voor een welverdiende nachtrust. 

vrijdag 10 augustus 2012

PALAWAN - PUERTO PRINCESA 10 to t 14 augustus


Het uitstapje naar de Filippijnen is eigenlijk een beetje kort want verder dan Abanico, waar de yachtclub ligt en Puerto Princesa, de hoofdstad van Palawan, geraken we niet. Maar het is toch wel plezant en heel leuk om Birger weer te zien en om te horen waar hij allemaal heeft uitgehangen gedurende die 2 jaar na onze laatste borrel samen in Raïatera (Frans Polynesië/Pacific). En om een indruk te krijgen van hoe de Filippijnen zijn. Een indruk inderdaad, want Puerto Princesa zou maar een provinciestadje zijn in vergelijking met Manilla .Wat ons vooral opvalt in Palawan, is dat het zo proper is. De straten zijn netjes gekeerd, de vuilbakken worden én gebruikt én regelmatig geleegd en je ziet geen rondzwervend afval op straat noch in het water. Heel wat anders als bij de Maleisische buren.

Meteen de eerste dag al gaan we de stad in, even wat rondneuzen en we komen met een  Blomqvist bbq weer naar huis. We zitten al lang te kijken naar een bbq voor op de boot, maar die roestvrijstalen bbq’s, speciaal ontworpen voor aan boord zijn zo gemeen duur, dat we tot hier toe maar gewoon houden bij grillen in de pan. Maar hoewel je het pakket van zo’n Blomqvist bbq zelf moet samenstellen en daarna zelf in elkaar moet zetten, is dat toch een zeer voordelige oplossing. Wat heb je er voor nodig? Een grote stoompot met deksel, een los te verkrijgen gril, roestvrijstalen buis om de bbq te monteren, wat schroeven en verbindingsstukjes, een slijpschijf en een boormachine. En voilà....



Daarna wordt het elektriciteit probleem aan boord  aangepakt. Omdat we hier in Palawan natuurlijk geen domestiek batterijen kunnen kopen (daar moet je voor naar Manilla) en omdat je als je er 1 vervangt het beste de andere gelijk mee vernieuwt (anders verkort je de levensduur van de nieuwe batterij) en omdat die tweede domestiek batterij van ons eigenlijk nog prima is en het zonde is om die gewoon weg te smijten, lossen we het anders op. We splitsen het boord net en laten 1 deel over de domestiek batterij lopen en 1 deel over de startbatterijen. Die starbatterijen zijn nog maar goed een half jaar oud en als er niet gestart wordt staan die daar niks te doen, dus laten we die nu ook hun geld opbrengen. Het is een beetje een alternatieve oplossing en niet echt ideaal, maar voorlopig werkt het prima.

Op zondag gaan we naar het dinner-buffet in de Abanico Yachtclub en leren zo een paar nieuwe mensen kennen. Gek eigenlijk dat we hier in Palawan geen oude bekenden tegenkomen (uitgezonderd Birger natuurlijk) maar die nieuwe ontmoetingen zijn anders wel plezant en het is interessant om te horen waar zij zo overal gezeten hebben.

Abanico Yachtclub


Zoals gewoonlijk als je het naar je zin hebt vliegen de dagen om en veel te snel moeten we alweer afscheid nemen van Birger en Tina (ja ja, Birger is eindelijk de vrouw  tegengekomen waarvoor hij oceanen is voor overgezeild). Maar de Indische Oceaan wacht op ons en voor  we aan die oversteek kunnen beginnen moeten we eerst nog langs Tawau (Borneo) visa’s halen voor Indonesië en even stoppen in Bali voor een trouwfeest en reprovision 





dinsdag 7 augustus 2012

NAAR PALAWAN - PUERTO PRINCESA 7 tot 9 augustus


 Het is al middag voor we vertrekken, maar het was dan ook een heel gedoe om al de lijnen waarmee we de Narid hadden verankerd weer aan boord te krijgen. We lagen in een kommetje - de ‘Duck Pond’ - met ons gat zo’n 6 meter van de kant en op zijn Mediterraans geankerd. Drie landvasten van het hek van de boot naar land en omdat het anker zo slecht in de vervuilde bodem ingroef hadden we een lijn aan het anker vastgeknoopt en die rond een paal van de marina zo’n acht meter  voor ons verzekerd. ( De nieuwe (!) jachthaven op zich is zo slecht gebouwd dat je er beter kunt uitblijven).

Enfin, er is al een halve dag om voor we weg zijn, maar we moeten dan  ook maar een paar uur varen tot Balambangan eiland waar we de eerste nacht willen stoppen. Wanneer we daar een paar uur later aankomen ,twijfelen we even om gewoon  door te zeilen.  Er staat  zo’n  uitzonderlijk goede wind uit een ideale hoek dat het eigenlijk  zonde is om er geen gebruik van te maken, maar omdat we dan midden in de nacht zouden aankomen in Puerto Princesa, blijven we maar bij het eerste plan. 

Nondeju toch, gisteren waaide het zo lekker en vandaag is het alweer gedaan. We beginnen de dag dan ook met een slakkengangetje dat we wat proberen op te peppen met de genaker, maar omdat  we zelfs met die grote lap gene millimeter sneller gaan pakken we het hele boeltje maar weer in en starten de motor zodat de batterijen kunnen bijgeladen worden. Na een paar uur laden, komt Dirk tot de conclusie dat er iets serieus mis is met batterijenbank. Wat precies, daar kan hij zijn vinger niet opleggen tot hij ondervindt dat 1 batterij gloeiend heet staat. Hoe en waarom...? geen idee, maar die batterij staat wel bijna te koken en is compleet naar de kloten! Shit

Na een windstille nacht krijgen we de volgende morgen toch weer een beetje wind. Niet veel maar genoeg om de motor uit te zetten en de laatste 30 nm naar Puerto Prencesa te zeilen. Wanneer we onze bestemming bereiken is de middag al goed gevorderd en zijn we 8 uur later dan onze ETA, maar dat is nu eenmaal de fun van zeilen. Je weet wel  wanneer je vertrekt maar nooit wanneer je zult aankomen.






zaterdag 4 augustus 2012

KUDAT 4 tot 6 augustus


 Nadat ik eerst terug wat bijgekomen ben van de lange reis - 16 uur vliegen met 2 tussenstops en 8 uur wachten op aansluitende vluchten - maken we ons langzaam klaar om naar Puerto Princesa te zeilen in de Filippijnen. Onze Zweedse kameraad van het zeiljacht Nika, waarmee we samen een stukje van de Pacific mee hebben opgezeild, ligt daar al een hele poos en we hadden Birger beloofd dat als we in de buurt waren, we zouden langskomen. En omdat 210 nm eigenlijk in de buurt is en we nog een weekje tijd hebben om even een ommetje te maken (voor we richting Bali moeten), zeilen we daar gewoon voor een paar dagen heen. Maar eerst moeten we nog de was (laten) doen, wat voorraad inslaan en nog wat andere karweitjes opknappen.

vrijdag 3 augustus 2012

BELGIE 19/7 - 3/8


Terwijl ik op en neer naar België vlieg, blijft Dirk op onze boot passen in Kudat. Maar omdat dit bliksembezoek aan België eigenlijk niet echt iets te maken heeft met onze reisavonturen, spoel ik gauw even 14 dagen door naar 4 augustus.