Hyden is zo’n echt typisch, ingedommeld dorpke in de outback. Het is drie straten, een supermarkt en een bakker groot en als je niet oppast ben je er door voor je er erg in hebt. Maar hoewel klein, is het toch erg bekend om zijn ‘wave rock’. Een granieten rotsblok, 15 m hoog en 110 m lang, in de vorm van een enorme golf. Ferm...maar eigenlijk toch niet echt het ommetje van 250 km waard, maar daarvoor zijn we ook niet naar Hyden gereden.
Vlak achter Wave Rock begint ‘The Granite and Woodlands Discovery Trail’, een 300 km lange gravel weg die door één van ‘s werelds grootste ongerepte woodlands gaat. Een weg dwars door de uitgestrekte wildernis, dwars door de verlaten outback van Australië en het prachtige mozaiek van verschillende vegetaties.
Enfin, zo heel verlaten is de weg nu ook weer niet want af en toe passeert er toch een roadtrain (of 4WD) naar/van een van de nikkel of goudmijnen hier in de streek.
Maar omdat het weer zo’n snikhete dag is blijven we tot in de late namiddag in Hyden rondhangen en rijden pas tegen de avond de trail op, op zoek naar een mooi plekje om te kamperen. En daarvoor moeten we niet al te lang zoeken. De trail is onderverdeeld in 16 secties, allemaal uitgerust met informatieborden over de natuur of culturele historie van het gebied en met picknick- of kampeerplaatsen.
De volgende morgen, na een ontzettend rustige nacht (het was er uitgezonderd een paar kraaien s morgens, zo stilletjes) vertrekken we vroeg op weg en rijden heel op het gemakje de trail af met een stop aan elk informatiebord. Lunchen doen we aan de ‘Breakaways’ een magisch plekje tussen fantastisch mooi gekleurde rotsen en bij nader inzien hebben we spijt dat we gisteren niet eerder vertrokken zijn, zodat we de nacht hier hadden kunnen doorbrengen. 
Een beetje verder komen we een Duitse (naar eigen zeggen) globetrotter tegen die in panne staat met zijn auto. De slimmerik heeft zijn automatische boite in achteruit gezet terwijl hij nog vooruit reed met 30 km/uur en zo zijn boite helemaal in de soep gedraaid. 
Omdat hij er zo verloren bij staat langs de weg, slepen we hem mee tot de volgende picknickplaats waar hij veilig kan wachten op de sleepwagen die een paar mijnwerkers hem zouden opsturen. Hem nog 104 km over de gravel weg meesleuren tot Norseman zien we niet zo goed zitten met onze oude Holden Maar we hebben hem nog maar 2 km achter ons of Dirk keert de auto. Dirk krijgt het niet over zijn hart om hem daar zo moederziel alleen achter te laten en haakt zijn auto aan de onze vast.Niet veel later krijgen we hevige regen op ons dak en de gravel weg veranderd algauw in een vettige glijbaan en met een auto op sleeptouw is dat niet echt een pretje...maar gelukkig komen we na 40 km de sleepwagen tegen die het vrachtje van ons overneemt. Wij opgelucht dat er toch een sleepwagen was opgestuurd en van onze last verlost zijn, Goerges teleurgesteld dat hij Norseman niet gehaald heeft en 260$ moet betalen voor de resterende 60 km.
Enfin, omdat het blijft regenen rijden we zonder verdere stops tot Norseman en arriveren in weer zo’n typisch outback stadje. Daar aangekomen krijgen we een sms van Chris binnen die schrijft dat hij pas vrijdag in Norseman zal zijn.Shit... wat nu...want anderhalve dag met dit rotweer in dit boerengat wachten...dat zien we niet zitten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten