We zijn er nog niet uit wat we gaan doen; op naar Tioman of nog een dag blijven. Maar terwijl we alvast op het gemakje aan de dag beginnen worden we hier gewoon letterlijk weggeblazen.
Weer een Sumatra, de derde op rij al, maar de mooring waar we nu aanhangen kan de spanning die erop komt te staan met deze harde wind niet aan en schiet los. Met een rotvaart worden wij achteruit gezet. Net op tijd springt Dirk achter het stuur, start de motor en krijg ik ons los van de mooring en kunnen we een botsing met het motorjacht dat achter ons ligt vermijden en dan onze Narid redden van het rif. Als Dirk dan de boot draait, gaan we bijna helemaal plat en stuiven vervolgens het kanaal uit richting zee. Daar waait het 50+ knopen en laten we ons gewoon door de wind en de golven meevoeren. Voor top en takel zonder zeil op, dus alleen met de mast en de buiskap gaan we dan nog tegen een snelheid van 6 knopen vooruit. Eerst proberen we nog bescherming te zoeken achter het eiland maar daar worden we ook een paar keer plat gelegd door de wind . Dan maar de open zee op ! Om beter te kunnen sturen en iets stabieler te liggen draaien we toch een puntje zeil uit en blijven voor de wind zeilen, enfin...we sturen onze Narid zo dat de wind achter binnenkomt, want zodra de wind langszij binnenkomt, liggen we plat.
Een half uur later volgt Kind of Blue ons, want die hun mooring houdt het nog wel, maar dat werk platvorm ( van gisteren) begint te driften en het wordt gewoon te link tussen die twee eilandjes.
Twee en een half uur gaan de wind en de zee tekeer dat het gene naam heeft en wij zitten er midden in. En dan plots verdwijnt de wind. Er blijft alleen nog juist genoeg over om net te kunnen zeilen. Omdat we ondertussen al 10 mijl richting Borneo zijn afgedreven, besluiten we om maar gelijk verder naar Borneo te zeilen en Tioman over te slaan. Maar wanneer Dick van de Kind of Blue het weerbericht opvraagt voor de komende dagen, draaien we toch maar om. De volgende dagen wordt er helemaal geen wind meer voorspeld en wij, noch de Kind of Blue hebben dan genoeg diesel aan boord voor die 300 mijl die we moeten afleggen. Daarbovenop zitten we ook nog eens krap met water en besluiten dan om deze overtocht toch maar niet onvoorbereid te maken.
Door het ommetje dat we gemaakt hebben ligt Tioman nu ineens twee keer zover weg als vanmorgen bij het ontbijt en omdat, zoals te verwachten, het op de middag finaal gedaan is met waaien hebben we nog heel de rest van de dag nodig om er te geraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten