NAAR BORNEO 22 tot 24 mei

Het lange wachten op een goed weervernster loont de moeite, want we kunnen bijna de hele trip naar Borneo zeilen. Niet dat er veel wind staat -  rond de acht tot tien knopen zuidoost- maar hij komt juist zo binnen in de zeilen dat we er het maximum kunnen uithalen. En omdat de wind niet hard genoeg waait om golven te maken, is de aan de windse koers daarbij nog niet  zo oncomfortabel ook. 


Het eerste etmaal maken we dan ook meer mijlen dan verwacht, ondanks we toch even de motor moeten bijzetten. Maar gelukkig kan die lawaai maker ‘s nachts weer uit en blijft die uit tot in Borneo.


De tweede dag draait de wind ietjes meer oost (o/zo) en omdat we dan nog wat scherper aan de wind varen, maken we een gemiddelde snelheid van 7 knopen +. Yihah...! Wat is dat lang geleden dat we nog eens zo lekker gezeild hebben. We gaan zelfs zo goed dat Kind of Blue de hele dag achter ons blijft, in plaats van als gewoonlijk een stuk voor ons.
In de loop van de middag krijgen we een sqaull over of mini sumatra, maar voor een sumatra komt hij eigenlijk  ietsjes teveel vanuit zuiden. Toch draait de wind plots naar w/zw en zwelt aan tot 30 á 35 knopen. Het hele gevalletje duurt gelukkig niet langer dan een uur.


In de loop van de tweede nacht zwakt de wind weer  af en verliezen we terrein op Kind of Blue. Ze steken ons  voorbij en lopen zelfs zeven+  mijl uit op ons. De hele volgende dag doen we ons best om ze met de genakker ( de wind zit nu z/zo aan 10 knopen) terug in te halen, maar meer dan 2.5 mijl krijgen we ze niet ingelopen.


Om een uur of negen s avonds komen we aan bij Cape Tanjong Datu, in het noordoosten van Borneo vlak bij de grens waar het Maleisisch grondgebied begint. Aan die kaap krijgen we ineens zoveel tegenwind en tegenstroom dat we een goei dot gas moeten geven om vooruit te geraken om hem tegen 2,5 knoop gerond krijgen. Juist achter het hoekje van de kaap hebben we een waypoint om te ankeren, maar daar waait het ook nog zo hard en staat er zoveel golfslag dat we besluiten om nog 15 mijl verder door te gaan naar een plekje meer uit de wind. Die laatste 15 mijl opboksen tegen wind en stroom gaan zo langzaam dat het wel een eeuwigheid lijkt te duren voor we eindelijk het anker kunnen uitgooien en doodvermoeid ons bed inkruipen.