Djufri, de leraar Engels vraagt ons of we niet naar zijn klas willen komen zodat zijn leerlingen hun Engels kunnen oefenen met ons. Lijkt Marjo en mij wel leuk en achterop een brommertje worden we naar zijn huis gereden, waar hij 2 dagen per week - de dagen dat er geen Arabisch wordt geoefend - les geeft. Daar wacht zijn jongste klas al op ons. Een klein groepje enthousiaste jongens en meisjes tussen de 11 en 12 jaar.Ze zingen eerst een paar Engelse liedjes voor ons en stellen zich dan elk één voor één voor. En het is ongelooflijk wat ze op nog maar 10 lessen al niet geleerd hebben, zeker als je bedenkt hoe gebrekkig het Engels is van hun leraar. Die kunnen we amper verstaan!
Nadat ook wij ons hebben voorgesteld mogen ze ons allerlei vragen stellen en het is schattig om zien hoe goed ze hun best doen. Maar dat moet ook, want we krijgen opdracht om hen naderhand een testje af te nemen.
Als de les afgelopen is willen ze met ons op de foto. We dachten dat wij een foto van hen moesten maken, maar nee hoor... Ze halen allemaal hun gsm boven en klik klik we staan erop.
Marjo en ik staan er een beetje verbaasd van te kijken. Een half uurtje geleden nog vroeg Djufri of we geen schriften of pennen hadden om aan de kinderen te geven...of misschien wat geld wilden geven...en ineens hebben ze allemaal het laatste model mobiele telefoon in hun hand en springen op hun gloednieuwe fietsjes naar huis toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten