Om 7u00 vertrekken we. Een beetje later als gepland, maar onze wekker is stillgevallen vijf minuten voor hij moest aflopen. Gemini is al weg maar Kind of Blue heeft precies ook vertraging, want die gaan gelijk met ons ankerop.
Halverwege de Kumairivier krijgt Kind of Blue een beetje problemen met de motor, van zodra ze in wat hogere toeren gaan, begint die te stotteren. Ze stoppen dan ook om ernaar te kijken en wij raften ons aan hen vast, zodat Dirk mee kan zoeken naar het probleem. Twee uur later is het opgelost. Er zat vuil in de brandstofleiding zodat de motor lucht aanzoog ipv diesel. Maar met de dinghypomp hebben ze de leiding kunnen doorblazen
Wanneer we de rivier uit en de zee opvaren krijgen we een dikke onweersbui voor ons. We zitten er net ver genoeg achter om niet nat te worden, maar gelukkig wel dicht genoeg bij om wind te hebben, want daarjuist was het, zoals voorspeld, windstil. We hebben er zelf de rest van de dag wind door, maar tegen de avond ook heel veel bliksem en donder en van bliksem op zee hebben we toch een beetje schrik. Daarom koppelen we ook al onze elektronische apparatuur af en leggen die in de oven. (Kooi van Faraday).
Tijdens mijn wacht zie ik op de radar een squall afkomen maar ipv dat die zoals gewoonlijk veel wind bij heeft, pakt die ons de wind af. Er zit niks anders op dan de motor te starten die de rest van de tocht blijft draaien, 37 uur aan één stuk door.
De volgende nacht bots ik bijna tegen een vissersboot op! We zitten juist in het noordoosten van Belitung en gaan tussen de riffen en de eilandjes door. Nu is het vaarwater wel zeker ruim genoeg en valt het heel goed te doen, alleen zitten er enorm veel vissersboten. Die zitten inderdaad soms verschiet achtig dichtbij, maar eentje steekt pas op het laatste moment een blauw lichtje aan dat je bijna niet ziet. Ik hoor hem wel, maar zie niet waar hij precies zit, tot hij dwars voor ons ligt. Ik draai meteen het stuur helemaal om (gelukkig zijn we nu niet aan het zeilen want dan kan dat gevaarlijk zijn) en mis hem op een haar na. Of zo leek het toch, want volgens Dirk had ik nog zeker 3 meter over! Twee minuten later draait hij zijn licht weer uit en wordt volledig opgeslokt door het donker. Pfff is me dat even schrikken en ik sta er letterlijk van te beven.
De rest van de nacht en de volgende dag verloopt zonder verdere incidenten. Iets na de middag komen we aan in Tanjung Kelayang in het westen van Belitung op een overvolle ankerplaats waar weer allerlei festiviteiten aan de gang zijn. We worden ook weer meteen uitgenodigd voor een dinner vanavond maar ze vragen wel iedereen die komt om per land dat aanwezig is een liedje te zingen. Omdat wij maar met 2 Nederlandstalige Belgen zijn ( en 1 Brusselaar) sluiten we ons aan bij de Nederlanders en zingen ‘Daar was eens een meisje loos’ door Anita begeleid op accordeon.
 |
| Kumai |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten