Omdat we 270 nm moeten zeilen voor de eerste eventuele stop in Dent Haven - helemaal op het meest westelijke puntje van Maleisisch Borneo - beginnen we de dag langzaam en zonder stress. Dirk vult s morgens eerst nog de watertanks en ik ga achter een warme lunch (take away uit een straatkraampje) zodat ik de eerste dag op zee niet hoef te koken. Rond 11.30 zijn we er dan klaar voor en zetten zeil richting Borneo.
Voor de verandering hebben we deze keer eens wind, ongeveer 15 knopen en golven van 1 tot 1 ½ meter. Maar omdat zowel wind als golven tegen zijn moeten we de hele tijd opkruisen en is het niet echt champagne zeilen. Het lijkt zelfs eerder op Noordzee zeilen en we maken maar langzaam vordering.
Na 24 uur hebben we 110 nm afgelegd en zijn maar 50 nm in de juiste richting opgeschoten.
Omdat Dirk niet al te veel geslapen heeft die eerste nacht, wilt hij s middags om 12.30 uur een dutje gaan doen op de zetel en ziet heel toevallig dat een kussen in de salon nat is. Via de putting en de trekstang van de verstaging aan bakboord ( de drie stagen komen op 1 punt samen) drupt er langzaam water naar binnen. Meteen klaarwakker van geest spurt Dirk naar buiten en ziet het dek op en neer gaan. In een reflex haalt hij de zeilen binnen en start meteen de motor. Daarop breekt hij de salon half af en zien we achter de plaat van de zetels dat de trekstang van 20 mm dik roestvrijstaal gebroken is vlak boven de moer. De verstaging hangt dus alleen nog maar vast aan de polyester van het dek en de mast staat klaar om elk moment om te vallen. In een poging om de mast te redden maken we all vrije vallen van de mast aan de bakboord dolboord vast om hem zo toch een beetje te verankeren en dat blijkt achteraf inderdaad de juiste tactiek te zijn.
Omdat we maar 53 nm van Puerto Princesa liggen ( in rechte lijn) draaien we meteen om, wat bovendien veel rustiger vaart met wind en golven mee, want op de golven liggen stampen richting Borneo lijkt ons nu echt niet aangewezen met een mast die nog maar voor de helft vast staat. Ook schrijven we meteen een mail naar de Kind of Blue waarin we onze positie melden en de stand van zaken aan boord van de Narid. Via korte golf houden we dan de volgende uren contact met Dick en Anita en geven om de paar uur onze positie door.
Om 00.41 uur diezelfde nacht liggen we weer veiling, mét mast en zonder verdere brokken, bij de Abanico Yachtclub voor anker. Vermoeid van de bangelijke rit maar gelukkig dat we het gehaald hebben kruipen we onze kooi in voor een welverdiende nachtrust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten