Bij het eerste streepje licht beginnen we aan wat een lange saaie dag beloofd te worden. Er staat geen scheetje wind en wij hebben iets meer dan 70 mijl voor de boeg. Onze volgende bestemming is namelijk Port Dickson (+/- 210 mijl in totaal) met als eerste tussenstop Pankgor Island, waar we alleen maar willen stoppen om te gaan slapen.
Rond de middag denken we even dat er genoeg wind staat voor de genakker en hijsen die dan ook meteen de mast in, maar na een kwartier moeten we de motor toch weer starten. Meer dan 2,8 knopen krijgt de Bolle Jan er niet uitgewrongen en tegen die snelheid is 70 mijl wel heel ver.
Ja, ik hoor al een paar echte zeilers onder jullie zeggen: ‘dan moet je maar wachten tot er genoeg wind is voor je vertrekt’, maar als je der hier in deze contreien op moet wachten, dan kan je soms wel heel lang wachten.
Enfin, tegen de avond wordt het toch nog een beetje spannend. Gezien het toch al lang donker is voor we Pangkor bereiken, kiezen we de laatste baai uit om te ankeren. Een mooie beschutte plaats tussen Pankgor zelf en zijn kleine zustereilandje. Alleen, het is zo donker dat we niet goed zien waar het ene eiland stopt en het ander begint. Ook de rotsen die we voorbij moeten zien we alleen maar op de navigatielaptop en radar en dat geeft toch maar een raar gevoel zo blind varen.
En oh-ja. We worden ook nog bijna overvaren door een visser. Tegen de avond stikt het hier van de vissersbootjes, maar de helft van die gasten vaart zonder licht. Op radar zien we een stip gestadig dichterbij komen, maar buiten in de donkere nacht zien we just niks. Tot Dirk ineens remt en die pipo van ne visser zijn lichten pas aansteekt als hij bijna boven op ons zit. Al goed dat Dirk op tijd gestopt was, want anders was het raak geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten