5 April

Van Phnom Pehn was het 8 uur rijden met de bus naar Siem Reap. We wilden dat eigenlijk met de speedboat doen over het Tonlé Sap meer, maar in deze periode van het jaar staat er niet genoeg water in de rivier en het meer, dus dan maar de bus genomen. Dat viel eigenlijk wel goed mee.



Plezant hé zo een lokaal buske!

De tempels van Angkor hebben we met de fiets gedaan. Het is maar 6 km rijden van Siem Reap naar Ankgor Wat en dat kostte maar $1 per fiets per dag ipv $15 voor een tuk tuk. Het was trouwens een hele leuke manier om de tempels te bezoeken. En de tempels op zich zijn echt prachtig en een reis naar Cambodja zeker waard.





iepe iepe iepe





Indiana Jons & Lara Kroft



Siem Reap, op dit moment een van de populairste bestemmingen van de wereld met 2 miljoen bezoekers per jaar, vonden we ondanks het zo toeristish is toch een leuk plekje. Heel druk natuurlijk, met een Old Market en Night Market en een Artisans Market waar ze bijna allemaal hetzelfde verkopen, vele restaurantjes van super goedkoop tot redelijk duur, maar toch vonden we Siem Reap een zekere charme hebben. 



D&A

9 april

Van Siem Reap zijn we naar Battambang gegaan. De tweede grootste stad van Cambodja en evenals Phom Pehn helemaal niet druk in vergelijking met andere Aziatische steden. Cambodja was trouwens ook  het eerste Aziatische land waar we nog mensen zagen fietsen en hoewel nog lang niet iedereen gemotoriseerd is, zijn de auto’s die daar rondrijden wel bijna allemaal nieuw

en groot en sjiek en duur, terwijl de meeste wegen nog niet geasfalteerd zijn en de dorpen alleen maar zandwegen hebben.

We waren naar Battambang gegaan omdat we ons laten vertellen hadden dat de bamboo train daar een ‘must do’ is, maar eerlijk gezegd vonden we er niet zo veel aan. De norry is een bamboe platform op twee paar wielen die voortgedreven wordt door een generator en tegen 50 km per uur over het oude treinspoor rijdt. Toen de treinen het tijdens de burgeroorlog opgaven in Cambodja was dit het enige transportmiddel tussen Battamberg , Poipet en omgeving. Een niet echt veilige manier van reizen want de norries hebben maar eeen houten blok die ze tegen de wielen drukken met hun voet om te remmen en het treinspoor is dikwijls kapot of kromgetrokken. Maar door hun simpele constructie en licht gewicht kunnen ze gemakkelijk van de sporen genomen worden en wanneer twee norries elkaar tegenkomen op het ene treinspoor dat er ligt, wordt die met de minste lading gelost, opgepakt en achter de andere terug op het spoor gezet en op het einde van de lijn worden de norries gewoon
omgedraaid.

Maar tegenwoordig staat de bamboo train in Battambang onder toezicht van de toeristenpolitie en rijdt maar een goede 20 km naar een dorpje met steenbakkerij. Daar kan je dan een halfuurtje rondkijken en dan brengen ze je terug. Ik weet niet of de norry nog gebruikt wordt door de Cambodjanen, maar het leek me toch veel interessanter om zoals vroeger op een gedeelde norry een heel stuk van het traject af te leggen. Nu is het nog maar een domme attractie om de toeristen te amuseren.

Wat we wel plezant vonden in Battambang, was een scooter huren en het platteland op te rijden. In Cambodja verhuren ze wel niet graag scooters aan toeristen - in Siem Reap doen ze dat zelfs helemaal niet - en maken je een beetje bang dat het gevaarlijk is en dat de politie je kan doen stoppen, maar dat is kletspraat want het verkeer stelt echt niet veel voor. Ze hebben gewoon liever dat je een tuk tuk neemt aan +/- $ 20 voor een dag.

12 april

Na Battambang staat Bangkok op het programma. Omdat er nog steeds geen gewone treinen in Cambodja rijden, nemen we de bus tot aan de grens en stappen in Thailand over op de trein. Je kan het hele trajct ook wel met de bus doen, maar gewoonlijk zijn treinen comfortabeler, behalve deze van Poipet tot Bangkok. Ja hier hadden we een kleine vergissing gemaakt. De trein leek eerder op een beestenwagen en het was er snikheet in. Nochtans stonden alle venster open, maar het enige effect dat dat gaf, was dat al het stof en vuil en rook van de vuustjes op de velden en de uitlaat van de diesellocomotief  binnenwaaiden. Ja ‘ t was ons wel een dagske. Eerst 4 uur - met een tamelijk comfortabele bus - naar de grens, dan de grens te voet oversteken, dan een tuk tuk naar het station, daar twee uur wachten op de trein en dan nog eens 6 lange uren in een trein die meer stilstaat dan rijdt (op het einde dan toch). In Bangkok de taxi naar de Kao San road (de backpackerswijk waar je gegarandeerd een budget hostel kan vinden) waar we midden in een watergevecht  terecht komen! De volgende dag begon de drie daagse  songkran of het waterfestival (begin van het nieuwe jaar in Thailand) en in de Kao San road waren ze er alvast aan begonnen. Keiharde muziek en elkaar om ter natst spuiten met mega waterpistolen of zelfs gewoon met de emmer. En iedereen moest eraan geloven, ook wij, gepakt en gezakt met onze rugzakken en eerlijk gezegd zaten we er na die lange dag echt niet op te wachten. Een hotelletje  zoeken was dan ook uitgesloten in die gekte, zodat we genoodzaakt waren om in het eerste het beste hostel de laatste kamer te nemen waar we de hele nacht in ons bed hebben liggen daveren op de beat van de muziek. Om 5 uur de volgende morgen was de party eindelijk gedaan en om 6 uur begonnen de monikken met hun chantings door de micro te zing/zagen.Van zodra wij terug een beetje bij onze positieve waren die volgende  morgen, zijn we dan op zoek gegaan naar een andere kamer, die we een beetje verder vonden in een heel rustig achterafstraatje.

15 april

In Bangkok zijn we twee dagen gebleven en toen was Dirk dat hele Songkran gebeuren meer dan zat. Je kon je neus niet buiten steken of je werd natgespoten of besmeurd met een witte pasta. Voor de rest zag Bangkok er als een slaperige, uitgestoven stad uit omdat bijna alles gesloten was en bijna iedereen de stad verlaten had voor familiebezoek op het platteland. We hebben dan nog even overwogen om nog naar Chang Mae te gaan in het noorden van  Thailand, maar omdat ze daar 7 dagen Songkran vieren hebben we maar gewoon de nachtrein terug naar Penang genomen. Het was wel niet gemakkelijk om nog aan treinkaarjtes te geraken, want die waren bijna allenaal uitverkocht met die feestdagen, maar via een reisbureautje dat 1/3 extra aanrekende per ticket is dat toch nog gelukt voor de volgende dag.

In tegenstelling tot de gewone trein is de slaaptrein van Thailand een echte aanrader. Mooie wagons met comfortabele en ruime zetels die tegen de avond worden ongebouwd tot bedden. Een goede airco die iets te koud staat en het eten op de trein is ook niet slecht. De trein gaat niet echt snel, maar het landschap onderweg is mooi en het is heel aangenaam reizen. Wel zonde dat we aan de grens moesten uitstappen omdat de trein al meer dan een uur vertraging had en het laatste stuk in Malaysia per bus moesten doen. Maar na 26 uur onderweg te zijn geweest komen we fris aan in Penang en vinden daar onze Narid mooi aan de steiger, net zoals we haar hadden achtergelaten.

Het was een geslaagde vakantie, maar Dirk heeft toch wel zijne boot erg gemist.