Even ziet het ernaar uit dat we hier nooit meer weg geraken. Ons anker zit namelijk rotsvast onder het koraal. De eerste helft van de ketting ging gemakkelijk op en toen ging de neus van de boot naar beneden!
Achteruit trekken helpt niet, voorbij de ketting varen en dan trekken al evenmin. Naar links trekken: noppes...rechts trekken: geeft gene millimeter mee. In het water springen en het anker opduiken...euh nee nee...er zitten hier krokodillen!
Volgens de verhalen zit hier een klein krokodilleke en een grote van 5 m. Nu kan het wel zijn dat het over één en dezelfde krokodil gaat die elke keer als het verhaal doorverteld wordt groter wordt, maar we hebben toch geen zin om dat te verifiëren. Dirk zit al eerder te denken om de ijzerzaag boven te halen en de ketting door te zagen. Maar voor we zo drastig te werk gaan proberen we nog één keer. We laten wat ketting vieren en gaan dan in een boog naar het anker en ja...ja...Oef...! We zijn los.
Negen uur later en 60 nm verder laten we het anker weer vallen. In Portland Roads. En nu maar hopen dat het anker in een bedje van slijk terecht is gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten