AO CHALONG 12 april tot 4 mei

Het is al een paar dagen erg bewolkt en de batterijenbank aan boord (onze mini elektriciteitscentrale) die gevoed wordt door 5 zonnepanelen met een totaal vermogen van 325 Watt (en een windgenerator die zo goed als niks levert) staat dan ook  heel erg laag. Niet goed, niet goed…zit Dirk al een tijdje hoofdschuddend te mompelen die meteen op zijn stokpaardje zit als het over 12 Volts batterijen gaat en om die dingen van een vroegtijdige dood ( ze zijn nog geen jaar oud) te redden zetten we de grootste stroomvreter, de koelkast, voor een paar dagen uit zodat de batterijen kans krijgen om nog eens op te toppen. Nog een beetje door te laden als ze al helemaal vol zitten, iets wat minstens één maal per maand zou moeten gebeuren. Het is wel even aanpassen in zo een warm land als Thailand om  warme thee te drinken  in plaats van een heerlijk koud glaasje water of een ijskoud biertje, maar dat de koelkast voor de rest leeg is is geen probleem, want uit lunchen en dineren gaan is, raar maar waar, goedkoper dan zelf koken, of zelfs maar een belegd boterhammetje eten is hier duurder dan gaan uiteten.

Enfin, na een dag of vier zijn de batterijen weer gereanimeerd en willen we onze ijskast weer volstoppen met lekkere dingen om een paar dagen te overleven op een van de vele kleine eilandjes rond Phuket. Maar…de koelkast wordt niet meer koel…! Een hele dag staat de ijskast te draaien en al dat kostbare sap weer uit de batterijen te zuigen, zonder ook maar ietsjes koud te worden, doemme toch.

Omdat we denken dat we de frigo sneller in Thailand gerepareerd krijgen dan in zijn buurland Maleisië  maken we er dan ook meteen werk van en contacteren terstond een koeltechnieker die morgen al zou komen kijken. Morgen ? vragen we nog eens extra, want morgen begint Songkran of het Thaise Nieuwjaar (http://nl.wikipedia.org/wiki/Songkran), maar Moo verzekert ons dat hij morgenvroeg in de PCYC (Phuket Cruisers Yacht Club) zal staan waar we hem kunnen oppikken om  mee aan boord te nemen.

Zaterdag  13 april staat Dirk dan ook netjes op tijd in de PCYC, maar na een tas koffie en nog eens een half uur later nog steeds geen Moo te bespeuren. Als Dirk dan uiteindelijk eens belt naar Moo, verontschuldigt hij zich voor vandaag en zegt dat hij een feestje heeft op het werk. Ja natuurlijk, dat was te verwachten. Soit, na ons probleem uitgelegd te hebben aan Brent van de PCYC, raadt die  aan om Joe eens te bellen. ‘Ne goeie kerel die na zijn uren bij Siam Coolings System voor eigen rekening werkt, verstand heeft van 12 V koelkasten en  last but not least, niet zeeziek wordt als hij op een boot voor anker moet werken’. Klinkt goed, alleen…Joe is tijdens deze feestdagen niet in Phuket en komt pas woensdag terug.

Het is ondertussen vrijdag  19 april wanneer Joe tijd heeft om aan onze koelkast te  komen sleutelen. Zoals we al dachten zit er te weinig freon in, maar zegt Joe, een eventueel lek is onmogelijk te detecteren en het enige wat hij kan doen is er extra gas opzetten zonder verdere garantie. Dat je een gaslek niet zou kunnen opsporen in een frigo kunnen we moeilijk geloven, maar ja, wat weten wij nu van koelkasten af. Dus in goed vertrouwen laten we er extra gas opzetten en zijn s avonds erg tevreden wanneer we weer een ijskoud pintje kunnen drinken. De volgende morgen echter zijn we een heel stuk minder blij, wanneer de koelkast na een hele nacht non-stop gedraaid te hebben warm aanvoelt binnenin. Shit…wat nu…moeten we nu echt een nieuwe ijskast gaan kopen?

Voor we daar aan beginnen, verdiepen we ons  eerst op internet in het onderwerp koeltechniek en leren het volgende:

-natuurlijk kan je een gaslek detecteren

-je mag nooit freon (wat in onze oude 22 jaar oude koelkast zit) vermengen met het nieuwe, ozon vriendelijke gas, omdat dat de compressor kan schaden –  wat Joe wel gedaan heeft

-je moet altijd eerst al de restjes gas uit het systeem pompen vooraleer je er opnieuw gas opzet - iets wat Joe niet gedaan heeft.

Vervolgens beraadslagen we met  Werner en Sonny van de ‘Fee’ die ook met een kapotte frigo zitten en gaan Dirk en Werner samen op zoek naar een betrouwbare frigorist en komen uit op… Siam Cooling System!!!

Dus 6 dagen later komt Joe weer eens kijken naar onze ijskast, maar deze keer officieel en met een collega. Een beetje een rare situatie en Joe wilt ook meteen de compressor stuk verklaren, maar omdat we ondertussen slimmer zijn geworden wat betreft dit onderwerp, verplichten we hen om naar een lek te zoeken. Na een beetje morren en mopperen vinden ze dat dan uiteindelijk ook in de leiding van de koelingsplaat naar de compressor. We hadden de fout inderdaad daar ergens verwacht en omdat dit bijna onmogelijk valt te repareren, bestellen we meteen een nieuwe verdampplaat. Kost wel een beetje geld, maar in elk geval minder als een nieuwe compressor waarmee het probleem bovendien niet mee zou opgelost zijn, omdat het defect simpelweg niet aan de compressor ligt.  

Enfin, het duurt nog eens 2 dagen om dat koelingselement te bestellen en de koppelingen voor aan de compressor er al op te solderen. Voor de uiteindelijk montage ervan komt Joe niet, maar twee collega’s van hem en net wanneer die aan boord komen raast er een squall (een weer systeem) over Chalong Bay. Het is er eentje met veel wind  en regen die het water in de baai serieus opzweept zodat we aan boord nogal goed door elkaar gerammeld worden en daar kunnen onze koeltechneuten niet goed tegen. Het duurt dan ook niet lang of ze spurten  alle twee groen naar buiten, geveld door zeeziekte. Ondertussen bouwt Dirk dan maar zelf de nieuwe verdampplaat in en tegen dat de zee weer gekalmeerd is en onze neuten zich weer beter voelen, moeten ze alleen nog maar het oude gas eruit en het nieuwe gas erin pompen.

Oef na 3 weken kunnen we dan toch eindelijk dat ijskoude pintje drinken of… dat hoopten we toch na zoveel tijd en geld ( kost uiteindelijk meer dan een nieuwe tafelmodel koelkast in België  maar deze keer duurt het wel meer dan 24 uur voordat de ijskast begint koud te worden. En na 3 dagen non-stop draaien gaat hij nog altijd niet onder de 12°C. Dus Joe mag nog eens langskomen om het teveel gas dat er zou inzitten uit te laten. Maar… de 2^de  mei, één dag nadat we al hebben moeten uitklaren uit Thailand, genieten we bij een mooie zonsondergang van een heerlijk fris biertje uit onze eigen frigo.

Tijdens die hele geschiedenis gaan  we niet varen in Thailand, maar snorren heel Phuket rond per scooter en dat is echt wel eens wat anders en heel erg leuk. We hebben nu een heel ander beeld van Phuket en vinden het eigenlijk echt wel een geweldig eiland. Ook gaan we een paar keer  Fish en Chips  eten bij Frans en kijken hoe de werken aan de Gemini vlotten en het moet eerlijk gezegd worden, die gasten daar in Boatlagoon die leveren mooi werk af.

En om te vieren dat onze ijskasten weer werken, bbq-en we met de ‘Fee’ op een afgelegen strandje. We stoppen eerst onze frigo’s vol sauciskes en groenten en varen dan naar het eerste strandje dat we helemaal voor ons alleen hebben (nog geen 4 mijl van Ao Chalong). Daar gaan we eerst een beetje zwemmen en maken dan de romp en de waterlijn van onze Narid weer zuiver. Tegen een uur of vier gaan we dan naar het strandje  en steken het vuur voor de bbq aan. We hebben een hoop groentjes, lekkere stukjes vlees, patatjes, wijn en hebben echt aan alles gedacht, behalve aan het getij.  Want tegen dat we lekker rond gegeten zijn is het water zo fel gezakt dat onze dinghies wel zeker 50 m van van het water liggen op een rif. Daar zitten we dan schoon, op ons strandje zonder licht of pillamp, waar we zeker tot 9 p.m moeten wachten voor er weer water onder de kiel van onze bijbootjes staat. Maar niet getreurd, de wijn is nog niet op en we zitten in goed gezelschap.

Omdat we maar een visa voor een maand in Thailand  hebben, klaren we 1 mei alweer uit, maar blijven nog 3 dagen in Ao Chalong hangen, tot we zeker zijn dat onze ijskast weer voor 100% werkt.

oeps...het tij vergeten na te kijken voor we gingen bbq-en

AO CHALONG / PHUKET / THAILAND 5 tot 11 april

We hebben weer een hele waslijst van dingen die we moeten aankopen voor de boot – ja, hoe goed we ook ons best doen om dat lijstje af te werken, dat wordt toch nooit korter -  en als we daarmee klaar zijn (voorlopig dan toch) willen we naar een paar eilanden zeilen waar we nog niet geweest zijn. Maar voor dat laatste speelt het weer helemaal niet mee. Er staat helemaal geen streepje wind en er wordt veel regen voorspeld en dan wordt zeilen, zwemmen en snorkelen ineens wel een heel pak minder interessant. Ja sorry hoor, ik weet dat we verwende nesten zijn.

NAI HARN / PHUKET / THAILAND 2 en 3 april

Anderhalve dag blijven we in de baai van Nai Harn en omdat er net als vorige maand te veel branding staat om met onze dinghy op het strand te landen en we dus niet aan land kunnen, zetten we net als vorige maand de stikmanchine op tafel. Lijkt er wel  een beetje op ofdat Nai Harn gelijk staat voor ons aan naaien. Dirk maakt ons een windvanger, om elk zeldzaam zuchtje wind de boot in de leiden ter verkoeling en ik maak een muggengaas, om de horden muggen buiten te houden.

De volgende dag varen we in de namiddag teurg naar Ao Chalong, waar het inderdaad wel druk is , maar waar we niet liggen te schommelen op die rottige zeedeining  en tenminste zonder problemen aan land geraken.

AO CHALONG / PHUKET / THAILAND 2 april

Onderweg naar Immigration, Customs en Port Captain steken we  2 machines was in bij de waserette, legaliseren ons dan weer in Thailand,  aktiveren opnieuw de Thaise sim en dongel voor computer en gsm, doen boodschappen, halen de was op,  gaan terug aan boord, hangen de was op en vertrekken met in plaats van wapperende zeilen, met wapperende was naar de baai Nai Harn. ’t Is wel geen zicht, maar als we moeten wachten tot de was droog is, missen we onze vrienden van de ‘Fee’ die morgen vertrekken naar Maleisie.

NOG EENS NAAR THAILAND 27 maart tot 1 april

27 maart

Om acht uur s morgens vertrekken we naar Thailand, maar  naar waar in Thailand… dat laten we de wind beslissen. Of we zeilen 25 zeemijl  W/NW naar Ko Lipe, of 28 zeemijl voornamelijk N naar het noordoostpuntje van Ko Taruato en het wordt….Ko Lipe.

Maar na twee mijl zeilen lijkt Ko Taruatao toch op een betere koers te liggen t.o.v. de wind dus sturen we bij. Tot 5 mijl verder, want dan zit de wind precies toch beter voor Ko Lipe, maar te laat…het wordt Ko Tarutao, want met 6 knopen wind zullen we toch  zowiezo bij geen enkele koers snel zeilen.

Het wordt dan ook een lange dag voor maar een kort stukje, maar de beloning is groot als we aan de  ankerplaats arriveren want die is heel mooi en rustig en hebben we helemaal alleen voor onszelf.

Ko Tarutao

28 maart

We dachten om vandaag tot Ko Petra te zeilen, maar omdat er niet echt sprake is van zeilen vandaag, houden we het na een paar mijl al voor gezien.  Eén eiland verder, bij Ko Bulan gooien we het anker alweer uit en gaan er lekker in ons privé paradijsje zwemmen en vissen.

Helaas vangen we weer niets.

29 maart

Om 8 am gaan we ankerop en vier uur later komen we aan op bestemming; Ko Petra. Maar net als we het anker willen uitgooien pikt de wind op en  zou volgens de meteo blijven staan tot vannacht. Dus in plaat van te stoppen,  bergen we dat anker maar  gauw weer op en zeilen nog lekker een paar uurtjes door tot Ko Kradan.  En met lekker bedoel ik dat we  rond de 6 knopen lopen bij een matig briesje en een platte zee :-)

30 maart

Voor de komende dagen voorspellen ze ‘s morgen geen wind, maar vanaf de middag een beaufortje of 4, dus in plaats van vroeg te vertrekken en tegen de middag een ankerplekje te zoeken, doen we het andersom. We gaan s morgens zwemmen, krabben wat pokken van de romp en maken een wandelingetje op het eiland. Wanneer de wind dan zoals voorspeld na de lunch begint te waaien, gaan we ankerop en zeilen tot Ko Lanta.

31 maart

Het leek er even op dat we al van ’s morgens konden zeilen, maar het was maar een kort windvlaagje, want we hebben 2 uur nodig om 5,5 mijl af te leggen en  om het hoekje van Ko Lanta te geraken, wat we dus letterlijk niet sneller dan stapvoets doen. Vanaf dan gaat het wel iets sneller naar Phi Phi Don, mits we Mr Perkins aan het werk zetten. Net op tijd voor het avondeten arriveren we in Phi Phi Don en omdat we juist ontdekt hebben dat het vandaag Pasen is –  ’t is dat op onze  Thaise  kalender in het heel klein staat geschreven ‘easter’ anders hadden we het niet geweten. Het verklaart wel waarom er zoveel meer toeristen zijn tov vorige maand, want daar zaten we ons gisteren al over te verbazen. Maar ja in Maleisie evenals in Thailand is het niet moeilijk om zoiets te vergeten want er zijn hier helemaal geen paashazen of klokken noch chocolade eitjes( hmmm jammer). Wel moskees met minaretten en luidsprekers en muezzins die ons elke dag voor zonsopgang wakker maken. Maar soit, het lijkt ons wel  wat om eens lekker uitgebreid te gaan eten voor Pasen,  tot we ons herinneren dat onze casco verzekering van de boot vandaag vervalt en omdat  de ankerplaats maar zus en zo is en bovendien heel  erg druk,  blijven we maar aan boord en vieren deze hoogdag dan maar met een Pasta Prego.

1 april

Voor we koers zetten naar Phuket, maken we een klein ommetje naar Maya Bay op Phi Phi Leh. Een van de beroemste stranden van Thailand, bekend geworden door Leonardo DiCaprio’s film ‘The Beach’. Het is negen uur ’s morgens als we de baai binnenvaren en het is echt een fantastisch mooi plekje, ware het niet dat het al overbevolkt is door toeristenbootjes. Er liggen al zeker 30 bootjes voor anker en ze blijven er maar meer en meer binnenduwen. Nog twee uur lang vaart iedere boot dat wij  op onze  weg naar Phuket passeren  naar Phi Phi Leh en dat zijn er zoveel dat we ons beginnen af te vragen of ze al die speedboten met +/- dertig man aan boord  misschien op elkaar stapelen daar in de baai. 

Eigenlijk wel zonde,  want  ja natuurlijk wilt iedere toerist in Thailand dit prachtige strand zien, maar met zoveel tegelijk is er echt niks meer aan.

Enfin, omdat het vandaag weer zo’n een bloedhete windstille dag is, zit er niet anders op dan het hele eind tot Phuket op de motor te doen waar we tegen theetijd in Chalong bay arriveren.

Maya Bay, voor de horde toeristen arriveren

Maya Bay  een uurtje later

TELAGA / LANGKAWI / MALEISIE 24 tot 26 maart

Van 26 tot 30 maart is het in Langkawi de ‘International Maritime and Aerospace Exhibition’, niet echt een toeristische aangelegenheid maar eerder een militaire beurs. Maar omdat we al een paar dagen verschillende piloten hebben zien oefenen met hun gevechtsvliegtuigen, willen we toch in Langkawi blijven tot de eerste dag van de exhibition en de eerste airshow meepikken.

Op de bewuste dag varen we dan ook tot vlak voor de luchthaven en ankeren daar voor een paar uur op de eerste rij. We hebben er een fantastisch zicht op de show en het is echt ongelooflijk om te zien wat voor kunsten die piloten uithalen met hun vliegtuigen. Het is ook luxe om dit mee te maken terwijl we rustig  in de kuip lunchen en het daarna gezellig maken  wanneer de crew van de andere twee boten die mee uitgevaren zijn aan boord komen.  

KUAH/LANGKAWI

Ik ben zomaar ineens een dag kwijt!!!

Ik was er zo zeker van dat het vandaag maandag is, maar het is potverdorie al dinsdag. Een sombere, druilerige,  broeiend warme natte dinsdag, die we dan maar stilletjes laten passeren.

TELAGA / LANGKAWI / MALEISIE 21 tot 23 maart 2013

We gaan eerst nog een paar dagen naar Telaga waar we hebben afgesproken met Henri en Mercè van SY-Delight.  We huren daar samen met hen een paar scooters en gaan kris kras door Langkawi rijden en ontdekken een heel ander Langkawi als we tot nu toe kennen. Langkawi heeft niet alleen een mooie kust, maar ook rijstvelden, schattige dorpjes en helemaal in het binnenland nog een echte jungle met hornbill vogels, apen en wilde zwijnen.  Maar eerst bezoeken we de crypte van de legendarische prinses Mashuri. De meeste attracties van het eiland zijn verbonden aan een legende in typische Maleisische stijl en Mahsuri’s tombe is waarschijnlijk de meest beroemde legende die veel Maleisische vrouwen trekt.

Het verhaal begint met de mooie Mahsuri (volgens sommige bronnen een prinses) die 200 jaar geleden geboren werd en trouwde met de liefde van haar leven in een tijd van conflicten met Siam. Haar echtgenoot moest kort na het huwelijk naar de oorlog en haar schoonmoeder, jarloers op Mahsuri’s schoonheid beschuldigd haar wraakzuchtig van overspel.

Tijdens het proces dat volgt pleit Mahsuri onschuldig, maar de dorpoudsten bevinden haar schuldig en veroordelen haar tot de dood door de dolksteek. Ze werd vastgebonden aan een paal en toen ze werd doorboord door de dolk, bloedde ze wit bloed, een teken van haar onschuld.

Met haar laatste adem vervloekt Mahsuri het eiland zeven generaties lang met tegenspoed. Iets later veroverd Siam het gebied Kedah en valt het eiland binnen. De inwoners van Langkawi steken daarop hun rijstvelden in brand en vergiftigen hun waterputten om de vijandige troepen te stoppen en tot op de dag van vandaag vind je nog steeds verbrande rijstkorrels na hevige regenval op de velden.

De legende van Mahsuri wordt verondersteld verantwoordelijk te zijn voor het ’relatief’ nieuwe succes van het eiland en te oordelen naar de groeiende welvaart heeft Langkawi de vloek overleefd. Mashuri’s tombe werd omgezet in een historische locatie en is nu echte treikpleister voor de maleisische toerist. Het omvat Mahsuri’s graf, een reconstructie van een traditioneel maleisisch huis, een theater  een ‘diorama museum’ die enkele van Mahsuri’s sieraden en het wapen dat haar vermoord heeft huisvest en een waterput waarvan gezegd wordt dat diegenen die hun handen in dat water dippen, gezegend worden met schoonheid.

Hornbill 

KUAH / LANGKAWI / MALEISIE 9 tot en met 20 maart

Als we dan eindelijk het juiste materiaal aan boord hebben, maakt Dirk de uitlaat van de motor en doet er gelijk ook een groot onderhoud aan.

Ondertussen ben ik begonnen aan nieuwe gordijntjes voor in onze living en keuken maar amaai, daar kruipt veel meer werk en tijd in dan ik gedacht had. Maar het resultaat mag er zeker wezen. Met de nieuwe vernis en de nieuwe gordijnen lijkt het wel of we een nieuwe boot hebben, althans van binnen dan toch.  We hebben nu ook witte in plaats van donkerblauwe gordijnen en dat maakt een enorm verschil qua licht en  ruimtelijk gevoel in de carré. Zo een groot verschil dat ik nu ook graag  een lichtkleurige overtrek wil maken voor de salon, maar daarvoor vind ik niet het geschikte stofke hier in Kuah, want ze hebben hier niets dan ouderwetse, saaie stoffen.

Enfin, een week verder zijn we eigenlijk weer helemaal gereed om verder te gaan, maar  we voelen ons ondertussen zo thuis in Kuah dat we elke dag wel een reden vinden om nog een dagje langer te blijven. Een avondje uit met de buren, de wekelijkse ‘sailor’s dinner’ en er valt wel altijd wat te doen…

LANGKAWI / MALEISIE

’s Morgens vertrekken we van dit mooie plekje bij een van de 99 eilandjes van Langkawi  richting Kuah. KoB is al een half uurtje geleden vertrokken, want die hebben haast  om boodschappen te gaan doen. 

Omdat we wind tegen hebben en de motor nu liefst niet gebruiken zigzaggen we  we heel het kanaal naar Kuah op. Dat duurt wel een heel pak langer dan in rechte lijn op de stad afgaan, maar nu we niet meteen naar Thailand kunnen gaan, zijn we ook helemaal niet meer gehaast, want we hebben onze afspraak in Thailand nu toch al gemist. Maar eigenlijk vinden we het wel plezant om nog eens zo aktief te zeilen, want dat kan hier niet dikwijls en uiteindelijk liggen we maar een klein beetje later  voor anker als wanneer we in rechte lijn zouden gegaan zijn.

REBAK MARINE / LANGKAWI/ MALEISIE

Vandaag verjaart Dick van de Kind of Blue en dat gaan we vieren in Rebak Marine. Ja zeg nu zelf, hoe kan je nu beter je 65 ste verjaardag vieren dan met een drankje in je hand, met je voeten in het zwembad en een schitterend uitzicht over Langkawi.

We komen er een stukje na de middag aan, maar zijn net op tijd voor de taart die door het ‘Rebak Marine Resort’ wordt geschonken. Ja stel je voor zeg, wat een mooie attentie toch. Nu de taart wordt meegenomen naar het zwembad waar druk gevierd wordt, want er is nog een jarige onder de cruisers.

De volgende dag, voor we de marina weer uitgaan is wel erg druk. Ik draai drie machines was en profiteer van de luxe om die in de droger te drogen. Dirk kruipt met de assistentie van Dick de mast in en kijkt alle verstaginen nog eens goed na. Dan verwisselen we de reserve genua met het gerepareerde voorzeil en tot slot ontzilten we nog eens gauw het dek en de kuip met zoet water. In princiepe zijn we dan klaar om terug naar Thailand te zeilen, ware het niet dat er weer een nieuw probleem op de proppen is gekomen. Er komt (zee)water binnen in het motorruim via de uitlaat. Dus in plaats van de marina uit en richting Thailand, wordt het de marina uit en weer richting Kuah, om dit eerst te maken. Maar omdat we vandaag niet meer voor het donker in Kuah geraken, ankeren we ergens tussen de 99 eilanden van Langkawi en hangen voorlopig voor een laatste keer aan ons anker naast de Kind of Blue. Dick en Anita vertrekken namelijk binnen een paar dagen richting Singapore en gaan van de zomer de oversteek naar Zuid Afrika maken.

KUAH/LANGKAWI/MALEISIE 27 februari tot 5 maart

Na een hele dag op trot te zijn geweest – we hebben een auto gehuurd en zijn daarmee naar een haulout wezen kijken, dan langs de rigger geweest, vervolgens helemaal naar de andere kant van Langkawi gereden om een informatie in de jachthaven van Telaga, langs de winkel, langs een werkhuis om de generator te laten reviseren – drinken we voor het eten een heerlijke teh o ice kosong (ijsthee zonder melk noch suiker) in de eettent vlak bij het dinghy dock en geraken er aan de praat met een symphatieke Maleisische. Ze vertelt ons dat ze nog maar net een maand met haar gezin in Langkawi woont en dat zij net als haar man dokter is. Ze hebben 3 kinderen en terwijl ze wacht tot haar twee zonen klaar zijn met hun tennisles, profiteert ze even van een klein gestolen  uurtje voor haarzelf met een pasta carbonara  . De jongste dochter is thuis met de meid en manlief is nog aan het werken in het ziekenhuis. We babbelen wat over koetjes en kalfjes en wanneer zij vertrekt om de jongens af te halen van de les bestellen we wat te eten. Per uitzondering kiezen we het duurste wat op de menu staat: biefstuk met frietjes en visfilet met aardappelpuree. Ja, af en toe mag dat wel eens want  altijd maar rijst of noedels wordt ook zo  eentonig. Maar als we de rekening krijgen verschieten we serieus, niet omdat ze zo hoog is, maar omdat ze al betaald is door de dokteres!

Wanneer we ons Bieke aan het dinghy-dock opzoeken om weer naar de boot te gaan krijgen we een tweede verrassing. Het water staat zo laag dat onze bijboot midden in de modder ligt.  Haar weer vlot krijgen is een echte vettige klusje en we houden ons voor om vanaf nu het tij beter in het oog te houden en er rekening mee te houden als we naar de kant willen.

Op een zeker morgen vinden we water in de bilge. Groen water dat niet al te fris ruikt en …ja wacht eens effe, heel de boot stinkt eigenlijk een beetje naar beer… Ons eerste gedacht is dat de vuilwatertank stuk is. Op de Narid zijn er twee toiletten, eentje die we rechtstreeks in zee doorspoelen en eentje die verbonden staat op een vuilwatertank. Nu gebruiken we die laatste toilet bijna nooit (die natte cel doet dienst als opslagruimte en alleen als we op de droge staan nemen we die wc in gebruik) en hebben we er ook al dikwijls aan gedacht om die vuilwatertank ( beerput) uit de boot te flikkeren, omdat we de ruimte die deze 130 L tank inneemt goed zouden kunnen gebruiken als extra berging.  Maar omdat je in Turkije en Nederland (en ondertussen waarschijnlijk heel europa) verplicht bent om zo’n tank aan boord te hebben, sleuren we die dus al de hele tijd mee. Maar nu ze lekt kunnen we er ons eindelijk vanaf maken zonder schuldgevoelens.  We ontkoppelen alle darmen ervan en jongens jongens toch  dat stinkt, want natuurlijk hebben we de tank leeg gemaakt, maar er blijft toch altijd een bodempje  drap inzitten. Als we de tank uit de bank tillen, zien we nergens een lek of mankement…dus dat groene water moet van ergens anders komen. Als we dan verder zoeken, vinden we toch de oorzaak.  De verwarming is stuk en het groene/bruine water is koelvloeistof.  Dus wat doen we met de afvaltank? Omdat we ze hier moeilijk kunnen dumpen, plaatsen we die uit ellende terug en sluiten alles weer aan.  Nu blijft alleen nog het raadsel over waarom de boot zo stinkt…maar dat blijkt niet zo moeilijk. Om een of andere reden stond er geen water in de siffon van die wc die we nooit gebruiken en ja, dan krijg je natuurlijk kwalijke geurtjes in huis.

We brengen ook onze genua terug naar de zeilmaakster met de vraag of ze even de naden die zijn losgekomen ( en  waar we vorige maand hebben over gekeken)  kan stikken. Maar Erria heeft daar zo’n berg zeilen in haar atelier liggen die allemaal dringend moeten gerepareerd worden, dat ze voorstelt dat we ons zeil zelf maken op haar stikmachine. Nu over dat voorstel moeten we niet lang nadenken.

Terwijl we in Kuah liggen, vlieg ik een dag heen en weer naar Kuala Lumpur. Onze paspoorten ophalen in de Belgische ambassade. Misschien herinner je je nog dat we afgelopen december in Singapore nieuwe (reis)passen hadden aangevraagd en die hebben laten doorsturen naar Maleisië  Wel die liggen daar nu al een poosje op ons te wachten en het wordt dus tijd om die eens te gaan ophalen. Om 11.30 am neem ik de eerste vlieger naar KL waar ik iets voor één uur aankom.  Omdat ik honger heb gekregen van dat vliegen eet ik eerst snel een hapje in de McDonalds op de luchthaven en begin dan aan een race tegen de klok. Voor mijn neus vertrekt juist de bus naar het het centrum van de KL en de volgende bus laat niet lang op zich wachten, maar vertrekt pas als die vol zit en dat duurt drie kwartier. Als je dan nog eens rekent dat het een uur rijden is tot KL Centraal, is het al 15.00 uur gepasseerd wanneer ik er arriveer. Vandaar is het zoeken naar het monorail station en nog eens 5 haltes met de monorail trein. Op de trein laat ik me dan vertellen hoe ik moet lopen tot aan de ambassade, maar op het stadsplan ziet dat er toch net iets anders uit als in het echt. Ik vraag aan verschillende mensen de weg, maar niemand weet waar de Belgische ambassade is en de Jalan Pinang blijkt heel lang. Uiteindelijk kom ik een slimme taxichauffeur tegen die de ambassade even op internet via zijn smartphone opzoekt en me vertelt dat ik op een verouderd stadsplan zit te kijken en de ambassade ondertussen  naar 2 straten verder  verhuisd is en me er  tenslotte om 16.40 u voor de deur afzet. Oef gevonden …en nog juist 20 minuten voor ze sluiten! Mission accomplished met nog juist genoeg tijd om even langs de Petronas torens te gaan voor ik weer de subway, de bus en het vliegtuig moet nemen  om om 22.30 weer in Langawi te staan waar Dirk me van de luchthaven komt afhalen.

Terwijl ik even naar KL ben, zit Dirk letterlijk en figuurlijk in de stront. De afvoerbuis van de toilet die rechtstreeks in zee loost is namelijk helemaal versropt en er geraakt niks meer door. Dirk heeft een paar uur nodig om de darm weer zuiver te krijgen en als ik zijn verhaal zo hoor ben ik maar wat blij dat ik niet thuis was. Gelukkig maar dat Dirk zijn humeur weer opgeklaard is tegen dat ik terug ben.

KUAH/LANGKAWI

Ik ben zomaar ineens een dag kwijt!!!

Ik was er zo zeker van dat het vandaag maandag is, maar het is potverdorie al dinsdag. Een sombere, druilerige,  broeiend warme natte dinsdag, die we dan maar stilletjes laten passeren.

TERUG NAAR MALEISIE

Geduld is een schoon deugd, want vandaag staat er in tegenstellig tot gisteren een lekker windje, alleen … het komt iestjes uit de verkeerde richting, pal op de neus.  Met deze wind geraken we dan ook onmogelijk in Ko Lanta of Ko Muk, de eerste tussenstop die we gepland hadden.  Maar als we heel scherp aan de wind varen geraken we wel bijna bij Ko Rok Nok, tenminste als we  in de namiddag beginnen met opkruisen en nadien de motor nog bijzetten om recht in de wind te kunnen varen zodat we het op het laatste moment toch niet alsnog het eiland missen.  Door zo te slalommen maken we uiteraard wel een heel pak meer mijlen als gepland en komen dan ook pas ’s nachts aan. Als we dan eindelijk bij Rok Nok zijn, weten we het niet goed. Waar zullen we het anker uitgooien. Volgens de pilot liggen de moorings aan de oostkant van het eiland maar van die kant komt de wind ook en die is inmiddels serieus aangetrokken. We gaan er toch eens gaan kijken, maar zijn nog niet tegoei  de hoek om of de swell is bijna een meter hoog, dan maar rap terug naar de westkant en daar ergens een plekje zoeken om te ankeren. Dirk had daar aan die kant bij het naderen van het eiland ergens een kleine doorgang gezien waar we misschien wel kunnen gaan liggen. Vooraan in de doorgang laten we ons anker vallen en liggen hier uiteindelijk niet slecht  tussen de twee eilandjes Rok Nok en Rok Nai. Er staat wel veel stroming in het kanaaltje maar er is geen swell en we liggen er goed beschut tegen de wind die uit het oosten komt. 

Omdat we wel tamelijk dicht bij een rif liggen, maken we dat we hier weg zijn voor de stroom keert ( en dus ook de boot draait) om 5 uur ’s morgens. Net zoals gisteren staat de wind niet goed voor onze koers en moeten we de hele dag zigzaggen naar Langkawi waar we net na zonsondergang arriveren.  Doordat de wind niet ideaal stond  voor deze trip hebben we er twee lange dagen over gedaan, maar wel maar twee en geen vier zoals we dachten nodig te hebben.

De volgende dag zeilen we van Telaga in het westen van Langkawi nog een paar uurtjes naar Kuah, de hoofdstad ( hmmm, lijkt eigenlijk eerder op een rustig ingeslapen dorpje, maar enfin) van het eiland.

CHALONG

Tegen 11.30 zijn we helemaal klaar om terug naar Langkawi/Maleisie te zeilen. We schatten daar zo’n vier dagen voor nodig te hebben en willen daar dan niet te lang in Langkawi  bijven. We willen namelijk snel terugkomen voor nog eens een maandje Thailand.

Alleen staat er vandaag geen vleugje wind, helemaal niks...en stellen het vertrek dan met een dag uit.

CHALONG

               

We laten ons weer uit Thailand uitstempelen, halen nog een dieselfilter op gaan gedag zeggen in Boat Lagoon tegen Frans en Dick & Anita. Nog eventjes langs de winkel een beetje eten  inslaan lukt niet meer vandaag, maar dat doen we morgenvroeg dan wel, vlak voor we vertrekken.

TERUG NAAR DE DOKTER

‘s Morgens vroeg varen we terug naar Chalong, daar aangekomen huren we meteen en scooter en rijden gelijk door naar de dokter in het hospitaal. ‘T Is dat de kuur antibiotica bij Dirk niet heeft aangeslagen en  onze visums (on arrival) voor Thailand morgen al vervallen  en we morgen dus  moeten uitklaren en verondersteld worden om dan meteen te vertrekken. En om in Maleisië niet helemaal opnieuw te beginnen met een andere dokter, haasten we ons vandaag nog gauw naar het ziekenhuis.

Nu staat het Bangkok Hospital te Phuket erom bekend om altijd meteen heel grondig te werk te gaan en omdat de ontsteking bij Dirk eigenlijk al genezen moest zijn, wilt de dokter terstond een colonoscopie uitvoeren. Enfn ttz, hij wilt Dirk morgen laten terugkomen voor een colonoscopie, maar omdat we morgen al moeten uitklaren wordt de colonscopie gelijk voor in de late namiddag gepland. Dus om het spijsverteringsstelsel zuiver te krijgen voor het onderzoek krijgt Dirk meteen een fles water voorgeschoteld met een straf laxeermiddel en binnen de vier uur is zijne darm volledig gespoeld en zuiver. De scopie  toont  duidelijk dat het  stuk  darm voor de endeldarm ontstoken is maar dat er  verder niets ergnrs aan de hand is. Nog eens een kuur andere anitbiotica zou de ontsteking echt  moeten genezen. 

Om 3 pm waren we aangekomen in het ziekenhuis en tegen 9.30 pm mag ik Dirk, nog groggie van de verdoving terug meenemen naar huis. Omdat hij nu zelf niet mag rijden, zet ik hem achterop de scooter en al een geluk dat hij nog goed versuft is, want voor mij is het toch eventjes aanpassen om in dit drukke verkeer te rijden. Maar  tegen dat ik de swung weer te pakken heb, komt Dirk terug tegoei bij zijne positieve en wenst meteen dat de verdoviing nog ietsjes langer had geduurd.

AO PO 18 en 19 feb

We hebben ons laten vertellen dat Ao Po, in het noorden van Phuket,  zo een leuk plekje is, heel rustig en nog helemaal niet toeristisch en willen daar eens gaan kijken. Nu is er eigenlijk niet genoeg wind om te gaan zeilen, maar omdat de batterijen dringend moeten bijgeladen worden( de laatste dagen was het te bewolkt voor de zonnepanelen om ons stroomverbruik bij te houden) en we de motor zowiezo moeten starten, vinden we het leuker om dan gelijk te gaan varen dan de motor alleen maar te laten draaien om de batterijen te laden.

Onderweg, wanneer we plots toch een streepje wind krijgen en de zeilen gelijk uitpakken, krijgen we  een niet zo plezante verrassing. Twee naden van onze pas herstelde genua scheuren van voor tot achter open! Dejû toch... en er was nog helemaal niets te zien aan die bewuste naden toen we het zeil voor reparatie binnenbrachten.

In Ao Po aangekomen willen we het zeil meteen effe met de hand naaien (onze stikmachine kan dit zware materiaal niet aan en zigzagt ook niet) maar omdat dit toch veel meer werk is dan eerst gedacht, halen we de reserve genua terug uit en besluiten om de zeilmaakster terug te gaan opzoeken.

Wat Ao Po betreft: het is er inderdad heel erg rustig. We liggen in een grote baai waar wel zeker 80 moorings liggen, maar met ons inbegrepen maar 3 zeiljachtenen een paar vissersboten. Eigenlijk een beetje onbegrijpelijk, want in tegenstelling tot Chalong, heb je hier helemaal geen zeedeining en lig je hier echt op je gemak. Maar voor de rest valt er aan de kant wel  niks te beleven. Een marina voor superjachten met een klein barreke, 1 winkeltje en dan heb je het zo wat gehad.  

AO CHALONG 14 tot 17 feb

In de namiddag  zeilen we terug naar Chalong en de volgende morgen gaan we terug naar het hospitaal. Dirk heeft namelijk al een paar dagen last van zijn darmen. Het begon met een verstopping, die snel opgelost was met een laxeringsmiddel, maar niets deed aan de zeurende pijn in zijn buik. Nu klinkt naar het hospitaal gaan wel ineens erg drastisch, maar als toerist heb je niet veel keus, want daar weet je tenminste dat je door een dokter behandeld wordt en niet door een of andere medicijnman. Enfin, net als bij de oogarts gaat het nu ook erg vlot in het ziekenhuis en wordt een ontsteking aan het laatste stukje van de dikke darm als diagnose gesteld. Vijf dagen antibiotica en het zou genezen moeten zijn en als dat niet het geval moest zijn, dan moet Dirk eventjes terug komen.

Terwijl Dirk  uitziekt ga ik een dagje naar Phuket Town. Gewoon eens lekker op mijn eentje een stadje doen en je kan niet geloven hoe plezant dat eens is om ongestoord naar alles wat je wilt zien op je gemakje te kijken, zonder dat er iemand naast je staat te zuchten of aan je arm staat te trekken om voort te gaan. (Dirk zit hier wel te protesteren dat ik juist hetzelfde doe in een doe-het-zelf of candy store voor boten = botenwinkel)Soit, Dirk moet niet klagen, want die vindt het heerlijk om eens rustig alleen aan boord te zijn zonder gezaag aan zijne kop en voelt zich tegen de avond  al wat beter.

Voor de slotavond van het ‘Chinese Nieuwjaar en Phuket Festival’ hebben we met Dick, Anita en Frans afgesproken in de stad waar een gezellig straatfeest aan de gang is en allerlei lekkers verkocht wordt zoals bijvoorbeeld

Een kakkerlakje Frans?

Ja hoor, die zijn lekker knapperig.

FREEDOM BAY EN NAI HARN 11 tot 13 feb

We staan heel laag met ons drinkwater en omdat het moeilijk is om in Patong aan water te geraken , maken we ons klaar om terug naar Chalong te varen maar krijgen een veel beter voorstel van Werner van de boot ‘Fee’. 
Als we 1 baai terug varen namelijk naar Freedom bay, waar het water veel zuiverder is dan in de baai van Patong, dan wilt hij onze tanks rechtstreeks vullen met zijn watermaker. Ja watte, als dat niet gemakkelijk is!

Dus in Freedom Bay aangekomen leggen we ons langszij de Fee, start Werner zijn watermaker die van het zeewater tegen 80 liter per uur drinkwater maakt en pompt dat rechtreeks in onze tanks. Na 4 uur zitten we weer helemaal vol. Tanks gevuld, jerrycans gevuld en alle lege flessen die we nog aan boord hadden tot de nok gevuld zonder dat we 3 keer op en af naar de kant moesten en al die 320 liters water  zelf aan boord moesten sleuren. Wat een luxe toch!!!

Na twee dagen Freedom Bay doen we nog een dagje Nai Harn en kabbelt het leven rustig voort aan boord tot we eindelijk het goede nieuws ontvangen waar we al een tijdje op zitten te wachten.
Ons Ma (Dirk zijn moeder) is weer uit het ziekenhuis.
Toen we in Thailand aankwamen kregen we bericht dat Ma was opgenomen en ernstig ziek was. Na een week testen en onderzoeken werd ze uiteindelijk geopereerd en  nu, 3 weken later is ze weer thuis en maakt het wel. Ze moet nog wel herstellen van de operatie maar alles ziet er goed uit.

PATONG 2 tot 10 feb

Patong ligt maar een 8 mijltjes ten noorden van Nai Harn, maar de baai is veel dieper uitgesneden en is op het ogenblik swell-vrij :-) Ook is hier een lange jetty waar we de dinghy aan vast kunnen knopen en hoeven we dus geen beachlanding te maken om aan land te gaan. Plus het is hier lekker toeristisch en ik weet dat de meeste cruisers daar een bloedhekel aan hebben, maar zo af en toe mag er toch wel eens wat leven in de brouwerij vinden wij.
We duiken hier dan ook meteen het nachtleven in maar tot onze grote verbazing gaat het er eigenlijk maar rustig aan toe. Nochtans doen de Thaise meisjes, nee sorry jongens of eigenlijk... ‘ladyboys’ erg hun best om de stemming erin te krijgen, maar echt veel respons krijgen ze niet. Wel heel veel beziends, maar daar stopt het dan ook bij.

de mooiste vrouwen hier zijn eigenijk mannen, of ooit man geweest

Omdat ik al een paar dagen last heb aan mijn rechteroog en er nog maar wazig door kan zien, gaan we naar de oogarts in het Bangkok Hospital te Phuket. Maar amaai watte , is me dat een mooi, sjiek ziekenhuis seg; Het lijkt eerder op een hotel of een groot welnesscenter. Hier hebben ze geen wachtkamers, maar lobby’s met zetels waar je makkelijk kan in onderuit zakken maar daar niet veel tijd voor krijgt, want lang moet je hier niet wachten op de dokter. Door een hostess wordt je begeleid naar de betreffende afdeling en alle afdelingen zijn netjes van elkaar gescheiden en zijn als kleine praktijkjes in een groot gezondheidscentrum. Het is zoals het hoort - maar je niet zomaar verwacht in Thailand - spic en span proper en ze hebben hier alle moderne apparatuur in huis. Er is alleen één minpuntje aan heel het verhaaltje; we verstaan de dokter zijn Thais-Engels zo héél moeilijk. Maar we begrijpen toch dat ik een kras op mijn oog heb en een bacteriële ontsteking. Ik krijg twee verschillenden oogdruppels mee en een afspraak om achter vijf dagen op controle te komen.

In Patong blijven we dan enkele dagen liggen. Een dagje winkeltjes kijken, een dagje terrasjes doen, een dagje zomaar wat rondslenteren en flanneren. Een dagje rustig aan boord en een dag met de buitenboord motor van de dinghy klooien. Ja, we hebben precies een déja vu, of een sterk vermoeden dat de bb-motor niet van Thailand houdt. Een jaar lang heeft die gedraaid zonder problemen en terug in Thailand stopt die er zomaar ineens weer van de ene op de andere dag mee. Een halve dag - natuurlijk juist de warmste helft van de dag - zit Dirk er aan te werken; motor open, alles nakijken, carburateur zuiver maken, met als enige resultaat: een zonnesteek! Ja zelf na bijna 5 jaar is de zon nog steeds onverbiddelijk zonder pet of T-shirt. De volgende dag krijgt Dirk de motor anders toch wel weer aan de praat met een nieuwe bougie. Zeer vreemd want de andere bougie was nog geen maand oud, maar de motor doet het weer en zelf beter als ervoor.

Wanneer ik op controle ga bij de oogarts - ver zie ik weer alles klaar en duidelijk maar dichtbij is het nog allemaal wazig - laat Dirk ook eens diep in zijn ogen kijken en blijkt ook krasjes op zijn ogen te hebben veroorzaakt door wind of zand. Maar na een paar dagen oogdruppels zijn de krasjes snel genezen.

Voor het Chinese Nieuwjaar zijn we een dag te vroeg bij de ‘Wat Chalong’, de grootste boeddhistische tempel op Phuket. Het is inderdaad morgen pas nieuwjaar, maar we hadden gehoord dat de festiviteiten vandaag al zouden beginnen. Maar de Chinese gemeenschap is toch alvast in feeststemming om het jaar van de slang op 10 februari in te luiden.
　

wierrook stokje branden

de drie wijzen

stukje bladgoud op bouddha plakken

Wat Chalong

NAI HARN 29 jan tem 1 feb

De swell wordt er niet beter op in Ao Chalong. In tegenstelling zelfs en dinsdag zijn we het zo beu dat we naar de andere kant van Phuket varen. Nai Harn, de eerst baai aan de zuidwest kant van het eiland en vermits de wind en de zee deining van het oosten komen, zou het hier aan de westkant rustig moeten zijn. Maar eerlijk gezegd, is het hier al even erg.

Enfin, de vernis en de verfborstels worden dan maar weer weggeborgen en de stikmachine wordt uitgepakt om voor de zoveelste keer de buiskap te repareren. Een van de ritssluitingen aan de venster is stuk maar als we dan toch bezig zijn, willen we gelijk alle vier stuks vervangen, want de huidige hebben geen begin en einde en zijn erg lastig in gebruik.Voor de derde keer stikken we dus nieuwe tiretten in de buiskap en je zou dan denken dat dat ondertussen heel vlot gaat, maar nee hoor...we zijn er weer 2 halve dagen en een volledige dag mee zoet. ‘T is dat we onderwijl hier en daar nog een naad tegenkomen die los zit en die wordt dan ook meteen weer gestikt natuurlijk. Maar al bij al hebben we toch al wat bijgeleerd. We maken namelijk geen ruzie meer tijdens het stikken van de buiskap. Ik draai alleen nog maar aan het wieltje - we hebben een oude Singer zonder motor maar met een zwengel rechts aan de machine waar met de hand moet aan gedraaid worden - zodat Dirk dan zijn twee handen vrij heeft om die onhandig grote buiskap onder de naald te begeleidenen. Ondertussen bijt ik mijn tong in honderd stukjes om maar zeker geen commentaar te geven van hoe ik het zou stikken.

Nai Harn op zich is een hele mooi baai, maar op het ogenblik alles behalve gezellig door het constante geschommel aan boord en van boord kunnen we met dit weer niet omdat we simpelweg niet aan land geraken. De wind die er op het ogenblik staat, creeert een branding op het strand, waar we met ons nieuw Bieke niet echt goed door durven. Met ons 3,3 pk bb-motorke gaan we namelijk niet zo snel en zo’n golf kan je dan gemakkelijk over kop doen slaan en met een rubberboot zitten we daar iets minder mee in als met onze houten dinghy van minstens 50 kilo. Dus waneer de buiskap klaar is wil ik hier dan ook zo snel mogelijk weg voordat ik het lopen verleer.

AO CHALONG / PHUKET 24 tot 28 jan

Als we ons dan geinstalleerd hebben in Ao Chalong, huren we een scooter om naar Rolly Tasker te gaan. De grootste zeilmaker/rigger in heel zuidoost Azie. En groot is Rolly Tasker inderdaad, maar we komen toch van een kale kermis weer thuis.

Een nieuwe stagspanner is zowat het belangrijkste wat op ons lijstje staat. We hebben dan wel inderdaad een nieuwe spanner in de Filippijnen laten maken, maar dat is maar een voorlopig geval gemaakt uit gewoon staal, dat nu tegen 100 per uur aan het roesten is. Nu hebben we alleen maar de body nodig van de spanner, maar dat kunnen we in Rolly Tasker niet kopen. Het is alles of niets en bovendien in Chinees roestvrijstaal, wat bekend staat als goedkope prul, waar ze hier een fortuin voor vragen. ‘Ja’ legt de rigger ons uit ‘de eerstvolgende rigger is ofwel in Darwin ofwel in Qatar, dus we kunnen het ons veroorloven om de prijzen zo hoog te zetten.


Kapjes voor op de einden van de zalings is ook een belangrijk onderdeel dat hoognodig vernieuwd moet worden, maar we krijgen te horen dat Rolly Tasker geen zaken meer doet met de masten fabrikant Z-spar. Neem zelf maar contact op met Z spar en veel geluk ermee.

Een blokje voor in de giek van 35 mm evenals het asje waar het blokje op zit kunnen we ook vergeten. En voor het kapotte blok dat boven in de mast zit hebben ze hier ook geen vervanging. Dat laatste kunnen ze wel zelf maken voor ons, maar daar moeten we toch eens eerst over nadenken.

Dan hadden we ook nog graag een nieuwe gasveer gehad voor de giekophouder. Die veer is een tijdje geleden stuk gegaan en we zeilen sindsdien zonder giekophouder, wat geen enkel probleem oplevert, maar toch zouden we graag heel de mast en rigging weer in zijn originele staat herstellen. Maar natuurlijk...verkoopt RT ook geen gasveren. "Ga maar eens in de industrie kijken, daar gebruiken ze dezelfde gasveren’ wordt ons aangeraden.

Tot slot moeten we de voorraad plastic kogellagers voor de grootzeil-uitroller een beetje aanvullen en die hebben ze in alle maten, maar daar hebben we nu juist de maat niet van genomen. Och, voor dat laatste springen we nog wel eens binnen als we in de buurt zijn. Voor al de rest gaan we eerst eens bij onze Belgische rigger informeren, want ik denk dat ze hier in Phuket vergeten zijn dat het tegenwoordig geen enkel probleem meer is om dingen via de post van overal ter wereld naar Thailand te versturen en we hebben sterk het vermoeden dat ze in België (waar veel concurrentie is) veel betere service verlenen en betere prijzen hanteren.

Als we klaar zijn in RT, enfin klaar...rijden we door naar Boat Lagoon Marine op bezoek bij Dick en Anita van Kind of Blue. Ja ja, die Dick en Anita, waar we in augustus afscheid van hebben genomen toen we naar de Filippijnen gingen. Wij zouden na een paar dagen Palawan naar Zuid Afrika zeilen en Kind of Blue is helemaal onder Borneo door, via Singapore naar Thailand gevaren en na zoveel maanden is het echt heel leuk om hen terug te treffen en moet er veel bijgepraat worden. In Boat Lagoon komen we ook Rob en Mieke van de ‘Stamper’ en Drew en Lili van ‘Revelation’ tegen en het is echt wel plezant om hen allemaal terug te zien.
Nu zijn Dick en Anita al eventjes in Thailand en hebben hier in Boat Lagoon een refit gedaan aan hun Kind of Blue. De romp is opnieuw geschilderd, de hele binnenkant staat weer vers in de vernis en alle oneffenheden zijn uit de kuip verwerkt en KoB ziet er echt schitterend uit. Helemaal weer als nieuw. Kijk maar eens op

www.kindofblue.info.
Van zondag af draait de wind een beetje en komt er een heel vervelende zee deining de baai van Chalong binnen. Een beetje ambetant om bij te vernissen want daar ben ik terug aan begonnen nadat ik de KoB heb gezien ;-)
　
　

PHI PHI DON - PHUKET

Toch wel heel wisselvallig hoor dat weer hier, maar vandaag klagen we niet. We beginnen de laatste etappe naar Phuket met een beaufoortje of 5 en natuurlijk zwakt dat in de loop van de dag wel weer af, maar vandaag hebben we niet zolang wind nodig, want ietjes na de middag komen we aan op bestemming: Ao Chalong in het zuidoosten van Phuket.

De baai ligt goed vol en het is zoeken naar nog een plekje niet te ver van de kant, maar zoals altijd vinden we wel wat.

Hier in Ao Chalong plannen we een week of zo te blijven. Je kan hier namelijk bijna alles vinden voor de boot en we zouden graag eerst alle noodreparaties definitief willen oplossen voor we verder gaan.

Chalong pier

KO MUK - PHI PHI DON

We hebben bijna 11 uur nodig om de 41,5 mijl af te leggen naar Phi Phi Don maar geraken er toch nog netjes op tijd, vlak voor zonsondergang. Onderweg waren we anders wel bijna gestopt bij het eiland Lanta omdat we de motor weer moesten starten, maar net wanneer we een baai wilden indraaien pikte de wind op, zodat we toch zijn doorgegaan. 

stak ons met een rotvaart voorbij, maar speelde wel vals want had de motor bij staan

KO PHETRA - KO MUK

We zijn vroeg vertrokken, maar het gaat zo langzaam dat we nog een extra tussenstop inlassen in Ko Muk. Daar liggen we dan weliswaar al in de vroege namiddag voor anker, maar als we verder wilden geraken moesten we de motor starten. Trouwens, nu kunnen we nog eens lekker gaan zwemmen en proberen onze menu voor vanavond te upgraden met vis. 
Helaas, het wordt een boerenomelet met zelfgebakken brood. 

KO ADANG - KO PHETRA

Bedoeling was om van de Butang groep naar Koh Rok te zeilen en van daar naar Phuket, maar omdat de wind niet goed zit om in Koh Rok te overnachten, moeten we onze plannen dus wijzigen. We gaan dan eerst naar Ko Phetra, dan Phi Phi Don en dan pas Phuket. Is een omweg en een dag langer, maar we zijn nu eenmaal afhankelijk van weer en wind.

De zeildag begint veelbelovend met een mooi windje, maar het duurt weeral maar tot de middag. Nochtans was er voor de hele dag tamelijk wat wind voorspeld...Spijtig want ondertussen is het te laat om toch nog volgens het eerste plan te zeilen.

Tegen de avond arriveren we bij Ko Phetra en hoewel we hier nu al twee keer gelegen hebben (in 2012) blijft deze muur van rots toch indrukwekkend. Net voor het donker gaat Dirk met de harpoen nog op jacht naar een lekker avondmaal, maar euh...het wordt spaghetti vanavond.

Ko Phetra

KO ADANG

Ko Adang behoort tot de Butang eilandengroep, een groepje van 8 eilanden en -tjes op maar  amper 25 nm van Maleisië. Volgens de Pilot hebben de Butang eilanden de mooiste koraaltuinen van de hele omgeving. Het is inderdaad ook  heel mooi snorkelen en als we volgende maand terugkomen van Thailand (we hebben geen visa dus mogen maar een maand blijven) gaan we zeker de andere eilanden van deze groep uitgebreid verkennen.

TWEEDE POGING

Vandaag proberen we nog eens om naar Thailand te zeilen en er staat nog altijd serieus wat wind, maar toch al een beaufort minder als de 8 bf van gisteren. Maar met die 30 knopen wind in onze rug zijn we zo in Ko Lipe, een van de eerste eilanden van Thailand.

Omdat het moeilijk ankeren is in de baai van Ko Lipe ( het is er 20 m diep) hangen we ons aan een mooring, maar blijven er misschien juist geteld 30 minuten liggen. Het eilandje ziet er anders wel leuk uit vanaf een afstandje maar de baai is erg druk en lawaaierig door het af en aanlopen van ferryboten die hun vrachtje op een platvorm in de baai droppen vanwaar de toeristen met longtails naar de kant worden gebracht. Bovendien voelen we ons ook niet zo veilig aan de mooring, want we zien dat onze buurman die ook aan zo’n gratis mooring hangt, de zijne moet delen met een ferryboot. Die ferry trekt zich er niks van aan dat die mooring al bezet is en gaat er gewoon mee aanhangen en wij zien dat nu niet meteen zitten om de onze zomaar te gaan delen met zo’n groot log schip. Dus voor de customs ons gezien hebben en we hier ook nog eens moeten inklaren aan € 50 terwijl het in Phuket gratis is, gooien we gauw los en varen 4 mijl verder naar het volgende eiland.

longtail

Vlak achter het hoekje ligt Ko Adang waar het zalig rustig is. We gaan er aan de westkust van het eiland liggen en ook hier is de ankerplaats  tamelijk diep, maar in 14 meter kunnen we toch wel makkelijk achter ons eigen anker liggen. Het water hier is echt  helder en wanneer we vernemen dat we langs een mooi rif liggen, besluiten we om hier morgen een dagje te blijven rondhangen.

NAAR THAILAND OF EUH...TOCH NOG NIET

Om elf uur gaan we ankerop en twee uur later liggen we op exact hetzelfde plekje weer voor anker!
Ik durf het eigenlijk niet goed schrijven na al mijn gezeur over te weinig wind in Azië, maar vandaag staat er een beetje teveel. In het begin dachten we van yess!...eindelijk wind om nog eens lekker te zeilen, maar die wind die bleef maar aanwakkeren tot 40 knopen en toen hadden we iets van...hmmmm....dat is nu toch wel een beetje te veel om nog plezant te zijn. Als je nu al een heel eind onderweg zijt en je krijgt dan ineens 40 knopen wind in uwe nek, ja, dan reef je de zeilen en gaat gewoon door, maar als je amper 3 nm van een goed beschutte ankerplek bent en er is niemand die op je wacht, ja, dan keren wij gewoon terug. Nu als we bijna terug zijn, dan vinden we onszelf maar ‘chickens’ en gaan er nog eens voor, deze keer vlak langs de kust van Langkawi, maar het blijft 40 knopen waaien en het kan echt wel hoor, maar uiteindelijk vinden we het niet nodig om zomaar voor het plezier ons bootje en materiaal onnodig te stressen. Dus na een rondje van 8 mijl liggen we weer rustig voor anker.

KUAH (NOG STEEDS IN LANGKAWI) 8 tot 16 jan

Van het grootzeil zijn er enkele naden losgekomen - de draad is gewoon vergaan door de zon - en stukken sunbrella van de genua moeten vernieuwd worden, plus ook hier en daar een naadje. Omdat de zeilmaakster het erg druk heeft, halen we zelf de oude stiksels uit de zeilen en de stukken vergane sumbrella. Maar ondanks dat de helft van het werk nu al gedaan is, moeten we toch nog een week wachten tot de zeilen weer klaar zijn.

Nu zo erg vinden we dat niet, want tot zaterdag zouden we al zeker in Kuah blijven. Onze Marc (Dirk zijn  broer) en Ingrid trouwen dan  en hebben  een skypeverbinding geregeld in het gemeentehuis zodat wij er een beetje bij kunnen zijn tijdens de  trouwerij. En omdat de internetverbinding in Kuah meestal uitstekend is, blijven we zeker tot zaterdag hier. Maar natuurlijk, net die zaterdagnacht - we staan 7 uur voor op België - wanneer je zou denken dat ofwel iedereen al slaapt of op stap is, is de skypeverbinding zo slecht dat we de helft missen. Echt spijtig maar een dikke proficiat met jullie huwelijk Marc & Ingrid!

De rest van de week kabbelt het leven rustig voort bij temperaturen van 33°C overdag, 25°C s nachts en een vochtigheidsgraad van 70% pffffffff als er dan geen zuchtje wind staat is het soms echt wel warm zenne.

Lunch: rijst met kip of vis of soms gestoofde buffel en groenten: 1,5 euro

Ontbijt: Roti canai, 0,25  euro per stuk

LANGKAWI 1 tot 7 januari

Van Rebak gaan we naar Telaga in het westen van Langkawi. Daar gaan we diesel tanken en zijn daar gelijk een paar dagen met bezig. 
‘Zo lang om een beetje diesel te tanken? ‘hoor ik je al denken
Ja kijk, dat kan natuurlijk in een paar minuten, maar in Maleisië is de diesel gesubsidieerd en als toerist krijg je maar 20 liter per dag aan die gunstige prijs. En omdat we nu niet meer zo persé snel in Thailand moeten zijn, gaan we alle dagen 40 liter halen ( Dirk 20 en ik 20 liter) aan halve prijs in plaats van ineens vol te doen en het dubbele te betalen.

Telaga

Tussen het tanken door prutsen en klussen we aan de boot en vinden eindelijk het probleem waarom we tegenwoordig zo hard moeten trekken aan de vallen om het grootzeil in of uit de mast te rollen. Het wieltje waar de valt over rolt in de giek is namelijk helemaal stuk.t. ‘T Zal dan nogal niet zijn dan je je een breuk trekt aan dat grootzeil. Dat blokje gauw effe vervangen gaat natuurlijk weer niet zo vanzelf, want de as waar dat stukje op zit krijgt Dirk niet zonder moeite uit de giek. Dat zit zo goed vastgeplakt met zout in de giek, dat er pas na twee dagen WD40 een beetje beweging in komt. Wanneer het er dan eindelijk uit is, dient het volgende probleem zich aan. Waar vinden we nu een nieuw blokje? We willen eerst eens gaan kijken in de botenwinkel in Rebak Marine, dat is maar een uurtje zeilen van Telaga. In Rebak aangekomen gaan we natuurlijk eerst Frans effe goeiendag zeggen en krijgen van hem zo’n blokje waar we naar op zoek zijn. Tof, want in de winkel met bootonderdelen hebben ze zo geen blokjes liggen als we nodig hebben. 

Van Rebak gaan we dezelfde dag nog door naar Kuah, in het oosten van Langkawi, naar de zeilmaakster, want de zeilen kunnen ook wel eens een onderhoudsbeurt gebruiken.