De swell wordt er niet beter op in Ao Chalong. In tegenstelling zelfs en dinsdag zijn we het zo beu dat we naar de andere kant van Phuket varen. Nai Harn, de eerst baai aan de zuidwest kant van het eiland en vermits de wind en de zee deining van het oosten komen, zou het hier aan de westkant rustig moeten zijn. Maar eerlijk gezegd, is het hier al even erg.
Enfin, de vernis en de verfborstels worden dan maar weer weggeborgen en de stikmachine wordt uitgepakt om voor de zoveelste keer de buiskap te repareren. Een van de ritssluitingen aan de venster is stuk maar als we dan toch bezig zijn, willen we gelijk alle vier stuks vervangen, want de huidige hebben geen begin en einde en zijn erg lastig in gebruik.Voor de derde keer stikken we dus nieuwe tiretten in de buiskap en je zou dan denken dat dat ondertussen heel vlot gaat, maar nee hoor...we zijn er weer 2 halve dagen en een volledige dag mee zoet. ‘T is dat we onderwijl hier en daar nog een naad tegenkomen die los zit en die wordt dan ook meteen weer gestikt natuurlijk. Maar al bij al hebben we toch al wat bijgeleerd. We maken namelijk geen ruzie meer tijdens het stikken van de buiskap. Ik draai alleen nog maar aan het wieltje - we hebben een oude Singer zonder motor maar met een zwengel rechts aan de machine waar met de hand moet aan gedraaid worden - zodat Dirk dan zijn twee handen vrij heeft om die onhandig grote buiskap onder de naald te begeleidenen. Ondertussen bijt ik mijn tong in honderd stukjes om maar zeker geen commentaar te geven van hoe ik het zou stikken.
Nai Harn op zich is een hele mooi baai, maar op het ogenblik alles behalve gezellig door het constante geschommel aan boord en van boord kunnen we met dit weer niet omdat we simpelweg niet aan land geraken. De wind die er op het ogenblik staat, creeert een branding op het strand, waar we met ons nieuw Bieke niet echt goed door durven. Met ons 3,3 pk bb-motorke gaan we namelijk niet zo snel en zo’n golf kan je dan gemakkelijk over kop doen slaan en met een rubberboot zitten we daar iets minder mee in als met onze houten dinghy van minstens 50 kilo. Dus waneer de buiskap klaar is wil ik hier dan ook zo snel mogelijk weg voordat ik het lopen verleer.
Enfin, de vernis en de verfborstels worden dan maar weer weggeborgen en de stikmachine wordt uitgepakt om voor de zoveelste keer de buiskap te repareren. Een van de ritssluitingen aan de venster is stuk maar als we dan toch bezig zijn, willen we gelijk alle vier stuks vervangen, want de huidige hebben geen begin en einde en zijn erg lastig in gebruik.Voor de derde keer stikken we dus nieuwe tiretten in de buiskap en je zou dan denken dat dat ondertussen heel vlot gaat, maar nee hoor...we zijn er weer 2 halve dagen en een volledige dag mee zoet. ‘T is dat we onderwijl hier en daar nog een naad tegenkomen die los zit en die wordt dan ook meteen weer gestikt natuurlijk. Maar al bij al hebben we toch al wat bijgeleerd. We maken namelijk geen ruzie meer tijdens het stikken van de buiskap. Ik draai alleen nog maar aan het wieltje - we hebben een oude Singer zonder motor maar met een zwengel rechts aan de machine waar met de hand moet aan gedraaid worden - zodat Dirk dan zijn twee handen vrij heeft om die onhandig grote buiskap onder de naald te begeleidenen. Ondertussen bijt ik mijn tong in honderd stukjes om maar zeker geen commentaar te geven van hoe ik het zou stikken.
Nai Harn op zich is een hele mooi baai, maar op het ogenblik alles behalve gezellig door het constante geschommel aan boord en van boord kunnen we met dit weer niet omdat we simpelweg niet aan land geraken. De wind die er op het ogenblik staat, creeert een branding op het strand, waar we met ons nieuw Bieke niet echt goed door durven. Met ons 3,3 pk bb-motorke gaan we namelijk niet zo snel en zo’n golf kan je dan gemakkelijk over kop doen slaan en met een rubberboot zitten we daar iets minder mee in als met onze houten dinghy van minstens 50 kilo. Dus waneer de buiskap klaar is wil ik hier dan ook zo snel mogelijk weg voordat ik het lopen verleer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten