maandag 1 september 2008


LAS PALMAS
11:50 am


Alhoewel het zondag is wordt er toch hard gewerkt.
We hebben maar een ligplaats gekregen tot en met dinsdag en willen de boot terug op orde hebben vooraleer we hier buiten vliegen.
Las Palmas is de vertrekhaven van de ARC - the Atlantic Race for Cruisers - die van start gaat op 23 november en vanaf half oktober worden de (+/_) 300 deelnemende boten hier verwacht.
In oktober kunnen we misschien nog een paar dagen blijven maar dat kunnen ze ons nu nog niet beloven en daar rekenen we dan ook maar liever niet op.
Terwijl Dirk de bakkisten weer eens onder handen neemt en opruimt muis ik er vanonder met de vuile was. Tijdens de afgelopen 4 weken hebben we toch weeral een mooi stapeltje verzameld waar ik een tijdje zoet mee zal zijn.
Dat wassen gaat allemaal goed maar ik kan maar één machine per keer ophangen en dan hangt de boot vol en zijn de wasspelden op.
S’Avonds wandelen we naar de ‘sailors bar’ waar ze wifi hebben om met het thuisfront te skypen. Dat skypen lukt niet – onze laptop heeft de laatste tijd nogal wat kuren – maar we ontmoeten er een koppeltje Belgen die hier al een tijdje wonen. We zijn geen echte chaufinisten maar vinden het toch wel fijn om zo ver van huis in onze eigen taal eens met landgenoten te kunnen babbelen. Alain en Cindy blijken dan ook nog eens een heel tof stel te zijn en op nen hik en ne gij is het weeral middernacht gepasseerd.

Vanmorgen zijn ook toch maar eens vragen in het havenkantoor of we nog een beetje langer in de jachthaven mogen blijven liggen. Morgen komen Gerard en Ria , de voorzitter van de NOL en zijn vrouw, op vakantie naar Gran Canaria en als zij al eens willen langskomen bij ons lijkt het ons toch wel gemakkelijker dat we aan een steiger liggen i.p.v. in een ankerbaai. t’Is maar dat het zonder dinghy niet zo evident is om aan boord te komen, en je kunt toch niet van je bezoekers verlangen dat ze eventjes
komen langszwemmen…
Van de havenmeester mogen we nog een weekje blijven als we maar beloven dat we onderwijl niet over en weer naar huis vliegen.
Nee verzekeren we hem, dat zijn we niet van plan, in België regent het en is het koud, we blijven liever hier.
In de namiddag gaan we nog eens op “wifiantenne jacht”. Al van in La Coruna zijn we op zoek naar een goede, richtbare wifi antenne met usb connector van minstens 12 db zodat we vanaf de boot op het internet kunnen. Onze koffierekening begint serieus op te lopen van al die internetcafés en het wordt hoog tijd dat we zo’n antenne vinden.
We komen in de buurt…, we vinden al een antenne van 5 db met usb en een andere van 8 db maar zonder usb.
De volgende winkel, die zeker en vast heeft wat wij zoeken is helaas gesloten als we eraan komen. Dus we hebben nog altijd geen wifi aan boord.

Geschreven door Anneke




LAS PALMAS II
12:20 pm


Het wassen, plassen en poetsen gaat door. Dirk neemt de buitenkant van de boot voor zijn rekening en ik de binnenkant.
Het dek wordt geschrobd, de ijskast wordt uitgewassen, keuken, badkamers en vloer worden onder handen genomen, de kuip wordt uitgespoeld en de Narid wordt langzaamaan weer toonbaar.
Tegen de middag gaan we samen naar het wassalon en kopen en passant een nieuwe zekering voor de boegschroef.
Als we terug komen staan er twee mannen op het dek en Dirk vraagt zich verontwaardigd af wat die twee koekoeken op zijnen boot doen!
Die koekoeken werken hier voor de jachthaven en zijn bezig, samen met nog een duiker, met de meertouwen terug te ontwarren. Blijkbaar heeft die gast, die ons zaterdag geholpen heeft bij het aanleggen, gemeld dat er iets goed fout is met die touwen.
Nu krijgen we de bevestiging dat geen van ons twee verantwoordelijk was voor dat geknoei van toen. Hopelijk krijgen we wel niet onder ons voeten dat we een koord hebben doorgesneden. Dirk was in het water moeten gaan om de propeller te verlossen van dat touw maar omdat dat zo als een bobijntje was opgerold rond de schroef zag hij geen andere oplossing dan het touw doorsnijden. We hebben er wel terug een knoopje in gelegd maar ja…
Als die mannen eindelijk weg zijn en onze boot weer goed smerig is van hun vuile voeten begin ik aan onze lunch maar krijg een accidentje voor.
Met het afgieten van de pasta krijg ik, hoe het komt weet ik niet, een klets kokend water over mijn hand.
Jezus dat is heet…ik steek mijn hand direct onder het koude water maar als ik dat er na 10 minuten uit haal staan mijn vingers precies nog in brand.
Gans de namiddag zit ik met mijn hand in een kommetje water, t’ is een beetje onhandig en Dirk is niet zo happy dat hij alleen moet gaan winkelen, maar dat helpt veel beter tegen de pijn dan brandwondenzalf. Als ik mijn hand na een paar uur uit het water haal is er buiten een beetje rood ook helemaal niets aan te zien. Oef, is me dat een opluchting!

Geschreven door ANNEKE






MADEIRA - GRAN CANARIA
12:19 pm


Het weer voorspellen is blijkbaar nog altijd geen exacte wetenschap maar meer een natte vinger gedoe.
We zouden geen spiertje wind tegenkomen onderweg naar de Canarische, maar onze zeilen staan mooi bol met een 22 tal knopen erin. We gaan lekker voortuit aan een gemiddelde snelheid van 11 km/uur of 6 knopen. We gaan zelfs zo goed dat we onze zeilen moeten reven!
Vandaag hebben we alles mee, de wind, de stroom, de golven en het zonnetje schijnt naar hartelust.
In de eerste 24 uur leggen we een afstand af van 137 Nm (zo’n 250 km) en dat is voor onze boot zeker niet slecht.
Dag 2 is een ander verhaal.
Blijkbaar was die vinger van de weerman toch niet zo nat want hij krijgt met een dag vertraging toch nog gelijk.
Precies 24 uur na ons vertrek zijn we verplicht om de motor te starten omdat de wind is weggevallen. We zien onze snelheid dalen en de ETA (estimated time of arrival) op onze GPS stijgen. Gisterenavond hadden we nog 25 uur to go en deze voormiddag nog 30 uur to go. Echt tof zo’n GPS, die doet niets anders dan van gedacht veranderen.
Deze nacht is het verschrikkelijk donker, er zijn wel een paar sterrekes maar geen maan en je ziet bijna niet waar de zee eindigt en de hemel begint. Voor alle zekerheid zet ik af en toe de radar op en kijk regelmatig op de AIS of er geen schepen in de buurt zijn .
Gisteren is Dirk tijdens zijn wacht 1 schip tegengekomen en vannacht moet ik uitwijken voor een cargo. Die wachten hebben dus wel zin al ook al is het soms moeilijk om wakker te blijven.
Deze keer heb ik wel een remedie tegen de slaap gevonden, ik ben gewoon brood aan het bakken. Na een paar uurtjes ruikt het hier heerlijk naar vers gebakken brood en als mijn wacht erop zit heb ik nog lang geen vaak en laat Dirk nog maar een uurtje liggen. Als hij wakker wordt is hij een beetje boos omdat ik zo lang ben doorgegaan maar wel goed uitgeslapen.
Dag drie ziet er ongeveer hetzelfde uit als gisteren. Geen wind, platte zee en een GPS die de ETA alsmaar verlaat.
Na 55 uur waarvan 30 uur op motor komen we aan in Las Palmas op Gran Canaria.
Hier in de jachthaven hebben ze geen vingerpontoons maar moet je de boeg vastmaken aan meerlijnen die je uit het water opvist en de achterkant van de boot aan de steiger (kan natuurlijk ook andersom).
Bij het omhoogtrekken van zo’n meerlijn trekt onze boot helemaal scheef en als Dirk de boegschroeg opzet om ons terug recht te zetten komt het touw in de propeller. Dikke miserie natuurlijk want de zekering van de boegschroef springt kapot en de boot wilt maar niet recht komen te liggen. Uiteindelijk na veel gesukkel en gesakker liggen we vast.
We geven alle twee de ander de schuld van het gebeurde maar als we er eens rustig gaan bij zitten en goed kijken zien we dat de meertouwen in de war liggen en geen van ons twee er iets kon aan doen.
Allemaal goed en wel en ik voel me een beetje opgelucht, maar ondertussen zitten we toch weeral met de gebakken peren.

Geschreven door Anneke




FUNCHAL VII
12:19 pm

Volgens de weerberichten wordt er tegen het weekend een depressie verwacht en kunnen wij ons maar beter gaan haasten om naar de Canarische over te steken.
Ik vind het spijtig dat we al moeten vertrekken want er is hier nog zoveel te zien en te doen.
Je kan met een soort zeepkisten de berg afglijden en dat schijnt onvergetelijk plezant te zijn, je hebt hier het Luarissilva forest, herkend door de Unesco als werelderfgoed, je hebt hier vulkanische meren en tal van beschermde natuurgebieden. Je hebt hier nog verschillende tuinen zoals de Tropische tuin, de Orchidé tuin, panoramische tuin en…
Maar ja, doordat het weer niet zo schitterend was - het regent vandaag ook weeral- hebben we veel tijd verloren.
De tocht naar Gran Canaria zal maar een 2 tal dagen duren dus veel inkopen moeten we niet doen.
Wel moeten we onze dieseltank weer propvol vullen want we zullen niet veel wind zien voor zaterdag en kunnen er niet op wachten vanwege die depressie.
Voor de rest houden we ons vandaag bezig met alles nog eens na te kijken aan boord. De giek wordt gesmeerd, de giekrail krijgt nieuwe bolletjes, het kookvuur wordt waterpas gezet (Dirk wil zeker goed eten onderweg?), Bieke wordt opgevouwen en alles wat los zit wordt vastgemaakt.
Na nog een laatste English Tea kruipen we vroeg onder de wol zodat we morgen lekker fit en goed uitgeslapen kunnen vertrekken.


23




FUNCHAL VI
12:18 pm

Zondag konden we de Marina in als we wilden, maar omdat de golfslag verdwenen was en we geen last meer hadden van dat rollen, hadden we besloten om te blijven liggen aan ons anker. Vandaag hebben we daar een beetje spijt van. Het rollen is weer begonnen.
Omdat ik al een tijdje zin heb in verse scampi’s wandelen we naar de groentemarkt/vismijn.
In de ganse mijn valt er geen scampi te bespeuren. Wel allerlei soorten onbekende vis en van die grote stukken verse tonijn. Als ik aan verse gegrilde tonijn denk loopt het water me al in de mond, maar dat durf ik nu toch niet kopen. Ik koester nog altijd de hoop ooit zelf tonijn te vangen en dan hebben we voor een paar dagen tonijnontbijt, tonijnlunch en tonijndinner en het lijkt me dan maar beter om die tonijn nu nog maar eventjes te laten.
In de supermarkt hebben we meer geluk, daar liggen de scampi’s al op ons te wachten.
Als we met onze visvangst in ons Bieke terug naar de boot zoemen roept Jean-Philippe om even langs te komen. Hij vraagt of we misschien geïnteresseerd zijn in 15 liter 2takt benzine. Ja natuurlijk zijn we dat, wat moet dat nog kosten?
Och niks, dat staat in zijne weg en als hij ons er plezier mee kan doen is dat voor hem goed genoeg.
Oké, kunnen wij hem dan misschien plezier doen met hem uit te nodigen om vanavond mee scampi’s te eten?
Ja, dat kunnen we als hij het aperitief en de wijn mag meebrengen. (dan is hij er zeker van dat hij geen medicinale alcohol krijgt).
Wanneer we de buiskap gaan afhalen bij Freya - als bijverdienste repareert zij zeilen, buiskappen en bimini’s en de onze moest dringend herstikt worden- geeft ze ons 20% korting op de afgesproken prijs.
Dat was nu niet nodig, maar misschien hebben zij ook wel zin in scampi’s vanavond?
Ja dat hebben zij wel, als ze het bier mogen meebrengen.
Tegen 20.00 zijn onze gasten er, Jean-Philippe mooi uitgedost en met nog een extra cadeautje voor Dirk: een halve gerookte ham aan een koordje.
Die wordt niet opgehangen, no way!
Ik maak de scampi’s heel eenvoudig klaar, gewoon met veel look, olijfolie, een beetje paprikapoeder en pili-pili, geserveerd met brood en een salade. Er wordt van gesmuld dat het een lieve lust is en het duurt niet lang of de kuip is vettig van de olie en hangt vol scampipellen maar dat ruimen we morgen wel op

Geschreven door Anneke


22




FUNCHAL V
12:18 pm


Zoals elke sportieve toerist in Madeira willen we ook nog een wandeling maken langs een levada.
Levadas zijn opmerkelijke, ingenieuze irrigatie systemen die lang geleden werden aangelegd om het water van de bergen naar de valleien en steden te brengen. Er zijn zo ongeveer 14000 m levadas die je kan volgen in de bergen, de bossen of aan de kust.
Wij hebben op ons plannetje een wandeling gevonden van 11km die vertrekt in Ribeiro Frio en eindigt in Portela. Het grote voordeel van deze wandeling is dat we de bus kunnen nemen naar het vertrekpunt en dat we in Portela terug een bus hebben naar Funchal.
In ons boekje staan ook de uren van de bus, maar dat is niet heel duidelijk. Het lijkt ons veiliger om eerst eens te informeren hoe dat zit met die bussen.
Blijkbaar bestaan er op Maderia drie verschillende busmaatschappijen die allemaal naar andere bestemmingen rijden. We worden dan ook van het kastje naar de muur gestuurd, maar na 2uur en 4 km over en weer wandelen hebben we dan toch onze info.
We hebben exact 4 uur tijd voor een wandeling die volgens het boekje 4 uur duurt. Moet lukken niet?
James en Freya willen dit voor geen geld missen en komen mee.
De rit naar Ribeiro Frio op zich is al de moeite waard. We klimmen hoog de bergen in en rijden door de wolken naar de zon.
De wandeling is fantastisch en gaat over smalle paadjes langs rotsen en ravijnen. De weg vinden is niet moeilijk, we moeten gewoon het water blijven volgen soms door kleine tunnels.
De uitzichten hier zijn echt wauw…Groene gloeiende bergen rondom ons en niets anders dan de pure natuur.
Het doet ons deugd om zo eens stevig door te wandelen in de bossen. We hebben er blijkbaar ook goed de pas ingezet want na 3 uur staan we al in Portela.
Oké, dan hebben we nog ruim tijd voor een biertje voordat we terug de bus op moeten.
Die uurtabellen van het openbaar vervoer kloppen langs geen kanten, want we zitten nog maar pas of er staat al een bus. Het is de omnibus naar Funchal die ons de kans geeft om al rijdend de ganse westkant van Madeira te ontdekken. We rijden door berg en dal en piepkleine dorpjes en kijken genietend onze ogen uit en komen tot de conclusie dat Madeira het omweggetje van 100Nm zeker de moeite waard was.

Geschreven door Anneke






FUNCHAL IV
12:18 pm

Funchal kennen we nu bijna zo goed als onze broekzak, maar er valt nog wel wat meer te zien op deze ‘floating garden’.
Vandaag besluiten we om zonder fout de ‘Botanische tuin’ te gaan bezoeken, volgens velen een aanrader die we niet mogen missen.
Naast het busstation is een kabelbaan die helemaal omhoog kruipt tot aan de tuinen. Het uitzicht vanuit zo’n bakje zou fantastisch zijn maar het prijskaartje dat eraan hangt ook. We nemen dan maar de lokale bus en gaan steil recht naar boven.
Ons eerste plan was om een motorfiets te huren en daarmee Madeira te verkennen, maar als we zien hoe die bussen en auto’s hier op deze smalle en steile weggetjes vol haarspeldbochten rijden, zijn we maar wat blij dat we dat niet gedaan hebben.
De Botanische tuin is echt mooi, zelfs in het verkeerde seizoen. In het voorjaar moet het hier magnifiek prachtig zijn.
De tuin is niet zo heel groot, maar heel goed onderhouden en je hebt er prachtige uitzichten over het eiland.
Helemaal beneden in de verte zien we ook ons huisje zachtjes wiegen op de golven.
Als we uitgewandeld zijn in den hof wordt ons een taxi aangeboden.
‘Nee nee’ zeggen we ‘we nemen de bus, volgens ons boekje is er één binnen 15 min’
‘Die uren kloppen niet meer’ wordt ons uitgelegd ‘je moet nog zeker een uur wachten voor de volgende bus, kan je beter efkes gauw een taxi nemen’
Maar wij hebben tijd zat en zitten na een kwartiertje toch in de bus richting Funchal. De rit gaat zelfs zo snel dat we eigenlijk even goed te voet hadden kunnen gaan.

Geschreven door Anneke






FUNCHAL III
12:17 pm


Jongens jongens wat een nacht!
De weergoden hebben vanacht ook een feestje gebouwd en zich eens goed uitgeleefd. Het heeft gans de nacht geonweerd en er staat een swell waar niet mee te lachten valt.
Een beetje wiegen aan het anker vinden we best gezellig en je valt er zo zalig van in ‘t slaap, maar dit was niet meer een beetje wiegen, dit was heen een weer geslingerd worden. We gingen nogal ne gang, de achtbaan in Walibi is er niets tegen.
De afwas die was blijven staan swingde er lustig op los in de pombak op de constante beet van het potje kruiden dat niet klem stond en het ging heel de nacht van sssjjjjjj boenk tingeling tang…..sjjjjjjjj boenk tingeling tang….sssjjjj boenk tingeling tang….
In onze kooi was het ook een hels lawaai van de golven die tegen de boeg klotsten en het trillen van de ankerketting door de krachten die erop kwamen te staan veroorzaakt door de wind en golven. Je hoorde de ketting letterlijk zuchten onder elke golf. We hebben bijna geen oog dicht gedaan en Dirk is ongeveer om het uur gaan kijken of alles nog wel in orde was.
Vandaag hebben we afgesproken met James en Freya om de botanische tuin te bezichtigen, maar zij zien het niet zitten om hun boot in deze weersomstandigheden alleen achter te laten en zeggen af. Dirk is eigenlijk opgelucht dat de afspraak niet doorgaat want hij is er natuurlijk ook weer niets gerust op, hoewel hij vanmorgen nog zei dat we na vannacht geen schrik meer moesten hebben dat het anker niet goed vast zou zitten.
Vol goede moed begint hij dan maar aan zijn loodgieters werk. De kraan die je moet openzetten om de wc door te spoelen krijg je bijna niet open- of dichtgedraaid. Het is zelfs zo erg dat we vrezen dat ze een dees dagen afbreekt en we met een gat in de boot zitten. Daarom hebben we gisteren een nieuwe in kunststof gekocht, die normaal gezien soepeler zijn en blijven in gebruik.
De oude rommel eruit slopen gaat als een fluitje van een cent, maar heropbouwen is een andere zaak. De nieuwe kraan heeft een grotere diameter dan de afvoerdarm en die darm is bovendien goed aangeladen. Na een uurtje (sorry voor mijn taalgebruik) stront schrapen hangt er niet alleen een grote grijze wolk boven Funchal, maar hebben we binnen ook last van een serieuze donderwolk.
We schommelen ook nog altijd zo over en weer en dat is niet bevorderlijk voor de werkzaamheden noch voor de moraal.
Tegen een uur of drie in de namiddag hebben we het dan ook gehad en vluchten naar de wal waar we zolang mogelijk blijven rondhangen.

Geschreven door Anneke


19




Funchal II
12:17 pm

Tegen de middag gaan we Dirk’s welverdiende biertje drinken bij Gils. Hij verwelkomt ons hartelijk: ‘Ah mijn redders (ik zit er eigenlijk voor niets tussen maar vind het wel leuk om zo ontvangen te worden) drink iets van mij’
James en Freya, de Engelse buren zijn er ook en het wordt een plezante internationale babbel.
Achteraf gaan we even boodschappen doen en de gasfles wegbrengen om te hervullen, maar we blijven gans de dag in de buurt van de haven want Dirk is er na dat avontuur van gisteren weeral niks gerust in.
‘Eerst effe kijken of ons anker het wel houdt.’
Als we terug thuis zijn krijgen we bezoek van Jean-Philippe en iets later ook van James en Freya. Het Engelse koppeltje is best tevreden met een biertje maar Jean-Philippe zou wel een glaasje rhum lusten. Tja…, dat hebben we niet in aan boord…maar misschien lust hij wel een Bols’ graanjenevertje goed koud geserveerd?
‘Bah’ zegt hij ’smaakt just naar medicinale alcohol’.
En wij waren nog zo zuinig op onze heerlijke jenever!
Maar zoals elke echte Fransman is hij ook wel tevreden met een glaasje wijn.
Een beetje later vraagt hij of we niet met zijn allen bij hem komen eten.
Ja waarom ook niet, onze patatjes zijn al wel gescheld en de boontjes staan ook gereed om gestoofd te worden, maar dat zal wel allemaal goed blijven tot morgen zeker.
Omdat James en Freya geen ijskast aan boord hebben brengen zij hunne middag die al was gereed gemaakt mee.
Jean-Philippe schotelt ons een stoofsel van rode boontjes en vlees voor.
Dirk zit er maar een beetje raar naar te koekeloeren en moet gelijk terugdenken aan die varkensoren van overlaatst.
‘Neem maar’ zegt hij tegen mij, ‘dan zal ik eerst wel eens van jouw bord proeven. ‘
Zijn achterdocht wordt ook nog eens aangewakkerd als Jean -Philippe zegt dat we alles mogen op eten en we niets voor hem moeten over laten.
Hij heeft er gisteren, vanmorgen en deze middag al van gegeten en kan nu geen boontjes meer zien.
Het smaakt heerlijk! Het zijn boontjes en rundstoofvlees klaar gesudderd in kokosmelk.
Ook de Engelse stew is lekker, maar vooral…het is weer een supergezellige avond.

Geschreven door Anneke


18




Funchal
12:17 pm


Vandaag waren we wel paraat om 10u om verbinding te maken met de radioamateurs van de NOL.
Daarna zijn we in ons Bieke gestapt om ons nog eens in te klaren in Madeira , blijkbaar moet dat hier elkes keer opnieuw als je een haven aanloopt en wij dachten; we liggen net buiten de haven voor anker, dan hoeft het misschien niet ,maar het moest wel!
En de mannen van de GNR die lachen der hier nie mee zene…
Onderweg stoppen we bij een jacht dat de Belgische vlag voert, daar zit ene Jean-Philippe op, wreed rare gast en gene Belg maar ne Fransman!
Om 11u in de voormiddag zet die ons gelijk een glas rhum voor onze neus en begint zijn levensverhaal aan ons te vertellen, dat hij zijn boot zelf gebouwd heeft en ondertussen al ongeveer 20j rond zwerft op deze aardkloot en …… de rhum zit ondertussen al vrij hoog als we doorgaan naar de haven om onze papieren in orde te maken.
Allé we geraken dan toch nog ingeklaard en gaan op verkenning in Fuchal. We zijn weer eens aangenaam verrast; het is hier mooi en gezellig. Het lijkt erop dat hoe verder we naar het zuiden gaan hoe beter het wordt en de mensen worden alsmaar vriendelijker, maar goed ook anders zou het maar een saaie reis worden hé.
Na onze verkenningstocht gaan we terug naar de boot. Onderweg worden we overvallen door een hevige regenbui en moeten we gaan schuilen. We profiteren dan maar gelijk van de situatie en gaan een pizzake eten ! Pizzake is heerlijk !
Als die op is lijkt het erop dat het droog blijft en we springen in ons Bieke en snorren naar onze boot. Halverwege krijgen we toch weer een plensbui in onze nek en nu kunnen we niet gaan schuilen !
Als half verzopen katten komen we aan boord van de Narid! Ik had nog maar net droge spullen aan of ik zie een paar buren naar een ander jacht schieten met hun bijbootjes !
De boot van een Fransman is losgeslagen en drijft naar de wal en de eigenaar is niet aan boord. Ik vlieg met ons Bieke volgas er naartoe om te helpen. Met veel moeite kunnen we met drie bijbootjes het jacht net redden. We gooien een noodanker uit dat James, een Engelsman, had meegenomen, maar de ketting van het schip was gebroken en niet meer lang genoeg om haar op zijn plaats te houden. Ondertussen is ook de schipper aangekomen en weet niet waar hij het heeft. We sporen hem aan om zijn motor te
starten en verder van de wal te gaan maar hij zegt ons dat die kapot is. Na een beetje over en weer gepalaver besluiten we zijn boot in de haven te slepen met onze dinghy’s. De fransman is dolgelukkig dat zijn jacht gered is en nodigt ons morgen uit om bij hem wat te komen drinken

Geschreven door Dirk
17


SINES III
12:11 pm


Gisteren hebben we geen wifi gevonden, dus vandaag zetten we onze zoektocht verder. We vinden het wel een beetje raar dat er in de hagelnieuwe jachthaven waarin we nu liggen geen internetacces is. De jachthaven op zich is de mooiste, modernste en raar maar waar, de goedkoopste die we tot hiertoe in Portugal zijn tegen gekomen.
Enfin, een beetje wandelen is niet slecht voor de conditie en we beginnen aan onze klim bergopwaarts.
De bibliotheek die gisteren voor onze neus sloot heeft wel computers ter beschikking, maar geen wifi! Nergens in Sines kunnen we het net uit de lucht plukken!
Uiteindelijk krijgen we te horen dat de wifi antenne kapot is en het geen zin heeft om nog verder te zoeken.
Van Sines uit willen we rechtstreeks aan de oversteek beginnen naar de Canarische eilanden. De oversteek zal normaal gezien zo’n 6 dagen duren, dus eerst effe gaan winkelen want als we onderweg van de visvangst moeten leven zullen we waarschijnlijk scheel van de honger in Gran Canaria aankomen.
De wandeling naar de lidl, een kleine 2 km valt goed mee, maar met onze goed gevulde kar goed voor 10 dagen lekker smullen terug naar huis wandelen, zien we niet goed zitten. Toevallig hoort Dirk in de winkel een koppel in het Duits praten tegen elkaar en hij haalt al zijn charmes en beste Duits uit de kast. Hij spreekt die mensen aan en 5 minuten later heeft hij een lift naar huis versierd.
Als we s’avonds de crew van de September zien roeien naar hun boot, vragen we hen of ze geen zin hebben om een borreltje te komen drinken. We zien de September al sinds Falmouth en zijn nu toch wel nieuwsgierig geworden naar haar bewoners.
Toffe mensen die Zwitsers, Klaus en Elgard nodigen ons zelf uit om morgen bij hen te komen eten.

Geschreven door Anneke






SINES II
12:10 pm


Het lijkt misschien wel alle dagen vakantie aan boord, maar nee hoor er moet ook nog gewerkt worden. Onze ‘to do’ lijst is ondertussen een stevig uit de kluiten gewassen lijst geworden en het wordt tijd om die eens een beetje in te tomen.
Dirk is er alvast een ganse dag zoet mee.
Ik heb ook geen tijd om me te vervelen. In de Marina heb ik 2 industriële wasmachines gevonden en heb die maar gelijk geconfisqueerd.
Als het werk erop zit trekken we de stad in op zoek naar wifi.
Dirk steekt de laptop in de rugzak en van zodra hij iets op zijn rug heeft zitten, denkt hij dat hij terug in het leger zit. Hij zet er stevig de pas in en marcheert door Sines.
Ik had het slechte idee om mijn eeuwige teenslippers eens te vervangen door elegante sandaaltjes en huppel erachter met onder elke voet een joekel van een blaar. Mooi zicht hoor…en een beetje medeleven krijgen…nee hoor…het enige dat ik te horen krijg is: allé slenter nu zo eens niet!
Het contrast tussen Cascais gisteren en Sines vandaag is enorm. Cascais is een ongelooflijke mooie, en mondaine stad. De ‘place to be’ voor de begunstigde Portugees. Je ziet daar op straat de grootste en duurste auto’s rondrijden - de gemiddelde Portugees rijdt in een niet al te nieuwe, bescheiden wagen - en in de jachthaven liggen boten om ‘U’ tegen te zeggen.
Sines daarentegen heeft een klein, niet zo bekoorlijk historisch centrum en veel nieuwbouw. Wijken met allemaal dezelfde kleine huisjes zonder karakter.

Geschreven door Anneke






SINES
12:10 pm


“Klaar?”" Kunnen we vertrekken?”
Dirk start de motor en zet hem bijna onmiddellijk weer uit.
“Shiiiiiiiitt”
Gisteren, na de frisse duik in het water om de onderkant van de boot eens te checken, wilde hij een lekker warm doucheke om weer op te warmen. Hij had daarom eventjes de motor opgezet, maar was in al zijn enthousiasme , omdat de kiel en het roer er pico bello uitzagen, vergeten de afsluiter van de motor open te zetten.
Dus…weeral een impeller naar de vaantjes.
Chance dat we nog een reserve aan boord hebben.
Ondertussen is Dirk al aardig bedreven in het vervangen van impellers en inkorten van waterslangen, dat we na een klein half uurtje ‘klaar zijn’ en ‘kunnen vertrekken’.
Eens buiten krijgen we te maken met een zacht briesje van “2″ knopen uit het “zuiden” en een stralende zon die weerkaats wordt op een spiegelgladde zee.
Het voordeel van dit weer is dat mijn jeans en pullover aan het haakje mogen blijven hangen. Omdat we dan ook niet zuinig moeten zijn op onze energie kunnen we de radio opzetten of een cd-tje spelen, we kunnen mailtjes versturen met onze pactor modem, beetje uitluisteren op de korte golf (ssb), stukje schrijven voor het dagboek, wat spelen met de computer, we hebben warm water in overvloed en steunen op de koop toe de Portugese economie.
Rond de middag is echter gedaan met de extra luxe want de wind is wat gedraaid en blaast juist op maat voor de Bolle Jan (zeil van 110m²).
We geraken zelfs met onze Jan op een redelijk uur en voor het donker in Sines.

Geschreven door Anneke