We hadden alle twee al zo’n voorgevoel dat we vandaag prijs zouden hebben en inderdaad...nog een heel stuk voor de eerste ondiepte in de Great Sandy Strait zitten we aan de grond. Yep...daar gaat onze nieuwe antifouling. Nochtans zouden we volgens de kaart nog zeker 20 cm speling moeten hebben bij het laagste laag water... maar niet dus.
Met een goei dot gas achteruit geraken we van de zandbank en proberen meteen nog eens, vlak langs diene bobbel zand, maar die is groter dan we denken want pardaf...we zitten er weer bovenop. Gelukkig geraken we er een tweede keer ook van af maar wat nu...een half uurtje wachten tot het tij wat meer doorgezet is of nog eens proberen?
Ja kijk, we zijn met laagwater vertrokken, dus als we een derde keer niet van de bank geraken moeten we alleen maar wachten tot het water stijgt en kunnen we vanzelf verder varen. Als we nu met hoog water waren vertrokken dan zaten we nu met een seriues probleem...of mischien juist helemaal niet want dan stond hier waarschijnlijk genoeg water. Maar Dirk’s strategie om met laag water te vertrekken berustte dus op het feit dat in een situatie als deze we alleen maar eventjes moeten wachten tot het waterpeil gestegen is. Voor beide strategiën, nml met hoog water of laag water door zo’n smal kanaaltje varen valt wat te zeggen, maar na twee rondjes in de rondte draaien doen we gewoon nog eens een poging en...? we zitten weer vast...maar glijden er aan de andere kant af. Oef, we zijn erdoor, althans door het eerste heikele punt dat eigenlijk helemaal geen probleem mocht zijn. En de twee ‘gevaarlijke’ stukken een eind verder in het kanaal varen we zonder moeite over.
In Kingfischer Bay gaan we naast Quartermoon liggen en is het een hartelijk weerzien met Sammy en Mike. In New Caledonië zijn zij moeten achterblijven met een ontmastte boot en een gat in hun dek. Zes maanden hebben ze daar moeten wachten voor ze Quatermoon naar huis konden zeilen, maar zijn nu dan toch eindelijk bijna in Sydney.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten