Als we 's middags afscheid gaan nemen van Luc, Christelle en hun dochtertje Lili-Rose, worden we prompt uitgenodigd om 's avonds bij hen te komen eten.
Euh ja, klinkt wel leuk.en hartelijk bedankt.maar misschien toch liever niet.want eigenlijk wilden we vanavond nog wat prutsen aan de boot want morgen of ten laatste maandag zijn we weg.
'Ja maar' zegt Luc 'je moet vandaag toch nog eten.of niet?'
'Jawel'
'Dan kan je toch even goed hier eten als bij jullie, je moet toch sowieso tijd maken om te eten'
Ja,.tegen zoveel logica kunnen we niet op en spreken af dat Luc ons rond 6.30 pm komt ophalen. 'Dan hebben we nog tijd genoeg om te prutsen' zegt hij nog.
Wat we niet wisten is dat Luc in een vroeger leven in Frankrijk een restaurant heeft gehad en nog steeds graag kookt. Totaal onverwacht krijgen we daar zo maar eventjes een vier**** menu voorgeschoteld, beter als in het beste restaurant van heel New Caldedonia.
We beginnen met huisgemaakte aperitief en rillettes van tonijn op een notenbroodje
Dan mosselen gevuld met look en peterselie, overgoten met gesmolten boter en gebakken in de oven. Het hoofdgerecht bestaat uit gekonfijte eend met champignons en wortelen, vertopt onder een laagje peterseliepuree en versierd met fois gras. Heerlijk maar veel en ik moet moeite doen om het op te krijgen.
Als het teveel is, laat dan maar staan, zegt Christelle, want er komt nog kaasschotel en taart.
Dat kan toch niet!. maar jawel hoor, naar Franse gewoonte krijgen we na de hoofdschotel een kaasschotel met een frisse salade en tot slot chocoladeperentaart op een spiegel van frambozencouli. Jongens jongens, wat was dat allemaal lekker, maar veeeeel.
Op het einde van de avond moeten we dan toch echt afscheid nemen van Luc en Christelle maar beloven dat als we ooit nog eens in NC komen, we zonder fout weer langskomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten