31
Aug
2008
zondag, augustus 31, 2008 12:09 pm
Om 7.00 is het een soep buiten, om 8.00 begint het op te klaren en om 9.00 is het een vreselijk dikke soep buiten. De wereld is nog maar zo groot als onze boot.
We hebben hier in Portugal al wel eens meer mist gehad en de manual van onze radar kennen we ondertussen al vanbuiten maar dit slaagt toch wel alles.
Onze buren 20m verder zien we niet meer!
Kaart en kompas worden erbij gehaald om uit te vogelen waar de jachthaven ligt en waar het strand. Als er plots een dinghy vlakbij opdoemt is het ook verschieten, want die hadden we niet zien aankomen. (Gelukkig is het maar een bijboot en geen cargoschip)
Ik had heel graag met onze boot naar Lissabon gevaren en die midden in’t stad geparkeerd (in de jachthaven), maar met deze mist kunnen we beter blijven liggen en de trein naar Lissabon nemen.
In Lissabon - weer zo’n mooie, oude, charmante stad, waar het krakend proper is en hoewel sommige huizen er echt héél oud uitzien, zijn ze niet vervallen en zeker niet krottig zoals bij ons - rijdt er nog een antieke tram rond. Dirk stelt voor om erop te springen en een ritje te maken door de stad.
Sommige straatjes zijn zo nauw dat er maar juist een tram in past en je kan gemakkelijk door het venster een frietje pikken van een bord in het restaurant hier langs de weg.
Dit was echt wel een goed idee, het is heel fijn om op deze manier Lissabon te verkennen. We zien veel meer dan we ooit al stappend hadden kunnen zien, hebben geen zere voeten op het einde van de dag en moeten niet steeds berg op en berg af.
Terug in Cascais heerst er en drukte van jewelste. We vroegen ons al af waar al dat volk in Lissabon zat, want het was er zo rustig, maar dat hebben we nu dus gevonden.
Er is hier een Maria processie aan de gang en morgen een internationale zeilwedstrijd van dragons. De jachthaven ligt vol kleine supersnelle zeilbootjes en het wordt koppen lopen om aan ons Bieke te geraken (die er gelukkig nog ligt na een ganse dag) die ons terug brengt naar huis.
Als we ’s avonds in de kuip zitten met een glaasje port zeggen we tegen elkaar : “Wat een mooie dag weeral en ziet ons hier nu eens zitten, wat een leven ! Wat zijn we toch twee gelukzakken…”
We hebben hier in Portugal al wel eens meer mist gehad en de manual van onze radar kennen we ondertussen al vanbuiten maar dit slaagt toch wel alles.
Onze buren 20m verder zien we niet meer!
Kaart en kompas worden erbij gehaald om uit te vogelen waar de jachthaven ligt en waar het strand. Als er plots een dinghy vlakbij opdoemt is het ook verschieten, want die hadden we niet zien aankomen. (Gelukkig is het maar een bijboot en geen cargoschip)
Ik had heel graag met onze boot naar Lissabon gevaren en die midden in’t stad geparkeerd (in de jachthaven), maar met deze mist kunnen we beter blijven liggen en de trein naar Lissabon nemen.
In Lissabon - weer zo’n mooie, oude, charmante stad, waar het krakend proper is en hoewel sommige huizen er echt héél oud uitzien, zijn ze niet vervallen en zeker niet krottig zoals bij ons - rijdt er nog een antieke tram rond. Dirk stelt voor om erop te springen en een ritje te maken door de stad.
Sommige straatjes zijn zo nauw dat er maar juist een tram in past en je kan gemakkelijk door het venster een frietje pikken van een bord in het restaurant hier langs de weg.
Dit was echt wel een goed idee, het is heel fijn om op deze manier Lissabon te verkennen. We zien veel meer dan we ooit al stappend hadden kunnen zien, hebben geen zere voeten op het einde van de dag en moeten niet steeds berg op en berg af.
Terug in Cascais heerst er en drukte van jewelste. We vroegen ons al af waar al dat volk in Lissabon zat, want het was er zo rustig, maar dat hebben we nu dus gevonden.
Er is hier een Maria processie aan de gang en morgen een internationale zeilwedstrijd van dragons. De jachthaven ligt vol kleine supersnelle zeilbootjes en het wordt koppen lopen om aan ons Bieke te geraken (die er gelukkig nog ligt na een ganse dag) die ons terug brengt naar huis.
Als we ’s avonds in de kuip zitten met een glaasje port zeggen we tegen elkaar : “Wat een mooie dag weeral en ziet ons hier nu eens zitten, wat een leven ! Wat zijn we toch twee gelukzakken…”
Heel vroeg in de morgen als iedereen nog slaapt, muizen we er stilletjes tussenuit. Niemand heeft iets gezien en wij hebben 25,00€ gespaard.
Dat voelt wel fijn,… moeten we zeker nog eens doen
Al vanaf Spanje droomt Dirk van een grote gerookte hesp, die hier lustig in de kajuit hangt te bungelen en waarvan hij regelmatig een schelleke kan afsnijden om op te peuzelen.
“Allé Anneke, als je op wacht staat en je kunt elke keer als je naar beneden moet zo’n stukje hesp eten, …hmmmm ….en die nacht die vliegt zo voorbij.”
Jaja, dat zal wel, maar de kajuit zou er nogal eens uitzien met dat vet dat langs die hesp naar beneden druipt en de vliegen die erop af komen en …
Afin, gisteren op de markt, toen ik nog gauw eventjes vers brood was gaan halen, zag ik een klein stukje ham van ongeveer een kilo liggen en omdat Dirk vandaag verjaart heb ik hem dat als kleine verrassing gekocht. Hij is er heel blij mee, maar vindt het alleen jammer dat er geen koordje aanhangt om op te hangen en… de ham mocht ook een beetje groter zijn.
De wind die ze ons gisteren beloofden is nergens te bespeuren en we slalommen op een slakkengangetje tussen de vlaggetjes door.
Het begon al in Spanje, maar hier aan de kust en zelfs al een heel eindje in zee ligt het vol boeikes waaraan visnetten of fuiken hangen.
Tot hiertoe hebben we er nog geen geraakt, maar het was al dikwijls kantje boordje. Dirk zegt wel dat de waterverplaatsing van onze boot de boeien opzij duwt en hoewel dit een logische verklaring lijkt voor het feit dat we er nog geen mee hebben gehad, sturen we er toch liever langs.
Om 19.00 zien we Cascais liggen, een voorstad van Lissabon op een 15Nm ervoor of laat ons zeggen, op een 4 uur voor Lissabon aan onze huidige snelheid. Hier liggen heel wat boten voor anker en volgens onze Pilot is dit een ideale plaats om te ankeren. Goed beschut van N, W of Z wind en valkbij de jachthaven als de wind toevallig moest komen vanuit het Oosten.
We leggen ons er gezellig tussen, eten een hapje en als we in onze kooi kruipen krijgen we een gratis optreden, gevolgd door vuurwerk.
“Fantastisch vuurwerk Schatteke, dat had ik echt niet verwacht” zegt Dirk
“Krijg ik dat volgend jaar weer voor mijn verjaardag?”
Dat voelt wel fijn,… moeten we zeker nog eens doen
Al vanaf Spanje droomt Dirk van een grote gerookte hesp, die hier lustig in de kajuit hangt te bungelen en waarvan hij regelmatig een schelleke kan afsnijden om op te peuzelen.
“Allé Anneke, als je op wacht staat en je kunt elke keer als je naar beneden moet zo’n stukje hesp eten, …hmmmm ….en die nacht die vliegt zo voorbij.”
Jaja, dat zal wel, maar de kajuit zou er nogal eens uitzien met dat vet dat langs die hesp naar beneden druipt en de vliegen die erop af komen en …
Afin, gisteren op de markt, toen ik nog gauw eventjes vers brood was gaan halen, zag ik een klein stukje ham van ongeveer een kilo liggen en omdat Dirk vandaag verjaart heb ik hem dat als kleine verrassing gekocht. Hij is er heel blij mee, maar vindt het alleen jammer dat er geen koordje aanhangt om op te hangen en… de ham mocht ook een beetje groter zijn.
De wind die ze ons gisteren beloofden is nergens te bespeuren en we slalommen op een slakkengangetje tussen de vlaggetjes door.
Het begon al in Spanje, maar hier aan de kust en zelfs al een heel eindje in zee ligt het vol boeikes waaraan visnetten of fuiken hangen.
Tot hiertoe hebben we er nog geen geraakt, maar het was al dikwijls kantje boordje. Dirk zegt wel dat de waterverplaatsing van onze boot de boeien opzij duwt en hoewel dit een logische verklaring lijkt voor het feit dat we er nog geen mee hebben gehad, sturen we er toch liever langs.
Om 19.00 zien we Cascais liggen, een voorstad van Lissabon op een 15Nm ervoor of laat ons zeggen, op een 4 uur voor Lissabon aan onze huidige snelheid. Hier liggen heel wat boten voor anker en volgens onze Pilot is dit een ideale plaats om te ankeren. Goed beschut van N, W of Z wind en valkbij de jachthaven als de wind toevallig moest komen vanuit het Oosten.
We leggen ons er gezellig tussen, eten een hapje en als we in onze kooi kruipen krijgen we een gratis optreden, gevolgd door vuurwerk.
“Fantastisch vuurwerk Schatteke, dat had ik echt niet verwacht” zegt Dirk
“Krijg ik dat volgend jaar weer voor mijn verjaardag?”
Om 16.00 hakken we eindelijk de knoop door. We lossen onze schuld af in het havenkantoor en vertrekken.
De geplande 5 uurtjes varen lopen wat uit omdat we toch een beetje proberen te zeilen en we komen pas aan op Berlenga als het al donker is.
Er is daar niks te zien. Met niks bedoel ik ook echt niks. Geen mens, geen dier (we horen wel vogels maar zien ze niet), geen lichtjes, geen ander geankerd zeiljacht, nothing, rien, nada.
Dan maar liever terug richting vaste land en kijken wat we in Peniche kunnen forceren.
Volgens onze boek kunnen we daar juist buiten de haven ankeren, maar als we daar aankomen ziet dat er al juist hetzelfde uit als daarstraks. Donker, eenzaam en onveilig.
In de haven vlak achter de muur is het een heel ander verhaal. Daar volgen we de raad op van on7yt (Rudi). Die had ons al een keer gezegd dat we achter het havenmuurtje moesten gaan liggen en voor dat ze daar wakker worden er tussenuit knijpen ,dat hebben we dus maar eens gedaan hé . Tussen de vissersboten die aan moorings hangen, liggen 2 jachtjes geankerd en met een beetje goede wil lukt het ons prima om ons er tussen de wringen.
We geraken er maar niet uit!
Ofwel deze middag vertrekken en al de eerste 25 mijlen op motor varen naar het eilandje Berlenga, waar we volgens de havenkapitein en nachtje kunnen ankeren.
Ofwel wachten op morgen en de beloofde westenwind van 5 Bf, waarmee we in één trek door de 72 mijlen naar Lisabon kunnen zeilen.
De geplande 5 uurtjes varen lopen wat uit omdat we toch een beetje proberen te zeilen en we komen pas aan op Berlenga als het al donker is.
Er is daar niks te zien. Met niks bedoel ik ook echt niks. Geen mens, geen dier (we horen wel vogels maar zien ze niet), geen lichtjes, geen ander geankerd zeiljacht, nothing, rien, nada.
Dan maar liever terug richting vaste land en kijken wat we in Peniche kunnen forceren.
Volgens onze boek kunnen we daar juist buiten de haven ankeren, maar als we daar aankomen ziet dat er al juist hetzelfde uit als daarstraks. Donker, eenzaam en onveilig.
In de haven vlak achter de muur is het een heel ander verhaal. Daar volgen we de raad op van on7yt (Rudi). Die had ons al een keer gezegd dat we achter het havenmuurtje moesten gaan liggen en voor dat ze daar wakker worden er tussenuit knijpen ,dat hebben we dus maar eens gedaan hé . Tussen de vissersboten die aan moorings hangen, liggen 2 jachtjes geankerd en met een beetje goede wil lukt het ons prima om ons er tussen de wringen.
We geraken er maar niet uit!
Ofwel deze middag vertrekken en al de eerste 25 mijlen op motor varen naar het eilandje Berlenga, waar we volgens de havenkapitein en nachtje kunnen ankeren.
Ofwel wachten op morgen en de beloofde westenwind van 5 Bf, waarmee we in één trek door de 72 mijlen naar Lisabon kunnen zeilen.
Boven de kust van Portugal zweeft er een lagedruk gebied. Het gevolg hiervan is dat de wind tegen de richting van de klok waait, dus van het zuiden over het oosten naar het noorden en dat ze heel zwak is. Onze boeg wijst nog altijd naar het zuiden maar ligt, gedwongen door deze omstandigheden stil.
Dit weerbeeld stuurt heel onze planning in de war. In Porto hadden we uitgerekend dat we nog ongeveer 7 zeildagen en een stuk of 4 toeristendagen nodig hadden om het zuiden van Portugal te bereiken. Van daaruit zouden we dan rechtstreeks oversteken naar de Canarische eilanden, waar we op tijd moeten zijn om ons bezoek te ontvangen.
We zullen dus moeten leren om onze agenda af te stemmen op die van het weer en de wind en laatstgenoemde heeft blijkbaar een paar dagen vakantie ingelast dus…wij ook.
We wandelen op ons gemakje naar Nazaré. Op het eerste zicht lijkt Nazaré op een Belgische kuststad op een zonnige zomerdag. Heel veel volk op het strand, een drukke dijk en aan de overkant kleine souvenirwinkeltjes en kledingszaakjes afgewisseld met de nodige restaurants en cafeetjes. Als je iets verder wandelt en richting binnenland gaat, kom je in het echte, antieke Nazaré terecht. Een typisch zuiders stadje met nauwe steegjes waar de vrouwen vanaf middelbare leeftijd nog in klederdracht rondlopen.
Het is hier gezellig en het ijsje smaakt en het biertje achteraf nog meer.
Het is hier zelfs zo gezellig dat we vergeten dat we gehaast zijn en hier morgen nog wel een dagje willen blijven als de wind dan nog niet terug is.
Dit weerbeeld stuurt heel onze planning in de war. In Porto hadden we uitgerekend dat we nog ongeveer 7 zeildagen en een stuk of 4 toeristendagen nodig hadden om het zuiden van Portugal te bereiken. Van daaruit zouden we dan rechtstreeks oversteken naar de Canarische eilanden, waar we op tijd moeten zijn om ons bezoek te ontvangen.
We zullen dus moeten leren om onze agenda af te stemmen op die van het weer en de wind en laatstgenoemde heeft blijkbaar een paar dagen vakantie ingelast dus…wij ook.
We wandelen op ons gemakje naar Nazaré. Op het eerste zicht lijkt Nazaré op een Belgische kuststad op een zonnige zomerdag. Heel veel volk op het strand, een drukke dijk en aan de overkant kleine souvenirwinkeltjes en kledingszaakjes afgewisseld met de nodige restaurants en cafeetjes. Als je iets verder wandelt en richting binnenland gaat, kom je in het echte, antieke Nazaré terecht. Een typisch zuiders stadje met nauwe steegjes waar de vrouwen vanaf middelbare leeftijd nog in klederdracht rondlopen.
Het is hier gezellig en het ijsje smaakt en het biertje achteraf nog meer.
Het is hier zelfs zo gezellig dat we vergeten dat we gehaast zijn en hier morgen nog wel een dagje willen blijven als de wind dan nog niet terug is.
porto staat verkeert er is nieuwe post onder porto
Gisteren was een korte trip en het wordt tijd dat we eens wat mijlen gaan afleggen want we moeten op tijd op de Canarische eilanden zijn.
We willen daarom onze volgende stop in Nazaré maken, dat is een mooie 65 mijl verder (dat is toch al dubbel zover als gisteren).
Gisteren voor het slapen gaan vroeg ik aan Dirk hoe laat ik de wekker moest zetten.
“Zet maar op zeven uur” zei hij
“ zeven uur Belgisch of Portugees?” (in Portugal staan ze een uur achter op ons, maar onze boordklok staat nog op zulutijd +2 en we leven nog volgens de Belgische klok, als dat ons uitkomt tenminste)
“hmmmmmmmmm”
Oké, ik zet hem op 7.30 dat is mooi in het midden van de twee.
Als de wekker afloopt heb ik helemaal nog geen zin om op te staan, och denk ik , het is nog maar 6.30, das wat vroeg om eruit te komen hé en ik verzet het alarm een uur.
Een uur later begint het weer te piepen naast mijn oor. Ik heb eigenlijk nog altijd geen zin om op te staan en kijk eens vanuit mijn bed door het dakvenster naar de mast. Onze gastenvlag hangt er maar slapjes bij zie ik, dus er is nog niet veel wind.
Komt goed uit denk ik en verzet de wekker nog een halfuurtje.
Als de wekker dan weer van zijn oren begint te maken vraagt Dirk met een slaapstemmetje hoe laat het eigenlijk is.
“8.00 “ antwoord ik “plaatselijk tijd”
“Watblieft, 9.00 al? Als we vandaag naar Nazaré willen zullen we nu toch wel moeten opstaan.”
Nog een uurtje later zijn wij er volledig klaar voor maar is er nog steeds geen wind.
We willen eens gaan kijken wat het zegt op zee, buiten de beschutting van de haven.
Als we de haven uitvaren hangt er een dikke mist maar geen wind. Dirk denkt dat wanneer de mist opgetrokken is de wind er wel zal zijn, dus keren we niet terug maar gaan eventjes door.
De mist verdwijnt en de zon komt er in al haar glorie voor in de plaats maar ze heeft geen wind bij zich.
Straks zal het wel beginnen waaien, denken we, dat is al een paar dagen zo dat er s’middags pas wind is.
Motor op, motor af, zeil uit, zeil in, twee zeilen uit, terug erin en motor op en zo gaat het de ganse dag door.
Rond 19.30 kunnen we kiezen, ofwel geven we het op voor vandaag en lopen Figuera da Foz binnen, of we volharden en blijven naar Nazaré sturen, nog 6 uur volgens onze GPS.
We kiezen het laatste omdat de weerkaarten hetzelfde weer voor morgen voorspellen en we dan liever een dag langer vastzitten in Nazaré dan in Figuera.
Als het laat begint te worden en de vermoeidheid begint door te wegen diepen we onze CD collectie op voor wat afleiding. We komen er al heel snel achter dat die veel te klein is en veel te weinig rockmuziek bevat maar vinden toch een cdtje naar ons beider goesting.
Keihard schalt de stem van Freddy Mercury boven het lawaai van onze motor uit. (dat eentonige lawaai waar je zo moe van wordt) en we leven ons uit op de muziek van Queen met onze luchtgitaar en bas.( hé Marc ziet ge ons al bezig als we 80 zijn ) We worden zelf aangemoedigd door de dolfijnen die vannacht hun fluo pakje hebben aangetrokken en mee komen spelen. Dat is gewoonweg fantastisch, je ziet ze al van ver aankomen en ze scheren langs de boot door en laten een spoor van licht achter zich en gaan dan in de boeggolf spelen . Ze blijven ons volgen tot dat we bijna voor de haveningang van Nazaré zijn dan verdwijnen ze spoorloos in de nacht .
We willen daarom onze volgende stop in Nazaré maken, dat is een mooie 65 mijl verder (dat is toch al dubbel zover als gisteren).
Gisteren voor het slapen gaan vroeg ik aan Dirk hoe laat ik de wekker moest zetten.
“Zet maar op zeven uur” zei hij
“ zeven uur Belgisch of Portugees?” (in Portugal staan ze een uur achter op ons, maar onze boordklok staat nog op zulutijd +2 en we leven nog volgens de Belgische klok, als dat ons uitkomt tenminste)
“hmmmmmmmmm”
Oké, ik zet hem op 7.30 dat is mooi in het midden van de twee.
Als de wekker afloopt heb ik helemaal nog geen zin om op te staan, och denk ik , het is nog maar 6.30, das wat vroeg om eruit te komen hé en ik verzet het alarm een uur.
Een uur later begint het weer te piepen naast mijn oor. Ik heb eigenlijk nog altijd geen zin om op te staan en kijk eens vanuit mijn bed door het dakvenster naar de mast. Onze gastenvlag hangt er maar slapjes bij zie ik, dus er is nog niet veel wind.
Komt goed uit denk ik en verzet de wekker nog een halfuurtje.
Als de wekker dan weer van zijn oren begint te maken vraagt Dirk met een slaapstemmetje hoe laat het eigenlijk is.
“8.00 “ antwoord ik “plaatselijk tijd”
“Watblieft, 9.00 al? Als we vandaag naar Nazaré willen zullen we nu toch wel moeten opstaan.”
Nog een uurtje later zijn wij er volledig klaar voor maar is er nog steeds geen wind.
We willen eens gaan kijken wat het zegt op zee, buiten de beschutting van de haven.
Als we de haven uitvaren hangt er een dikke mist maar geen wind. Dirk denkt dat wanneer de mist opgetrokken is de wind er wel zal zijn, dus keren we niet terug maar gaan eventjes door.
De mist verdwijnt en de zon komt er in al haar glorie voor in de plaats maar ze heeft geen wind bij zich.
Straks zal het wel beginnen waaien, denken we, dat is al een paar dagen zo dat er s’middags pas wind is.
Motor op, motor af, zeil uit, zeil in, twee zeilen uit, terug erin en motor op en zo gaat het de ganse dag door.
Rond 19.30 kunnen we kiezen, ofwel geven we het op voor vandaag en lopen Figuera da Foz binnen, of we volharden en blijven naar Nazaré sturen, nog 6 uur volgens onze GPS.
We kiezen het laatste omdat de weerkaarten hetzelfde weer voor morgen voorspellen en we dan liever een dag langer vastzitten in Nazaré dan in Figuera.
Als het laat begint te worden en de vermoeidheid begint door te wegen diepen we onze CD collectie op voor wat afleiding. We komen er al heel snel achter dat die veel te klein is en veel te weinig rockmuziek bevat maar vinden toch een cdtje naar ons beider goesting.
Keihard schalt de stem van Freddy Mercury boven het lawaai van onze motor uit. (dat eentonige lawaai waar je zo moe van wordt) en we leven ons uit op de muziek van Queen met onze luchtgitaar en bas.( hé Marc ziet ge ons al bezig als we 80 zijn ) We worden zelf aangemoedigd door de dolfijnen die vannacht hun fluo pakje hebben aangetrokken en mee komen spelen. Dat is gewoonweg fantastisch, je ziet ze al van ver aankomen en ze scheren langs de boot door en laten een spoor van licht achter zich en gaan dan in de boeggolf spelen . Ze blijven ons volgen tot dat we bijna voor de haveningang van Nazaré zijn dan verdwijnen ze spoorloos in de nacht .
onze Narid ziet er niet uit!
Die maand op zee heeft haar precies verouderd en gestresst. Hoog tijd dus voor een lekkere beauty-verwendag die ze dubbel en dik verdiend heeft.
Dirk begint met haar snor. Aan stuurboordzijde net onder de waterlijn groeit er een groen, slijmig donsje dat hij eraf peelt. De visjes vinden dat wel leuk en lekker en de mosselen beginnen er waarschijnlijk al over te fantaseren om er hun intrek in te nemen, maar het is echt geen zicht en het vertraagt haar snelheid.
Vervolgens is haar romp aan de beurt. We schuimen die in, schrobben die, spoelen die af en wrijven die op tot die terug blinkt als een spiegeltje. Het dek wordt ook geschuurd en opgewreven en verlost van de roestvlekjes(???).
Dan nemen we de kuip onder handen en tenslotte haar kontje. Aan dat laatste hebben we serieus ons werk. Hoe ze dat heeft klaargespeeld om die zo vuil te maken begrijpen we niet goed, maar die is echt vuil!
We hebben nog een heel assortiment poetsmiddelen aan boord en die komen nu één voor één aan bod. Vorige week wilden we die beautycase van haar nog overboord flikkeren omdat we veel te weinig plaats hadden, maar hij komt nu toch nog van pas. Alhoewel, de wondersponsjes doen hun werk het beste en die vliegen er door als sneeuw voor de zon. Toch nog eens denken wat we gaan doen met al die potjes en crèmekes.
Als we na een halve dag hard labeur op een afstandje gaan kijken naar het resultaat mogen we, al zeggen we het zelf, best tevreden zijn over ons werk.
De Narid ziet er weer stukken jonger uit en ligt lekker ontspannen, oogverblindend te schitteren in de zon.
Nu is het onze beurt.
Die maand op zee heeft haar precies verouderd en gestresst. Hoog tijd dus voor een lekkere beauty-verwendag die ze dubbel en dik verdiend heeft.
Dirk begint met haar snor. Aan stuurboordzijde net onder de waterlijn groeit er een groen, slijmig donsje dat hij eraf peelt. De visjes vinden dat wel leuk en lekker en de mosselen beginnen er waarschijnlijk al over te fantaseren om er hun intrek in te nemen, maar het is echt geen zicht en het vertraagt haar snelheid.
Vervolgens is haar romp aan de beurt. We schuimen die in, schrobben die, spoelen die af en wrijven die op tot die terug blinkt als een spiegeltje. Het dek wordt ook geschuurd en opgewreven en verlost van de roestvlekjes(???).
Dan nemen we de kuip onder handen en tenslotte haar kontje. Aan dat laatste hebben we serieus ons werk. Hoe ze dat heeft klaargespeeld om die zo vuil te maken begrijpen we niet goed, maar die is echt vuil!
We hebben nog een heel assortiment poetsmiddelen aan boord en die komen nu één voor één aan bod. Vorige week wilden we die beautycase van haar nog overboord flikkeren omdat we veel te weinig plaats hadden, maar hij komt nu toch nog van pas. Alhoewel, de wondersponsjes doen hun werk het beste en die vliegen er door als sneeuw voor de zon. Toch nog eens denken wat we gaan doen met al die potjes en crèmekes.
Als we na een halve dag hard labeur op een afstandje gaan kijken naar het resultaat mogen we, al zeggen we het zelf, best tevreden zijn over ons werk.
De Narid ziet er weer stukken jonger uit en ligt lekker ontspannen, oogverblindend te schitteren in de zon.
Nu is het onze beurt.
25
Vandaag is onze bestemming Aveiro. Dat ligt maar een goede 30 mijl verder maar volgens onze Pilot kan je daar ankeren. We willen nog wel eens een nachtje aan ons anker hangen en onze boordkas is het daar helemaal mee eens.
Eerst wel nog even boodschappen doen, we willen er zeker van zijn dat we de eerstvolgende dagen op die mooie ankerplaatsen geen honger moeten lijden.
Om 12.50 zijn we klaar om te vertrekken, dat lijkt wel laat maar de wind is er ook nog maar pas , dus vroeger vertrekken had geen zin gehad.
Het wordt weer zo’n mooie zonnige tocht met de juiste dosering wind vanuit de goede richting.
We genieten er echt van, totdat Dirk naar beneden gaat.
In de achterste kooi vindt hij water onder de vloer! Hij haalt er tot 4, bijna volle emmers van boven. Waar komt dit water vandaan? Is dit het water uit onze watertank dat we laatst kwijt waren of is dit zeewater en zijn we aan het zinken? Het ziet er vies uit en er drijft een olielaag op en we hebben geen van beide zin om ervan te proeven om erachter te komen of het zout of zoet is. Het is ook raar dat er alleen in de achterste kooi water staat, want als het echt erg zou zijn moest heel de bilg onder staan.
We zien wel wat er verder gebeurt. Ik vul alvast het logboek heel nauwkeurig in voor het geval dat….
Om 19.30 komen we zonder verdere problemen en emmers opgehaald water aan in Aveiro. De ankerplaats is prachtig en ligt mooi beschut. Als we in ons bed kruipen worden we heerlijk in ’t slaap gewiegd op het ritme van de golven.
Eerst wel nog even boodschappen doen, we willen er zeker van zijn dat we de eerstvolgende dagen op die mooie ankerplaatsen geen honger moeten lijden.
Om 12.50 zijn we klaar om te vertrekken, dat lijkt wel laat maar de wind is er ook nog maar pas , dus vroeger vertrekken had geen zin gehad.
Het wordt weer zo’n mooie zonnige tocht met de juiste dosering wind vanuit de goede richting.
We genieten er echt van, totdat Dirk naar beneden gaat.
In de achterste kooi vindt hij water onder de vloer! Hij haalt er tot 4, bijna volle emmers van boven. Waar komt dit water vandaan? Is dit het water uit onze watertank dat we laatst kwijt waren of is dit zeewater en zijn we aan het zinken? Het ziet er vies uit en er drijft een olielaag op en we hebben geen van beide zin om ervan te proeven om erachter te komen of het zout of zoet is. Het is ook raar dat er alleen in de achterste kooi water staat, want als het echt erg zou zijn moest heel de bilg onder staan.
We zien wel wat er verder gebeurt. Ik vul alvast het logboek heel nauwkeurig in voor het geval dat….
Om 19.30 komen we zonder verdere problemen en emmers opgehaald water aan in Aveiro. De ankerplaats is prachtig en ligt mooi beschut. Als we in ons bed kruipen worden we heerlijk in ’t slaap gewiegd op het ritme van de golven.
Vandaag nemen we een dagje vrij en gaan Porto bezoeken. We kunnen tenslotte toch niet zeggen dat we in Portugal geweest zijn als we niet eens Porto gezien en geproefd hebben hé.
Een 40 minuutjes met de metro en je bent er, hebben we ons laten vertellen.
Aan het metrostation is er een jonge Portugees die in ruil voor een sigaretje zijn beste Frans boven haalt, ons helpt om een ticketje te kopen en ons op het juiste spoor zet.
Terwijl we op de metro zitten vragen we ons af of we dat ticketje in onze achterzak niet hadden moeten valideren. We zijn gewoon opgestapt en zien nu aan elke halte een geel kastje waarop staat ‘validation’. We zien ook nog een stuk of twee controleurs . Gelukkig hebben die controleurs niet echt zin om op zondag te werken en geraken wij zonder problemen in Porto stad.Achteraf vernemen we dat het ons 2x 95€ had kunnen kosten ! slik !!!
Porto is een mooie gezellige stad die barst van de historiek. Ze is oud en kan een opknapbeurt gebruiken maar tegelijkertijd kraakproper. We wandelen de berg af naar de rivier, steken de brug over en gaan natuurlijk een wijnhuis bezoeken en Porto proeven.
We hebben vandaag nog niet veel gegeten en die porto wordt hoe langer hoe lekkerder!
Met een stukje in ons voeten bezoeken we de rest van het oude centrum en gaan op zoek naar lunch.
Van Dirk mochten ze het hier wel wat platter maken, want hij heeft het ondertussen wel gehad van dat berg op en berg af.
Als we uiteindelijk terug naar de metro gaan staat daar een controleur die vraagt of hij ons moet helpen met een ticktje. We zeggen hem dat we er eentje hebben (dat van deze morgen, maar dat zeggen we er niet bij) maar dat we wel wat hulp kunnen gebruiken bij het valideren ervan. En eerlijk gezegd, zo simpel was het niet, het was niet gewoon in dat kastje steken maar wel in twee verschillende kastjes.
De avond brengen we door met onze eerdere buren van Viano do Castelo en een lekker glaasje wijn. Frans en Lucia van de Dalwhinnie zijn een Nederlands stel die ook onderweg zijn naar de Canarische en ik hoop dat we elkaar nog regelmatig mogen tegenkomen, want het was een uiterst gezellige avond.
Een 40 minuutjes met de metro en je bent er, hebben we ons laten vertellen.
Aan het metrostation is er een jonge Portugees die in ruil voor een sigaretje zijn beste Frans boven haalt, ons helpt om een ticketje te kopen en ons op het juiste spoor zet.
Terwijl we op de metro zitten vragen we ons af of we dat ticketje in onze achterzak niet hadden moeten valideren. We zijn gewoon opgestapt en zien nu aan elke halte een geel kastje waarop staat ‘validation’. We zien ook nog een stuk of twee controleurs . Gelukkig hebben die controleurs niet echt zin om op zondag te werken en geraken wij zonder problemen in Porto stad.Achteraf vernemen we dat het ons 2x 95€ had kunnen kosten ! slik !!!
Porto is een mooie gezellige stad die barst van de historiek. Ze is oud en kan een opknapbeurt gebruiken maar tegelijkertijd kraakproper. We wandelen de berg af naar de rivier, steken de brug over en gaan natuurlijk een wijnhuis bezoeken en Porto proeven.
We hebben vandaag nog niet veel gegeten en die porto wordt hoe langer hoe lekkerder!
Met een stukje in ons voeten bezoeken we de rest van het oude centrum en gaan op zoek naar lunch.
Van Dirk mochten ze het hier wel wat platter maken, want hij heeft het ondertussen wel gehad van dat berg op en berg af.
Als we uiteindelijk terug naar de metro gaan staat daar een controleur die vraagt of hij ons moet helpen met een ticktje. We zeggen hem dat we er eentje hebben (dat van deze morgen, maar dat zeggen we er niet bij) maar dat we wel wat hulp kunnen gebruiken bij het valideren ervan. En eerlijk gezegd, zo simpel was het niet, het was niet gewoon in dat kastje steken maar wel in twee verschillende kastjes.
De avond brengen we door met onze eerdere buren van Viano do Castelo en een lekker glaasje wijn. Frans en Lucia van de Dalwhinnie zijn een Nederlands stel die ook onderweg zijn naar de Canarische en ik hoop dat we elkaar nog regelmatig mogen tegenkomen, want het was een uiterst gezellige avond.
23
Omwille van het vuurwerk gisterenavond moesten we verhuizen van net buiten de haven naar in de haven. Vlak voor de ingang is een draaibruggetje waar we niet onderdoor kunnen en dat dus open moet om te passeren.
De havenmeester had ons gezegd dat hij de brug zou laten open staan tot 8.00 s’morgens, dus we zijn verplicht om vroeg te vertrekken vandaag.
Natuurlijk zijn we die rotwekker weeral vergeten. Om 7.35 wordt ik wakker met hoog water.
Op de terugweg naar bed kijk ik eens naar de klok en ben meteen klaarwakker.
Ik schud Dirk wakker en na veel moeite gaat er één oog open en hoor ik “kan je mij nu niet eens rustig laten wakker worden!”
“Binnen 20 minuten moeten we hier weg zijn” antwoord ik en dat helpt, want hij komt er meteen uit.
Een kwartiertje later staan we ongewassen met een nuchtere maag en een niet zo frisse adem achter het roer, maar in de stad is er nog geen kat wakker en de vissen zeggen niet meer dan alleen maar blub°°° blub°°°.
Na het hectische begin van de dag verloopt de rest heel rustig. We krijgen de wind van achter en schieten goed op. Zeven uur later hebben we 31 mijl afgelegd en liggen we in de haven van Leixoes. s’avonds zijn we bij de buren op de borrel uitgenodigd en we hebben er een gezellige avond .
De havenmeester had ons gezegd dat hij de brug zou laten open staan tot 8.00 s’morgens, dus we zijn verplicht om vroeg te vertrekken vandaag.
Natuurlijk zijn we die rotwekker weeral vergeten. Om 7.35 wordt ik wakker met hoog water.
Op de terugweg naar bed kijk ik eens naar de klok en ben meteen klaarwakker.
Ik schud Dirk wakker en na veel moeite gaat er één oog open en hoor ik “kan je mij nu niet eens rustig laten wakker worden!”
“Binnen 20 minuten moeten we hier weg zijn” antwoord ik en dat helpt, want hij komt er meteen uit.
Een kwartiertje later staan we ongewassen met een nuchtere maag en een niet zo frisse adem achter het roer, maar in de stad is er nog geen kat wakker en de vissen zeggen niet meer dan alleen maar blub°°° blub°°°.
Na het hectische begin van de dag verloopt de rest heel rustig. We krijgen de wind van achter en schieten goed op. Zeven uur later hebben we 31 mijl afgelegd en liggen we in de haven van Leixoes. s’avonds zijn we bij de buren op de borrel uitgenodigd en we hebben er een gezellige avond .
22
Aug
2008
vrijdag, augustus 22, 2008 12:04 pm
In Portugal weten ze nog wat feesten is. Heel de stad staat op zijn kop en het kan niet anders of iedereen uit de wijde omtrek is gekomen, want er kan nooit zoveel volk wonen hier in Viano do Castelo als er nu op straat rondloopt.
Ze beginnen met een optocht. De eerste helft van de stoet bestaat uit trommelgroepen. Elke groep stopt even om aan het publiek zijn kunnen te demonstreren en je mag er zeker van zijn, ze kunnen veel lawaai maken. Het is precies maar gewoon de bedoeling om om ter meest kabaal te maken.
Na de trommelaars is het de beurt aan de dames. Honderden vrouwen, meisjes en kinderen defileren in de originele klederdracht, prachtig gewoon. Er zitten groepen tussen die Dirk “de vrouwen van Mr T noemt”. Zij hebben al hun goud uit de kast gehaald en we horen zeggen dat ze wel tot 5 kilo aan goud rond hun hals hebben hangen.
Als de optocht ten einde is komen de trommelaars bijeen op het marktplein en duelleren daar met elkaar. Om ter hards op die trommel slagen is de boodschap. Ze hebben er echt plezier in en voor het publiek is het amusant om naar te kijken.
In de namiddag doen de Vianen de optocht nog eens over en s’avonds vlak voor het vuurwerk nog eens.
In de ganse stad feest ieder op zijn eigen manier. Er wordt gezongen, gedanst gelachen en gegeten maar de trommelaars blijven trommelen.
“The beat goes on” in Viano do Castelo.
En wij…, wij feesten mee.
Ze beginnen met een optocht. De eerste helft van de stoet bestaat uit trommelgroepen. Elke groep stopt even om aan het publiek zijn kunnen te demonstreren en je mag er zeker van zijn, ze kunnen veel lawaai maken. Het is precies maar gewoon de bedoeling om om ter meest kabaal te maken.
Na de trommelaars is het de beurt aan de dames. Honderden vrouwen, meisjes en kinderen defileren in de originele klederdracht, prachtig gewoon. Er zitten groepen tussen die Dirk “de vrouwen van Mr T noemt”. Zij hebben al hun goud uit de kast gehaald en we horen zeggen dat ze wel tot 5 kilo aan goud rond hun hals hebben hangen.
Als de optocht ten einde is komen de trommelaars bijeen op het marktplein en duelleren daar met elkaar. Om ter hards op die trommel slagen is de boodschap. Ze hebben er echt plezier in en voor het publiek is het amusant om naar te kijken.
In de namiddag doen de Vianen de optocht nog eens over en s’avonds vlak voor het vuurwerk nog eens.
In de ganse stad feest ieder op zijn eigen manier. Er wordt gezongen, gedanst gelachen en gegeten maar de trommelaars blijven trommelen.
“The beat goes on” in Viano do Castelo.
En wij…, wij feesten mee.
Om 9.00 worden we pas wakker. We wilden eigenlijk om 8.00 vertrekken, maar Dirk dacht dat ik de wekker had gezet en ik dacht dat Dirk die gezet had. Niet dus…
Afin we zijn lekker uitgeslapen en tenslotte zijn we op vakantie hé.
We willen vandaag graag tot Porto zeilen, of juist daarvoor omdat de Pilot het sterk afraad om in Porto zelf aan te meren. Dat is zo’n 90 mijl , een stevige trip, maar we zijn niet vies van een nachtje doorzeilen.
We beginnen zonder wind op de motor. Een paar uur later hebben we nog steeds geen wind en om 19.00 is er nog steeds geen windje te bespeuren in de wijde omtrek.
Dat lawaai van de motor begint ons serieus de keel uit te hangen en we denken eraan onze planning te wijzigen. Volgens de kaart zitten we nu niet ver meer van Viano do Castelo en zeg nu eerlijk, dat klinkt toch mooi hé, zo van : dat mag je niet overslaan.
Dus we slagen af en dat blijkt juist op tijd te zijn , want het begint op de de kop toe nog te regenen.
Omdat de jachthaven stampvol zit maken we onze boot vast aan een Nederlandse boot en onze buren vertellen ons meteen dat hier in Viano allerlei festiviteiten aan de gang zijn. Morgen zou hier een processie plaatsvinden van de Heilige Maria. We besluiten maar meteen om hier een nachtje langer te blijven, want het zou toch zonde zijn om al die folklore aan onze neus voorbij te laten gaan.
Afin we zijn lekker uitgeslapen en tenslotte zijn we op vakantie hé.
We willen vandaag graag tot Porto zeilen, of juist daarvoor omdat de Pilot het sterk afraad om in Porto zelf aan te meren. Dat is zo’n 90 mijl , een stevige trip, maar we zijn niet vies van een nachtje doorzeilen.
We beginnen zonder wind op de motor. Een paar uur later hebben we nog steeds geen wind en om 19.00 is er nog steeds geen windje te bespeuren in de wijde omtrek.
Dat lawaai van de motor begint ons serieus de keel uit te hangen en we denken eraan onze planning te wijzigen. Volgens de kaart zitten we nu niet ver meer van Viano do Castelo en zeg nu eerlijk, dat klinkt toch mooi hé, zo van : dat mag je niet overslaan.
Dus we slagen af en dat blijkt juist op tijd te zijn , want het begint op de de kop toe nog te regenen.
Omdat de jachthaven stampvol zit maken we onze boot vast aan een Nederlandse boot en onze buren vertellen ons meteen dat hier in Viano allerlei festiviteiten aan de gang zijn. Morgen zou hier een processie plaatsvinden van de Heilige Maria. We besluiten maar meteen om hier een nachtje langer te blijven, want het zou toch zonde zijn om al die folklore aan onze neus voorbij te laten gaan.
Van de week had ik geschreven dat hoe verder we naar het zuiden zouden trekken hoe kleiner de steden zouden worden.
Awel dat was dus buiten Vigo gerekend. Vigo is een enorme stad met veel botenwinkels, alleen zijn de onderdelen die ze verkopen iets te groot voor ons notendopke.
Het is ook een gezellige en heel toeristische stad, maar we hebben niet veel tijd om er rond te lopen, want we hebben werk aan onze boot.
Dirk repareert de giek voor 0.80 € en de boiler kost alleen tijd. Oké dat valt goed mee, we zullen het dan toch misschien wel 5 jaar kunnen uitzingen.
s’Avonds gaan we naar de jachtclub om wat te internetten.De jachtclub hier stampt nog uit de 19de eeuw en is echt chique. We moeten een brede marmeren trap op en komen dan in een gigantische zaal met parket vloer en leren zetels. Een kamer verder is de “internetroom” en daarnaast de bibliotheek waar ik meteen verliefd op wordt. Een ouderwetse bibliotheek volgestampt met oude boeken en ladderkes om eraan te geraken. Spijtig dat we morgen al verder gaan, want hier zou ik echt nog wat kunnen blijven hangen. Maar het zuiden roept !!!
Daar waar het alle dagen mooi weer is en waar we zo de zee in kunnen springen zonder te bevriezen
Allée tot morgen, droom uw dromen niet, maar maak ze waar.
Awel dat was dus buiten Vigo gerekend. Vigo is een enorme stad met veel botenwinkels, alleen zijn de onderdelen die ze verkopen iets te groot voor ons notendopke.
Het is ook een gezellige en heel toeristische stad, maar we hebben niet veel tijd om er rond te lopen, want we hebben werk aan onze boot.
Dirk repareert de giek voor 0.80 € en de boiler kost alleen tijd. Oké dat valt goed mee, we zullen het dan toch misschien wel 5 jaar kunnen uitzingen.
s’Avonds gaan we naar de jachtclub om wat te internetten.De jachtclub hier stampt nog uit de 19de eeuw en is echt chique. We moeten een brede marmeren trap op en komen dan in een gigantische zaal met parket vloer en leren zetels. Een kamer verder is de “internetroom” en daarnaast de bibliotheek waar ik meteen verliefd op wordt. Een ouderwetse bibliotheek volgestampt met oude boeken en ladderkes om eraan te geraken. Spijtig dat we morgen al verder gaan, want hier zou ik echt nog wat kunnen blijven hangen. Maar het zuiden roept !!!
Daar waar het alle dagen mooi weer is en waar we zo de zee in kunnen springen zonder te bevriezen
Allée tot morgen, droom uw dromen niet, maar maak ze waar.
We zitten precies in een droom als we Finisterre uitzeilen (eigenlijk uitmotoren wegens afwezigheid van de wind). Rondom ons ziet alles grijsblauw en de achtergrond is omflourd door mist. De lucht is bewolkt maar de zon doet haar uiterste best om door de wolken te breken en bij sommige stralen lukt dat al. Dat alles geeft echt een aparte sfeer, net of we in een zwart-wit foto zijn terecht gekomen.
Rond 11.00 steekt er wind op en hij zit deze keer echt perfect, half tot achterlijk.
De zon schijnt, het begint al wat warmer te worden en de wind zit goed, wat kan ne mens nu nog meer verlangen!
Terwijl ik me zalig nestel in de zon, begin ik me toch ook wel een beetje zorgen te maken over onze brokkenpot.
Vanmorgen vond Dirk op het dek een popnagel. Waar die vandaan kwam zagen we niet meteen, maar die hoort zeker niet thuis “op” het dek. Na grondige inspectie vindt Dirk de oorspronkelijk plaats van de nagel, de aanhechting van de giek op de mast. Oeijejoei sebiet spelen we onze giek nog kwijt.
Ook de boiler moet nagekeken worden, want die verliest ons water en met maar 320 l water aan boord moet je er niet mee gaan spelen.
Als ik alles eens rustig optel, kom ik tot de volgende conclusie:
We zijn nu 4 weken onderweg en hebben al prul gehad met een zeil, hebben een nieuw kompas gekocht, de automatische stuurautomaat vervangen, moeten uitkijken naar nieuwe vleugeltjes voor Bieke, zijn ons stoom-deklicht kwijtgespeeld, de navigatieverlichtig laat het ook al afweten en nu dit nog eens. Dat is dus meer dan 1 stuk per week en als je telt dat er 52 weken in een jaar zitten en dus 260 weken in 5 jaar en dat dan maal 1,5…! Als we aan dit tempo voort gaan dan komen we terug met een boot die van A tot Z vernieuwd is.
Pfffffffffff ik kan maar beter stoppen met denken en genieten van de zon en de zee en de vrijheid. We zien wel hoe ver we geraken.
Als ik aan het koken ben, dat gaat prima vandaag want het is heel rustig, roept Dirk ineens dat we omsingeld zijn. Ik laat mijn kookpotten in de steek en spurt met kloppend hart naar boven, maar dat kloppend hart was voor niets nodig.
Voor, achter en opzij van de boot zwemmen een stuk of 30 dolfijnen. Ze volgen ons een tijdje en het is fantastisch om hen te zien springen en spelen met elkaar.
S’Avonds komen we aan in Vigo. De Ria de Vigo is de laatste van Spanje en die is echt ontzettend groot en indrukwekkend.
Hier willen we een nachtje blijven om onze dieseltank, watertank en batterijenbank weer bij te vullen.
Rond 11.00 steekt er wind op en hij zit deze keer echt perfect, half tot achterlijk.
De zon schijnt, het begint al wat warmer te worden en de wind zit goed, wat kan ne mens nu nog meer verlangen!
Terwijl ik me zalig nestel in de zon, begin ik me toch ook wel een beetje zorgen te maken over onze brokkenpot.
Vanmorgen vond Dirk op het dek een popnagel. Waar die vandaan kwam zagen we niet meteen, maar die hoort zeker niet thuis “op” het dek. Na grondige inspectie vindt Dirk de oorspronkelijk plaats van de nagel, de aanhechting van de giek op de mast. Oeijejoei sebiet spelen we onze giek nog kwijt.
Ook de boiler moet nagekeken worden, want die verliest ons water en met maar 320 l water aan boord moet je er niet mee gaan spelen.
Als ik alles eens rustig optel, kom ik tot de volgende conclusie:
We zijn nu 4 weken onderweg en hebben al prul gehad met een zeil, hebben een nieuw kompas gekocht, de automatische stuurautomaat vervangen, moeten uitkijken naar nieuwe vleugeltjes voor Bieke, zijn ons stoom-deklicht kwijtgespeeld, de navigatieverlichtig laat het ook al afweten en nu dit nog eens. Dat is dus meer dan 1 stuk per week en als je telt dat er 52 weken in een jaar zitten en dus 260 weken in 5 jaar en dat dan maal 1,5…! Als we aan dit tempo voort gaan dan komen we terug met een boot die van A tot Z vernieuwd is.
Pfffffffffff ik kan maar beter stoppen met denken en genieten van de zon en de zee en de vrijheid. We zien wel hoe ver we geraken.
Als ik aan het koken ben, dat gaat prima vandaag want het is heel rustig, roept Dirk ineens dat we omsingeld zijn. Ik laat mijn kookpotten in de steek en spurt met kloppend hart naar boven, maar dat kloppend hart was voor niets nodig.
Voor, achter en opzij van de boot zwemmen een stuk of 30 dolfijnen. Ze volgen ons een tijdje en het is fantastisch om hen te zien springen en spelen met elkaar.
S’Avonds komen we aan in Vigo. De Ria de Vigo is de laatste van Spanje en die is echt ontzettend groot en indrukwekkend.
Hier willen we een nachtje blijven om onze dieseltank, watertank en batterijenbank weer bij te vullen.
Het moment om afscheid te nemen van mijn ouders is aangebroken. Ondanks dat het avontuur mij roept en zelfs aan me trekt en sleurt, valt het me zwaar omdat ik hen waarschijnlijk niet meer “live” zal zien tijdens onze omzwervingen. De kans dat ze nog eens achterna komen is heel klein.
We zijn mijn ouders dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan hebben.
Vanaf het eerste moment dat Dirk en ik luidop onze plannen durfden uit te spreken hebben zij in ons project gelooft. Zij geloofden niet alleen in ons, zij hebben ons ook enorm gesteund. Ieder op zijn terrein heeft ons geholpen waar mogelijk. Ons Mama heeft bv. al onze hoeslakens op maat gemaakt, we hebben alle vlaggen (bijna allemaal zelfgemaakt) aan boord van de landen die we gaan aandoen, ze is regelmatig voor ons gaan shoppen en heeft ons heel veel praktische en handige tips gegeven.
Ons Papa heeft zich dan op zijn beurt meer bezig gehouden met de technische kant van de zaak. We zijn uitgerust met 3 pc’s, hebben alle zeekaarten van de ganse wereld elektronisch ter beschikking en bezitten zelf AIS. De laatste maand voor ons vertrek hadden zij het zo druk met ons, dat ze misschien wel blij waren dat we eindelijk weg waren en zij eventjes konden uitblazen.
Ze zijn natuurlijk ook wel ongerust. Als je aan ons moeder vraagt wat ze van onze onderneming vindt, dan antwoord ze heel eerlijk : ik heb bewondering voor hun moed en durf en sta voor 100% achter hen, maar als moeder had ik liever gezien dat ze een ander vervoermiddel hadden gekozen. Ze heeft al ettelijke slapeloze nachten achter de rug en nachtmerries over stormen.
Sorry Mama.
Ons vader is veel geruster, of dat lijkt althans zo. In La Coruna zei hij nog dat hij er het volste vertrouwen in heeft dat we onze droom zullen kunnen waarmaken.
Dankjewel Mama en Papa voor alles en het is fijn om weten dat jullie ons blijven steunen.
We zijn mijn ouders dankbaar voor alles wat ze voor ons gedaan hebben.
Vanaf het eerste moment dat Dirk en ik luidop onze plannen durfden uit te spreken hebben zij in ons project gelooft. Zij geloofden niet alleen in ons, zij hebben ons ook enorm gesteund. Ieder op zijn terrein heeft ons geholpen waar mogelijk. Ons Mama heeft bv. al onze hoeslakens op maat gemaakt, we hebben alle vlaggen (bijna allemaal zelfgemaakt) aan boord van de landen die we gaan aandoen, ze is regelmatig voor ons gaan shoppen en heeft ons heel veel praktische en handige tips gegeven.
Ons Papa heeft zich dan op zijn beurt meer bezig gehouden met de technische kant van de zaak. We zijn uitgerust met 3 pc’s, hebben alle zeekaarten van de ganse wereld elektronisch ter beschikking en bezitten zelf AIS. De laatste maand voor ons vertrek hadden zij het zo druk met ons, dat ze misschien wel blij waren dat we eindelijk weg waren en zij eventjes konden uitblazen.
Ze zijn natuurlijk ook wel ongerust. Als je aan ons moeder vraagt wat ze van onze onderneming vindt, dan antwoord ze heel eerlijk : ik heb bewondering voor hun moed en durf en sta voor 100% achter hen, maar als moeder had ik liever gezien dat ze een ander vervoermiddel hadden gekozen. Ze heeft al ettelijke slapeloze nachten achter de rug en nachtmerries over stormen.
Sorry Mama.
Ons vader is veel geruster, of dat lijkt althans zo. In La Coruna zei hij nog dat hij er het volste vertrouwen in heeft dat we onze droom zullen kunnen waarmaken.
Dankjewel Mama en Papa voor alles en het is fijn om weten dat jullie ons blijven steunen.
Category: Geen rubriek
Vanmorgen hebben we vernomen dat een vriendin van ons overleden is. Toen we vertrokken vanuit België was ze al een tijdje ziek, maar ze was aan de beterhand en het leek erop dat ze er bovenop zou komen.
Dit slechte nieuws overvalt ons echt en het doet ons nu pas beseffen hoeveel er zal veranderd zijn als we terug zullen keren naar huis.
We willen haar familie en vrienden heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd en ook al zijn we ver weg, in gedachten zijn we dicht bij jullie.
Het is 9.45 als we een laatste blik werpen op de Ria de Camarinas.
De zon schijnt, de zee is rustig en het waait matig. De wind zit nog altijd niet echt goed; ZZW en wij moeten ZW, dus dat wordt weer opkruisen en een 20 tal mijlen extra zeilen.
Het wordt toch een aangename dag.
Om 17.00 gooien we het anker uit in Finisterre. We hadden gehoopt om in een Marina (jachthaven) aan te leggen en dachten die ook te vinden in Finisterre, maar hadden onze Pilot blijkbaar niet goed gelezen want daar schrijven ze alleen maar over een vissershaven.
Paul gaat hier van boord en het leek ons gemakkelijker om gewoon van de boot op de stijger te springen ipv met 3 personen + bagage ons Bieke in te stappen en hopen dat we aan wal geraken.
We geraken nochtans zonder problemen aan land, en s’avonds voor het donker, brengt Bieke ons zonder problemen terug.
Dit slechte nieuws overvalt ons echt en het doet ons nu pas beseffen hoeveel er zal veranderd zijn als we terug zullen keren naar huis.
We willen haar familie en vrienden heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd en ook al zijn we ver weg, in gedachten zijn we dicht bij jullie.
Het is 9.45 als we een laatste blik werpen op de Ria de Camarinas.
De zon schijnt, de zee is rustig en het waait matig. De wind zit nog altijd niet echt goed; ZZW en wij moeten ZW, dus dat wordt weer opkruisen en een 20 tal mijlen extra zeilen.
Het wordt toch een aangename dag.
Om 17.00 gooien we het anker uit in Finisterre. We hadden gehoopt om in een Marina (jachthaven) aan te leggen en dachten die ook te vinden in Finisterre, maar hadden onze Pilot blijkbaar niet goed gelezen want daar schrijven ze alleen maar over een vissershaven.
Paul gaat hier van boord en het leek ons gemakkelijker om gewoon van de boot op de stijger te springen ipv met 3 personen + bagage ons Bieke in te stappen en hopen dat we aan wal geraken.
We geraken nochtans zonder problemen aan land, en s’avonds voor het donker, brengt Bieke ons zonder problemen terug.
Als we s’morgens opstaan en onze neus buiten steken ziet het er geen zeilweer uit. Wij hebben juist geen regen, maar rondom ons is alles grijs en een baai verder zien we dat de wolken de grond raken.
Paul stelt voor om ons eerste boordbrood te bakken. Paul is eigenlijk bakker van beroep en legt me stap voor stap uit hoe ik tewerk moet gaan. Hij laat me voelen aan het deeg, zegt waar ik moet op letten, hoe de structuur van het deeg eruit moet zien en als je erop klopt, hoe het brood moet klinken om te weten of het al gaar is of nog wat langer moet staan.
Na 3 uur komt er dan ook een mooi en overheerlijk broodje uit de snelkookpan.
Dirk is meteen verkocht en wil geen ander brood meer dan zelf gebakken. Ik had misschien nog wat langer moeten wachten met bakken, want nu hang ik er wel aan voor elke dag!
Terwijl Paul en ik ons bezig houden met het dagelijkse brood, sleutelt Dirk aan de motor van onze bijboot. Hij haalt het helemaal uit elkaar, laat alles mooi drogen en steekt het terug ineen. Na de revisie start het wel weer, maar valt toch geregeld terug stil. We vertrouwen het voor gene cent en blijven vandaag maar stillekes aan boord.
Rond de middag krijgen we bezoek van onze buur. Rick van de Calaloo, een Amerikaans zeiljacht komt even langs. De Calaloo volgt sinds La Coruna dezelfde weg als wij en we hebben elkaar al dikwijls van ver gezien. Omdat Rick en zijn vrouw er wereldreizigers uitzien (is ook zo en ze zijn al 5 jaar onderweg) vraagt Dirk of zij misschien ook een Pactor modem aan boord hebben en of ze misschien even kunnen helpen met de onze die we maar niet aan de babbel krijgen.
Een pactor modem wordt tussen de pc en de ssb radio geplaatst en daarmee kan je e-mails versturen via radiogolven. Dus midden op zee kan je dan mails versturen, ontvangen en weerberichten binnenkrijgen.
Ruim voor ons vertrek hadden we in Nederland een pactor besteld. Die zou via TNT verstuurd worden naar België maar is nooit aangekomen. TNT had onze pactor kwijtgespeeld! Wij kregen hem niet aan en Shipshop in Nederland kreeg hem ook niet terug.
Een week voor we vertrokken (na veel telefoontjes van ons vader zowel naar de winkel als naar TNT) zei Shipshop dat we een andere kregen indien we hem zelf kwamen halen. De modem hadden ze nog in voorraad maar het kabeltje voor tussen de modem en de pc hadden ze niet meer in huis. Ons vader is dan maar eventjes naar Friesland gereden (300 km enkel) om die felbegeerde pactor op te halen en heeft dan nog gauw een ommetje gemaakt van zo’n 50 km voor dat kabeltje.
Toen de hele handel dan eindelijk aan boord was en werd aangesloten werkte dat natuurlijk niet meteen.
Gerard, de voorzitter van de NOL en ondertussen ook een goede kameraad, neemt de pactor onder zijne arm en gaat ermee naar een kennis diep in Nederland die dagelijks met zo’n modems werkt. We krijgen hem volledig juist ingesteld en afgeregeld terug en moeten hem alleen nog maar in het stopcontact steken.
Na al die moeite van onze Pa en Gerard en na al die kilometers die zij voor ons hebben gereden voelen wij ons ontzettend schuldig dat we die pactor maar niet aan de praat krijgen.
Rick (van de Calaloo) komt dan maar es effe kijken.
Tiens zegt hij, ik heb er zo geen kabeltje tussen steken. Probeer dat er eens van tussen te doen en kijk dan eens wat dat geeft.
Het is ongelooflijk maar ineens krijgen we e-mails binnen! Ondertussen hebben we al heel wat e-mails verstuurd en ontvangen , af en toe pruttelt onze oude laptop nog wel eens tegen maar voor de rest lukt het vrij goed ! Er is maar één nadeel aan onze pactor , hij lust heel veel energie , dus nu beperken we ons tot s’morgen en s’avonds om mails binnen te halen en te versturen .
Paul stelt voor om ons eerste boordbrood te bakken. Paul is eigenlijk bakker van beroep en legt me stap voor stap uit hoe ik tewerk moet gaan. Hij laat me voelen aan het deeg, zegt waar ik moet op letten, hoe de structuur van het deeg eruit moet zien en als je erop klopt, hoe het brood moet klinken om te weten of het al gaar is of nog wat langer moet staan.
Na 3 uur komt er dan ook een mooi en overheerlijk broodje uit de snelkookpan.
Dirk is meteen verkocht en wil geen ander brood meer dan zelf gebakken. Ik had misschien nog wat langer moeten wachten met bakken, want nu hang ik er wel aan voor elke dag!
Terwijl Paul en ik ons bezig houden met het dagelijkse brood, sleutelt Dirk aan de motor van onze bijboot. Hij haalt het helemaal uit elkaar, laat alles mooi drogen en steekt het terug ineen. Na de revisie start het wel weer, maar valt toch geregeld terug stil. We vertrouwen het voor gene cent en blijven vandaag maar stillekes aan boord.
Rond de middag krijgen we bezoek van onze buur. Rick van de Calaloo, een Amerikaans zeiljacht komt even langs. De Calaloo volgt sinds La Coruna dezelfde weg als wij en we hebben elkaar al dikwijls van ver gezien. Omdat Rick en zijn vrouw er wereldreizigers uitzien (is ook zo en ze zijn al 5 jaar onderweg) vraagt Dirk of zij misschien ook een Pactor modem aan boord hebben en of ze misschien even kunnen helpen met de onze die we maar niet aan de babbel krijgen.
Een pactor modem wordt tussen de pc en de ssb radio geplaatst en daarmee kan je e-mails versturen via radiogolven. Dus midden op zee kan je dan mails versturen, ontvangen en weerberichten binnenkrijgen.
Ruim voor ons vertrek hadden we in Nederland een pactor besteld. Die zou via TNT verstuurd worden naar België maar is nooit aangekomen. TNT had onze pactor kwijtgespeeld! Wij kregen hem niet aan en Shipshop in Nederland kreeg hem ook niet terug.
Een week voor we vertrokken (na veel telefoontjes van ons vader zowel naar de winkel als naar TNT) zei Shipshop dat we een andere kregen indien we hem zelf kwamen halen. De modem hadden ze nog in voorraad maar het kabeltje voor tussen de modem en de pc hadden ze niet meer in huis. Ons vader is dan maar eventjes naar Friesland gereden (300 km enkel) om die felbegeerde pactor op te halen en heeft dan nog gauw een ommetje gemaakt van zo’n 50 km voor dat kabeltje.
Toen de hele handel dan eindelijk aan boord was en werd aangesloten werkte dat natuurlijk niet meteen.
Gerard, de voorzitter van de NOL en ondertussen ook een goede kameraad, neemt de pactor onder zijne arm en gaat ermee naar een kennis diep in Nederland die dagelijks met zo’n modems werkt. We krijgen hem volledig juist ingesteld en afgeregeld terug en moeten hem alleen nog maar in het stopcontact steken.
Na al die moeite van onze Pa en Gerard en na al die kilometers die zij voor ons hebben gereden voelen wij ons ontzettend schuldig dat we die pactor maar niet aan de praat krijgen.
Rick (van de Calaloo) komt dan maar es effe kijken.
Tiens zegt hij, ik heb er zo geen kabeltje tussen steken. Probeer dat er eens van tussen te doen en kijk dan eens wat dat geeft.
Het is ongelooflijk maar ineens krijgen we e-mails binnen! Ondertussen hebben we al heel wat e-mails verstuurd en ontvangen , af en toe pruttelt onze oude laptop nog wel eens tegen maar voor de rest lukt het vrij goed ! Er is maar één nadeel aan onze pactor , hij lust heel veel energie , dus nu beperken we ons tot s’morgen en s’avonds om mails binnen te halen en te versturen .
Category: Geen rubriek
Er is niet veel beweging te bespeuren in Laxe, er zal dus geen markt zijn.
Dan ontbijten we maar op zijn Amerikaans, pannenkoeken met suiker en siroop.
Om 11.00 lichten we het anker. Dat lijkt wel laat, maar de wind slaapt hier precies altijd uit zodat het geen zin heeft om vroeger te vertrekken.
Het wordt een korte maar heel fijne zeildag. We krijgen niet meer dan 25 knopen wind en de golven houden zich heel rustig. Op het laatste geven ze ons zelfs nog een duwtje in de rug waardoor onze Narid zeer aangenaam door het water glijdt.
Na 6 uurtjes genieten doen we Camarinas aan. Het is vandaag volgens Antwerpse traditie moederkesdag en we willen ons moeder trakteren op een lekker etentje.
Camarinas heeft een grote baai en ongeveer in het midden gooien we het anker uit.
Voor we aan land gaan zegt Dirk dat hij graag voor het donker terug wil zijn, omdat ons Bieke haar vleugeltjes niet meer zo betrouwbaar zijn.
Natuurlijk lukt dat niet, we hebben pas gedaan met dineren rond 23.00 en veel licht is er dan niet meer.
Bieke is al lang in slaap gevallen en heeft echt geen zin meer om nog in gang te schieten.
De situatie waarin we nu terecht komen ziet er niet erg rooskleurig uit. Het water in de baai is wel een meter of 2, 3 gezakt en we vrezen dat onze Narid aan of bijna aan de grond zit. Alleen geraken we niet tot aan de boot, want Biekes motorke doet het niet.
Dirk pakt weeral eens de roeispanen maar hier is de stroming heel sterk. Het is ook hondsgevaarlijk want er steken mosselbanken boven water die je bijna niet ziet in den donkeren en de kans dat ons rubberbootje lek slaat is dan ook heel reëel.
Tot aan een klein vissersbootje geraken we en daar blijven we een half uur hangen.
Uiteindelijk na lang proberen slaat de motor aan en in vliegende vaart scheuren we naar de Narid. Kletsnat zijn we als we daar aanbelanden, maar dat kan ons weinig schelen, we hebben het gehaald.
Onder de kiel van de Narid staat er gelukkig ook nog een meter water, dus vastlopen zullen we hier niet meer doen.
Ondertussen is het ook nog eens goed beginnen waaien en wordt er serieus aan de boot getrokken. Dirk betrouwt ons anker voor geen haar en durft niet te gaan slapen. Tot 04.00 houdt hij ankerwacht en dan pas, als de wind gaat liggen kruipt hij erbij in bed.
Dan ontbijten we maar op zijn Amerikaans, pannenkoeken met suiker en siroop.
Om 11.00 lichten we het anker. Dat lijkt wel laat, maar de wind slaapt hier precies altijd uit zodat het geen zin heeft om vroeger te vertrekken.
Het wordt een korte maar heel fijne zeildag. We krijgen niet meer dan 25 knopen wind en de golven houden zich heel rustig. Op het laatste geven ze ons zelfs nog een duwtje in de rug waardoor onze Narid zeer aangenaam door het water glijdt.
Na 6 uurtjes genieten doen we Camarinas aan. Het is vandaag volgens Antwerpse traditie moederkesdag en we willen ons moeder trakteren op een lekker etentje.
Camarinas heeft een grote baai en ongeveer in het midden gooien we het anker uit.
Voor we aan land gaan zegt Dirk dat hij graag voor het donker terug wil zijn, omdat ons Bieke haar vleugeltjes niet meer zo betrouwbaar zijn.
Natuurlijk lukt dat niet, we hebben pas gedaan met dineren rond 23.00 en veel licht is er dan niet meer.
Bieke is al lang in slaap gevallen en heeft echt geen zin meer om nog in gang te schieten.
De situatie waarin we nu terecht komen ziet er niet erg rooskleurig uit. Het water in de baai is wel een meter of 2, 3 gezakt en we vrezen dat onze Narid aan of bijna aan de grond zit. Alleen geraken we niet tot aan de boot, want Biekes motorke doet het niet.
Dirk pakt weeral eens de roeispanen maar hier is de stroming heel sterk. Het is ook hondsgevaarlijk want er steken mosselbanken boven water die je bijna niet ziet in den donkeren en de kans dat ons rubberbootje lek slaat is dan ook heel reëel.
Tot aan een klein vissersbootje geraken we en daar blijven we een half uur hangen.
Uiteindelijk na lang proberen slaat de motor aan en in vliegende vaart scheuren we naar de Narid. Kletsnat zijn we als we daar aanbelanden, maar dat kan ons weinig schelen, we hebben het gehaald.
Onder de kiel van de Narid staat er gelukkig ook nog een meter water, dus vastlopen zullen we hier niet meer doen.
Ondertussen is het ook nog eens goed beginnen waaien en wordt er serieus aan de boot getrokken. Dirk betrouwt ons anker voor geen haar en durft niet te gaan slapen. Tot 04.00 houdt hij ankerwacht en dan pas, als de wind gaat liggen kruipt hij erbij in bed.
Category: Geen rubriek
De batterijen van de boot zijn weer opgeladen, onze batterijen zijn terug vol, de voorraadkast puilt uit en onze gast wil wel wat actie.
We willen ook die zwembroeken aan en ik wil mijn nieuwe zomerkleedjes en sandalen dragen, dus wordt het hoog tijd om verder naar het zuiden te trekken, op zoek naar het zonneke.
Om 9.00 starten we de motor. Dat is precies nogal aan de late kant want onze buren zijn allemaal al vertrokken. Vanavond zouden we Finisterre willen binnenlopen en dat is toch een trip van +/_ 55 mijl, dus we mogen niet teveel niet meer treuzelen.
Als we uit de bescherming van de haven komen en de open zee bereiken, zien we dat we helemaal niet te laat zijn. Het eerste uur is er geen windje te bespeuren, alleen van die hoge trage golven die onze boot over en weer doen rollen.
We gaan als bonenknopen vooruit.
Om 10.00 uur is de wind dan toch ook van de partij. Ze is goed in vorm zelfs en blaast zo’n 35 à 40 knopen (schijnbare wind), alleen jammer van de richting want ze komt vanuit het zuiden, daar waar wij de zon willen gaan zoeken.
Dus we gaan nog steeds vooruit als bonenknopen.
Om 19u30 zijn we nog maar aan de Ria van Laxe, dat is zo’n 30 mijl van La Coruna, maar wij hebben er over het water 55 afgelegd. Finisterre zal dus niet meer voor vandaag zijn en we besluiten om hier te overnachten.
Laxe op zich is een piepklein vissershaventje en volgens onze pilot (boek voor zeilers) is hier vrijdag’s markt. Komt goed uit want ons brood is op en morgen zijn de winkels gesloten wegens feestdag, dus misschien kunnen we dan even naar de markt.
We willen ook die zwembroeken aan en ik wil mijn nieuwe zomerkleedjes en sandalen dragen, dus wordt het hoog tijd om verder naar het zuiden te trekken, op zoek naar het zonneke.
Om 9.00 starten we de motor. Dat is precies nogal aan de late kant want onze buren zijn allemaal al vertrokken. Vanavond zouden we Finisterre willen binnenlopen en dat is toch een trip van +/_ 55 mijl, dus we mogen niet teveel niet meer treuzelen.
Als we uit de bescherming van de haven komen en de open zee bereiken, zien we dat we helemaal niet te laat zijn. Het eerste uur is er geen windje te bespeuren, alleen van die hoge trage golven die onze boot over en weer doen rollen.
We gaan als bonenknopen vooruit.
Om 10.00 uur is de wind dan toch ook van de partij. Ze is goed in vorm zelfs en blaast zo’n 35 à 40 knopen (schijnbare wind), alleen jammer van de richting want ze komt vanuit het zuiden, daar waar wij de zon willen gaan zoeken.
Dus we gaan nog steeds vooruit als bonenknopen.
Om 19u30 zijn we nog maar aan de Ria van Laxe, dat is zo’n 30 mijl van La Coruna, maar wij hebben er over het water 55 afgelegd. Finisterre zal dus niet meer voor vandaag zijn en we besluiten om hier te overnachten.
Laxe op zich is een piepklein vissershaventje en volgens onze pilot (boek voor zeilers) is hier vrijdag’s markt. Komt goed uit want ons brood is op en morgen zijn de winkels gesloten wegens feestdag, dus misschien kunnen we dan even naar de markt.
Eindelijk schijnt de zon en kunnen we onze shorts aandoen.
Alhoewel…, slecht idee, die benen zien nog zo wit. t’Is echt geen zicht,… een mooi bruinverbrand smoeltje en spierwitte stekken eronder.
Afin dat wit zal wel kleuren en die jeans vliegt de kas in.
Ik ga samen met Dirk efkes onze nieuwe stuurautomaat afhalen. We laten de bus passeren want hebben wel eens zin in een wandelingetje. Omdat we te vroeg aan de winkel staan, lopen we nog wat verder, op zoek naar een wifi antenne.
In Weymouth zijn we toch de “Zeester” tegengekomen en zij hadden een kleine richtbare wifi antenne bij. Met die kleine antenne konden zij in bijna elke Caraïbische baai internet uit de lucht plukken en dat lijkt ons ook wel wat.
In alle computerwinkels waar we naar zo’n antenneke informeren sturen ze ons een winkel verder. Uiteindelijk wordt het toch nog een fikse wandeling en zitten we aan de andere kant van de stad en die is groot!
De antenne vinden we niet, maar de stuurautomaat ligt klaar.
Hier in La Coruna hebben we die antenne ook nog niet nodig. In heel veel cafeetjes hebben ze wifi en krijg je samen met uw drankje de toegangscode tot internet. We gaan dan ook geregeld ne cappuccino drinken en telefoneren met skype. We zien zelfs mensen gewoon op straat zitten met hunne laptop op schoot. Willen we toch ook wel eens proberen want onze koffierekening begint op te lopen. Het lukt nog ook, we zitten gewoon op den borduur met de laptop op schoot en de usb-telefoon ingeplugd naar België
te bellen.
Alhoewel…, slecht idee, die benen zien nog zo wit. t’Is echt geen zicht,… een mooi bruinverbrand smoeltje en spierwitte stekken eronder.
Afin dat wit zal wel kleuren en die jeans vliegt de kas in.
Ik ga samen met Dirk efkes onze nieuwe stuurautomaat afhalen. We laten de bus passeren want hebben wel eens zin in een wandelingetje. Omdat we te vroeg aan de winkel staan, lopen we nog wat verder, op zoek naar een wifi antenne.
In Weymouth zijn we toch de “Zeester” tegengekomen en zij hadden een kleine richtbare wifi antenne bij. Met die kleine antenne konden zij in bijna elke Caraïbische baai internet uit de lucht plukken en dat lijkt ons ook wel wat.
In alle computerwinkels waar we naar zo’n antenneke informeren sturen ze ons een winkel verder. Uiteindelijk wordt het toch nog een fikse wandeling en zitten we aan de andere kant van de stad en die is groot!
De antenne vinden we niet, maar de stuurautomaat ligt klaar.
Hier in La Coruna hebben we die antenne ook nog niet nodig. In heel veel cafeetjes hebben ze wifi en krijg je samen met uw drankje de toegangscode tot internet. We gaan dan ook geregeld ne cappuccino drinken en telefoneren met skype. We zien zelfs mensen gewoon op straat zitten met hunne laptop op schoot. Willen we toch ook wel eens proberen want onze koffierekening begint op te lopen. Het lukt nog ook, we zitten gewoon op den borduur met de laptop op schoot en de usb-telefoon ingeplugd naar België
te bellen.
12
Aug
2008
dinsdag, augustus 12, 2008 11:37 am
Vandaag is het de eerste keer dat we geen verbinding kunnen maken met onze SSB radio.
Tot hiertoe en dat zijn al 23 dagen, hebben we elke dag kontact gehad met iemand van de NOL (= Noord Oost Limburgse radioamateurs).
Wij hadden onze collega’s radioamateurs gevraagd om ons af en toe te volgen en het thuisfront een beetje op de hoogte te houden en dat is tot hiertoe schitterend gegaan.
Elke dag stond er iemand paraat om ons op het afgesproken uur en frequentie op te roepen.
Na elke sessie telefoneerden zij naar onze familie en stelden hen gerust dat alles in orde was met ons. Wij kregen zo ook een beetje informatie vanuit België en dat gaf aan beide kanten toch wel een geruststellend gevoel. Tijdens onze oversteek kwam Dirk zelf speciaal uit zijn bed om een verbinding te kunnen maken en we leefden er een ganse dag naartoe, naar die korte gesprekken. Maar vandaag wil het dus niet lukken. Misschien ligt dat aan het weer, of omdat we in een haven liggen, in elk geval gaan
we het vanavond nog eens proberen op een andere frequentie, who knows…
Voor de rest zijn we bezig met de dagdagelijkse beslommeringen. Ik ga met mijn ouders inkopen doen en Dirk gaat nog eens zoeken naar een nieuwe elektrische stuurautomaat. Er zijn hier in La Coruna een stuk of 4,5 chandlery’s dus hebben we hier de meeste kans om er eentje op de kop te tikken. Als we verder zeilen worden de steden alsmaar kleiner en de bootswinkels alsmaar zeldzamer.
Ik kom thuis met 7 volle tassen boodschappen en Dirk met de belofte morgen een stuurautomaat te hebben.
Een vruchtbare maar dure dag.
Tot hiertoe en dat zijn al 23 dagen, hebben we elke dag kontact gehad met iemand van de NOL (= Noord Oost Limburgse radioamateurs).
Wij hadden onze collega’s radioamateurs gevraagd om ons af en toe te volgen en het thuisfront een beetje op de hoogte te houden en dat is tot hiertoe schitterend gegaan.
Elke dag stond er iemand paraat om ons op het afgesproken uur en frequentie op te roepen.
Na elke sessie telefoneerden zij naar onze familie en stelden hen gerust dat alles in orde was met ons. Wij kregen zo ook een beetje informatie vanuit België en dat gaf aan beide kanten toch wel een geruststellend gevoel. Tijdens onze oversteek kwam Dirk zelf speciaal uit zijn bed om een verbinding te kunnen maken en we leefden er een ganse dag naartoe, naar die korte gesprekken. Maar vandaag wil het dus niet lukken. Misschien ligt dat aan het weer, of omdat we in een haven liggen, in elk geval gaan
we het vanavond nog eens proberen op een andere frequentie, who knows…
Voor de rest zijn we bezig met de dagdagelijkse beslommeringen. Ik ga met mijn ouders inkopen doen en Dirk gaat nog eens zoeken naar een nieuwe elektrische stuurautomaat. Er zijn hier in La Coruna een stuk of 4,5 chandlery’s dus hebben we hier de meeste kans om er eentje op de kop te tikken. Als we verder zeilen worden de steden alsmaar kleiner en de bootswinkels alsmaar zeldzamer.
Ik kom thuis met 7 volle tassen boodschappen en Dirk met de belofte morgen een stuurautomaat te hebben.
Een vruchtbare maar dure dag.
Het regent en het is frisjes. Zo wordt het wel een beetje saai hé…!Oké, we zijn niet bang van een beetje water, maar hebben dat liever onder ons dan boven ons.
Enfin, het leven gaat door in de regen. Dirk gaat op zoek naar een nieuwe elektrische stuurautomaat en ik ga de was doen.
In de jachthaven van La Coruna staat er zowel in de douches van de dames als in die van de heren een wasmachine en droogkas. Voor 3,5 € krijg je 2u30 stroom. Gauw een machientje vullen en dan krijgen we dat voor dezelfde prijs nog wel gedroogd ook (dachten we).
Terwijl de was nu aan het drogen is steek ik algauw nog een machine was in en dan zien we wel hoe we dat drogen.
Tweede was gereed en nog een jetonneke gaan halen om te drogen en nog een was te doen, dan is alles terug proper.
Uiteindelijk is alles gewassen, maar dat drogen wil niet lukken. Ik neem maar gelijk de twee droogkassen van de haven in beslag en doe niets anders dan over en weer lopen, want zodra ik mijn rug gedraaid heb, stoppen die krengen en moet je die terug opzetten.
Ons moeder zit er voor de gezelligheid bij en na een uur of twee doen ons ogen pijn van heel de tijd mee rond te draaien met die stomme was.
We geven het op, halen alles uit de machines en gaan terug naar de boot. Het regent nog altijd, dus we kunnen onze was niet in de mast hangen, wat nu?
Er zit niets anders op, Dirk hangt de boot vol waslijn en we gooien er alles op, want ik heb ook niet genoeg wasspelden bij om alles volgens de regels der kunst op te hangen. (we gingen per slot van rekening de zwembroekroute doen en dan heb je zoveel was niet!). Uit ellende gaan we dan ook maar lekker uit eten, want nu de jeansbroeken en t shirt’s de boot in beslag hebben genomen is er geen plaats meer voor ons.
Enfin, het leven gaat door in de regen. Dirk gaat op zoek naar een nieuwe elektrische stuurautomaat en ik ga de was doen.
In de jachthaven van La Coruna staat er zowel in de douches van de dames als in die van de heren een wasmachine en droogkas. Voor 3,5 € krijg je 2u30 stroom. Gauw een machientje vullen en dan krijgen we dat voor dezelfde prijs nog wel gedroogd ook (dachten we).
Terwijl de was nu aan het drogen is steek ik algauw nog een machine was in en dan zien we wel hoe we dat drogen.
Tweede was gereed en nog een jetonneke gaan halen om te drogen en nog een was te doen, dan is alles terug proper.
Uiteindelijk is alles gewassen, maar dat drogen wil niet lukken. Ik neem maar gelijk de twee droogkassen van de haven in beslag en doe niets anders dan over en weer lopen, want zodra ik mijn rug gedraaid heb, stoppen die krengen en moet je die terug opzetten.
Ons moeder zit er voor de gezelligheid bij en na een uur of twee doen ons ogen pijn van heel de tijd mee rond te draaien met die stomme was.
We geven het op, halen alles uit de machines en gaan terug naar de boot. Het regent nog altijd, dus we kunnen onze was niet in de mast hangen, wat nu?
Er zit niets anders op, Dirk hangt de boot vol waslijn en we gooien er alles op, want ik heb ook niet genoeg wasspelden bij om alles volgens de regels der kunst op te hangen. (we gingen per slot van rekening de zwembroekroute doen en dan heb je zoveel was niet!). Uit ellende gaan we dan ook maar lekker uit eten, want nu de jeansbroeken en t shirt’s de boot in beslag hebben genomen is er geen plaats meer voor ons.
Category: Geen rubriek
Om 10u30, na een korte maar heerlijk rustige nacht, zonder geronk van de motor vlak naast je oor en zonder het gestamp van de boot op de golven, worden we wakker.
Om 10u45 hebben we al bezoek. Mijn ouders en broer zijn ons achterna gereisd naar Spanje en zijn opgelucht om ons eindelijk, na twee lange dagen wachten, te zien.
Ook Gaby, Johnny’s vrouw is meegekomen en die stort zich dolgelukkig en blij in hare John zijn armen. Zij was de laatste dagen doodongerust omdat we er maar niet doorkwamen en is blij dat ze eindelijk weer normaal kan ademhalen.
Maar we hebben eerst koffie nodig en dan een uitgebreide douche en dan kunnen we er weer tegenaan.
Zoals afgesproken gebeurt er een passagierswissel. Johnny gaat hier van boord en Paul (mijn broer) komt aan boord. Paul gaat een stukje mee de Spaanse kust afzeilen, terwijl mijn ouders volgen langs de kant.
Het is zondag vandaag dus rustdag en dat doen we dan ook. Beetje kuieren in de stad, ijsje eten, pintje drinken, uitgebreid gaan eten en veel bijpraten. ‘t Is hier enorm groot en druk na die pitoresque engelse ministadjes en alhoewel het hier nog niet zuiders voelt, ziet het er al wel een beetje zuiderser uit.
Wat er aan het weer scheelt weet ik niet, maar we geraken maar niet van de regen vanaf. We zijn vertrokken in de gietende regen en die wolk die blijft ons precies achtervolgen. Als we aan Spanje dachten, dan dachten we aan een brandende zon, aan bikini’s en teenslippers, maar we lopen nog altijd in onze dikke flees en regenjas rond!
Om 10u45 hebben we al bezoek. Mijn ouders en broer zijn ons achterna gereisd naar Spanje en zijn opgelucht om ons eindelijk, na twee lange dagen wachten, te zien.
Ook Gaby, Johnny’s vrouw is meegekomen en die stort zich dolgelukkig en blij in hare John zijn armen. Zij was de laatste dagen doodongerust omdat we er maar niet doorkwamen en is blij dat ze eindelijk weer normaal kan ademhalen.
Maar we hebben eerst koffie nodig en dan een uitgebreide douche en dan kunnen we er weer tegenaan.
Zoals afgesproken gebeurt er een passagierswissel. Johnny gaat hier van boord en Paul (mijn broer) komt aan boord. Paul gaat een stukje mee de Spaanse kust afzeilen, terwijl mijn ouders volgen langs de kant.
Het is zondag vandaag dus rustdag en dat doen we dan ook. Beetje kuieren in de stad, ijsje eten, pintje drinken, uitgebreid gaan eten en veel bijpraten. ‘t Is hier enorm groot en druk na die pitoresque engelse ministadjes en alhoewel het hier nog niet zuiders voelt, ziet het er al wel een beetje zuiderser uit.
Wat er aan het weer scheelt weet ik niet, maar we geraken maar niet van de regen vanaf. We zijn vertrokken in de gietende regen en die wolk die blijft ons precies achtervolgen. Als we aan Spanje dachten, dan dachten we aan een brandende zon, aan bikini’s en teenslippers, maar we lopen nog altijd in onze dikke flees en regenjas rond!
Vanmorgen zijn we een nieuw kompas gaan kopen. Ons oude kompas zag een beetje groen en kon je niet goed meer aflezen. In België hadden we nog geïnformeerd om het te laten kuisen, maar ze werkten niet aan het merk kompas dat wij hebben.
Gisteren had Dirk het dan maar ‘op hoop van zegen’ zelf open gemaakt, veel slechter kon het toch niet. Bleek dat de kompasbol (van plastic) helemaal verweerd was en troebel geworden. Terwijl Dirk daarmee zoet was, ben ik nog eens inkopen gaan doen voor de ‘oversteek’.
Ons Bieke ingestapt en ‘zoef’ naar de kant. Ging prima, want ons Bieke heeft van tijd tot tijd al eens kuren en wordt dan een …hommel.
Haar motorke is eigenlijk op pensioen gerechtigde leeftijd en probeert halftijds tijdskrediet af te dwingen. Soms druppelt de benzine er stillekes uit en dan staan wij daar schoon of beter gezegd, dan mag Dirk roeien.
Dus ik kwam geladen als ne muilezel met 5 broden, negen blikjes voer, vlees, groenten, kaas en natuurlijk koekjes en met mijn armen tot aan de grond aan bij ons Bieke. Stapte in met al mijn zakken en trok aan het koreke om de motor te starten. Ja natuurlijk niets…! Mijn armen deden ook zo’n zeer en dat trekken aan die koord deed er echt niet goed aan. Na een paar keer proberen heb ik dan maar de roeispanen genomen en tot aan de boot geroeid. Allez geroeid… ben er geraakt zullen we maar zeggen en Dirk die mij zag aankomen heeft zich bijna een ongeluk gelachen. Aan de boot aangekomen probeerde ik nog eens te starten zoals Dirk mij uit gelegd had , en wat dacht ge… van den eerste keer ging hij in gang! De romantiek van zo’n bijbootje gaat er precies toch een beetje af.
Dus nu we een nieuw proper en duidelijk kompas hebben (is echt wel een hele verbetering) kunnen we de tweede poging wagen om de Baai van Biscaye over te steken. We staan vertrekkers klaar om 12.00 (volgens planning) maar het begint me daar toch ineens te regenen en te waaien dat we eerst maar een taske koffie drinken en overleggen of we het gaan wagen of niet.
We wagen het ! Buitengekomen blijkt het allemaal niet zo erg, het waait weliswaar veel harden dan ze voorspeld hadden maar we zijn ondertussen toch al meer gewoon.
Omdat ten eerste de wind waait vanuit de richting die wij willen uitgaan (das precies altijd hetzelfde) en we ten tweede met een energiecrisis aan boord zitten , motoren we de 4 eerste uren.
Zoals je kan lezen in de ‘technische specificaties’ hebben we groene energie aan boord bestaande uit 2 zonnepanelen van elk 55 W en een windgenerator. De zonnepanelen doen hun werk prima,… als er zon is. Van de windgenerator zijn we niet echt wild enthousiast. Die levert maar heel weinig stroom. Nu is Engeland mooi groen maar ook vreselijk nat en we hebben de laatste week nog geen straaltje zon gezien. Onze batterijen zitten dan ook nog maar voor de helft vol.
Om 16.00 draait de wind een beetje en kunnen we, weliswaar scherp aan de wind, zeilen.
De volgende dag zijn we net als de vorige keer nog niet ver gevorderd. We geraken niet door de stroming door , doordat de wind SSW waait en we de hele tijd moeten opkruisen.Daardoor blijven we op dezelfde plaats heen en weer laveren. Dat is nu eens echt frustrerend sé. We proberen vanalles, over bakboord, over stuurboord, maar Spanje blijft even ver verwijderd!
Donderdagmorgen pas draait de wind plotseling naar W en schieten we tegen 7 knopen vooruit en dan nog in de goede richting ook.
We lopen een wachtsysteem van 2 uur op en 4 uur rust, te beginnen vanaf 20.00. Ieder van ons moet dus een stukje in de nacht zeilen. De eerste dagen is dat wel vermoeiend, maar als je in de dag wat slaapt, kom je gemakkelijk aan 10 uur slaap per dag, das meer als thuis.
S’Nachts zeilen is ook elke keer anders. Als je een heldere nacht hebt met veel sterren is dat ongelooflijk hoe goed je alles kan zien. De golven die langs de boot glijden zijn ook dikwijls verlicht met precies allemaal kleine sterrekes. Een bewolkte nacht is veel minder aangenaam. Dan zie je bijna niets en is het moeilijk om wakker te blijven.
Onderweg krijgen we al eens gezelschap van dolfijnen die met een paar tegelijk naast de boot komen zwemmen.Dat is echt tof om zien.
Dirk heeft ook al zijn eerste visvangst binnen, 3 makrelen. Hopelijk worden de vissen wel wat groter naarmate de reis vordert.
We hopen vrijdagavond aan te komen maar dat is noppens.
De wind neemt af tot hij helemaal verdwijnt en wij uit ellende de motor terug opzetten. 24 uur aan een stuk motoren we en aangezien onze elektrische stuurautomaat al een week geleden ‘de pijp aan Maarten’ heeft gegeven zijn wij de klos. Nu moeten we zelf ononderbroken sturen en dat maakt de nachtwacht toch wel een stuk zwaarder. Straks, als we ooit in Spanje aankomen, toch maar gaan zoeken naar een nieuwe stuurautomaat!
Gelukkig is Dirk een Handige Harry (die niet graag stuurt) en in de loop van de morgen (waarom niet van de nacht?) maakt hij een constructie met een stuurautomaat die normaal voor op een helmstok is gemaakt maar perfect gebruikt kan worden om de windvaan aan te sturen als men op voor de windse koersen vaart .Met behulp van wat colsonbandjes, een winkelhaak en een paar slangklemmetje monteert Dirk de stuurautomaat aan het stuurwiel.
Verdoemme en’t werkt nog ook . Das ook alleen maar mogelijk omdat er geen wind en geen golven zijn zegt Dirk , anders zou deze automaat de boot nooit op koers kunnen houden.
In ieder geval is Dirk verlost van zijn beurt aan het stuurwiel en de automaat houdt het nog vol tot s’avonds laat .
s’Nachts rond een uur of 3 komen we aan in La Coruna en willen voor anker gaan in de voorhaven .
We liggen daar nogal dicht tegen een muur en het zint Dirk maar niet om hier te blijven liggen en halen ons anker weer op en wat dacht ge !!!! een joekel van een visnet aan ons anker met vis en al er nog in ! Gelukkig geraken we daar nogal gemakkelijk weer vanaf, alleen jammer van de vis want die krijgen we niet te pakken. Iets verder in de jachthaven meren we de boot af en kraken nog een fleske champagne op de harde maar geslaagde oversteek.
En nu ons bed in voor minstens 10 uren, slaapwel .
Gisteren had Dirk het dan maar ‘op hoop van zegen’ zelf open gemaakt, veel slechter kon het toch niet. Bleek dat de kompasbol (van plastic) helemaal verweerd was en troebel geworden. Terwijl Dirk daarmee zoet was, ben ik nog eens inkopen gaan doen voor de ‘oversteek’.
Ons Bieke ingestapt en ‘zoef’ naar de kant. Ging prima, want ons Bieke heeft van tijd tot tijd al eens kuren en wordt dan een …hommel.
Haar motorke is eigenlijk op pensioen gerechtigde leeftijd en probeert halftijds tijdskrediet af te dwingen. Soms druppelt de benzine er stillekes uit en dan staan wij daar schoon of beter gezegd, dan mag Dirk roeien.
Dus ik kwam geladen als ne muilezel met 5 broden, negen blikjes voer, vlees, groenten, kaas en natuurlijk koekjes en met mijn armen tot aan de grond aan bij ons Bieke. Stapte in met al mijn zakken en trok aan het koreke om de motor te starten. Ja natuurlijk niets…! Mijn armen deden ook zo’n zeer en dat trekken aan die koord deed er echt niet goed aan. Na een paar keer proberen heb ik dan maar de roeispanen genomen en tot aan de boot geroeid. Allez geroeid… ben er geraakt zullen we maar zeggen en Dirk die mij zag aankomen heeft zich bijna een ongeluk gelachen. Aan de boot aangekomen probeerde ik nog eens te starten zoals Dirk mij uit gelegd had , en wat dacht ge… van den eerste keer ging hij in gang! De romantiek van zo’n bijbootje gaat er precies toch een beetje af.
Dus nu we een nieuw proper en duidelijk kompas hebben (is echt wel een hele verbetering) kunnen we de tweede poging wagen om de Baai van Biscaye over te steken. We staan vertrekkers klaar om 12.00 (volgens planning) maar het begint me daar toch ineens te regenen en te waaien dat we eerst maar een taske koffie drinken en overleggen of we het gaan wagen of niet.
We wagen het ! Buitengekomen blijkt het allemaal niet zo erg, het waait weliswaar veel harden dan ze voorspeld hadden maar we zijn ondertussen toch al meer gewoon.
Omdat ten eerste de wind waait vanuit de richting die wij willen uitgaan (das precies altijd hetzelfde) en we ten tweede met een energiecrisis aan boord zitten , motoren we de 4 eerste uren.
Zoals je kan lezen in de ‘technische specificaties’ hebben we groene energie aan boord bestaande uit 2 zonnepanelen van elk 55 W en een windgenerator. De zonnepanelen doen hun werk prima,… als er zon is. Van de windgenerator zijn we niet echt wild enthousiast. Die levert maar heel weinig stroom. Nu is Engeland mooi groen maar ook vreselijk nat en we hebben de laatste week nog geen straaltje zon gezien. Onze batterijen zitten dan ook nog maar voor de helft vol.
Om 16.00 draait de wind een beetje en kunnen we, weliswaar scherp aan de wind, zeilen.
De volgende dag zijn we net als de vorige keer nog niet ver gevorderd. We geraken niet door de stroming door , doordat de wind SSW waait en we de hele tijd moeten opkruisen.Daardoor blijven we op dezelfde plaats heen en weer laveren. Dat is nu eens echt frustrerend sé. We proberen vanalles, over bakboord, over stuurboord, maar Spanje blijft even ver verwijderd!
Donderdagmorgen pas draait de wind plotseling naar W en schieten we tegen 7 knopen vooruit en dan nog in de goede richting ook.
We lopen een wachtsysteem van 2 uur op en 4 uur rust, te beginnen vanaf 20.00. Ieder van ons moet dus een stukje in de nacht zeilen. De eerste dagen is dat wel vermoeiend, maar als je in de dag wat slaapt, kom je gemakkelijk aan 10 uur slaap per dag, das meer als thuis.
S’Nachts zeilen is ook elke keer anders. Als je een heldere nacht hebt met veel sterren is dat ongelooflijk hoe goed je alles kan zien. De golven die langs de boot glijden zijn ook dikwijls verlicht met precies allemaal kleine sterrekes. Een bewolkte nacht is veel minder aangenaam. Dan zie je bijna niets en is het moeilijk om wakker te blijven.
Onderweg krijgen we al eens gezelschap van dolfijnen die met een paar tegelijk naast de boot komen zwemmen.Dat is echt tof om zien.
Dirk heeft ook al zijn eerste visvangst binnen, 3 makrelen. Hopelijk worden de vissen wel wat groter naarmate de reis vordert.
We hopen vrijdagavond aan te komen maar dat is noppens.
De wind neemt af tot hij helemaal verdwijnt en wij uit ellende de motor terug opzetten. 24 uur aan een stuk motoren we en aangezien onze elektrische stuurautomaat al een week geleden ‘de pijp aan Maarten’ heeft gegeven zijn wij de klos. Nu moeten we zelf ononderbroken sturen en dat maakt de nachtwacht toch wel een stuk zwaarder. Straks, als we ooit in Spanje aankomen, toch maar gaan zoeken naar een nieuwe stuurautomaat!
Gelukkig is Dirk een Handige Harry (die niet graag stuurt) en in de loop van de morgen (waarom niet van de nacht?) maakt hij een constructie met een stuurautomaat die normaal voor op een helmstok is gemaakt maar perfect gebruikt kan worden om de windvaan aan te sturen als men op voor de windse koersen vaart .Met behulp van wat colsonbandjes, een winkelhaak en een paar slangklemmetje monteert Dirk de stuurautomaat aan het stuurwiel.
Verdoemme en’t werkt nog ook . Das ook alleen maar mogelijk omdat er geen wind en geen golven zijn zegt Dirk , anders zou deze automaat de boot nooit op koers kunnen houden.
In ieder geval is Dirk verlost van zijn beurt aan het stuurwiel en de automaat houdt het nog vol tot s’avonds laat .
s’Nachts rond een uur of 3 komen we aan in La Coruna en willen voor anker gaan in de voorhaven .
We liggen daar nogal dicht tegen een muur en het zint Dirk maar niet om hier te blijven liggen en halen ons anker weer op en wat dacht ge !!!! een joekel van een visnet aan ons anker met vis en al er nog in ! Gelukkig geraken we daar nogal gemakkelijk weer vanaf, alleen jammer van de vis want die krijgen we niet te pakken. Iets verder in de jachthaven meren we de boot af en kraken nog een fleske champagne op de harde maar geslaagde oversteek.
En nu ons bed in voor minstens 10 uren, slaapwel .
Category: Geen rubriek
De afgelopen twee dagen hebben we hier uitgerust van de storm die we over ons heen hebben gehad dus er valt niet veel te vertellen. Morgenvroeg vertrekken we opnieuw richting La Coruna, hopelijk lukt het deze keer wel ,
dus jullie zullen van ons niets meer horen tot we weer ergens aan land gaan.
tot over een dag of vier of vijf of …..
dus jullie zullen van ons niets meer horen tot we weer ergens aan land gaan.
tot over een dag of vier of vijf of …..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten